အေလ့အက်င့္ေကာင္းမ်ား ကေလးကိုသင္ေပးဖို႔ ကနဦးလိုအပ္ခ်က္မ်ား

မိမိရဲ႕ရင္ေသြးငယ္ေတြမွာ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြ ကိန္းေအာင္းၿပီး အေလ့အက်င့္ဆိုးေတြ စြဲမေနဖို႔ မိဘတိုင္းက လိုလားၾကပါတယ္။ အာေပါက္ေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမ ၊ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ ၊ ဒဏ္ေပးဆံုးမတာေတြ လုပ္ကိုင္ေပမယ့္ သြန္သင္ဆံုးမလို႔မရဘဲ မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုတဲ့ အေလ့အက်င့္ဆိုးေတြကို လုပ္ၿမဲအတိုင္းလုပ္ ၊ လုပ္ပါဆိုတဲ့ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြကို လိုက္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ မိဘေတြအတြက္ စိတ္ညစ္စရာပါ။ ဒါကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကမလဲ။

ပထမဦးစြာ ကေလးကို အၿမဲတာဝန္ယူလို႔ ဆံုးမပဲ့ျပင္သြားမယ့္သူဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ မိသားစုထဲမွာ အရင္ေရြးခ်ယ္ရမွာပါ။ ဒီလူဟာ ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ဆံုးေနတဲ့သူ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ကေလးအနားအၿမဲေနၿပီး ကေလးဘာလုပ္ ဘာကိုင္တယ္ ၊ ဘာေတြကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ဘယ္လိုေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေနတယ္ဆိုတာကို အၿမဲလို သတိထားၾကည့္ေနႏိုင္တဲ့သူမွ ကေလးကို ပဲ့ျပင္ထိန္းသိမ္း ဆံုးမရတာပိုလြယ္ကူမွာပါ။

ကေလးကို အဓိကသြန္သင္ဆံုးမမယ့္သူဟာ ကေလးကိုအခ်ိန္ေပးၿပီး အၿမဲလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူ ျဖစ္သင့္တာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီသူဟာ ကေလးရဲ႕မိခင္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ မိခင္ဟာ မိမိသားသမီးအေပၚ စိတ္အရွည္ႏိုင္ဆံုးသူ ျဖစ္တာမို႔ ကေလးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ပဲ့ျပင္ဆံုးမဖို႔တာဝန္ အဓိကေနရာ ယူထားတဲ့သူဟာ မိခင္ျဖစ္သင့္တာပါ။

မိသားစုထဲမွာ ကေလးကို အဓိက ပဲ့ျပင္ဆံုးမမယ့္သူကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စတင္ေရြးခ်ယ္သင့္သလဲလို႔ ကၽြန္မကိုေမးရင္ ကေလးကို ကိုယ္ဝန္စလြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္အက်ဆံုးထားလို႔ ေရြးခ်ယ္ပါ။ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့အတိုင္းလည္း အဲ့ဒီသူကို ကေလးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆံုးမသြန္သင္ဖို႔ Full Authority (အာဏာအျပည့္အဝ) ေပးထားရမွာပါ။

ကေလးကို အဓိကဆံုးမပဲ့ျပင္သြန္သင္ေပးသူက ဆံုးမပဲ့ျပင္ေနတဲ့အခါ ကေလးဘက္ကေန တစ္ဦးဦးက ဝင္ကာေပးတာ ၊ သူဆံုးမပဲ့ျပင္ေနတာကို ဝင္ေျပာ၊ ဝင္ဟန္႔တြမ်ိဳး မလုပ္မိဖို႔လိုပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ခြဲေနတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြမွာ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက ရံဖန္ရံခါသာ ျဖစ္တတ္ေပမယ့္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ အတူေနတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ ကေလးရလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကေလးဝိုင္းထိန္းေပးမယ့္သူေတြရွိသလို ကေလးကို ဝိုင္းဆံုးမတဲ့သူေတြလည္း မ်ားေနမွာပါ။ ပစၥည္းတခုဟာ တလက္ကိုင္ဆို ပိုသန္႔သလိုမ်ိဳး ကေလးကို ဆံုးမတဲ့အခါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းက အထူးတာဝန္ယူၿပီး အစစအရာရာ ဆံုးမပဲ့ျပင္ေပးသြားတာက ပိုထိေရာက္ပါတယ္။

