ကေလးတစ္ဦး၏ဆႏၵ

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဆႏၵကို နားလည္ဖို႔ ကၽြန္မ ကေလးဘဝကို ျပန္သြားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုဘဝကေလးက သိပ္အျပည့္စံုႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္အခ်ိဳ႕တဲ့ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆႏၵဆိုတာကို မသိ ၊ နားမလည္တတ္တဲ့ လူႀကီးေတြေဘးထားၿပီး ကၽြန္မအရြယ္ေရာက္ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာေပါ့။ ဒီအတြက္ မိဘကို အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘဝကံအေၾကာင္းေပါ့ေလ။ သားသမီးတာဝန္ထဲမွာ မိအို ၊ ဖအိုကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုရမယ့္ ဝတၱရားရွိတာမို႔  ကိုယ့္အလွည့္မွာ ဒီလိုေမတၱာေပးျပဳစုရတယ္ဆိုတာ ျပခြင့္ရတာပဲေနာ္။

ကၽြန္မမိဘေတြက အလုပ္မ်ားတယ္။ အေဖဆိုအၿမဲလိုခရီးထြက္ရတယ္။ အေမဆို ေန႔ ၊ ညမေရြး အလုပ္ရွိေနတတ္တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အားခ်ိန္ ၊ အနားယူခ်ိန္ရွားေနေတာ့ သားသမီးအနားမွာ အခ်ိန္ေပးႏိုင္မႈမရွိတဲ့ ဒီလိုကေလးဘဝမွာ ကၽြန္မဟာ မိဘေမတၱာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အာသာငမ္းငမ္းေတာင့္တတဲ့သူျဖစ္တယ္။

အစ္ကို ၊ အစ္မေတြကို မိခင္ႏို႔အစား ႏို႔ဗူး အလြယ္တကူအစားထိုးလို႔ရခဲ့ေပမယ့္ မိခင္ႏို႔ကိုပဲ အာသီသထားတဲ့ ႏို႔စို႔အရြယ္ကၽြန္မဟာ အေမအလုပ္သြားခ်ိန္မွာ အေမ့ႏို႔အစားဘာမွအစားထိုးလို႔မရဘဲ တေနကုန္ေရပဲေသာက္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့တယ္။ အေမႏို႔ကို အေမျပန္လာမွစို႔ခြင့္ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မႏို႔ျမန္ျမန္ျပတ္ခဲ့ၿပီး အေစာႀကီး ျဖည့္စြက္စာစားခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္မသိနားလည္တတ္စအရြယ္မွာေတာ့ ငါ့သားသမီးဆိုတာရွိခဲ့ရင္ မိခင္ႏို႔တိုက္ေကၽြးဖို႔ ရည္စူးထားခဲ့တယ္။ ရည္စူးထားခဲ့တဲ့အတိုင္း သမီးေလးကို သူသံုးႏွစ္ျပည့္တတ္စအရြယ္အထိ ကေလးအနားမွာပဲ အခ်ိန္ေပးေနလို႔ မိခင္ႏို႔တဝတိုက္ေကၽြးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကေလးဟာ မိခင္ကို အရမ္းတြယ္တာ ၊ အရမ္းက်န္းမာသန္စြမ္းလို႔ အရမ္းလည္း သိနားလည္တတ္တယ္။

ကၽြန္မေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာလာႀကိဳတဲ့ တျခားေက်ာင္းသား/သူရဲ႕ မိဘေတြကိုၾကည့္ၿပီး မိစံုဖစံုရွိတဲ့ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ဘာရယ္မဟုတ္ စိတ္ထဲမွာ လစ္ဟာခ်က္ေတြနဲ႔ ဝမ္းနည္းေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမ မဟုတ္ အေဖ တစ္ဦးဦးက ေက်ာင္းလာႀကိဳတာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါငါ့အေဖ ၊ ဒါငါ့အေမလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေဖ ၊ အေမ လက္ေမာင္းကိုင္ၿပီး ႂကြားဝါခ်င္ခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းလာတဲ့ မိဘခ်င္းအတူတူေတာင္ ဆံပင္ဖရိုဖရဲ ၊ အဝတ္ဖိုသီဖတ္သီနဲ႔လာတဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့မိခင္ရဲ႕ကေလးကို အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏွိမ္ၿပီးစေနာက္ေလွာင္လို႔ အတန္းေဖာ္ ရွက္ေနတာျမင္တိုင္း စတဲ့သူေတြကို ကၽြန္မ အၿမဲရန္လုပ္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက သူမရဲ႕သိမ္ငယ္မႈကို ေဖာ္ျပေနတာမို႔ နင့္မွာထမင္းခ်ိဳင့္ပူပူေႏြးေႏြးလာပို႔တဲ့အေမရွိေသးတယ္လို႔ အားေပးခဲ့ဖူးတယ္။

