ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးရဲ႕မိဘမ်ား

ကေလးကို မူႀကိဳထားရာကေန မူလတန္း ၊ အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္း စသျဖင့္ ပညာအဆင့္ဆင့္ ဆက္လက္သင္ၾကားေစတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြဟာ ဘယ္လိုစိတ္ထား ၊ ဘယ္လိုပံ့ပိုးမႈေတြနဲ႔ မိမိသားသမီးကို ပံ့ပိုးေပးသင့္သလဲ။ မိဘတိုင္းလိုလိုရဲ႕ဆႏၵဟာ မိမိသားသမီးကို ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းၿပီး လိမ္မာတဲ့ သားေကာင္း ၊ သမီးေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာပါ။

သားသမီးကို ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းၿပီး လိမ္မာတဲ့ သားေကာင္း ၊ သမီးေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ သူတို႔ ယံုၾကည္ရာ ၊ ေကာင္းမယ္ထင္ရာ ၊ အဆင္ေျပရာေလးေတြနဲ႔ သားသမီးကို ပဲ့ျပင္ပံုသြင္းၾကတာပါ။ ကေလးေတြရဲ႕အရည္အေသြးေတြဟာ မိဘရဲ႕မ်ိဳး႐ိုးဗီဇ ၊ ဆံုးမသြန္သင္လမ္းျပမႈ ၊ ဆရာေတြရဲ႕ သင္ျပပဲ့ျပင္မႈေတြနဲ႔ တစ္ဦးခ်င္းစီ အရည္အေသြး ကြာျခားသြားၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဘူးပင္က ဖ႐ံုမသီးဘူးေလ။ ကေလးေတြဟာ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇေတြကို အဓိကထားၿပီး ကြာျခားသြားၾကရာကေန သြန္သင္ဆံုးမပဲ့ျပင္မႈေတြက သူတို႔ကို ေက်ာက္ေကာင္းတပြင့္ ျဖစ္လာ ၊ မလာဆိုတာ ကြာျခားသြားၾကတာပါ။

တခ်ိဳ႕မိဘေတြက ေက်ာင္းေကာင္းထားရင္ ဒီေက်ာင္းကထြက္တဲ့ ကိုယ့္သားသမီးဟာ ေတာ္ေမာ္ထူးခၽြန္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမၽွာ္လင့္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕စနစ္ကေတာ့မွန္ပါရဲ႕ အိမ္နဲ႔မိဘေတြရဲ႕ စနစ္ဟာ မွားယြင္းေနရင္ ဒီကေလးဟာ ေက်ာင္းေကာင္းမွာေနေပမယ့္ ထူးခၽြန္သင့္သေလာက္ မထူးခၽြန္လာပါဘူး။ ဒီေက်ာင္းကထြက္တဲ့ေက်ာင္းသားတိုင္း ထူးခၽြန္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္သလို ထူးခၽြန္တဲ့ေက်ာင္းသားတိုင္းဟာလည္း ဒီလို ေက်ာင္းႀကီး ၊ ေက်ာင္းေကာင္းေတြက ထြက္လာတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။

ဒီမွာ ကၽြန္မက အရည္အေသြးလို႔ေခၚတဲ့ (Quality) ဆိုတာကို ခ်ျပလိုပါတယ္။ မိဘေတြနဲ႔ ဆရာသမားေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕ အရည္အေသြးကို ဘာနဲ႔အကဲျဖတ္ပါသလဲ။ စာထူးခၽြန္မႈနဲ႔လား ၊ လူရည္ခၽြန္ဆုတံဆိပ္နဲ႔လား ၊ စိတ္ဓါတ္အမူက်င့္ေကာင္းေတြ ရွိမႈနဲ႔လား။ အမ်ားစုကေတာ့ အေရွ႕ကႏွစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ၾကပါတယ္။ ဒါေတြေရွ႕တန္းေရာက္ေနသမၽွ စိတ္ဓါတ္အမူအက်င့္ေကာင္းဆိုတာေတြ ေနာက္ေရာက္ေနမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ဓါတ္အမူအက်င့္ေကာင္းဆိုတာ ေရွ႕ဆံုးမွာရွိေနသင့္တာပါ။ ၿပီးေတာ့မွ ကေလးဝါသနာပါတဲ့ဘက္မွာ ထူးခၽြန္ေအာင္ပံ့ပိုးေပးသင့္တာပါ။ ဒီတာဝန္က ကေလးရဲ႕ လူႀကီးမိဘေတြမွာေရာ၊ ဆရာသမားေတြမွာပါ ရွိေနသင့္တာပါ။