ကိုယ္ဆံုးမေနတုန္း အေဖ အေမက ကေလးကိုဝင္ကာတာ ၊ အဖိုးအဖြားေတြက ဝင္ဟန္႔တာ ၊ ဦးေလး အေဒၚေတြက ဝင္ေျပာတာ စသျဖင့္ေသာ အေလ့အက်င့္ေတြဟာ ကေလးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မဆံုးမ ၊ မပဲ့ျပင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြထဲက တခုလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ကေလးဟာ ဒီလူေတြရဲ႕ အကာအကြယ္ကိုယူၿပီး ေအာ္ဟစ္ငိုယုိတာ ၊ ေဆာင့္ေအာင့္တာ ၊ လူးလွိမ့္ဆႏၵျပတာ ၊ အဲဒီလူေနာက္ေျပးကြယ္တာ စသျဖင့္ အားကိုးရွာၿပီး ကိုယ္ေျပာဆိုဆံုးမတာေတြကို မနာခံပါဘူး။ ဒီလို အကာအကြယ္ယူလို႔ရေနတာနဲ႔အမၽွ ဘယ္ေလာက္ပဲ စည္းကမ္းေတြခ်ခ် မလိုက္နာတာေတြကိုလည္း ႀကံဳေနရဦးမွာပါ။

လိုက္နာရမယ့္စည္းကမ္းေတြကို တစ္ဦးဦးရဲ႕အကာအကြယ္ယူၿပီး မလိုက္နာလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ဒီကေလးဟာ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ကေလးျဖစ္လာႏိုင္တာေပါ့။ ေနာင္မွ ကေလးဆိုးတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ကေလးအနီးရွိသူအားလံုးရဲ႕တာဝန္ပါ။ ေမြးကတည္းက မဆိုးတတ္တဲ့ကေလးဟာ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ ကေလးဆိုးလာတာပါ။ အစကတည္းက နည္းမွန္လမ္းမွန္ သြန္သင္ဆံုးမ ေလ့က်င့္ေပးသင့္တာေတြကို မလုပ္ခဲ့ဘဲ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ ႀကီးျပင္းလာေစခဲ့ၿပီးမွ ကေလးဆိုးေလးလို႔ တံဆိပ္ကပ္လိုက္တာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဒါေတြကို ႀကိဳေတြးထားရမွာမို႔ ကေလးကို တစိုက္မတ္မတ္ ဆံုးမပဲ့ျပင္သြားဖို႔တာဝန္ကို ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားဆံုး ကုန္ဆံုးေလ့ရွိသူကို ေပးထားတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္။

ကေလးကိုဆံုးမမယ့္သူ ေရြးခ်ယ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ ကေလးကိုနည္းမွန္လမ္းမွန္ ဘယ္လိုဆံုးမသြန္သင္ရမလဲဆိုတာ ပိုသိနားလည္လာေအာင္ စာအုပ္စာေပခပ္မ်ားမ်ား ေပးဖတ္ရမွာပါ။ လုပ္ခ်င္တာပဲသိၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိရင္ အလုပ္ေကာင္းစြာမၿပီးေျမာက္ႏိုင္သလိုမ်ိဳး ကေလးကို ဆိုဆံုးမတဲ့သူဟာ ဘယ္လိုဆိုဆံုးမရမွန္းမသိရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ အဆိုးဆံုးမွာ လြဲမွားစြာ ဆိုဆံုးမေနတဲ့အတြက္ ကေလးဟာ ျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ဘဲ ၊ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳး ၊ စိတ္ဒဏ္ရာေတြရသြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ကေလးယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကတည္းက ကိုယ္ဝန္အဆင့္ဆင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာပုံ ၊ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုတာေတြကို စာအုပ္ေတြဝယ္ၿပီး ေလ့လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကိုယ္ဝန္မရွိေသးပါဘူး။ ကိုယ္ဝန္စလြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ဝန္ကို ဘယ္လိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာ ၊ ဘယ္အစာေတြကတည့္ၿပီး ဘယ္အစာေတြကမတည့္ဘူးဆိုတာ ၊ ဘာေတြကလုပ္သင့္ၿပီး ဘာေတြက မလုပ္ဘူးဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနပါၿပီ။ ဒါဟာ ႀကိဳတင္ေလ့လာထားခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးပါ။

