class="post-thumbnail open-lightbox" href>
လဲထလာသူမ်ား၏ ပန္းတိုင္
လူအမ်ားစုသည္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ အရြယ္တြင္ လဲက်ဖူးၾကသည္။ လဲက်ၿပီးျပန္ထ၊ ျပန္ထၿပီး ျပန္စမ္းေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္တတ္လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ငယ္စဥ္အရြယ္ကတည္းက မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယတို႔ ရွိထားႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ မရွိပါက ကၽြန္မတို႔ ယခုလို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာလိမ့္မည္မဟုတ္။ ပထမအႀကိမ္ လဲက်ၿပီးကတည္းက လက္ေျမႇာက္ အ႐ႈံးေပးၿပီး ျပန္ထေလွ်ာက္ဖို႔စိတ္ကူး ရွိမည္မဟုတ္။
ထိုသို႔လဲက်၍ ေၾကာက္လန္႔ငိုပါက အနီးရွိသည့္လူက ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်၍ စိတ္သက္သာရလာသလို၊ အားေပးၿပီး လမ္းေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ထိ တြဲထူသင္ေပးၾကသူေတြလဲရွိသည္။ သို႔ေပမယ့္ မိမိေခ်ာ္လဲက်သည္ကို ဟားတိုက္ေလွာင္ေျပာင္သည့္ လူႀကီးမ်ားကို စိတ္ထဲကမုန္းသည္။ ရွက္လာသျဖင့္ ပို၍ေအာ္ဟစ္ငိုျဖစ္သည္။
ဒါက ကေလးဘ၀က ကၽြန္မတို႔၏ အက်င့္မ်ားျဖစ္သည္။ ထိုအတူ ႀကီးျပင္းလာ၍ ေလာကဓံကို ခံလာရေသာ အရြယ္တြင္လည္း က်႐ႈံးမႈမ်ားရွိပါက မိမိကို အားေပးမည့္သူကို တမ္းတသည္။ ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်တတ္သူကို သတိရသည္။ မိမိကို ေလာကဓံႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ေအာင္ လမ္းညႊန္သြန္သင္ျပႏိုင္သူကို လိုလားသည္။ မိမိက်႐ံႈးမႈအား ေလွာင္ေျပာင္ရံႈ႕ခ်တတ္သူကို မုန္းသည္။ ဒီအတြက္ ခံျပင္းသည္။
ဘယ္လိုခံစားမႈပဲရွိရွိ လဲရာမွာပဲ ထိုင္ငိုေနပါက ကိုယ့္အ႐ံႈးလူပိုသိကာ ပိုအရွက္ရတာပဲအဖတ္တင္မည္။ မိမိငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလဲရင္း၊ ေျပးရင္းလဲရင္း ျဖစ္ခဲ့တာအခါခါ။ ဘယ္တုန္းကမွ ငါလမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ဘူးလို႔ အေတြးမပၚခဲ့ပါဘူး။ ဒါက လူတိုင္း၏စိတ္ထဲက အလိုလိုရွိေနတဲ့ ဇြဲသတၱိပါ။
လဲက်သြားတဲ့အခါ ငယ္တုန္းကေတာ့ငို၊ သိတတ္စမွာ ခၽြဲႏြဲ႕ၿပီး ငိုေကာင္းငိုေပမယ့္၊ အရြယ္ႀကီးလာေလေလ ဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လဲတာ၊ ေျပးရင္းလဲတာေတြကို စာမဖြဲ႔ေတာ့။ ဒါဟာ အေတြ႕အႀကံဳ ရင့္က်က္လာတဲ့သေဘာပါ။ ဒီလိုေလွ်ာက္ရင္း လဲရင္း၊ ေျပးရင္း လဲရင္းနဲ႔ မလဲေအာင္ ကိုယ္ကို ဘယ္လိုထိန္းရမယ္။ မလဲေအာင္ ဘာေတြသတိထားရမယ္ဆိုတာ သိလာပါတယ္။ ဒါဟာ အေတြ႔အႀကံဳေတြက သင္ခန္းစာယူၿပီး သိလာသည့္ ဘ၀အသိေတြပါ။
အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူႀကီးေတြလဲ သတိလက္လြတ္တဲ့အခါ၊ အခန္႔မသင့္တဲ့အခါ လဲက်တတ္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလဲေတာ့ဘူးဆိုတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုဇြဲ၊ ဒီလိုသတၱိနဲ႔ လူတိုင္းလိုလို ႀကီးျပင္းလာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အခါ၊ ေလာကဓံကို ခံလာရတဲ့အခါ၊ က်႐ံႈးမႈေတြ ႀကံဳလာတဲ့အခါ ဘာေၾကာင့္မ်ား ငယ္ငယ္က မေလွ်ာ့တဲ့ ဇြဲသတၱိေတြ ေပ်ာက္ကုန္ပါလိမ့္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘာေၾကာင့္ ေလာကဓံေတြ၊ ဘ၀ စိန္ေခၚမႈေတြကို သတၱိရွိရွိ ရင္မဆိုင္ပဲ ၀မ္းနည္း၊ စိတ္ဓာတ္က်၊ လက္ေျမႇာက္အ႐ႈံးေပးသြားၾကတာလဲ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔က အရြယ္ေရာက္လာေလေလ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ၊ ဓေလ့ထုံးစံဆိုတာ၊ အရွက္တရားဆိုတာ၊ လူေတြရဲ႕ အထင္အျမင္ေတြကို ပိုပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္လာၾကလို႔ပါ။ က်႐ႈံးမႈေတြ႔ရၿပီဆိုရင္၊ မွန္းထားတာေတြ ျဖစ္မလာရင္၊ ဆံုး႐ံႈးတာေတြမ်ားလာရင္ လူေတြကဘယ္လိုထင္မလဲ၊ မိသားစုကဘာေျပာမလဲ၊ မိတ္ေဆြေတြက၊ ပတ္၀န္းက်င္ေတြက စသျဖင့္ ဘယ္သူဘာေျပာ၊ ဘာထင္မလဲဆိုတာ ပိုဂ႐ုစိုက္လာၾကတယ္။
ဒီအထင္အျမင္ေတြ၊ လွ်ာဖ်ားကေျပာစကားေတြကို ေၾကာက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕လႈပ္ရွားရတဲ့ နယ္ေျမမွာ စိတ္မလြတ္လပ္မႈေတြနဲ႔ ႀကံဳလာရတယ္။ နယ္က်ဥ္းလာတဲ့သေဘာ။ ေနရထိုင္ရ က်ပ္လာေတာ့ ေနရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အဆင္မေျပလို႔ စိတ္ဖိစီးတာတစ္မ်ိဳး၊ ဘယ္သူဘာထင္၊ ဘာေျပာမလဲဆိုတဲ့ မလံုတဲ့စိုးရိမ္စိတ္ေတြကတစ္မ်ိဳး စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မ်ားၿပီးရင္းမ်ားလာရတယ္။
စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားေတာ့ ထြက္ေပါက္ရွာလာၾကတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ထြက္ေပါက္ေတြ႔ရင္ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ေပမယ့္ မွားတဲ့ထြက္ေပါက္ကို မသိဘဲ (သို႔မဟုတ္) သိရက္နဲ႔ သြားေနပါက လမ္းမွားႀကီးမွာ ဘ၀ရလာဒ္အမွားေတြ ရတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မိမိ၏စိတ္က သူမ်ားေတြရဲ႕ အထင္၊ အျမင္၊ အေျပာေတြကို လိုတာထက္ ဂ႐ုစိုက္တတ္လို႔ပါ။ မလဲက်ခင္တုန္းကလဲ မိမိပဲေလွ်ာက္ရတယ္။ လဲက်သြားေတာ့လဲ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေအာင္ မိမိေလွ်ာက္မွပဲ မိမိလမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ့တာပါ။ ဒီအတိုင္းပဲ မက်႐ံႈးခင္ကလဲ မိမိပဲလုပ္ရၿပီး က်႐ံႈးခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနတဲ့မိမိစိတ္ဓာတ္ မိမိပဲဆြဲတင္ရမွာပါ။ သူမ်ားအၾကည့္ေအာက္၊ အေျပာေအာက္ စိတ္ဓာတ္က်ေနပါက မိမိစိတ္ဓာတ္ကို မိမိမွလြဲ၍ ဆြဲတင္ေပးႏိုင္မည့္သူမရွိပါ။
သူမ်ားအေျပာ၊ အၾကည့္ေတြကိုပဲ ေတြးဂ႐ုစိုက္ေနေတာ့ မိမိေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာကို ဂ႐ုတစိုက္ စဥ္စားေတြးေခၚမယ့္အခ်ိန္ နည္းသြားတယ္။ ကၽြန္မဖတ္ဖူးတဲ့တရုတ္စကားပံုကဆိုတယ္။ ျပႆနာဆိုတာ တစ္ခုတည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးတဲ့။ အရမ္းမွန္ပါတယ္။ အဓိကအေရးအႀကီးဆံုး ျပႆနာက တစ္ခုတည္းပါ။ ဒီကမွတဆင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပၚလာတတ္တာပါ။ ဒီအဓိက ျပႆနာကို ေျဖရွင္းလိုက္ရင္ က်န္တဲ့ဟာေတြကလဲ အလိုလို ေျပလည္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ အဓိကျပႆနာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖရွင္းတတ္ဖို႔က အေရးအႀကီးအဆံုးပါ။ ဒီလိုေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေတြကလဲ စဥ္းစားရင္ စဥ္းစားသေလာက္ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ စဥ္းစားမိသေလာက္ ခ်ေရးထားရင္ျဖင့္ ထိုျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ားစြာကို ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီနည္းလမ္းေတြထဲကမွ အေကာင္းဆံုးလို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္ခ်တဲ့နည္းလမ္း သံုးၿပီး ေျဖရွင္းလိုက္႐ံုပါပဲ။
