ကေလးမ်ားအား ထိန္းကြပ္ရလြယ္ကူၿပီး သင္ယူလြယ္ေသာ ကေလးမ်ားျဖစ္ေစျခင္း

ကေလးေတြကို ေကာင္းမြန္တဲ့အေလ့အက်င့္ရရွိဖို႔ ၊ သြန္သင္ေျပာဆို ဆံုးမတဲ့ စကားေတြကို အလြယ္တကူ လိုလိုခ်င္ခ်င္ နာယူလြယ္ေအာင္ ဘယ္အရြယ္က စတင္သင္ျပမလဲ ။ ဘယ္လို သြန္သင္ဆံုးမေစမလဲ။ ဒီကတဆင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ခ်က္ရွိတဲ့ ကေလးငယ္မ်ား ျဖစ္ေစဖို႔ ၊ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ အေျခအေန ၊ ျဖစ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနေတြကို မေျပာဘဲ အလိုက္တသိ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုသင္ၾကားေပးမလဲ။ ဒါဟာ လူႀကီးမိဘေတြအတြက္ ေခါင္းခဲစရာပဲ။

အေျဖက ရိုးရွင္းပါတယ္။ သူ႔ကိုလုပ္ေစခ်င္တာ ၊ ေျပာေစခ်င္တာေတြ ကိုယ္တိုင္က အရင္လုပ္ပါ။ ေျပာဆိုပါ။ ျပဳမူပါ။ ဒါေတြကို သူေမြးကင္းစလသားအရြယ္ တစ္လ ၊ ႏွစ္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက သူ႔ေရွ႕ အက်င့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပဳမူေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ရမွာပါ။ ကိုယ္တိုင္က မလုပ္ဘဲ သူ႔ကို ဒါလုပ္တာေကာင္းတယ္ ၊ ဒါလုပ္ရမယ္လို႔ေျပာရင္ ကေလးဟာ ေရရွည္မွာ ကိုယ္လုပ္တာကိုပဲ လိုက္လုပ္မွာျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို ေကာင္းတယ္လို႔ သင္ထားတာေတြကို လိုက္လုပ္ခ်င္မွ လိုက္လုပ္မွာပါ။

ဥပမာ သူ႔ကို အသားေတြပဲႏႊာေကၽြးရင္ေတာင္ သူဟာ ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲက အ႐ိုးေတြကို လွမ္းႏႈိက္ရင္ ႏႈိက္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါကို အျပစ္တင္မေစာပါနဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕ အသိဥာဏ္က လူႀကီးမိဘေတြကို အထင္ႀကီးတဲ့ စိတ္အခံရွိတယ္။ လူႀကီးမိဘကိုတုၿပီး လိုက္ျပဳမူလုပ္ကိုင္တတ္တယ္။ လူႀကီးမိဘေတြ ေျပာဆိုသလို ဟန္ပန္အမူအရာနဲ႔တကြ မွတ္သားမိေအာင္ ၊ လိုက္လုပ္တတ္ေအာင္ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် သင္ယူေနတယ္။ သူေျပာႏိုင္သည္ရွိေစ ၊ မေျပာႏိုင္သည္ရွိေစ ၊ လုပ္ျပႏိုင္သည္ရွိေစ ၊ မလုပ္ျပႏိုင္သည္ရွိေစ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က သူေတြ႔ရာ ၊ ျမင္ရာ ၊ သင္ယူႏိုင္ရာမွန္သမွ်ေတြကို အေတြ႔အထိ ၊ အျမင္ ၊ အၾကား ၊ အရသာ ၊ အနံ႔ေတြကေန လူႀကီးေတြေျပာဆို လုပ္ကိုင္တာေတြကတဆင့္ သင္ယူေနပါတယ္။

ဒီကေနတဆင့္ ေကာင္းတာ ၊ ဆိုးတာ ၊ ခါးတာ ၊ ခ်ိဳတာ ၊ ခ်ဥ္တာ ၊ ဖန္တာ စသျဖင့္နဲ႔တကြ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က အရာခပ္သိမ္းေသာအရာေတြကို သင္ယူမိေအာင္ သူအားထုတ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို လိမၼာယဥ္ေက်းေစခ်င္ရင္ မိုက္႐ိုင္းဆဲဆိုတတ္သူေတြနဲ႔ ေမြးကင္းစအရြယ္ကတည္းက အတူမရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။ ကေလးကို ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ကေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းေစခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္က ယံုၾကည္မႈစတင္ေပးရမယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္ ရွိေစခ်င္ရင္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖြင့္ ဖန္တီးေပးရမယ္။ ေကာင္းမြန္ေသာစကားေတြ ဆိုေစခ်င္ရင္ ေကာင္းမြန္ေသာစကားေတြ ကိုယ္တိုင္က စေျပာဆိုေပးရပါမယ္။