ေငြနဲ႔ဂုဏ္ဆိုတာ ေရွ႕ေရာက္ေနသမၽွ စာရိတၱဟာ ေနာက္ေရာက္ေနဦးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ မိဘဆရာေတြဟာ ဘာကိုေရွ႕တန္းတင္လို႔ ကေလးငယ္စဥ္ကတည္းက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးသလဲဆိုတာ အရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာမွမသိတတ္ေသးတဲ့ကေလးဟာ သူ႔အနားရွိသူေတြ တန္ဖိုးထားတဲ့အရာကို အရြယ္ရလာေလေလ တန္ဖိုးထားလာေလေလ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဂုဏ္ေမာက္တဲ့မိဘနဲ႔ အေနနီးရင္ ဂုဏ္ေမာက္တဲ့သားသမီးေလးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တာေပါ့။ တလြဲဆံပင္ေကာင္းတဲ့မိဘေတြေၾကာင့္ လမ္းလြဲသြားတဲ့ကေလးေတြလည္း မနည္းမေနာရွိေနပါတယ္။

ေက်ာင္းႀကီး ၊ ေက်ာင္းေကာင္းတိုင္း ထူးခၽြန္တဲ့ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္း ထြက္လာၾကတာမဟုတ္သလို ေအာင္ျမင္တဲ့သူတိုင္းဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့မိဘေတြက ေပါက္ဖြားလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့မိဘကလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့သားသမီး ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္သလို ေက်ာင္းေသး ၊ ဆရာ ဆရာမငယ္ေလးေတြကေန စာရိတၱေကာင္းၿပီးထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ အဓိကဟာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။

တခါတေလ မိဘကေက်ာင္းကို အထူးအားကိုးၾကတယ္။ ဆိုလိုတာက ေက်ာင္းကေန အစစအရာရာ ကိုယ့္သားသမီးကို ဟပ္ခ်ေလာင္းလို႔ စ႐ိုက္ေတြအခြံခၽြတ္ေျပာင္းလဲၿပီး ဒီေက်ာင္းထားတာနဲ႔ ေက်ာင္းစာေတာ္ ၊ ထူးခၽြန္လို႔ လိမၼာတဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္လာမယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔သာယာေနတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုဆို ကေလးကိုမ်က္ျခည္မျပတ္ရွိၿပီး လိုသလိုဆံုးမပဲ့ျပင္ေပးရမယ့္ မိဘတာဝန္ဆိုတာ ဘယ္သြားထားမလဲ။

ေက်ာင္းကသြန္သင္ဆံုးမတာေတြမေကာင္းရင္ ၊ အက်င့္ဆိုးေတြေက်ာင္းကပါလာရင္ ေက်ာင္းကမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေန႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱေတြဟာ ျပန္ေျပာင္းေကာင္းလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းက ဘာအက်င့္ေတြ ကေလးဆီမွာပါလာသလဲ ၊ က်ဴရွင္က ဘာအက်င့္ေတြ ကေလးဆီမွာရွိေနသလဲဆိုတာကို မိဘက အၿမဲမ်က္ျခည္မျပတ္ အကဲခတ္ေနရမွာပါ။ ေက်ာင္းကိုခ်ည္းလံုးဝ ဝကြက္ထားလို႔မရပါဘူး။

ကိုယ္ျပဳျပင္ဆံုးမတာေကာင္းမွ ကိုယ့္သားသမီးဟာ ေကာင္းလာမွာပါ။ အတန္းအလိုက္ ေက်ာင္းေတြ ၊ အတန္းေတြ ၊ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေျပာင္းသြားမွာျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ကို ေမြးကတည္းကေန လူတလံုး ၊ သူတလံုးျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့အထိ နည္းမွန္လမ္းမွန္ အၿမဲသြန္သင္ဆံုးမသြားရမွာ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕တာဝန္ပါ။

