တသက္တာလက္တြဲဖို႔ အားကိုးရသူ ဟုတ္ရဲ႕လား

တသက္တာလက္တြဲဖို႔ အားကိုးရသူ

ခ်စ္သူရည္းစားဘဝမွာ တဘက္သတ္ခ်စ္သူတို႔ ၊ ကိုယ္ကခ်စ္ရတဲ့သူတို႔ ၊ တဘဝလံုး ေပးဆပ္သြားမယ္တို႔ စတဲ့ စကားလံုးလွလွေတြဟာ လက္ထပ္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ လအနည္းငယ္ကေန ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း မွိန္ေဖ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တယ္။ ဒါဟာ မခ်စ္ေတာ့လို႔မဟုတ္သလို အခ်စ္ေလ်ာ့လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘဝတစ္ခုထဲကို လက္ေတြ႔က်က် တိုးဝင္လိုက္လို႔ ဘဝမွာ႐ုန္းကန္ရင္း ခင္ပြန္းေရာ ၊ ဇနီးပါ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေျပာင္းလဲသြားတာပါ။

အရင္ကလို သူ႔ေငြသူသံုး ၊ ကိုယ့္ေငြကိုယ္သံုး ၊ ခဏခ်ိန္းေတြ႔ခ်ိန္ (သို႔မဟုတ္) အတူေနခ်ိန္မွာ စိုက္ထုတ္ေပး႐ံုေလးဟာ အပန္းမႀကီးလွေပမယ့္ တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ဆိုတာ ကိုယ့္ပုခံုးေပၚ ဘုန္းကနဲပစ္ခ်လိုက္သလို ၊ ရင္ထဲတနင့္တပိုး ပစ္သြင္းလိုက္သလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထူေထာင္ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခု မၿပိဳကြဲခ်ိန္အထိ ဒီတာဝန္ႀကီးက ႐ုန္းထြက္သြားလို႔မရဘူးေနာ္။ ပါးစပ္တစ္ေပါက္ တိုးရင္တိုးသလို တာဝန္ပိုလာတာပဲရွိမယ္။ ေလ်ာ့သြားတာမ်ိဳးမရွိဘူး။

႐ုန္းထြက္လိုက္တိုင္းလည္း အရင္လို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လြတ္လပ္သြားတာမ်ိဳး ၊ စင္းလံုးေခ်ာျပန္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳး မရွိဘူးေနာ္။ မိန္းမ ေယာက်္ားမေရြး တခုလပ္ ၊ ႏွစ္ခုလပ္ စသျဖင့္ေသာ အရပ္ဘြဲ႔ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေနထိုင္သြားရလိမ့္မယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ တခုလပ္အမ်ိဳးသမီးေတြကိုဆို တခုလပ္အမ်ိဳးသားေတြထက္ ပိုအထင္ေသးၾကတယ္။ ေနာက္တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အရင္အိမ္ေထာင္ကြဲခဲ့တာကို ရမည္ရွာခံရျပန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ စင္းလံုးေခ်ာ ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာတာ။

ပါးစပ္တစ္ေပါက္ တိုးရင္တိုးသလို အိမ္ေထာင့္တာဝန္ဆိုတာ ပိုလာတာပဲရွိမယ္။ ေလ်ာ့သြားတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ကိုယ္ရထားတဲ့လခသာ မတက္ရင္ေနမယ္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းဆိုတာ အက်မရွိဘူး။ အိမ္လခဆိုတာ အက်မရွိဘူး။ မီးခြန္ ၊ ေရခြန္ ၊ ဖုန္းခြန္ကအစ စာအုပ္ငွါးခအဆံုး ဘာေစ်းႏႈန္းမွ အက်မရွိဘူးေနာ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဝင္ေငြ ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ဝင္ေငြဆိုတာကိုေပါင္းၿပီး တအိုးတအိမ္ထူေထာင္ဖို႔ အိမ္ငွါးခကအစ ဗာဟီရေတြအဆံုး စတင္တြက္ခ်က္ပါေတာ့လို႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။

ဘဝဆိုတာ ရင္ေလာက္မွန္းမွ ဒူးေလာက္က်တာေလ။ လူဆိုတာ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရင္းကပဲ အခန္႔မသင့္တာေတြ ႀကံဳတတ္တယ္။ ဥပမာ- သူ (သို႔မဟုတ္)ကိုယ္ အလုပ္ျပဳတ္သြားႏိုင္တာ ၊ ေျခလက္ဆံုး႐ံႈးသြားႏိုင္တာ ၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားႏိုင္တာ ၊ ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မေလာက္ငေတာ့တာကေန အစစေပါ့။