တျခားမိဘေတြ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ကၽြန္မကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမရလြယ္သူ ၊ နားလည္သင္ယူလြယ္သူ ၊ သိတတ္တဲ့ကေလး ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတဲ့ကေလး ၊ စိတ္ဓါတ္ႀကံ့ခိုင္တဲ့ကေလး ၊ ယံုၾကည္မႈျပည့္ဝတဲ့ကေလး ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္မကေလးကို ကၽြန္မသြန္သင္ဆံုးမခဲ့တာေတြကို ျပန္ေဝမွ်ေပးပါေစ။

ကၽြန္မဟာ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ကၽြန္မကေလးနဲ႔ အၿမဲဆိုသလို အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေလ့ရွိပါတယ္။ သူစၿပီး လိုက္ဆြဲတတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သံုး ၊ ေလးလအရြယ္မွာ သူ႔လက္ထဲေရာက္သြားတဲ့ ပစၥည္းကို သူ႔ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ “Good” လို႔ လက္မေထာင္ ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိပါတယ္။ဒါဟာ သူမ်ားရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ၊ ေအာင္ျမင္မႈကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳရမယ္ ။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ခ်ီးက်ဴးခံရမယ္လို႔ ဒီအရြယ္ကတည္းက သင္ေပးလိုက္တာပါ။ အခုအခ်ိန္အထိ သူေကာင္းတာလုပ္တိုင္း “Good” လို႔  ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိၿပီး မေကာင္းတာလုပ္ရင္ “Not good” လို႔ ႐ံႈႈခ်ေလ့ရွိပါတယ္။

ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္း သူ႔လက္ထဲေရာက္သြားရင္ အတင္းဆြဲလုတာမ်ိဳး ၊ လွမ္းဆြဲယူရေကာင္းလား ဆူပူေငါက္ငမ္းတာမ်ိဳး ၊ လက္ထဲကပစၥည္း လုယူခံလိုက္ရလို႔ ငိုသြားတဲ့ကေလးကို ႐ိုက္တာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ သူစိတ္ဝင္စားေလ့ရွိတဲ့ တျခားပစၥည္းတခုခုနဲ႔ ဖလွယ္ရယူေလ့ရွိပါတယ္။ တပါးသူလက္ထဲက လုယူျခင္းဟာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္မို႔ သူ႔လက္ထဲက ပစၥည္းေတြကိုေတာင္ မိဘျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ လုယူေလ့မရွိပါဘူး။ အႏၱရာယ္ရွိရင္ ၊ အရမ္းအေရးႀကီးၿပီး တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ပစၥည္းနဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြဆိုရင္ ကေလးမမွီေအာင္ ၊ မယူႏိုင္ေအာင္ အျမင့္တေနရာမွာ ထားေလ့ရွိပါတယ္။

တခါတေလ လဲယူလို႔မရဘူးဆိုရင္ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ သူကစားခြင့္ ခဏတာေပးလိုက္တယ္။ ကေလးဆိုတာ ခဏပဲ ဘာရယ္လို႔ စိတ္ဝင္စားစိတ္နဲ႔ စူးစမ္းၾကည့္တာျဖစ္ၿပီး တပါးသူ သို႔မဟုတ္ လူႀကီးမိဘကဆြဲလုရင္ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ သူ႔လက္ထဲကပစၥည္းဟာ ဘယ္ေလာက္ကိုယ့္အတြက္ အေရးႀကီးေနပါေစ ကိုယ္က ဘာမွအေရးမႀကီးသလို ဟန္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲရလာတဲ့ပစၥည္းဟာ ဘာမွစိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းဘူးလို႔ သူထင္ျမင္တာနဲ႔ အဲဒါကို ေတြ႔တဲ့ေနရာ ခ်ထားခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အနီးအနားမွာ သူခ်တာနဲ႔ သူမျမင္ေအာင္ဖြက္လိုက္ႏိုင္ဖို႔ အသင့္ေနခဲ့ပါတယ္။

