class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ေလာကႀကီးထဲ ခ်ိဳ႕တဲ့လာတဲ့အရာ
တရိစာၦန္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းဆိုကတည္းက တရိစာၦန္ေတြကို လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေမြးျမဴေနၾကတာပါ။ ဘာအတြက္ ေမြးျမဴသလဲဆိုေတာ့ လူေတြစားဖို႔အတြက္ တရိစာၦန္ေတြကို စီးပြားျဖစ္ ေမြးျမဴထားၾကတာပါ။
ဒီလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူေတြဟာ လူေတြစားဖို႔ တကူးတကေမြးျမဴၾကတာပါ။ ဒီတရိစာၦန္ေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာက သူတို႔ေတြကို ၀ယ္မယ့္၊ စားမယ့္ လူေတြလက္ထဲမွာ မူတည္ေနပါတယ္။
အသားစားသူမ်ားရင္ တရိစာၦန္မ်ားမ်ားေသမယ္။ အသားစားသူနည္းရင္ တရိစာၦန္နည္းနည္းပဲေသမယ္။ ေမြးကတည္းက သတ္စားခံရဖို႔ ေမြးလာခဲ့ၾကတာပါ။ အသားစားသူနည္းရင္(အသား၀ယ္လိုအားနည္းရင္)ဘယ္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းရွင္ကမွ အ႐ံႈးခံၿပီး ဒီတရိစာၦန္ေတြေမြးမထားပါဘူး။
ဒီေမြးျမဴေရး တရိစာၦန္ေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ေသဖို႔ အစာစားေနရတာပါ။ ေသဖို႔ ႀကီးထြားလာႀကတာပါ။ သူတို႔ကို အစားအစာနဲ႔ေရ၊ ေနစရာေပးထားသူေတြကလဲ ခ်စ္လို႔ေပးထားတာမဟုတ္ဘဲ မ်ားမ်ားစား၊ ျမန္ျမန္ႀကီး၊ ျမန္ျမန္ေငြေပၚဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေမြးထားၾကတာပါ။
အခုေခတ္ႀကီးက သည္းခံႏိုင္စြမ္းနည္းလာေတာ့ သူ႔သဘာ၀အေလ်ာက္ ပံုမွန္ဖြံ႔ၿဖိဳးႀကီးထြားတာမ်ိဳးကို အခ်ိန္ေပး မေစာင့္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အခ်ိန္နဲ႔ေငြကို တိုင္းတာတြက္ခ်က္ လာေနၾကပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ အပင္ေတြဆိုလဲ ျမန္ျမန္ႀကီးထြားဖို႔ ဓာတုေဗဒေဆးေတြ သံုးၾကတယ္။ အပင္ေတြပိုးမက်ေအာင္ ဓာတုေဗဒပိုးသတ္ေဆးေတြ သံုးၾကတယ္။ တရိစာၦန္ေတြလည္း ကာလတိုတိုနဲ႔ ျမန္ျမန္ႀကီးထြားဖို႔ အသားတိုးေဆးေတြ ထိုးၾကတယ္။ တရိစာၦန္နာက်ၿပီး တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ကူးၿပီးမေသေအာင္ ၊ လူေတြကို မကူးေအာင္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးၾကတယ္။
ဓာတုေဗဒေဆးေတြ သံုးထားတဲ့ သစ္သီး၀လံ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသားငါးေတြကို လူေတြကစားၾကတယ္။ ဒါေတြစားၿပီး ေလာေလာလတ္လတ္ ေသသြားတဲ့လူအေရအတြက္ အရမ္းကိုနည္းပါးလြန္းတဲ့အတြက္ ဘာေဘးဥပါဒ္မွ မရွိသလို ဒီဓာတုေဗဒေဆးသံုးၿပီး စိုက္ထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး၀လံ၊ အသားငါးေတြကို ေန႔တဓူ၀ လူေတြစားေနၾကပါတယ္။ ေရရွည္မွာ ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။
မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးခင္ ဟိုးရာစုႏွစ္ေတြက မၾကားခဲ့ဖူးတဲ့၊ မျမင္ဖူးတဲ့ေရာဂါေတြ ေပၚလာ၊ ျဖစ္လာေနၾကတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ လတ္တေလာ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ေတြက ဘယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း အားနည္းလို႔၊ ဘာဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ စသျဖင့္ ဒီေရာဂါေတြ ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာကို စမ္းသပ္ေတြ႔ရွိေနေၾကာင္း ၾကားရ၊ ျမင္ရမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ အားနည္းရပါသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီဓာတ္ေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေလ်ာ့နည္းရပါသလဲ။ ဒီအေၾကာင္းအရင္းေတြ ဘယ္မွာ အေျခခံေနပါသလဲ။
ကၽြန္မခံစားရသေလာက္ေျပာရရင္ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေမတၱာဓာတ္အားနည္းေနတဲ့အတြက္ ၊ ေမတၱာဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့အတြက္ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ မၾကားဖူးတဲ့ေရာဂါ၊ မႀကံဳဖူးတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္လို႔ဆိုရင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ဘာမွမရွိတာမို႔ မွားတယ္ထင္ေကာင္းထင္မွာပါ။ မွားေကာင္း မွားႏိုင္ပါတယ္။ မွန္ေကာင္းမွန္ႏိုင္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ႀကိဳက္သလို ေတြးေခၚဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
စီးပြားျဖစ္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေတြ မေပၚေသးတဲ့အခ်ိန္က အမဲလိုက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့အေကာင္ကို ပစ္သတ္စားရင္းနဲ႔ အသားေတြရဲ႕ အရသာကို သိလာတာပါ။ သိလာေတာ့ ရွာေဖြၿပီးေတာ့ကို စားလာၾကတယ္။ စားတဲ့သူမ်ားလာေတာ့ စီးပြားျဖစ္လုပ္လာၾကရင္းနဲ႔ ဒီေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေတြ ေပၚလာၾကတာပါ။
ေမ်ာက္သားစားခ်င္ရင္ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာကို မၾကည့္နဲ႔ဆိုတဲ့ စကားပံုအတိုင္း ကိုယ္စားတဲ့တရိစာၦန္ရဲ႔ ခံစားခ်က္ကို မၾကည့္ေန၊ ထည့္တြက္မေနၾကေတာ့ပါဘူး။
ဒီသတၱ၀ါေတြဟာ လူစားဖို႔ျဖစ္လာၾကတာလို႔ ခံယူတဲ့သူေတြမ်ားေနေတာ့ ဒီအသားေတြဘယ္ကေရာက္လာသလဲ၊ ဘယ္လိုပံုနဲ႔ ေရာက္လာသလဲဆိုတာ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ စိတ္၀င္စားတဲ့သူအမ်ားစုဟာ ဒီသတၱ၀ါေတြကို ၾကင္နာသနားစိတ္ထက္ ဘယ္ႏိုင္ငံက တင္ပို႔လိုက္တာလဲလို႔ ႏိုင္ငံႀကီး၊ ႏိုင္ငံေသး၊ ယံုရ၊ မယံုရ ဆန္းစစ္တဲ့သူက မ်ားလာပါတယ္။
ဘယ္ႏိုင္ငံမွာေမြးေမြး၊ ဘာအသားအေရာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဟာ လူပါပဲ။ တရိစာၦန္ေတြလဲ အတူတူပါပဲ။ ဘယ္ေနရာက ဒီအသားေတြထုတ္ထုတ္ ဒါေတြဟာ ကိုယ္စားဖို႔ေသေပးရတဲ့ သတၱ၀ါေတြပါပဲ။
အားလံုးလက္ခံထားတဲ့ ခံယူခ်က္အတိုင္း ေျပာရရင္ လူေတြ ပိုေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္တတ္လာတာနဲ႔အမၽွ တန္ဖိုးေတြ သိလာပါတယ္။ တန္ဖိုးေတြသိလာတာနဲ႔အမွ် ဒီတန္ဖိုးေတြ ထိန္းသိမ္းဖို႔၊ ဆထက္တပိုး တိုးပြားဖို႔ အာ႐ံုစိုက္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုအာ႐ံုစိုက္လာေတာ့ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္လာတယ္။ ဒီအရင္းအျမစ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာနဲ႔အမွ် နည္းပညာေတြ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္လာရင္း ကမာၻႀကီးက ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္လာတယ္ ဆိုပါစို႔။