ဒီလိုတြက္ေနရင္ တသက္လံုးအိမ္ေထာင္မျပဳနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာစရာရွိတယ္။ ဒီလိုမတြက္ခဲ့ရင္ ဒီလိုမ်ိဳးအေျခအေနနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့စံုတြဲေတြဟာ ကေလးတြဲလြဲနဲ႔ ေန႔ညမေရြး တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းရန္ျဖစ္သြားၾကတာ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳရလိမ့္မယ္။

အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ၿငိမ္ဖို႔ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သူရဲ႕ဝင္ေငြဟာ တစ္မိသားစုလံုး စားေလာက္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအလုပ္ထြက္လုပ္တဲ့ဝင္ေငြကို စုေဆာင္းထားၿပီး တိုးပြားေအာင္လုပ္သြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အလုပ္အဆင္မေျပတဲ့အခါ စုေဆာင္းထားေငြထဲက ထုတ္သံုးႏိုင္တဲ့အတြက္ သူအလုပ္အဆင္မေျပတာ နားလည္မႈေပးလို႔ရတယ္။

ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ပါမွ အလ်င္မီတယ္ဆိုတဲ့ ဝင္ေငြရွိသူမ်ားအဖို႔ စုေဆာင္းေငြဆိုတာ ဘယ္ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ စုေဆာင္းေငြမရွိတဲ့အခါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕  အလုပ္ခၽြတ္ေခ်ာ္သြားရင္ ၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းရင္ ၊ ကိုယ္လြယ္ထားတဲ့ ကိုယ္ဝန္ကေမြးလာမယ့္ကေလးအတြက္ ဗာဟီရကုန္ေငြနဲ႔ ေက်ာင္းထားစရိတ္ ဒါေတြကို ဘယ္ကရမလဲေနာ္။ ေခ်းငွြးရေတာ့မယ္။ အေႂကြးေတြဆပ္ရေတာ့မယ္။

အေႂကြးပတ္လည္ဝိုင္းၿပီး မိသားစုေငြ အလ်င္မမီတဲ့ မိသားစုဟာ မိသားစုဦးေရ တိုးပြားလာတာနဲ႔အမွ် ဒုကၡေတြတိုးပြားလာမွာပဲ။ သူတို႔မိသားစုရဲ႕ အရွားပါးဆံုးအရာဟာ မိသားစုတြင္း ေပ်ာ္႐ႊင္မႈပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အေႂကြးပတ္လည္နဲ႔ စားမေလာက္တဲ့ မိသားစုဟာ ႐ုပ္ရွင္႐ံုကို အတူသြားၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလား ။ မိသားစုအားလပ္ရက္ခရီး ထြက္ႏိုင္ပါ့မလား။ မိမိရင္ေသြးေတြကို ကစားကြင္းပို႔ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒီလိုမလုပ္ႏိုင္လို႔ ေနာင္မွ တိုင္ျပည္ရဲ႕စနစ္ကို လက္ညႈိးထိုးရမည္မရွာနဲ႔။ စနစ္က ကိုယ္မေမြးခင္ကတည္းက ခၽြတ္ေခ်ာ္ၿပီးသား။ ကိုယ့္သားသမီးကိုေကာ ဒီလို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ႀကီးျပင္းေစမလားဆိုတာ မိမိတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ။

ဒီ့ထက္ ဆိုးရြားတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို ေက်ာင္းမထားႏိုင္ဘဲ ကေလးအလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္ထြက္လုပ္ခိုင္းရတာလဲရိွမယ္။ ဒီလိုဆို ကိုယ္ဟာ မိဘတာဝန္ေက်ရဲ႕လား။ ကိုယ့္ကေလးေပၚမွာ တရားပါရဲ႕လား။