ေက်ာင္းဆင္းရင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႀကီး သားကို ေက်ာင္းလာႀကိဳတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိခင္ကိုလည္း အားက်ခဲ့ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ ၊ ေက်ာင္းဆင္း သူ႔သားကို တကူးတက လာႀကိဳပို႔တဲ့ သူမဟာ အိမ္မွာေနပံုက ဒီေလာက္မသပ္ရပ္ေပမယ့္ သားေက်ာင္းလာႀကိဳခ်ိန္ ဆံပင္ဖီးသင္ ၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနထိုင္ၿပီး အၿပံဳးေတြနဲ႔ လာႀကိဳပို႔တတ္တဲ့သူမကိုျမင္တိုင္း ကၽြန္မမ်က္စိထဲ ေအးေနတာပဲ။

တခ်ိန္မွာ ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့သားသမီးဟာ ဂုဏ္တက္ေစရမယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ ဂုဏ္မတက္ရင္ေတာင္ ငါ့ေၾကာင့္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ အႏွိမ္ခံ ေလွာင္ေျပာင္စရာ မျဖစ္ေစရဘူးလို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ 

ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား အိမ္မွာ ကၽြန္မကို ခ်ီးေျမွာက္မယ့္သူမရွိတဲ့အခါ ႀကိဳးစားျခင္းရဲ႕ရလဒ္ဟာ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ခံစားလာေစတယ္။ 

ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာ ေရလိုက္ငါးလိုက္ကေလး လုပ္ေနတာေလာက္ မလြယ္ဘဲ ပင္ပန္းလွတာမို႔ ငါ့သားသမီးဆိုတာရွိလာခဲ့ရင္ ငါ့စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ သူ႔ကို စိတ္မဖိစီးေစရဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔မ်ား သူတပဲေလာက္ႀကိဳးစားရင္ ဒီရလဒ္ကို ငါက ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာခ်ီးေျမႇာက္လို႔ သူ႔ကို ဒီ့ထက္ ပိုႀကိဳးစားခ်င္ေအာင္ ၊ ေငြေၾကး ၊ ပစၥည္းနဲ႔ နည္းပညာေတြ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ သႏၶိဌာန္ခ်ထားခဲ့တယ္။

စာေတာ္တဲ့ကၽြန္မနဲ႔ သူတို႔သားသမီး အတူစာက်က္ ေဆြးေႏြးခြင့္ရဖို႔ ဖက္လွဲတကင္း အိမ္ဖိတ္ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိခင္ေတြရွိခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ စာစုက်က္ၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔စားဖို႔ မုန္႔ေတြ ၊ အခ်ိဳရည္ေတြ ၊ ေရပူေရေအးေတြကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပဳလုပ္စီစဥ္ေပးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိခင္နဲ႔ ဆံုတဲ့အခါတိုင္း သူမကို အားက်မိတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားဖူးသူမွသိတာမို႔ ငါ့သားသမီးရွိလာတဲ့အခါ အျပင္မွာသြားၿပီး ဂေလ႐ိုက္ေနတာထက္ အိမ္မွာပဲေဆာ့ေဆာ့ ၊ အိမ္မွာပဲစာလုပ္လုပ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါဖိတ္ေခၚၿပီး မုန္႔လုပ္ေကၽြးမယ္။ ငါအားက်ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိခင္လို ငါကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။

ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ ေနာက္ျပန္လွည့္ယူလို႔မရဘူးေနာ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ လိုလားခ်က္ ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈေတြနဲ႔ပဲ တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္ေနတာ။

ကၽြန္မကို ပညာေတြတတ္ၿပီး ထက္ျမက္ေနရက္နဲ႔ အိမ္မွာကုပ္ၿပီး အိမ္ေဖာ္အလုပ္ ၊ ကေလးထိန္းအလုပ္ (တကယ္ဆိုအိမ္ရွင္မအလုပ္)ပဲ လုပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာဆိုေနတဲ့သူေတြရွိေပမယ့္ နာရီေတြကို ေနာက္ဆုတ္လို႔ရရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကုေဋခ်ီဝင္တဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးရွိရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မရဲ႕အခ်ိန္ကို ကၽြန္မမိသားစုနဲ႔အတူပဲ ကုန္ဆံုးခ်င္တာပါ။

အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕သားသမီး အသက္သံုးႏွစ္ေအာက္အရြယ္မွာ သူတို႔အနား (၂၄)နာရီအခ်ိန္ျပည့္ရွိႏိုင္ဖို႔ ရွာေဖြစုေဆာင္းၿပီးခ်ိန္မွပဲ ကေလးယူခဲ့တာ။ ကေလးေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ မိဘေတြရဲ႕လစ္ဟာခ်က္ေၾကာင့္ ပညာေရးမွာ ေပါ့ေလ်ာ့စိတ္ေလသြားတယ္မျဖစ္ရေအာင္ သူထူးခၽြန္တဲ့ဘက္ ပံ့ပိုးေပးဖို႔လည္း စိတ္အင္အားေရာ ၊ ေငြအင္အားေရာ ၊ လူအင္အားပါ ျပင္ဆင္ထားတယ္။

အခ်ိန္နဲ႔အမၽွဝင္ေငြေတြ လုပ္ယူလို႔ရတဲ့ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းရွိေနခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္မသားသမီးရဲ႕ အတိတ္မွာ အတူျပန္ေနေပးခ်င္လို႔ ကုန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ ဒီေငြေတြနဲ႔  ျပန္ဝယ္လို႔မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိတယ္။

ဒီေငြေတြနဲ႔ သားအမိအၾကားက ခိုင္ၿမဲတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ၊ အားကိုးမႈေတြ ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ ၊ အင္အားေတြ ရရွိေအာင္ ျပန္ဝယ္လို႔မရဘူးဆိုတာလည္း ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း သိတယ္။

ကိုယ္က မိဘတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားသမီးအနားမွာ ၾကပ္မတ္မႈမေပးႏိုင္လို႔ သူတို႔ မေတာ္တေရာ္ ခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးမႈ ျဖစ္သြားရင္ ဒီေငြေတြပံုေပးလို႔ ကိုယ့္သားသမီးကို ပကတိအေကာင္းအတိုင္း ျပန္မရႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္းသိတယ္။

ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သမီးကေလးရဲ႕အေမ ကၽြန္မဟာ သမီးတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ရည္စူးလို႔ ေငြပင္ေငြရင္း ခိုင္ခိုင္မာမာတည္ၿပီး ႏွစ္ရွည္(တိုးရင္းေပါင္း)စုထားၿပီးၿပီ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေမြး ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာဖို႔ ရည္စူးထားတဲ့ သမီးေလးဟာ အထက္တန္းေအာင္လို႔မွ လိုရာလမ္းေၾကာင္းကို ဆက္ဆည္းပူးဖို႔ ေငြမရွိတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူးေလ။ မိဘက မပံ့ပိုးေပးႏိုင္လို႔ သူ႔ပညာေရး အၿမီးမျပတ္ေစရဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။

လူဆိုတာ ငယ္တုန္း ၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တုန္း လုပ္ေနမွ ဇရာေထာင္းရင္ နားႏိုင္မွာမို႔ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြကိုလည္း တႏိုင္လုပ္ထားတယ္။ မွန္ကန္စြာႀကိဳးစားရင္ ေရရွည္မွာ တိုးပြားေလ့ရွိတဲ့သေဘာကို ယံုၾကည္တာမို႔ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ ၊ မကိုင္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိထားတဲ့လုပ္ငန္းေလးက ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတာေလးနဲ႔ ကိုယ့္မိသားစုကို ပံ့ပိုးႏိုင္ေအာင္ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ပံ့ပိုးႏိုင္ေအာင္ ေရရွည္ရည္ရြယ္ထားတယ္။

ဘဝဆိုတာ အၿမဲတသမတ္တည္းမရွိတာမို႔ ေရရွည္ဆိုတာကို ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ၿပီး ႀကိဳးစားအစီအစဥ္ဆြဲထားတာေတာင္ ရင္ေလာက္မွန္းမွ ဒူးေလာက္က်န္တာေလ။ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ မိဘေမတၱာနဲ႔ မွန္ကန္စြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ သမီးကေလး မ်က္ႏွာမငယ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီဆိုတဲ့စိတ္ (ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး သံုညဘဝကစခဲ့တဲ့) ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုးမွာရွိတယ္။

မိဘတိုင္းက သားသမီးအနာဂါတ္အတြက္ ၊ ကိုယ့္အနာဂါတ္အတြက္ ႀကိဳတင္ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ၿပီး အစီအစဥ္ဆြဲလုပ္ကိုင္မယ္ဆို ဒီလိုမိဘေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ ၊ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြ ၊ အနာဂါတ္အတြက္ အားမာန္ေတြနဲ႔ ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ျဖတ္သန္းေနထိုင္ႏိုင္ၿပီေလ။ သားသမီးတိုင္း မိဘေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရသလို မိဘတိုင္းလည္း သားသမီးေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရပါေစ။

ရတု (Burmesehearts.com)