class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ကေလးေတြခံစားရတဲ့ စိတ္အားငယ္မႈ အပိုင္း(၁)
ကေလးဘဝကေန အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကေလးဘဝတုန္းက ကိုယ္တိုင္ခံစားခဲ့ၾကရတဲ့စိတ္ခံစားမႈကို ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြမွာ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ရင္း မိမိသားသမီးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကိုေတာင္ ငါငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြေၾကာင့္ ဒီလိုပဲခံစားခဲ့ရပါလား။ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေျပာဆို ၊ ေနထိုင္ ၊ သြားလာ ၊ စားေသာက္ရတဲ့ ကေလးဘဝမွာ ငါငယ္ငယ္တုန္းက ဘာေတြ ဘယ္လိုဆႏၵရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ငါ့သားသမီးလည္း ဒီလိုခံစားေနႏိုင္ေလာက္ရဲ႕လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာေတြးၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သူက ရွားလာပါတယ္။
ကေလးရဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးေသြးသားရင္းျဖစ္တဲ့ အေဖ နဲ႔ အေမေတာင္ ဒီလိုမေတြးရင္ ကေလးရဲ႕ ဦးေလး ၊ အေဒၚ ၊ အဘိုး ၊ အဘြား ၊ ေဆြမ်ိဳးညာတိ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြက ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ အေတြးအျမင္နဲ႔ ခံစားမႈဆိုတာကို နားလည္ေပးႏိုင္ပါ့မလား ။ မိဘေတြရဲ႕တာဝန္ဟာ ကေလးကို စားခ်ိန္တန္စား ၊ အိပ္ခ်ိန္တန္အိပ္ ၊ ဝတ္ခ်ိန္တန္ဝတ္ ၊ ကစားခ်ိန္တန္ကစား ၊ စာသင္ခ်ိန္တန္သင္စတဲ့ သမ႐ိုးက် လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္႐ံုနဲ႔ တာဝန္မေက်ပါဘူး။
မိမိသားသမီးေတြရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ နားလည္သိတတ္စြာ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဖို႔ ၊ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ရင္ ကေလးစိတ္ထဲ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္မသြားေအာင္ ဘာေၾကာင့္ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာ ကေလးနားလည္ေအာင္ ေကာင္းမြန္စြာရွင္းျပဖို႔ ၊ ကေလးရဲ႕ အေတြးအျမင္မွားေတြ ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္ဖို႔ ၊ ကေလးရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြကို တေန႔ နာရီဝက္ တစ္နာရီေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကေလးနဲ႔အခ်ိန္အတူ ကုန္ဆံုးေစၿပီး စကားအျပန္အလွန္ေျပာ ေဆြးေႏြး နားေထာင္ေပးဖို႔လည္း လိုပါတယ္။
ကေလးနဲ႔ကိုယ္ဟာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိပါမွ ကေလးရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို သတိထားမိၿပီး လိုတိုးပိုေလၽွာ့ ဆက္ဆံရင္း မွန္ကန္တဲ့အေတြးအျမင္ေတြ ကေလးရင္ထဲ ကိန္းေအာင္းေစႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ေမြးကင္းစကေန ႏို႔စို႔အရြယ္ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အလိုခ်င္ဆံုးေသာဆႏၵဟာ မိခင္နဲ႔အတူေနခြင့္ရရွိၿပီး မိခင္ရင္ခြင္ထဲမွာ မိခင္ရဲ႕ႏို႔ခ်ိဳ ေသာက္စို႔ခြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ကိုးလေက်ာ္ မိခင္ရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ေနခဲ့ရတာ သူ႔အတြက္ အသားက်ေနၿပီ ၊ မိခင္နဲ႔အတူရွိေနရင္ လံုၿခံဳတဲ့စိတ္ခံစားမႈကို အလိုလိုေပးစြမ္းေနတယ္။ မိခင္နဲ႔အတူအိပ္တဲ့ကေလးဟာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္စက္ခ်ိန္ ၾကာျမင့္ၿပီး အိမ္မက္ဆိုးေတြေၾကာင့္ ႏိုးထလာတာမ်ိဳး ၊ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ငိုယိုတာမ်ိဳး နည္းပါးတတ္ပါတယ္။
စီးပြားေရးလိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးအနား မိခင္အနီးကပ္ မရွိေနႏိုင္တာကို ကေလးဟာ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ စိတ္လံုၿခံဳမႈဆိုတဲ့အရာဟာ မိခင္မွမေပးစြမ္းရင္ မေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကေလးရင္ထဲမွာ ဘယ္လို အလိုဆႏၵေတြနဲ႔ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူနားလည္ႏိုင္မွာလဲ။
မေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္လံုၿခံဳမႈနဲ႔ စိတ္အားငယ္မႈခံစားခ်က္ေတြဟာ မိခင္နဲ႔ အနီးကပ္ေနထိုင္ခြင့္ရၿပီး သူ႔အေပၚ နားလည္မႈေပးျခင္း ၊ မေပးျခင္းအေပၚ အမ်ားႀကီးမူတည္ေနပါတယ္။ သုေတသနလုပ္သူေတြရဲ႕ ေတြ႔ရွိခ်က္အရ ေမြးကင္းစကေန မိခင္နဲ႔အနီးကပ္အတူေနထိုင္ခြင့္ရၿပီး မိခင္ႏို႔လံုေလာက္စြာ ေသာက္စို႔ခဲ့ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ က်န္းမာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ၾကရတာမ်ားၿပီး မိခင္နဲ႔ တေန႔တာအခ်ိန္အမ်ားစုမွာ ကင္းကြာၿပီး တျခားတစ္ဦးဦးနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႀကံ့ခိုင္မႈ အားနည္းတတ္ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ စိတ္ခြန္အားေတြမွမရရင္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအားနည္းၿပီး မျပတ္မသား ၊ မေရမရာစိတ္ေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတတ္ၾကပါတယ္။
မျပတ္မသား ၊ မေရမရာစိတ္ေတြ ျဖစ္ရတာဟာ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ စိတ္အားငယ္ခ်က္အခံ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ သူတပါးမ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရတဲ့ ကေလးေတြဟာ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတယ္။ သူမွားသြားရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး ေျဖသိမ့္ေပးမယ့္မိခင္ (လူႀကီးမိဘေတြ) သူ႔အနားရွိမေနရင္ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း မွားမွာေၾကာက္တာေရာ ၊ မွားသြားရင္ အဆူခံ ၊ အ႐ိုက္ခံရမယ္ဆိုတဲ့အသိ စိတ္ထဲ အသားေသသြားတာေၾကာင့္ေရာ ၊ တပါးသူမ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး အလိုက္သင့္ တပါးသူဆႏၵရွိရာ လိုက္လုပ္ကိုင္တာ အသားက်သြားရင္ ကိုယ္ဘာဆႏၵရွိတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့တာ ၊ သိလည္း မေျပာရဲ ၊ မလုပ္ရဲေတြ ျဖစ္လာတာပါ။