ဒီလို ကေလးအတြက္ ဆံုးမပဲ့ျပင္ေပးသြားဖို႔ တာဝန္အရွိဆံုးဆိုတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြကိုယ္တိုင္က တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ လမ္းလြဲသြားတဲ့ကေလးဟာ အမွားလုပ္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ ကၽြန္မငယ္စဥ္ကေန လက္ရွိအခ်ိန္အထိ မေျပာင္းမလဲ ျမင္ေနရေသးတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရမယ္ဆို ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးမိဘေတြနဲ႔ ဆရာသမားအမ်ားစုဟာ ကေလးကို အခ်င္းထက္ အဆင္းမွာ ဦးစားေပးေနၾကပါတယ္။ ထပ္ရွင္းေအာင္ေျပာရပါရင္ ကေလးကို စိတ္ဓါတ္ေကာင္း ၊ စာရိတၱေကာင္းေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ထက္ မိဘနဲ႔ ဆရာသမားအမ်ားစုက ဂုဏ္ေတြ ၊ ရာထူးေတြကို အသားေပးေနၾကတယ္။

ကိုယ္တိုင္က ဂုဏ္နဲ႔ေငြေတြအေပၚ အားသာေနေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ့္ဘာပံ့ပိုးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အရာေပၚလြင္ေအာင္ တလြဲပံ့ပိုးေပးၾကရာကေန စမယ္ထင္တယ္။ ကေလးမိဘအခ်င္းခ်င္း သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆိုင္ ကေလးကို ပံ့ပိုးေပးရာက ဒီမိဘေတြရဲ႕ကေလးဟာ သူတို႔မိဘေတြၿပိဳင္ေနတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ေငြေတြကို စာရိတၱေတြ ၊ ပညာေရးေတြဆိုတာထက္ ပိုအေလးေပးလာၾကတယ္။

ျမန္မာအစားအစာေတြကို တအားမက္ေမာလြန္းတဲ့ကၽြန္မ ျမန္္မာႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာစကားေျပာၿပီး ကၽြန္မသမီးေလးကို ျမန္မာေက်ာင္းေတြမွာ ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သက္သာသာေလး ပညာသင္ယူေစခ်င္တာေပါ့။ ကိုယ့္ေမြးရပ္မဟုတ္တဲ့ စကၤာပူလိုႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္ကေလးကို ကိုယ့္ဘာသာစကားမဟုတ္တာေတြေျပာ ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအစားအစာမဟုတ္တာေတြကို စားၿပီး ကိုယ့္ဓေလ့မဟုတ္တာေတြနဲ႔ ဘယ္ႀကီးျပင္းေစခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအခု ကၽြန္မသမီးေလးကို စကၤာပူႏိုင္ငံမွာပဲ ေက်ာင္းထားေနရတာဟာ ေက်ာင္းကမဟုတ္တဲ့ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္စိတ္ဓါတ္ေတြ ကေလးဆီ ကူးမလာေအာင္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဂုဏ္နဲ႔ေငြေတြကို အရမ္းအသားေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တလြဲၿပိဳင္ဆိုင္ပြဲမွာ ကၽြန္မသမီးေလးကို ဝင္မႏႊဲေစခ်င္လို႔ပါ။

စကၤာပူႏိုင္ငံမွာေလ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေကာ ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေကာ ၊ မိဘေကာ ၊ ဆရာေကာက ကေလးကိုပထမဦးစားေပးပါတယ္။ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ေတြ ၊ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္က ကေလးဟာ ဦးစားေပးရမယ့္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ လက္ခံျဖည့္ဆည္းေပးသြားရတာပါ။ ကေလးဟာ ေလးစားမႈဆိုတာကို လိုက္နာျပသရေပမယ့္ မိဘ ၊ ဆရာေတြက ကေလးကို လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႔ရတဲ့ Full Authority ေတြ ဒီမွာမရွိၾကပါဘူး။ ဒါကို မိဘနဲ႔ဆရာေတြက အျပန္အလွန္ထိန္းသိမ္းၾကတယ္။

သားသမီးကို မတရား႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္တဲ့မိဘဟာ ကေလးျပန္ေဖာ္လိုက္တာနဲ႔ ကေလးဘက္ကရပ္တည္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြေၾကာင့္ အဲဒီမိဘဟာ ေထာင္ဒဏ္ ၊ ေငြဒဏ္ ၊ ႀကိမ္ဒဏ္ေတြ ထိုက္သင့္သလို ခံစားၾကရတဲ့ဥပေဒ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာရွိလို႔ မိဘေတြဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ က်ိဳးက်ိဳးကန္းကန္းလို႔ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္မရွိပါဘူး။ ကိုယ္စိတ္တိုင္းမက်ရင္ စိတ္တိုင္းမက်သလို ပစ္ပယ္ဒဏ္ေပးထားခြင့္ မရွိၾကပါဘူး။

ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြအေပၚ မဟုတ္တာလုပ္ထားတဲ့ဆရာ ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ဘယ္သူကိုမဆို မိဘက အစေဖာ္ႏိုင္တာနဲ႔ အဲဒီသူေတြဟာ ေထာင္ဒဏ္ ၊ ေငြဒဏ္ ၊ ႀကိမ္ဒဏ္ေတြ ထိုက္သင့္သလိုခံစားရတဲ့အျပင္ နာမည္လည္းပ်က္ ျဖစ္ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီက ဆရာ ၊ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြကို စကၤာပူပညာေရးဘုတ္အဖြဲ႔က ခ်ထားေပးတဲ့ စနစ္အတိုင္းတလြဲမေသြ လိုက္နာၾကရပါတယ္။ ဒီကဆရာ ၊ ဆရာမေတြဟာ ဆရာဂုဏ္ကို အကာအကြယ္ယူလို႔ ေစတနာနဲ႔ဆံုးမတာဆိုၿပီး ေက်ာင္းအစည္း႐ံုးနဲ႔ တရား႐ံုးေတာ္မွာေခ်ပလို႔ မရၾကပါဘူး။

ဒီစကၤာပူႏိုင္ငံက ပညာေရးစနစ္ဟာ ကေလးကို အဓိကဦးစားေပးၿပီး ပညာေရး ၊ က်န္းမာၾကံ့ခိုင္ေရးနဲ႔ ထူးခၽြန္တဲ့အနာဂါတ္လူငယ္ေတြ ေပၚထြန္းလာဖို႔အတြက္ ဦးစားေပးသင္တာပါ။ ဒီလိုဦးစားေပးသင္ေပးတဲ့အထဲမွာ လိုက္နာသင့္တဲ့ စနစ္ဆိုတာနဲ႔ အသားက်ဖို႔ ကေလးကို အိမ္မွာေကာ ေက်ာင္းမွာပါ ေလ့က်င့္သင္ေပးတာပါ။ သူတို႔ဟာ ဘယ္လိုကားေကာင္း ၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြနဲ႔ ကေလးေက်ာင္းကိုလာတယ္ဆိုတာ အေလးထားမၾကည့္ၾကပါဘူး။ ကေလးဟာ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ကေန ေကာင္းမြန္တဲ့စနစ္ဆိုတာကို အသားက်ျခင္းရွိ ၊ မရွိဆိုတာကို ဦးစားေပးပါတယ္။ ကေလးဘာအသံုးအေဆာင္နဲ႔ ဘယ္လိုအစားအေသာက္ေတြစားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဦးစားမေပးဘဲ ကေလးဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ၾကံ့ခိုင္မႈ ရွိ ၊ မရွိ ဆိုတာကို ဦးစားေပးၾကပါတယ္။

ကေလးမိဘေတြအခ်င္းခ်င္း ဂုဏ္ေတြ ၊ ေငြေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႂကြားဝါၾကတာမ်ိဳးရွားၿပီး ကိုယ့္ကေလး ေက်ာင္းမွာ စာလိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကို ပိုဦးစားေပးၾကတယ္။ ဒီစကၤာပူမွာ ေက်ာင္းက စနစ္ေကာင္းကို ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာမို႔ အိမ္ကမိဘေတြဟာ ဒီစနစ္ ကေလးမွာၿမဲေနဖို႔ လိုက္ပံ့ပိုးေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ ကေလးဟာ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ ျပဳမူေနထိုင္ရမယ့္ စနစ္ေအာက္မွာ အသားက်သြားပါတယ္။

ဒီက ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူအခ်င္းခ်င္း ငါက ဘယ္မွာဆံပင္ညႇပ္တယ္ ၊ ဘယ္လိုေနာက္ဆံုးေပၚပစၥည္းေတြသံုးလို႔ ကာတြန္းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ဆိုတာေတြၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုBrand ေတြမွ သံုးစြဲတယ္ဆိုတာ တခုတ္တရမၿပိဳင္ဆိုင္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းနားခ်ိန္ေတြဆို ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ ဘာေတြလုပ္ၿပီး အပန္းေျဖတယ္ဆိုတာ အျပန္အလွန္ ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကဖို႔ စိတ္မဝင္စားၾကတာဟာ ဒီကမိဘေတြ ၊ ဆရာေတြက မဟုတ္တဲ့ အခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြမွာ အားမေပးၾကလို႔ပါ။ သူတို႔လည္း ျပည္ပခရီးေတြထြက္ေကာင္းထြက္ေပမယ့္ ဒါဟာ မိသားစုအပန္းေျဖၾကဖို႔သာျဖစ္ၿပီး ႂကြားဝါဖို႔သြားလာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။