ဘယ္အရာမဆို အေကာင္း၊ အဆိုး ဒြန္တြဲေနတတ္တာမို႔ ေခတ္ႀကီးက ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေလေလ ေမတၱာဓာတ္က ေလ်ာ့နည္းလာေလေလပါပဲ။ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေတာ့ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားသာလိုလားတဲ့ အတၱစိတ္က ႀကီးလာပါတယ္။
ဒီအတၱစိတ္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္အတၱက ဖံုးထားေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာပဲသိၿပီး သူမ်ားအတြက္၊ သူမ်ားခံစားခ်က္၊ သူမ်ားဘက္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတြ အားနည္းလာပါတယ္။ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့လာပါတယ္။
ကိုယ္စားတဲ့ သတၱ၀ါေတြက ကိုယ္စားဖို႔အတြက္ ေသေပးရပါတယ္။ လူေတြမ်ား သူမ်ားစားဖို႔ ေသေပးမယ့္ေနေနသာသာ အသားထိဓားၾကည့္ ဆိုတဲ့သူေတြက ပိုမ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္မထိဘဲနဲ႔ အသားလြတ္ လူလိုက္သတ္တာေတြ၊ ရန္ၿငိဳးမရွိဘဲေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္ေနတာေတြ၊ အေသခံဗံုးခြဲသတ္ေနတာေတြရဲ႕ အေျခခံဟာ ေမတၱာဓာတ္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနလို႔ပါ။
ဟိုးအရင္က ရန္ၿငိဳးရွိမွ ၊ နယ္ေျမလုလိုမွ ၊ ဘက္လိုက္လိုမွ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္တတ္ေပမယ့္ အခုလိုတိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ္နဲ႔ရန္ၿငိဳးမရွိတဲ့ လူေတြလည္း အသတ္ခံရႏိုင္တယ္။ ရန္ၿငိဳးရွိလဲအသတ္ခံရႏိုင္တယ္။ စိတ္ဓာတ္က်လည္းသတ္တယ္။ ဘာမွမဟုတ္လည္းသတ္တယ္။ သတ္ခ်င္လို႔ကိုသတ္တယ္လို႔ ဆိုရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလူ႔ကို သတ္ျဖတ္လို႔ အျပစ္ဒဏ္ေပးလိုက္လဲ ေနာက္လူဆိုတာ ေပၚလာတတ္တာပါပဲ။
လူေတြလုပ္တဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ လူေတြကို ျပန္သတ္တယ္။ လူေတြကို ဒုကၡေပးတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ရွိရင္းစြဲ လူဦးေရတိုးပြားလာသလို၊ ဒီလိုလူေတြတီထြင္တဲ့ နည္းပညာေတြ တိုးပြားလာသလို၊ ဒီလူေတြအက်ိဳးစီးပြားတိုးပြားလာသလို၊ ဒီလူေတြခံစားရတဲ့ ေရာဂါဆန္းေတြလဲ တိုးပြားလာသလို၊ ဒီလူေတြရွာေနတဲ့ ျပႆ နာေတြဟာလည္း တိုးပြားလာေနပါတယ္။
တန္ျပန္အားျဖင့္ ေလ်ာ့ပါးခ်ိဳ႕တဲ့လာတာကေတာ့ ေမတၱာဓာတ္ေတြပါပဲ။ ေမတၱာကို အေျခမခံထားေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ေတာ့ ကိုယ့္အတၱကို မသိေတာ့ဘူး။ အတၱႀကီးေတာ့ လုပ္သင့္တာနဲ႔ မလုပ္သင့္တာ၊ ျဖစ္သင့္တာနဲ႔ မျဖစ္သင့္တာ ပိုင္းျခားမေနေတာ့ဘဲ လုပ္ခ်င္တာေတြကိုလုပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ပ်က္ျပားလာတယ္။ ဒုကၡေတြမ်ားလာတယ္။ ဒီလိုဒုကၡေတြက ကင္းေ၀းၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာေပးလို႔ ကမာၻေျမႀကီး ၿငိမ္းေအးပါေစ ၊ ကမာၻေပၚက သက္ရွိ ၊ သက္မဲ့ေတြလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း ……
အမႈန္ (Burmesehearts.com)