ကေလးေတြ အလုပ္မွား ၊ အကိုင္မွား ၊ အေျပာမွားျဖစ္ေနရင္ ဆူဖို႔ ၊ ႐ိုက္ဖို႔ထက္ ကိုယ့္တုန္းကလည္း မွားဖူးတယ္ဆိုတာ ျပန္သတိရ႐ံုပါ။ ဒီအမွားေတြကို သင္ယူၿပီး ေနာက္မျဖစ္ေအာင္လုပ္႐ံုပဲ။ ငါ့သားသမီးလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အတူႀကိဳးစားရေအာင္လို႔ အားေပးရမွာပါ။ ကေလးမွားတိုင္း မာန္မဲဆူပူ ႐ိုက္ႏွက္တတ္မယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ လူႀကီးေတြေရွ႕အမွားလုပ္မိမွာ ေၾကာက္ရင္းနဲ႔ လူႀကီးေနာက္ကြယ္မွာ အမွားလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕အမွားလုပ္တာ အခ်ိန္မီတားလို႔ ျပင္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္မွာလုပ္တဲ့အမွားေတြဟာ တဘဝစာ ေသရာပါဒဏ္ရာေတြ ရသြားႏိုင္တယ္။ ဥပမာ အျမင့္တက္ၿပီးလိမ့္က်တာ ၊ ပလပ္ေပါက္ထဲ လက္ထိုးၾကည့္တာ ၊ လက္လွမ္းမမီတာေတြ ကြယ္ရာဆြဲခ်တတ္တာမ်ိဳးေတြပါ။
ကေလးကစားတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္လာရင္ တပတ္တရက္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘနဲ႔အတူ (အနည္းဆံုး မိခင္နဲ႔အတူ) အျပင္ထြက္ ေဆာ့ကစားခ်င္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ကၽြန္မတို႔လိုမက်ယ္ျပန္႔ပဲ အရမ္းက်ဥ္းေျမာင္းလွပါတယ္။ ဒီအိမ္ထဲရွိတဲ့သူ ၊ ျပတင္းေပါက္က သူေတြ႔ျမင္ႏိုင္တဲ့သူ ၊ အိမ္အလည္လာတဲ့သူေတြနဲ႔ အရာဝတၳဳေတြကိုပဲ ေန႔စဥ္သူျမင္ေတြ႔ေနရတာပါ။ အိမ္အျပင္ဘက္ေခၚထုတ္သြားမယ္ဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္က သူမျမင္ဖူးတာေတြ သူခံစားသိရွိသင္ယူႏိုင္မယ္။
အိမ္ကလူေတြမဟုတ္တဲ့ တျခားသူေတြနဲ႔ ျမင္ေတြ႔ဆက္ဆံ ေဆာ့ကစားရရင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး နည္းပညာေတြကို သူသင္ယူႏိုင္တယ္။ သူသိလိုရာေတြကို ေမးျမန္းရင္း စကားလံုးႂကြယ္ဝလာမယ္။ တပါးသူရဲ႕ ေကာင္းျခင္း ၊ ဆိုးျခင္း အမူအက်င့္ေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ၿပီး တကယ့္ေလာကသဘာဝနဲ႔ လူေတြအေၾကာင္းကို ပိုသိျမင္ခံစားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ေကာ ၊ သင္ယူမႈအတြက္ပါ ကေလးငယ္ေတြကို အနည္းဆံုး တပတ္တစ္ႀကိမ္ ျပင္ပေလာကနဲ႔ ျမင္ေတြ႔ဆက္ဆံႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးပါ။ ကေလးနဲ႔အတူသြားလာ စားေသာက္ကစားရင္း မိသားစုအခ်ိန္ဆိုတာေလးကို ဖန္တီးၿပီး စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေႏြးေထြးမႈရယူပါ။
အမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံရၿပီဆိုကတည္းက အမ်ားဘယ္လိုဝတ္စားၿပီး ဘယ္လိုကစားစရာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကစားတယ္။ သူ႔မိသားစုက သူ႔ကိုဘာေတြဆင္လို႔ ဘယ္လိုဂ႐ုစိုက္တယ္ဆိုတာကို သိျမင္လာပါၿပီ။ ဒီအခါမွာ သူမ်ားနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္တတ္တဲ့ ခံစားမႈေတြ စတင္ခံစားလာရပါၿပီ။ သူတို႔လို မဝတ္ႏိုင္ ၊ မစားႏိုင္ဘဲ သူတို႔လို ဂ႐ုစိုက္မခံရရင္ ကေလးေတြမွာ စိတ္အားငယ္မႈ ဝင္လာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုမဆင္ေပးႏိုင္တယ္ ၊ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူတို႔နားမလည္ႏိုင္ေသးေတာ့ သူမ်ားခံစားရတဲ့အရာေတြ သူမခံစားရရင္ လူ႔သဘာဝအရ ႏုနယ္တဲ့ကေလးဟာ စိတ္အားငယ္လာပါတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးပါ။ ဒီလိုခံစားရတာဟာလည္း သူ႔အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္ဆို သူ႔ကို အမ်ားကေလးေတြ ဝတ္စားေနထိုင္သလို မဆင္ႏိုင္ ၊ မေကၽြးႏိုင္တဲ့ကိုယ္နဲ႔ သူမ်ားမိသားစုေတြလို အနီးကပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈမေပးႏိုင္ေသးဘဲ အရာရာအဆင္သင့္မျဖစ္ခင္ ကေလးယူမိတဲ့ကိုယ့္အျပစ္ တစြန္းတစပါဝင္ေနတာ မဟုတ္လား။ သူမ်ားထက္သာမယ့္အရာေတြ စုၿပံဳေပးအပ္လို႔ရပါေသးတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကို ေမတၱာ ၊ ေစတနာေတြ စုၿပံဳေပးပါ။ အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သားသမီးကို အခ်ိန္ေပးပါ။ သူတို႔ခံစားမႈေတြနားေထာင္ၿပီး စကၠဴ႐ုပ္ကေလးေတြ လုပ္ေပးလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ေစ်းဝယ္တိုင္းကစားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ကစားေပးပါ။
ကစားစရာေတြပံုေနလည္း ကစားေဖာ္မရွိရင္ ကေလးေတြဟာ အထီးက်န္ပါတယ္။ ကစားစရာရယ္လို႔ သီးသန္႔မရွိလဲ ပတ္ဝန္းက်င္က အတိုအစေလးေတြနဲ႔ ကစားမယ့္ကစားေဖာ္ရွိေနရင္ ကေလးေတြဟာ သူ႔အခ်ိန္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုန္ဆံုးမွာျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းျမင္စိတ္ရွိေနဖို႔ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအခံေလးနဲ႔မွ ျဖစ္လာတာပါ။
ကေလးေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈကို အမ်ားဆံုးခံၾကရသူေတြပါ။ ႀကီးသူကို႐ိုေသ ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား ၊ ငယ္သူကိုသနားရမယ္ဆိုတဲ့အသိေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာလူမႈဝန္းက်င္မွာ ရြယ္တူကိုေလးစား ၊ ငယ္သူကိုသနားရမယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသင္လာ ၊ သိလာတာေတြပါ။ ႀကီးသူကို႐ိုေသရမယ္ဆိုတာကေတာ့ ေမြးကင္းစအရြယ္ကေန ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေရာက္ “မွားမွားမွန္မွန္ လူႀကီးကိုခံမေျပာရဘူး ၊ ျပန္မေျပာရဘူး ၊ လူႀကီးလုပ္တာနာခံ ၊ နားေထာင္ ျပန္အထြန္႔မတက္နဲ႔” စတာေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရေတာ့ လူႀကီးမမွန္တာေျပာ ၊ လုပ္ေနရင္လည္း ကေလးဟာ မေျပာရဲ ၊ မဆိုရဲ ၊ မေထာက္ျပရဲ။ သူ႔ကိုဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔လို႔ဆိုေပမယ့္ ပိုလုပ္တတ္သူေတြေၾကာင့္ ခံျပင္းစိတ္ေတြၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ရၿပီး သူ႔ဘက္က ကာကြယ္ေပးတဲ့သူမရွိရင္ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ဟာ ႂကြပ္ဆတ္မာေက်ာလာတတ္ပါတယ္။ ဒီစိတ္ေတြနဲ႔ႀကီးလာရင္ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေလး ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
ရတု (Burmesehearts.com)