ငါးလ ၊ ေျခာက္လဝန္းက်င္ ထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားခ်ိန္ ၊ ခုႏွစ္လ ၊ ရွစ္လ မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ႀကိဳးစားခ်ိန္ ၊ ဆယ္လ ၊ ဆယ့္တစ္လ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်ိန္ေတြမွာ အလဲလဲအၿပိဳ ခဏခဏ သူက်ခဲ့ဖူးတယ္။ အၿမဲသူ႔အနား မ်က္ျခည္မျပတ္ ရွိေနတာမို႔ သူက်သြားရင္ မ်က္စေလးလွမ္းပစ္ၿပီး “You, ok?” လို႔ လွမ္းေမးတယ္။ ျပန္မေျဖႏိုင္ေသးေပမယ့္ အေမဟာ သူ႔ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ရွိပါလားလို႔ သူသိသြားတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ထႏိုင္လား ဆက္ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ အစကတည္းက လဲက်ရင္ မနာတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳး ဖန္တီးေပးထားတာမို႔ သူအက်နာစရာေတာ့ မရွိဘူးေလ။ လာထူတဲ့သူမရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘာသာသူ ထဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ မထႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ငိုမယ္ေလ။ အဲဒီအခါ ထနည္းကို တခါတည္း တဆင့္ခ်င္းျပရင္း “လဲရင္ျပန္ထ လူ႔ဘဝလို႔” သင္ေပးပါတယ္။

ဒါမွမဟုတ္ဘူး ဆက္ငိုေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမဆံုးအေတြ႔အႀကံဳေတြမို႔ က်င့္သားမရေသးတဲ့သူဟာ ေၾကာက္လန္႔ငိုတာေလ။ ဒီေတာ့ သူ႔ကိုေထြးဖက္ၿပီ။ “Pain? Sorry. It’s ok. I am here with you. It’s fine.” လို႔ သူ႔ကိုေက်ာေလးပြတ္ မ်က္ရည္ေလးသုတ္ၿပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုလာရင္ ႏို႔တိုက္ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း က်င့္သားရလာလို႔ သူလဲတယ္။ “You, ok?” လို႔ လွမ္းေမး႐ံုနဲ႔ ဆက္ေခ်ာ့စရာမလိုဘဲ သူ႔ဘာသာ ကုန္းထတာမ်ိဳးလုပ္ရင္ “Very good” လို႔ လက္မေထာင္ ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိပါတယ္။

တခါတေလ သူ႔ဘာသာ စိတ္တိုလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တခုခုနဲ႔႐ိုက္တာ ၊ ေဆာင့္တာလည္း လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုနာေအာင္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲ ၊ ေမေမလုပ္သလား ၊ သမီးဘာသာလုပ္တာမဟုတ္ဘူးလား ၊ ကိုယ့္ဘာသာ နာေအာင္လုပ္ရင္ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူရတယ္ ၊ ေအာ္ငိုေနလို႔ အနာမသက္သာလာဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူတတ္ဖို႔ သင္ေပးပါတယ္။

သူဆိုးတာမ်ိဳး ၊ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ လုပ္လာတာမ်ိဳးကို စျမင္ျမင္ခ်င္းမွာတင္ ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ ၊ အေမက သမီးေလး ဒီအက်င့္လုပ္တာမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါဟာ ဆိုးတဲ့ကေလးေတြမွလုပ္တာ ၊ ေမ့ေမ့သမီးက အရမ္းနားလည္ သိတတ္လိမၼာတဲ့ကေလး ဒီအက်င့္နဲ႔ မလိုက္ဖက္ဘူးလို႔ သူ႔ကို နားလည္ေအာင္ေျပာတဲ့အခါ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ခါ ၊ သံုးခါေလာက္ပဲ ေျပာရတယ္။ ဒီအက်င့္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။

ကေလး ဒီလိုမေကာင္းတဲ့အက်င့္မ်ိဳး ထပ္လုပ္ေနမယ္ဆို သူဒီလိုလုပ္ခ်ိန္မွာ ထပ္ခါ ၊ ထပ္ခါ သူနားလည္တဲ့အထိ ႏူးညံ့စြာ အေကာင္းဘက္က ေျပာဆို ဆံုးမရမွာပါ။ အတင္းမလုပ္ရ ၊ မကိုင္ရ ၊ လုပ္ရင္ ဆူမယ္ ၊ ႐ိုက္မယ္ ဆိုရင္ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ရင္း သင္ယူတတ္တဲ့ ကေလးေတြဟာ ႏူးညံ့စြာ သြန္သင္ဆံုးမျခင္းေတြနဲ႔ အသားမက်ေတာ့ဘဲ ႐ိုင္းစိုင္းတတ္လာတယ္ေလ။ ေနာက္ပိုင္း ဆိုဆံုးမရ ပိုခက္ခဲလာတယ္။