ဒါေတြဟာ မိမိအိမ္ေထာင္ဘက္ျဖစ္လာမယ့္ ကေလးရဲ႕အေဖဟာ အားကိုးထိုက္သူျဖစ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုမွာတင္ ေတြ႔ႀကံဳလာႏိုင္တဲ့ အိမ္ေထာင့္အခက္အခဲေတြျဖစ္တယ္။ No money, no honey  ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့။ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ေငြမရွိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိဘူးဆိုတာပဲ။ (ေငြရွိတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္တယ္လို႔ မဆိုလိုဘူးေနာ္။ ဒီအပိုင္းက ေနာက္မွလာမယ္။) အိမ္ေထာင္တစ္ခု ေပ်ာ္႐ႊင္တည္ၿမဲေရးဆိုတာ အိမ္ေထာင့္ဝင္ေငြအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး တည္မီေနလို႔ ဒီေမးခြန္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြကို စရွင္းျပရတာပါ။

ကိုယ့္ဗိုက္ထဲ ကေလးရွိတယ္ဆိုတာကို ဆီးစစ္ၾကည့္တဲ့ မိခင္က အရင္သိတာေလ။ ကိုယ္ေျပာမွျဖစ္မယ့္ ကိစၥရပ္ကို အလ်င္စလိုေျပာဆိုျခင္းမျပဳဘဲ မိမိဘာသာ အထက္ကေမးခြန္းကို အရင္ဆံုး စဥ္းစားေတြးေခၚပါ။ ဒီေမးခြန္းရဲ႕ ရလဒ္အေျဖ မေကာင္းရင္ျဖင့္ သူ႔ကိုေျပာျပမယ့္အစီအစဥ္ကို ျပန္စဥ္းစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္တာ တစ္ခုတည္းအတြက္ ကိုယ့္အနာဂါတ္ နဲ႔ ကေလးအနာဂါတ္ကို Risk ယူလိုက္ေတာ့မလား ျပန္စဥ္းစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ကသူ႔ေျပာျပလိုက္လို႔ သူေသြးသား ၊ ခုလက္ထပ္ယူမယ္လို႔ ဆိုလာရင္ အထက္ကေမးခြန္း အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘဲ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ေကာက္ကာငင္ကာ တည္ေထာင္ရေတာ့မယ္။ တခ်ိန္ အိမ္ေထာင္အဆင္မေျပတဲ့အခါမွ “ဒီကိုယ္ဝန္ လက္ထပ္ယူခဲ့တာပဲ ကံေကာင္း” ဆိုၿပီး သူတင္တင္စီးစီးေျပာတာ ခံေနရဦးမယ္။ သူမွ ကယ္တင္ၿပီးမယူရင္ ဗိုက္တစ္လံုးနဲ႔ ဘဝပ်က္က်န္ခဲ့ေတာ့မယ့္အတိုင္းေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ကိုယ့္မွာေရြးခ်ယ္မႈရွိခဲ့ရက္နဲ႔ မေရြးခ်ယ္ခဲ့တာကို ေနာင္တရေတာ့မယ္။

ကၽြန္မကကေလးဖ်က္ခ်တာကို အားေပးတဲ့သူတစ္ဦးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္ဝန္ရလာႏိုင္ေခ်ကေန တားဆီးေရွာင္ရွားႏိုင္တဲ့နည္းေတြကို အရင္ဆံုး ေရးသားထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ရလာၿပီးမွေတာ့ ယူလိုက္႐ုံေပါ့ဆိုတဲ့ ေပါ့ေပါ့ေလး မထူးဇတ္ခင္းမွာကိုလည္း အားမေပးပါဘူး။ လူႀကီးႏွစ္ဦးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ကေလးရဲ႕ အနာဂါတ္ ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို ထိခိုက္ႏိုင္တဲ့အျပင္ အျပစ္မဲ့တဲ့ကေလး စိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ မႀကီးျပင္းေစခ်င္လို႔ပါ။

ဒီကိုယ္ဝန္ကို ေမြးဖြားလိုက္ဖို႔ဆိုတာဟာ လူတစ္ဦးရဲ႕အနာဂါတ္ ငါတို႔ဘယ္ေလာက္အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ ဘဝမွာ အႀကီးမားဆံုးတာဝန္ကို ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ မိဘႏွစ္ဦးက ကေလးယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္တာ ၊ မိခင္က ဖ်က္ခ်ဖို႔ဆံုးျဖတ္တာ ဒီႏွစ္ခုစလံုးကို ဗိုက္ထဲက ရင္ေသြးက ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ လူျဖစ္လာမယ့္ကေလးကို တခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပေတာ့မွ အၿငွိဳးေတြနဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာမေပးေၾကးေနာ္။ သူ႔မွာ ဘာအျပစ္မွမရွိဘူးရယ္။