ကၽြန္မမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာၿပီဆိုကတည္းက ကၽြန္မရဲ႕ အနားမွာအေဖာ္လုပ္ေပးတတ္တဲ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းနဲ႔ ကၽြန္မမိခင္တို႔ကိုလည္း ကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမဖို႔တာဝန္ ကၽြန္မကို အျပည့္အဝေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္မကေလးကို ဆံုးမတဲ့အခါ ၊ ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့အခါ ဝင္မစြက္ဖက္ဖို႔ ၊ ကေလးဘက္က ဝင္ကာကြယ္ေပးတာမ်ိဳး မလုပ္ဖို႔ပါ။ သူတို႔သေဘာတူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးကို ဘယ္လိုနည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆံုးမပဲ့ျပင္ ေလ့က်င့္ေပးရမလဲဆိုတာကို စာေတြအမ်ားႀကီး ကၽြန္မဖတ္ၿပီး ေလ့လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကိုယ္ဝန္ ႏုႏုေလးရယ္ပါ။

ကေလးအျပင္ေရာက္မွ သြန္သင္ဆံုးမရမယ့္ကိစၥကို ကေလးဗိုက္ထဲမွာကတည္းက ဘာလို႔ ဖတ္႐ႈေလ့လာေနသလဲဆိုေတာ့ ပြဲမဝင္ခင္ အျပင္က ေလ့က်င့္ေနတာပါ။ ပြဲစမွ မီးစင္ၾကည့္ကမယ္ဆိုရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ပြဲတပြဲ ဝင္ကလိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။ ကေလးဘဝတသက္လံုးစာ ေဆာင္ရန္ ၊ ေရွာင္ရန္ေတြကို ကေလးငယ္စဥ္ကတည္းက အက်င့္ပါသြားေအာင္ သြန္သင္ေလ့က်င့္ေပးသြားရမွာဆိုေတာ့ တဘဝလံုးနဲ႔ဆိုင္တယ္။

ႀကိဳမေလ့က်င့္ထားခဲ့ဘဲ ပြဲေရာက္မွ မီးစင္ၾကည့္ကလို႔ ပြဲမလွရင္ ဘာမွ ဒီေလာက္ထိ မဆံုး႐ံႈးႏိုင္ဘူး။ မသကာ ကတဲ့သူအရွက္ကြဲ႐ံုေပ့့ါ။ ကေလးကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ နည္းမွန္လမ္းမွန္ သြန္သင္ဆံုးမေလ့က်င့္မႈ မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကေလးဘဝဟာ မလွမပျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၊ ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္ ၊ စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားႏိုင္တယ္ ၊ အဆိုးဆံုးမွာ မသိတတ္မလိမၼာတဲ့ သားသမီးဆိုးေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘဝေနဝင္ခ်ိန္မွာ စိတ္ဆင္းရဲ ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲနဲ႔ ဘဝဇတ္သိမ္းသြားႏိုင္တယ္ေလ။

ကေလးကို ဆိုဆံုးမတဲ့သူဟာ ကေလးကိုနားလည္မႈေပးၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ဆံုးမပဲ့ျပင္လို႔ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးသြားမလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း သိနားလည္ထားသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုဆံုးမတဲ့အခါမွာလည္း မတင္းလြန္း ၊ မေလၽွာ႔လြန္း ၊ တခါတေလတင္းလိုက္ ၊ တခါတေလေလၽွာ႔လိုက္ ၊ တခါတေလ လႊတ္ေပးလိုက္နဲ႔ ကေလးရဲ႕ အရိပ္အကဲကို ေကာင္းေကာင္းသိနားလည္လို႔ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးသြားရမွာပါ။

ကေလးရဲ႕အရိပ္အကဲကို ေကာင္းေကာင္းသိနားလည္ဖို႔ဆိုတာ ကေလးရဲ႕အထာကို ေကာင္းေကာင္း သိနားလည္ထားဖို႔လိုသလို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းပဲ့ျပင္သြားရမယ္ဆိုတာလည္း အၿမဲသတိရွိေနဖို႔လိုပါတယ္။ ထိန္းသိမ္းပဲ့ျပင္ေပးရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေရခ်ိန္ အတိုးအေလၽွာ႔နဲ႔ လိုသလို ထိန္းသိမ္းပဲ့ျပင္သြားရမွာမို႔ ကေလးရဲ႕ေရခ်ိန္ကို ကိုယ္ေကာင္းေကာင္း သိနားလည္ထားရမွာျဖစ္သလို ကိုယ့္ေရခ်ိန္ကိုလည္း ကေလး ေကာင္းေကာင္း သိနားလည္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားရပါမယ္။