ကေလးအမွားလုပ္တိုင္း အျပစ္တင္ေျပာဆိုတာမ်ိဳး ၊ ရွက္ေအာင္ေျပာဆိုတာမ်ိဳး ၊ ေလွာင္သလိုရယ္ေမာတာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ တခါတေလ သူဒီလိုအမွားလုပ္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ ရယ္စရာဟာသျဖစ္သြားေပမယ့္လို႔ ကိုယ္ရယ္ရင္ သူ႔မွာ အားငယ္စိတ္ ဝင္လာတတ္တာ ၊ ရွက္တတ္တာေတြ ျဖစ္ၿပီး တပါးသူဒုကၡေရာက္တာ ရယ္သြမ္းေသြးတတ္တဲ့အက်င့္ ျဖစ္မသြားရေအာင္ ရယ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း မရယ္ဘဲ ေအာင့္အီးခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ တအားရယ္ခ်င္တယ္ဆို ပါးစပ္ပိတ္ ၊ ဆံပင္နဲ႔ကြယ္ၿပီး တဖက္လွည့္လို႔ အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ရယ္ခဲ့ရတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဆိုလိုတာက အမွားလုပ္မိ ၊ ေျပာမိတဲ့ကေလးေရွ႕ ဟာသလုပ္ရယ္တာမ်ိဳး ေရွာင္ရပါမယ္။ အမွားကို ေထာက္ျပရယ္ဖို႔ထက္ အမွန္ကို သူနားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမသြန္သင္ရမွာပါ။

ဖိတ္သြားတဲ့ဟာေတြအတြက္ ေနာင္မျဖစ္ဖို႔ ၊ သတိထားဖို႔ သူ႔ကိုေျပာဆိုရင္း ေမေမ သမီးေၾကာင့္ အလုပ္ပိုသြားၿပီ ၊ ရပါတယ္ ေမေမသန္႔ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္။ ေမေမငယ္ငယ္တုန္းကလည္း သမီးလိုပဲ ဖိတ္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ ေနာက္သတိထားလိုက္ေတာ့ မဖိတ္ေတာ့ဘူး။ သမီးေရာသတိထားၾကည့္ပါလား ဖိတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာဆိုတာမ်ားတဲ့အခါ ကေလးဟာ မဖိတ္ေအာင္ သတိထားရေကာင္းမွန္း သိလာတယ္။ မေတာ္တဆ သူ႔ေၾကာင့္ ဖိတ္သြားခဲ့ရင္ ကၽြန္မက သန္႔ရွင္းဖို႔လံုးဝမေျပာဆိုခဲ့ေပမယ့္ အေမလုပ္တာကို သင္ယူေနတတ္တဲ့ကေလးသဘာဝ သူ႔ဘာသာသူ အဝတ္တခုယူၿပီး သန္႔ရွင္းတာ ၊ ဖိတ္သြားတာေတြ ျပန္ေကာက္ၿပီးပစ္တာမ်ိဳး လုပ္လာပါတယ္။ ဘယ္အရြယ္ကတည္းကစလဲဆို တစ္ႏွစ္ခြဲဆိုတဲ့ အရြယ္ဝန္းက်င္ကတည္းက ဒီလိုလုပ္တတ္ခဲ့တာပါ။ ေနာင္သတိထားဖို႔ပဲ ကၽြန္မက သင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ အေမသူ႔ေၾကာင့္ အလုပ္မ်ားသြားတယ္လို႔ သိတတ္နားလည္မႈ ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာကူညီမႈေတြကို မသင္ဘဲရလိုက္တာဟာ သူ႔ကို ေကာင္းမြန္စြာ သြန္သင္ဆံုးမျခင္းရဲ႕ ရလဒ္ေကာင္းေတြပါ။

