class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ဘယာေၾကာ္
ကၽြန္ေတာ္ ဘယာေၾကာ္ျမင္တိုင္း ျခင္းတစ္ဖက္ လက္ကိုင္ဆြဲရင္း လမ္းေလွ်ာက္ဘယာေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ကုလားဘယာေၾကာ္ ေသးေသးေလးေတြကိုမွ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလးကို အၿမဲသတိရတတ္ပါသည္။ သတိရတိုင္းလဲ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးစိစိျဖစ္လာတတ္သည္။
ထိုေကာင္မေလးနာမည္က ရႊန္းလဲ့ပဲဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရႊန္းလဲ့က ဆယ္တန္း က်ဴရွင္တြင္ ေဘာ္ဒါျဖစ္လာကာ လူငယ္သဘာ၀ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ႀကိဳးစားဆဲက႑တြင္ ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူမ ဆူးေလတြင္တက္ရေသာ က်ဴရွင္အၿပီး သူမက သိမ္ႀကီးေစ်းကုန္တိုက္တြင္ ၀ယ္စရာရွိသည္ အေဖာ္လိုက္ေပးဟု ေခၚသျဖင့္ သူမႏွင့္ အေဖာ္လိုက္ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။
မိန္းကေလးသဘာ၀ ကုန္တိုက္ကို အေပၚေအာက္၊ အေရွ႕ေနာက္ ဆိုင္အကုန္စံုလုနီးပါး ပတ္ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္မူးသြားကာမွ ျပန္ရေအာင္ဟုဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကုန္တိုက္ထဲကထြက္ၿပီး လူကူးဂံုးတံတားေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါ ရႊန္းလဲ့က အႏွစ္ႏွစ္အလလက ကြဲကြာသြားခဲ့ေသာ သူ႔ေဆြမ်ိဳးျပန္ေတြ႔ရသလို ခပ္လွမ္းလွမ္းလူသြားစႀကႍမွ ထိုကုလားေလးဘယာေၾကာ္ျမင္ေတာ့ ထခုန္သည္။
ခုန္လို႔မွ အားမရ လက္ခုတ္တီးၿပီး ဘယာေၾကာ္ဟု ေအာ္ေသးသည္။ သူ႔ဘာသာ ေအာ္႐ံုႏွင့္မၿပီး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ကူ၍လက္ခုတ္တီးခိုင္းၿပီး ဘယာေၾကာ္ဟု ေအာ္ခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူမလုပ္ခိုင္းသည့္အတိုင္း ဘုမသိဘမသိ လက္ခုတ္တီးၿပီး ဘယာေၾကာ္ဟု လိုက္ေအာ္ပါသည္။
ေအာ္လြန္းသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင့္ နေဘးနားရွိသူေတြက လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ဘယာေၾကာ္သည္ ကုလားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသံျပာမတတ္ေအာ္ေနတာ ကားသံေတြႏွင့္မၾကားဘဲ လူသြားစႀကႍမွ ေဆး႐ံုႀကီးကိုသြားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဘက္သို႔ ရည္ရြယ္လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။
ဒါကို ရႊန္းလဲ့က ဂံုးေပၚမွ ဒေရာေသာပါးဆင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ကိုပါတန္းလန္း ဆြဲထားေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူမဆြဲသည့္ လြယ္အိတ္ကိုထိန္းရင္း သူမေနာက္ ေျပးလိုက္ပါသည္။ သူမက ေျပးရင္းျဖင့္ ကုလားေလးဘယာေၾကာ္ကို ျမင္လွ်င္ မစားဘဲမေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ စားလိုက္ရမွ ေက်နပ္ေၾကာင္း အေမာတေကာ ေျပးေျပာ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဟုတ္လား ဘာညာႏွင့္ သံေယာင္လိုက္ရင္း သူမႏွင့္ ယခုလို ေျပးလႊားသြားရတာကို ရင္ခုန္မိေသးသည္။