မဟုတ္တာမွာ ၿပိဳင္ဆိုင္ဖို႔စိတ္မဝင္စားၾကဘဲ တကယ္ၿပိဳင္ဆိုင္ရမယ့္ ေက်ာင္းစာ ၊ အားကစား ၊ အႏုပညာနဲ႔ ဖန္တီးမႈေတြကို မိဘဆရာေတြက ေဇာင္းေပး ၊ အေလးထားျပေတာ့ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြဟာ ဒီဘက္မွာၿပိဳင္ဆိုင္ၾကတယ္။ တိုးတက္နဲ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြဟာ မိဘေတြ ၊ ဆရာေတြက ထူးခၽြန္တဲ့ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြျဖစ္လာဖို႔ တအားအေလးထားလြန္းေတာ့ အေတာ္စိတ္ဖိစီးၾကရတယ္။ ဒါကိုမိဘက လိုသလိုပဲ့ျပင္သြားလို႔ရပါတယ္။ မိဘကိုယ္တိုင္က သားသမီးမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းစာကို အမွတ္ေတြတက္ေအာင္ အတင္းဖိအားမေပးဘဲ သူဘယ္ေနရာမွာ ထူးခၽြန္ေနသလဲ မ်က္ျခည္မျပတ္ အကဲခတ္ပံ့ပိုးတတ္မယ္ဆို ကိုယ့္သားသမီးဟာ စာဘက္အထူးခၽြန္ႀကီးမဟုတ္ေတာင္ သူ႔ပညာနဲ႔သူ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသူရပ္တည္သြားႏိုင္ေအာင္အထိ ပံ့ပိုးေပးသြားႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသူ /သား ေတြဟာ တကယ္ထူးခၽြန္ရင္ အာရွတင္မက ႏိုင္ငံတကာကပါ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းခံၾကရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ၊ ဦးသန္႔႔လို ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို စိတ္ဓါတ္ေကာ ပညာပါ ထူးခၽြန္သူလို႔ ႏိုင္ငံတကာက ေထာက္ခံထားၾကသူေတြ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔လိုလူမ်ိဳးေတြ ေပၚထြန္းသထက္ေပၚထြန္းေအာင္ သူတို႔မိဘေတြ သူတို႔ကို ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးနဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ကၽြန္မတို႔က နမူနာယူၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔မိဘေတြဟာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးကို မႏွစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ရွိရင္းစြဲအရည္အခ်င္းေတြကို ေဘးကလိုသလို ပံ့ပိုးရင္း သူတို႔ယံုၾကည္ရာလုပ္ကိုင္ခြင့္ ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ကိုယ့္သားသမီးကို ဒီလိုစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးကို စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးသြားၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးဟာ ထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ ေပါသထက္ေပါလာမွာျဖစ္ပါတယ္။

အလွဴအတန္းအရက္ေရာဆံုးႏိုင္ငံ (ပရဟိတစိတ္အျမင့္မားဆံုးႏိုင္ငံ)အျဖစ္ တႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ကမာၻမွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ ပထမေနရာရပ္တည္ေနႏိုင္ခဲ့တာဟာ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာေတြရဲ႕ နဂိုအရင္းခံစိတ္ဟာ အားနည္းသူကို ကူညီတတ္တယ္ ၊ လိုရင္လိုသလို ေဖးမတတ္တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဒီလိုစိတ္ဓါတ္အေမြေတြ ကိုယ္စီလက္ဆင့္ကမ္းေပးၿပီး စနစ္နဲ႔စာရိတၱကို ဦးစားေပးသင္ေပးလို႔ သူဝါသနာပါေနတဲ့ဘက္မွာ အားေပးျမႇင့္တင္ေပးၾကရေအာင္လား။ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြမလုပ္ပဲနဲ႔ေလ။

ရတု (Burmesehearts.com)