ေရခ်ိန္ဆိုတာဘာလဲ။ ေရခ်ိန္ဆိုတာ ဘယ္လိုအသံႏႈန္း ၊ ဘယ္လိုသတိေပးႏႈန္း ၊ ဘယ္အေျခအေနေရာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ရပ္သင့္ၿပီဆိုတာကို ဆိုလိုတာပါ။ ကေလးဘယ္အေျခအေနမွာ ဒီအေျပာအဆို ၊ ဒီအျပဳအမူ ၊ ဒီအက်င့္ မရပ္ရပ္ေအာင္ အျမစ္ျဖတ္ဆံုးမသင့္တယ္ ၊ ဘယ္အေျခအေနအထိ နားလည္မႈေပးၿပီး လႊတ္ထားသင့္တယ္ဆိုတာ ဆိုဆံုးမသူက ေကာင္းေကာင္း နားလည္ထားရမွာျဖစ္သလို ဘယ္အေျခအေနမွာေတာ့ အေမဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္တိုေနၿပီး ၊ ဘယ္အေျခအေနဆိုရင္ေတာ့ ငါရပ္ကိုရပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုလည္း ကေလးက ဆိုဆံုးမတဲ့ မိခင္ရဲ႕ အရိပ္အျခည္ ၊ အသံႏႈန္း ၊ ေဒါသႏႈန္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေတြေကာင္းေကာင္း သိနားလည္ထားၿပီဆိုရင္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ေရခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္း သိေနၿပီေပါ့။

လူဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အက်င့္ဗီဇ ၊ စ႐ိုက္ ၊ ဆႏၵနဲ႔ အႀကိဳက္ေတြ လံုးဝႀကီးထပ္တူက်မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီအေပၚလိုက္လို႔ အျပဳအမူ ၊ အေျပာအဆိုေတြလည္း မတူညီၾကတာပါ။ ဘဝဆိုတာ ပံုေသနည္းတခု ခ်တြက္ေနသလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ Live ျဖစ္ေနတာမို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္မယ္လို႔ ႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး။ ဒီိလိုႀကံဳလာရင္ ဒါလုပ္ရမယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ထားသည့္တိုင္ တကယ္ႀကံဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္သင့္တာမလုပ္ျဖစ္ဘဲ ၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳး ၊ လုပ္ခဲ့မိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သီအိုရီကိုခ်ည္းပဲ က်က္ေနလို႔မရဘူး။ စာေတြ႔ခ်ည္းပဲ အလြတ္က်က္ အပိုင္ရေနလို႔ ငါေတာ္လွခ်ည္ရဲ႕ မွတ္ေနလို႔မရဘူး။ သီအိုရီကို လက္ေတြ႔နဲ႔ ေပါင္းစပ္လုပ္ကိုင္ၾကည့္လို႔ ထြက္လာတဲ့ရလဒ္ကမွ ေကာင္းက်ိဳး ၊ ဆိုးက်ိဳးဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တာပါ။ စာဖတ္အားလည္းနည္း ၊ စာေတြ႔မွာလည္းမပိုင္ ၊ လက္ေတြ႔ႀကံဳေတာ့မွ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္လုပ္ၾကတာေပ့့့ါဆိုရင္ ဘဝစာေမးပြဲရလဒ္ဟာ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိမလဲ။

အမွားႀကီးႀကီးမလုပ္မိလို႔ ဆိုးရြားမႈႀကီးႀကီးမားမား မႀကံဳရရင္ေတာင္ လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ေလး သြားေနမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ပြဲမဝင္ခင္ အျပင္ကက်င္းပ ၊ အစစ္ႀကီးမတိုင္မီ အစမ္းေလ့က်င့္ရင္း ကေလးမရခင္ ကေလးကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဘယ္လိုဆံုးမသြန္သင္သြားရမလဲဆိုတာကို ဖတ္မွတ္ခိုင္းတာပါ။ ကေလးအျပင္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကေလးတာဝန္ေတြ ၊ အိမ္တာဝန္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ စာဖတ္ခ်ိန္နည္းလာတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိခင္ေတြေပါ့။

ကေလးကို အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ဆိုတာ ကေလးနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးရွိေနတဲ့ ကေလးမိဘနဲ႔ အိမ္ရွိလူကုန္ ၊ ကေလးျမင္ေတြ႔ဆက္ဆံေနရသူေတြဟာလည္း အေရးႀကီးေနပါတယ္။ ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါလုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔လို႔ ကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမမယ္ဆို ေၾကာက္ရတဲ့မိဘေရွ႕ ကာလအတိုင္းအတာတခုေလာက္အထိ မိဘေျပာသလိုလုပ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္းျဖစ္ေနမွာကေတာ့ ကေလးဟာ ကိုယ္ေျပာသလိုမလုပ္ဘဲ ကိုယ္လုပ္သလို လိုက္လုပ္မွာပါ။