သူေဆာ့တဲ့အ႐ုပ္ကေလးေတြ သူပစ္လိုက္တယ္ဆို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ေပးပါတယ္။ သူလဲက်ရင္ ဘယ္ေလာက္နာသလဲ အခု သမီးပစ္လိုက္လို႔ အ႐ုပ္ကေလးနာသြားၿပီ။ သနားပါတယ္။ ေမေမေခ်ာ့သလို သမီးသြားေခ်ာ့လိုက္ပါဦးလို႔ ကၽြန္မကအ႐ုပ္ကေလးသြားေခ်ာ့ၿပီး ေျပာဖန္မ်ားတဲ့အခါ ေနာင္မွာ ကၽြန္မေခ်ာ့သလိုမ်ိဳး သူေခ်ာ့တတ္လာတယ္။ အၾကမ္းပတမ္းလုပ္ရင္ တပါးသူနာတတ္တယ္ ၊ ကိုယ္မႀကိဳက္တာ တပါးသူကို မလုပ္ရဘူးလို႔ သူ႔ကိုဒီလိုသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

သူ႔အရြယ္နဲ႔မတန္ေသးဘူးဆိုေပမယ့္ သူလုပ္ခ်င္တာေလးေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕႕မွာ သူလုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ လုပ္ခြင့္ေပးတာမ်ိဳး ၊ လုပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတာမ်ိဳးေတြ အခါခါ လုပ္ေပးတဲ့အခါ သူ႔ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ အရြယ္မတိုင္ခင္ တတ္ေျမာက္လာတဲ့ အတတ္ကေလးေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ေပးတဲ့ မိဘအေပၚ နားလည္သိတတ္စိတ္ ၊ သူလုပ္ခြင့္ရေအာင္ နားလည္သည္အထိ သင္ၾကားျပသတဲ့ မိဘအေပၚ ယံုၾကည္ကိုးစားစိတ္ ၊ ဒီကတဆင့္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားရင္း လုပ္ကိုင္ၿပီး လုပ္ကိုင္တတ္လာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈအေပၚ ရရွိတဲ့ပီတိေပ်ာ္႐ႊင္မႈနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈဆိုတာကို ကေလးရသြားတယ္ေလ။ ဘာေတြ ဘယ္လို သင္ေပးခဲ့သလဲဆိုတာေတာ့ ကေလးတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စိတ္ဝင္စားမႈခ်င္း မတူႏိုင္တာမို႔ မေဝမွ်ေတာ့ဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ကေလး စိတ္ဝင္စားတာ ၊ လုပ္ကိုင္ခ်င္တာကို သူလုပ္ကိုင္တတ္ဖို႔ သူနားလည္တဲ့အထိ သင္ၾကားျပသရင္း လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးဖို႔ပဲလိုတာပါ။

မိဘနဲ႔သားသမီးၾကား ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္တဲ့အေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ၊ သူအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္တိုင္း ကေလးကို ေမေမ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ၊ သမီးေလးဟာ ဘယ္လိုလိမၼာလို႔ ေမေမခ်စ္တယ္ ၊ ဒီလိုလိမ္မာတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါလို႔ ကၽြန္မအၿမဲ ေျပာျပေလ့ရွိပါတယ္။ တခါတရံ သူလုပ္ခ်င္တာ ကၽြန္မလုပ္ခြင့္မေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြမွာ ေမေမ့သမီးကို ေမေမသိပ္ခ်စ္တာေလ ၊ သမီးကို ေမေမက စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာေပါ့ ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုငိုေစမွာလဲ ၊ သမီးအတြက္ ဘယ္လို အႏၱရာယ္ရွိေနလို႔ ဒါကိုလုပ္ခြင့္ မေပးရတာပါဆိုတာလည္း နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေလ့ရွိပါတယ္။

မိဘဟာ သူ႔အေပၚ တကယ္ခ်စ္တယ္လို႔ ခံစားရၿပီး မိဘရဲ႕အခ်စ္အေပၚ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ကေလးဟာ သူလိုခ်င္တာ ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ မရရွိသည့္တိုင္ မိဘက ဒီလိုမ်ိဳးနားလည္ေအာင္ရွင္းျပရင္ အေမေျပာတာ ဟုတ္တာပဲ။ ဒါဟာ ငါ့အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ေနမွာ ၊ ေမေမကငါ့ကို အၿမဲလို လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးခဲ့ဖူးတာပဲလို႔ ဘာသာေျဖသိမ့္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုေျဖသိမ့္တတ္ေအာင္လည္း ကိုယ္က ေကာင္းမြန္စြာ ေျပာဆိုဆံုးမတတ္ဖို႔ လိုတယ္ေလ။ ဒါဟာ ဆူပူ႐ိုက္ႏွက္ တားဆီးတာထက္ ရလဒ္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ကေလးဟာ ေနာင္မွာ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာ ၊ ကြယ္ရာမွာပါ ကိုယ္မလုပ္ေစခ်င္တာ မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။