ျပႆနာကိုပဲ အာ႐ံုထားၿပီး စိတ္ဓာတ္က် ခံစားေနေတာ့ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာကို မစဥ္းစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာဟာ အလိုလို သူ႔ဟာသူရွင္းသြားမယ့္ ျပႆနာမဟုတ္ေတာ့ ပို႐ႈပ္ေထြးႏိုင္တဲ့ ျပႆနာေတြက အခ်ိန္ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် ပိုလို႔႐ႈပ္ေထြးလာေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီးရင္း က်လာရတယ္။
အေကာင္းဆံုးက ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာအေပၚ အာ႐ံုထားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကိုေလွ်ာ့ၿပီး ဒီျပႆနာကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းရင္အေကာင္ဆံုးလဲလို႔ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် စဥ္းစားအေျဖရွာတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဒီေတာ့မွ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့လမ္း နီးလာမွာပါ။ စဥ္းစားေန႐ံုနဲ႔လဲ မၿပီးဘဲ လက္ေတြ႔က်က် အေကာင္းဆံုးလို႔ ကိုယ္ယူဆထားတာေတြ၊ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုလဲ လုပ္ကိုင္သြားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျပႆနာေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေတြ စဥ္းစားရင္း၊ ႀကိဳးစားေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေတြ လုပ္ကိုင္သြားတဲ့အခါ ဒီျပႆနာကိုပဲ အာ႐ံုထားခံစားၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြကလဲ လြတ္ေျမာက္မွာပါ။
လဲက်တဲ့ေနရာမွာ စိတ္ဓာတ္က်ထိုင္ေန႐ံုနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့ဟာကိုယ့္ေရွ႕ သူ႔အလိုလိုေရာက္မလာသလို၊ ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာလဲ သူ႔အလိုလို ေရာက္မသြားပါဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို ဘယ္လိုထိထိမိမိ ရေအာင္ယူမလဲ၊ ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုသြားမလဲဆိုတာ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး လုပ္ကိုင္သြားမွ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵျပည့္လာမွာပါ။ ဆႏၵဆိုတာ တကယ္ျပင္းျပရင္ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာမယ့္ နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
မသိတတ္စဥ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အႀကိမ္ႀကိမ္လဲရာက ထလာၿပီး အခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ဒီက်႐ံႈးမႈကို ရွက္ရြ႕ံတုန္လႈပ္၊ စိတ္ဓာတ္က်ေနမွာလဲ။ ခ်ီးမြမ္း ကဲ့ရဲ႕ ဒီအလုပ္ပဲလုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြစကားေအာက္ ဘာေၾကာင့္ေမွာက္ေနမွာလဲ။ ကိုယ္လုပ္မွကိုယ္ရတဲ့ဘ၀ထဲ ကိုယ္တကယ္ရခ်င္တယ္ဆို ကိုယ္ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သိဖို႔၊ သိလာတဲ့ဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ႀကိဳးစားလုပ္သြားဖို႔ပဲလိုတာပါ။ လူတိုင္း တခဏတာေတြ႕ရတဲ့ ျပႆနာေတြကို ဇြဲရွိရွိျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း …….
အမႈန္ (Burmesehearts.com)