class="post-thumbnail open-lightbox" href>
သူငယ္ခ်င္းသို႔
မဆံုျဖစ္တာၾကာၿပီကြာ သူငယ္ခ်င္း ။ မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား ။ ဟိုတစ္ေခါက္က ဘယ္အမီသြားရမွာမို႔လို႔ဆိုၿပီး ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့မင္းနဲ႔ ေျပာခ်င္သေလာက္ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့စကားေတြ ေျပာခ်င္လိုက္တာကြာ။
မင္းတို႔လို ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ရွားၿပီးရင္း ရွားေနၿပီလား သူငယ္ခ်င္း ။ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေန႔စဥ္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ သတိရလိုက္တာကြာ ။ အဲဒီတုန္းက တို႔မ်က္လံုးေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အေရာင္ေတာက္ေနတယ္။ ပြင့္လင္းစြာ ႐ိုးသားခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မွ်ေဝခံစားၾကတယ္။ အခုေတာ့ ဒါေတြ မျဖစ္ခဲ့သလိုပဲလားကြာ။
ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အားမရခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း …… ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္း အခမဲ့စာလိုက္သင္ေပးေနတယ္လို႔ ငါမင္းကို မေျပာျပခဲ့ရဘူး။ ငါျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ခဲ့လို႔ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ စားေလာက္႐ံုဘဝနဲ႔ ငါေက်နပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ငါ့မိသားစုကေတာ့ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ကြာ။
ငါ့ဘဝ ငါေက်နပ္ေအာင္ ေနလိုက္တဲ့အခါမွာ မိသားစုအေပၚ တာဝန္မေက်သူတစ္ေယာက္ ငါျဖစ္သြားလား။ ဆႏၵမ်ားလြန္းတဲ့ ဘဝထဲ မိသားစုဝင္ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ဆႏၵ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့တာ ငါမွားလားကြာ။ ငါ့တာဝန္ဟာ ဝမ္းဝ႐ံုရွာေပး႐ံုနဲ႔ မေက်ပြန္ဘူးလို႔ သူတို႔ဆိုလာေတာ့ ငါ … ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ဘဝနဲ႔ နယ္လွည့္ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
တပည့္မ်က္ႏွာေတြ ၾကည့္ၿပီး ပီတိေတြစားျဖစ္တဲ့ငါ ေစတနာအက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ထမင္းေတာ့ မငတ္ခဲ့ပါဘူး ။ ပိုလွ်ံေငြဆိုတာ မရွိတဲ့ငါ မီးျခစ္နဲ႔ ေဆးလိပ္တိုရွိရင္ ငါ့ဘဝျပည့္စံုသြားပါၿပီ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ မီးပိြဳင့္မွာ ဆံုျဖစ္တုန္းက မင္းစီးတဲ့ကား ၊ မင္းဝတ္တဲ့အဝတ္ေတြနဲ႔ မင္းအေနအထားက သူေဌးႀကီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ မင္းဆႏၵလဲ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့မွန္း ငါသိလိုက္ရတယ္။
တို႔ဆႏၵေတြကို ရည္ရြယ္ထားတဲ့အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ဝမ္းသာမိေပမယ့္ ႏံုခ်ာတဲ့ငါ့အေနအထားေၾကာင့္ စကားမေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ မင္းဖီးေအာက္သြားသလားကြာ။ ကားမွန္ေခါက္ၿပီး ဝမ္းပန္းတသာႏႈတ္ဆက္တဲ့ငါ့ကို မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး မွန္မခ်လို႔ရေပမယ့္ ကားမွန္ခ် စကားေျပာေဖာ္ရတာပဲ ငါဝမ္းသာလွၿပီ။
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားႏွစ္တုန္းက တို႔စံထားတဲ့လူေတြအေၾကာင္း မင္းနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ အခုထိ အမွတ္ရမိေသးတယ္။ Richard Branson အေၾကာင္း အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေျပာျပခဲ့တဲ့ မင္းစကားကို ငါနားေထာင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ငါေလးစားရတဲ့ ဦးသုေမာင္တို႔ မိသားစုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေနခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းဟာ ပ်င္းရိသန္းေဝေနၿပီ။
ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ေက်ာင္းဆရာဟာ ဘယ္အခ်ိန္ လုပ္လုပ္ရတယ္ ။ စိတ္ပါတဲ့သူ ဘယ္သူလုပ္လုပ္ရတယ္လို႔ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွိပ္ကြပ္ထားခဲ့တဲ့မင္းကို မေျပာျဖစ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက်န္ေသးတယ္။ ဒီအလုပ္ဟာ ေစတနာမပါဘဲ လုပ္လို႔မရဘူးဆိုတာပဲ။