လုပ္ခ်င္တဲ့ဟာ အေမ့ကို အရင္ေျပာ သမီးအတြက္သင့္တယ္ဆို ဘယ္လိုအေျခအေနျဖစ္ျဖစ္ အေမရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ကေလးနဲ႔ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ့ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ကတည္းက သမီးဟာ သူလိုခ်င္တာကို လက္ညႈိးထိုးျပတာ ၊ ကၽြန္မလက္ဆြဲၿပီး အဲဒီဟာေပၚတင္ေပးတာ စသျဖင့္ အေမ့ကို သူဆႏၵရွိတာကိုသိဖို႔ ျပတတ္ေနၿပီေလ။ သူလိုခ်င္တဲ့ပူေဖာင္းဟာ သူမ်ားလက္ထဲက ပူေဖာင္းျဖစ္ေနမယ္ဆို ကိုယ့္အိတ္ထဲအဆင္သင့္ေဆာင္ထားတတ္တဲ့ ပူေဖာင္းေလးမႈတ္ၿပီး တုတ္တပ္လို႔ သူ႔လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ရင္း သူမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို မေတာင္းယူေကာင္းဘူး ၊ လူဆိုတာ ကိုယ့္မွာရွိတာနဲ႔ ေက်နပ္တတ္ရတယ္လို႔ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ကေလးနားလည္လာတာနဲ႔အမွ် ပိုနားလည္သထက္ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုသင္ျပေပးရမွာပါ။ A,B,C,D,1,2,3,4 က၊ ခ၊ဂ၊၁၊၂၊၃ စတဲ့ စကားလံုး ၊အကၡရာအေျခခံေတြကို သူေက်ာင္းေနတဲ့အခါ သင္ခ်င္ခ်င္ ၊ မသင္ခ်င္ခ်င္သင္ယူရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူမႈက်င့္ဝတ္ အေသးစိတ္ေတြကိုေတာ့ အိမ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းကေန လက္ဦးဆရာ မိနဲ႔ဘေတြဆီက သင္ယူရတာပါ။ လက္ဦးဆရာေကာင္းရင္ ကေလးအက်င့္ေကာင္းမယ္ ၊ စာရိတၱေကာင္းမယ္ ၊ လိမၼာယဥ္ေက်းမယ္ ၊ သိတတ္နားလည္မယ္ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိမယ္ေလ။ ကေလးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေၾကးမံုလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းလို႔ ဆိုတတ္တာပါ။ မိဘက သားသမီးကို ဘယ္လိုသြန္သင္ဆံုးမတယ္အေပၚ အဓိကမူတည္ၿပီး ကေလးေတြဟာ အသိဥာဏ္ကြဲျပားလာတာပါ။ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇလည္းပါတယ္ေလ။ ျဖဴစင္တဲ့ကေလးတိုင္း အဆိပ္အေတာက္ကင္းတာမို႔ ကေလးတိုင္းကို ယဥ္ေက်းေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႀကီးျပင္းေစလိုပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္။  ။ ကေလးကိုကၽြန္မက ဘာလို႔ ျမန္မာလိုမေျပာဘဲ အဂၤလိပ္ေျပာတာလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္ဆို ကၽြန္မဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာေနသူမို႔ ကၽြန္မကေလးကို အေျခအေန တရပ္တည္းမွာ ျမန္မာလိုေရာ ၊ အဂၤလိပ္လိုပါ နားလည္ေအာင္ ႏွစ္ဘာသာေျပာေလ့ရွိတဲ့သူလို႔ ရွင္းလင္းပါရေစ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မကေလးဟာ စကားမေျပာတတ္ခင္ကတည္းက ႏွစ္ဘာသာကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနၿပီေလ။ ကၽြန္မဟာ ဘူးယို ဘို႐ူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို႔။ အားလံုး အေကာင္းျမင္လို႔ နားလည္ႏိုင္ပါေစ။)

ရတု (Burmesehearts.com)