မိဘႏွစ္ဦးစလံုးမွာ တကယ္ကို ဒီလိုေျပာက်င့္ ၊ လုပ္က်င့္ေတြ ရွိမေနဘဲ ကေလးဟာ တျခားဆိုးရြားတဲ့အက်င့္ေတြ ေျပာေန ၊ လုပ္ေန ၊ တတ္ေနတယ္ဆိုရင္ အက်င့္ကူးတာပါ။ ဒီလိုေျပာဆိုလုပ္ကိုင္တတ္သူေတြ ကေလးအနားမွာရွိေနလို႔ ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကေလးၾကည့္႐ႈေနတဲ့ ကာတြန္းေတြ ၊ ကေလးတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကေန ကူးလာတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အက်င့္ဆိုးေတြ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ျဖစ္သြားေတာ့မွ ျပင္မယ္ဆိုရင္ ျပင္ရခက္တာေပါ့။

ကေလးကို အၿမဲလို အရိပ္အကဲက်င့္ၿပီး ဆံုးမေနသူက ကေလးအေျပာအဆို ၊ အမူအက်င့္ေတြ စတင္ေျပာင္းလာတာနဲ႔ သတိထားမိပါတယ္။ သတိထားမိရင္ အခ်ိန္မီပဲ့ျပင္ဆံုးမႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို ဆိုဆံုးမပဲ့ျပင္တဲ့သူဟာ ကေလးကို အၿမဲလိုအခ်ိန္ေပးႏိုင္ၿပီး ကေလးအရိပ္အကဲကို ေကာင္းေကာင္းဖတ္႐ႈ သတိထားေနတဲ့သူ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

ဘယ္အခ်ိန္ကေနစၿပီး ကေလးကို ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးသင့္သလဲဆို ကေလးမဟုတ္တာ စတင္ေျပာဆို ၊ လုပ္ကိုင္ေနခ်ိန္ကေနစၿပီး မလုပ္သင့္တာေတြ မေျပာဆို မလုပ္ကိုင္မိဖို႔ ၊ လုပ္သင့္တာေတြ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္မိဖို႔ ၊ အတုယူသင့္တာေတြ ယူျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးၿပီး ၊ အတုမယူသင့္တာေတြ ကေလးမွာ အက်င့္ပါမသြားေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးသြားရမွာပါ။

မဟုတ္တာေတြ မလုပ္ေသးတဲ့ကေလးကို ဒါမလုပ္ရဘူးလို႔ ႀကိဳဆံုးမထားရင္ ဒါလုပ္ခ်င္ေအာင္ သြယ္ဝိုက္သတိေပးသလို ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳတင္စိုးရိမ္ၿပီး ဆံုးမတာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွ ဒါဟာ မေျပာသင့္ ၊ မလုပ္သင့္တာ ၊ ဒီလိုေျပာဆိုလုပ္ကိုင္မယ့္အစား ဘယ္လိုေျပာဆိုလုပ္ကိုင္သင့္တယ္ဆိုတာ ကေလးနားလည္ေအာင္ ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးျပၿပီး သြန္သင္ဆံုးမပဲ့ျပင္ေပးသြားတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

အႏုပညာဆိုတာ ရသေျမာက္အႏုပညာတခုျဖစ္လာဖို႔ စိတ္ကူးပံုေဖာ္လုပ္ကိုင္ရသလိုမ်ိဳး ကေလးတစ္ေယာက္ကို ပဲ့ျပင္ဆံုးမသြားတယ္ဆိုတာ တကယ့္ကိုေလ့းနက္တဲ့ အႏုပညာတရပ္ပါ။ ကေလးဆိုတာ ခံစားမႈေတြ ထိလြယ္ရွလြယ္ ႏုနယ္လြန္းတယ္။ ဒီလိုႏုနယ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ရင့္က်က္တဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔ အျပဳအမူေတြ ဘဝတသက္တာလံုးပါသြားေအာင္ ဦးေႏွာက္ထဲ ၊ ႏွလံုးသားထဲ ထည့္သြင္းဆံုးမ ပဲ့ျပင္သြားဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူတဲ့အလုပ္လားေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ ကၽြန္မတို႔မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ အေကာင္းဆံုးအႏုပညာကို ရသေျမာက္ေအာင္ ပံုေဖာ္ထုဆစ္သြားၾကရမွာပါ။

ရတု (Burmesehearts.com)