ဘယာေၾကာ္သည္ ကိုေရႊကုလားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေ၀းေနေသးတာမို႔ လူေရွာင္ေျပးရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယာေၾကာ္ဟု မေအာ္ေတာ့ဘဲ ထိုဘယာေၾကာ္သည္ကို မ်က္ေျချပတ္မသြားေအာင္ ၾကည့္ရင္းအမွီေျပးလိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဘက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ လူလဲရွင္းသြားၿပီ။ ေျပးရတာ ေမာလဲ ေမာေနၿပီ။ ဘယာေၾကာ္သည္ကလဲ သိပ္မေ၀းေတာ့ဘဲ မ်က္ေျချပတ္ဖို႔မရွိေတာ့တာမို႔ ေျပးလာရလြန္း၍ နာေနေသာဗိုက္ကို ကိုယ္စီဖိကာ ခပ္ျမန္ျမန္ေျခလွမ္းျဖင့္သာ ဘယာေၾကာ္သည္ေနာက္ လိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ညေနဘက္(၆)နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ (၇)နာရီပတ္၀န္းက်င္မို႔ ထိုဘက္ပိုင္းတြင္ လူသြားသူေျခ သိပ္မမ်ားလွဘဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားမ်ားသာရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပးလိုက္တုန္းက မရပ္ခဲ့သည့္ ဘယာေႀကာ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္တို႔ မေျပးလိုက္ေတာ့မွဘဲ သြားေနတာရပ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွဆြဲလာေသာ ျခင္းေတာင္းကိုခ် အေႀကာ္လက္ဆြဲ အိုးႏွင့္ဇကာကိုလဲ ခ်လိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရႊန္းလဲ့ မရည္ရြယ္ဘဲ ၿပိဳင္တူၾကည့္ကာၿပံဳးမိသည္။ အပင္ပန္းခံလိုက္ခဲ့သမွ် စားရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။
ဘယာေၾကာ္သည္က ၎ခ်ထားခဲ့သည့္ ဘယာေၾကာ္အိုး မလွမ္းမကမ္း၌ လမ္းေဘးအုတ္တံတိုင္းကို မ်က္ႏွာမူ၊ ကားလမ္းကို ေက်ာေပးၿပီး မတ္တပ္ရပ္ ပုဆိုးမ၍ အေပါ့သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္ ရႊန္းလဲ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္မတိုင္ပင္ဘဲ လွမ္းေနေသာေျခအစံုရပ္သြားကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။
ၿပီးေတာ့ ဘယာေၾကာ္သည္ဘက္ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ၎ကိစၥၿပိးသြားသည့္ကိုယ္ေတာ္က ၀တ္ထားေသာပုဆိုးႏွင့္ ဟိုဒီလက္သုတ္ကာ ဘယာေၾကာ္ကိုစလံုးၿပီး စိမ္ေျပနေျပေၾကာ္ေနေတာ့သည္။ သူ၏အေနာက္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနေသာကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အား လံုး၀သတိထားမိဟန္မတူ။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရႊန္းလဲ့ မတိုင္ပင္မိဘဲ စိတ္တူကိုယ္တူပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မိၾကသည္။ ရႊန္းလဲ့မ်က္ႏွာေလး မသိမသာရဲေနကာ စိတ္႐ႈတ္သလို ႏႈတ္ခမ္းစူထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ္လုပ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ အေနရခက္ေနသည္။
သူမက နင္တို႔ေယာက်္ားေလးေတြ သိပ္ညစ္ပတ္တာပဲဟု ရွက္ရမ္းရမ္းေျပာၿပီး သူမစီးရမည့္ကားမွတ္တိုင္ထိေအာင္ လမ္းဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ နီးရာအငွါးကား လက္လွမ္းတားကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုထား၍ ထြက္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကံမဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ေပမယ့္ ဘယာေၾကာ္ျမင္တိုင္းေတာ့ ရႊန္းလဲ့ကို အမွတ္တမဲ့သတိရမိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ၿပံဳးမိပါသည္။
D ၀သုန္ (Burmesehearts.com)