တို႔ေတြ စာဖတ္တတ္လို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ အေကာင္း ၊ အဆိုး ခြဲျခားႏိုင္ခ်ိန္မွာ စာမဖတ္တတ္တဲ့ ကေလးေတြရွိမွာပဲ။ သူတို႔ကို စာဖတ္တတ္ေစခ်င္စိတ္ ၊ ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခ်င္တဲ့ေစတနာ ဒါေတြဟာ စာဖတ္သူတိုင္း မေတြးျဖစ္တဲ့ အေတြးလို႔ဆိုလာရင္ မင္းက ဟားတိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္ ေဂါက္ေၾကာင္လို႔ ႏွိပ္ကြပ္ဦးမယ္။
လူတိုင္း ကိုယ့္အယူအဆ ၊ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ၊ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကိုယ္စီနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကတာမို႔ ျပည့္စံုမွ လူရာဝင္မယ္ဆိုတဲ့ မင္းအယူအဆကို ငါ အမွားမဆိုခဲ့ဘူး။ အိတ္ထဲဝင္လာတဲ့ေငြကို ဘယ္လိုျပန္အသံုးခ်တယ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးပါကြာ။
ေငြေၾကးျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားထားတဲ့သူတစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕ေငြနဲ႔ လက္ေတြ ၊ ပါးစပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ငွါးလို႔ရပါတယ္။ ဒီေငြေတြဟာ ေသေရးရွင္ေရး ေငြမမီတဲ့ ေသခါနီးဆဲဆဲ လူမမာမ်ားကို အထိုက္အေလ်ာက္ အသက္ဆက္ႏိုင္သလို ဒီေငြေတြနဲ႔ ဘဝေတြအမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လဲ ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္တယ္။
ဒီေငြေတြနဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ ၊ သူဆင္းရဲေတြ ၊ မျပည့္စံုသူေတြရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုလည္း ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးက ဒီေငြေတြ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြ လုပ္ေပးလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့အသိ ၊ ဒါေတြ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိဖို႔ပဲလိုတာမဟုတ္လားကြာ။
မင္းတို႔လို ေငြရွိတဲ့လူေတြက ငါတို႔လို ေစတနာရွိတဲ့လူေတြကို ေငြေပးၿပီး ဘဝေတြအမ်ားႀကီး ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ပါတယ္ကြာ။ ေမးခြန္းက …. ေငြရွိတဲ့သူတိုင္းဟာ ေငြပိုရွိဖို႔ ႀကိဳးစားရွာေဖြရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားၾကတဲ့သူေတြ မ်ားတယ္မဟုတ္လား။ ဆႏၵေတြဟာ ကိုယ္အဆံုးမသတ္ခ်င္သေရြ႕ ဆံုးသြားတယ္မွ မရွိဘဲကြာ။
ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူေတြ ၊ သူေဌးႀကီးေတြ ၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ေသသြားၾကတယ္။ တန္ဖိုးရွိခဲ့တဲ့သူတို႔အေၾကာင္းကို တိုက္ဆိုင္တိုင္း ေျပာျဖစ္ခ်င္ ေျပာျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္။ ထိုက္သည္ျဖစ္ေစ ၊ မထိုက္သည္ျဖစ္ ၊ သူတို႔အရည္အခ်င္းထက္ ပိုသည္ျဖစ္ေစ ၊ မပိုသည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ေနရာမွာ ေနာက္တစ္စံုတစ္ဦးေတာ့ ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ေနာက္လူေတြကလဲ ေနာက္ေပၚလာတဲ့သူေတြကို အားေပးၾကဦးမယ္။ အရင္လူနဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းၾကဦးမယ္။ ဒါေတြက သဘာဝပဲမဟုတ္လားကြာ။
ငါတို႔ေသသြားရင္ ငါတို႔လုပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ အျခားလူေတြ ဝင္ထိုင္ၾကဦးမယ္။ ဒါဆို ငါတို႔ေနရာလို႔ အၿမဲ စြဲမွတ္ထားလို႔ မရဘူးေလကြာ။ မင္းထိုင္ႏိုင္တုန္းသာ ထိုင္ခြင့္ရတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ မင္းဒါကို ဘယ္လိုအသံုးခ်သြားမလဲဆိုတာ မင္းသမိုင္းတစ္ခုပါ။ အတၱနဲ႔ အသံုးခ်သြားလဲ မင္းသမိုင္းပါ။ အမ်ားအတြက္ အသံုးခ်သြားလဲ မင္းသမိုင္းပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တို႔မရွိေတာ့တဲ့အခါ ဒီေနရာကို ေနာက္လူေတြ အစားထိုးဝင္လာမွာပါပဲ။
တို႔ေတြ ရွိရွိ ၊ မရွိရွိ ကမာၻႀကီးက ေန႔နဲ႔ည ေျပာင္းေနဦးမွာပဲ ။ သူ႔အရွိန္နဲ႔ လည္ၿမဲအတိုင္း လည္ေနဦးမွာပဲ။ တို႔မရွိလို႔ ကမာၻႀကီးရပ္တန္႔သြားမွာ မဟုတ္သလို ၊ အားလံုးၿပီးဆံုးသြားမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလကြာ ။ တို႔မရွိလဲ အရာရာဟာ သူ႔အစီအစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ပ်က္လို႔ တို႔မရွိတဲ့အျဖစ္နဲ႔ အထာက်သြားတဲ့အခါ ……… တို႔ဘဝကို တို႔ဘယ္လို ကုန္ဆံုးေစခဲ့သလဲဆိုတာ တို႔နဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။
ငါေရးခ်င္တဲ့ ငါ့သမိုင္းကေတာ့ကြာ …. ငါဟာ ပင္ပန္းလို႔ ေခၽြးေတြ ႐ႊဲေကာင္း႐ႊဲေနေပမယ့္ ငါ့လက္ေတြနဲ႔ သူမ်ားမ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးခြင့္ရရင္ ငါေသေပ်ာ္ၿပီ သူငယ္ခ်င္း …..
Dဝသုန္ (Burmesehearts.com)