class="post-thumbnail open-lightbox" href>
Down Syndrome ေရာဂါရွိသူေတြဟာ အပယ္ခံမ်ားမျဖစ္သင့္
Down Syndrome အေၾကာင္းေရးသားစဥ္မွာ ေရာဂါရွိမွန္း ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ႀကိဳစဥ္းစား ျပင္ဆင္ထားဖို႔ကို အသားေပး ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးဆိုတာေတြ ေတြ႔ႀကံဳခံစားရႏိုင္တယ္လို႔ ႀကိဳျပင္ဆင္ထားၿပီးေသခ်ာမွ ေရာဂါရွိတဲ့သားသမီးကို လက္ခံေမြးဖြားတာ အေကာင္းဆံုးပါ။
ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ လူျဖစ္လာရမယ့္ကေလးအေပၚမွာ သာမာန္ကေလးနဲ႔မတူလို႔ ပစ္ပယ္မိတာမ်ိဳး ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝန္းအလယ္မွာ ကေလးဟာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ အႏွိမ္ခံ ရပ္တည္ေနရတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
သာမာန္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ၊ မိဘဝတၱရားေက်ဖို႔ဆိုတာေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္႐ံုႏွင့္ မၿပီးသည့္ မိဘတာဝန္ ၊ ျဖည့္စြက္သင့္သည့္ မိဘဝတ္ ၊ တာဝန္ေက်ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတဲ့ အရင္ပို႔စ္ေတြမွာ ကၽြန္မေရးထားပါတယ္။
Down Syndrome ရွိထားတဲ့ ကေလးအတြက္ အစိုးရက ဘာေတြပံ့ပိုးထားသလဲ ၊ ဘယ္ေလာက္ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္လို႔လဲ။ တကယ္ေတာ့ သားသမီးရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးဟာ သားသမီး သူ႔ဘဝကိုသူရည္တည္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္မေရာက္ခင္အထိ မိဘမွာ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္ တာဝန္ရွိပါတယ္။ ကိုယ္က ေမြးထားခဲ့တာကိုး။
Down Syndrome ေရာဂါကို လံုးဝေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသလို႔ရတဲ့ေဆးမရွိေသးသလို ၊ ကုထံုးလည္း မေပၚေသးပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ Down Syndrome နဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလးဟာ တခ်ိန္ သူ႔ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသြားမွာပါ။ အဆင္ေျပသြားမွာပါလို႔ ႀကိဳတြက္ထားလို႔ မရပါဘူး။
Down Syndrome ရွိတဲ့ကိုယ္ဝန္ကို သိရက္နဲ႔ လြယ္ေမြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ဆရာဝန္ သတ္မွတ္ ညႊန္ၾကားတဲ့ေဆးေတြကို မွန္မွန္ေသာက္သံုးသင့္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေရာဂါရွိတဲ့ သေႏၶသားဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးမွာ အေထာက္အကူျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးၿပီးမွ ေရာဂါရွိမွန္းသိရရင္ေတာ့ ကေလးကို တသက္တာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ျဖည့္ဆည္းေပး႐ံုကလြဲၿပီး အျခားမရွိပါ။
Down Syndrome ရွိတဲ့ကေလးတိုင္းဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ား မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ ၊ ကိုယ္ခႏၶာအေနအထားေတြကို ၾကည့္ရင္းခြဲျခားႏိုင္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက သြားရည္ေတြ တခ်ိန္လံုးယိုထြက္ေနတာမ်ိဳးရွိသလို ၊ ထိုင္ထ မတ္တပ္ရပ္တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စကားမေျပာတတ္တာေတြ ၊ သာမာန္လူ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ဗလံုးဗေထြး ထြက္ႏိုင္တာေတြလည္းရွိတယ္။ ဥာဏ္ရည္ကေတာ့ သာမာန္ကေလးလိုျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရပါဘူး။ သူ႔ေရာဂါအေနအထားအေပၚမူတည္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားတတ္ပါတယ္။
ဒီေရာဂါနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလးေတြဟာ ေဆးမွန္မွန္တိုက္ေပးရတာမ်ိဳး ၊ ခြဲစိတ္ျပဳျပင္ေပးရတာမ်ိဳး ၊ ႏွစ္ရွည္ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးရတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးရတဲ့သူေတြရွိသလို အၿမဲတမ္းေဆးတိုက္စရာမလိုတဲ့ ၊ ခြဲစိတ္စရာမလိုတဲ့ ကေလးလည္းရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘကေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာေပါက္နားလည္မႈမ်ိဳး ၊ ႏွစ္ဦးနားလည္ႏိုင္တဲ့ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးရတဲ့အထိေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးသြားဖို႔ လိုေနျပန္ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ရွည္ရမလဲဆို တသက္တာစိတ္ရွည္ရမွာပါ။ ေမြးကတည္းက သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ မထႏိုင္ ၊ မထိုင္ႏိုင္ ၊ မေျပာႏိုင္တဲ့ Down Syndrome ေရာဂါသည္ေလးေမြးထားမိၿပီဆိုရင္ သူ႔တသက္တာလံုး သူ႔အနားမွာ သူ႔တာဝန္ယူ လုပ္ေပးသြားႏိုင္မယ့္သူ လိုအပ္ေနပါတယ္။
ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ အေပါ့ ၊ အေလး စြန္႔တာ ၊ သန္႔စင္တာ ၊ စားေသာက္တာေတြ ဘယ္သူလုပ္ေပးမလဲ။ ေလေကာင္းေလသန္႔ရဖို႔ အျပင္သြားလာေစတာေတြဟာလည္း မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနတယ္။ သာမာန္လူလို မလႈပ္ရွားႏိုင္ ၊ မေတြးေခၚႏိုင္ ၊ မျပဳမူႏိုင္ေပမယ့္ သူဟာလည္း လူေပပဲမို႔ ခံစားခ်က္ရွိတယ္။ ဆႏၵရွိတယ္ ။ တေန႔တျခား ႀကီးထြားလာမယ့္ အို ၊ နာ ၊ ေသ ေဘး ႀကံဳရမယ့္ ပုထုဇဥ္လည္းျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို မိဘထက္ နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ့သူ ဘယ္သူရွိမလဲ ။
တိုးတက္ဖြံံ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဒီလို Down Syndrome ေရာဂါရွိတဲ့သူေတြကို သီးသန္႔ေပးတဲ့ ဂ႐ုစိုက္ျပဳစုနည္းေတြ ၊ သင္တန္းေက်ာင္းေတြ ၊ ေကာလိပ္ေတြကို ပံ့ပိုးေပးပါတယ္။ အစိုးရကလည္း Down Syndrome ေရာဂါနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလးရွိတဲ့ မိသားစုေတြကို ေထာက္ပံ့မႈေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိဘအေနနဲ႔ ဒီေရာဂါနဲ႔ေမြးဖြားတဲ့သားသမီးကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္နည္းေတြ ပိုနားလည္လာတယ္။စီးပြားကုန္း႐ုန္းရွာဖို႔ထက္ ေထာက္ပံ့မႈေတြေၾကာင့္ ကေလးအနားမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ အခ်ိန္ေပးဂ႐ုစိုက္ႏိုင္တယ္။ ဂ႐ုစိုက္မယ့္သူကိုလည္း ငွါးရမ္းထားႏိုင္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုအေထာက္အပံ့မ်ိဳးေတြ ရေနၿပီလား ။ ေပးေနၿပီလား ။ သူတို႔မေပးေတာ့ မေက်မနပ္ေျပာေန ၊ ဆဲေန႐ံုနဲ႔ တာဝန္မေက်ဘူးေလ။ ကိုယ့္သားသမီးတာဝန္ကို ကိုယ္ထမ္းရဦးမယ္။
သာမာန္ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ သံုးႏွစ္အရြယ္ကစၿပီး မူႀကိဳထားႏိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြဆိုရင္ ေမြးၿပီးလပိုင္းေလးတင္ အလုပ္ျပန္ဝင္လို႔ အဆင္ေျပတဲ့သူနဲ႔ ကေလးထားခဲ့လို႔လည္းရတယ္။ Down Syndrome ေရာဂါနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလးက်ေတာ့ ဒီလိုမရဘူး။ ေမြးစကေန ငါးႏွစ္အထိ မိဘသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္တဲ့သူျဖစ္တယ္။ တကယ့္ကို တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ ဆရာ ၊ ဆရာမဆီ အပ္ႏွံထားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မိဘထက္ေကာင္းေအာင္ ျပဳစု ၊ နားလည္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ အာမ မခံတဲ့အတြက္ မိဘ (အထူးသျဖင့္ မိခင္) သာလွ်င္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ကို တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူေတြက အႀကံျပဳထားပါတယ္။ မိဘေလာက္ သားသမီးအေပၚ ပိုသည္းခံ ၊ နားလည္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မယံုၾကည္လို႔ပါတဲ့။
Down Syndrome ေရာဂါနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလးကို ေမြးစကေန ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ သူတို႔ဟာ ေဆးဝါးအကူအညီ ၊ လူမႈဆက္ဆံေရးအကူအညီ ၊ အသိပညာေပးဖို႔ ၊ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ပံုေတြဟာ လူ႔အသိုင္းအဝန္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိသြားဖို႔ စတာေတြကို အေသးစိတ္ ကေလးကိုနားလည္မႈေပးၿပီး စိတ္ရွည္သည္းခံလို႔ သင္ၾကားေပးရမွာပါ။ စီးပြားေရးအဆင္မေျပတဲ့ ၊ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပတဲ့ ၊ တေန႔ရွာမွ တေန႔နပ္မွန္တဲ့သူေတြဟာ ဒီလိုေတြလုပ္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ပါ့မလား ။ ေရာဂါအခံနဲ႔ေမြးလာတဲ့ကေလးမို႔ ပိုဂ႐ုစိုက္ရမယ့္အစား အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အပစ္ပယ္ခံရင္ ဘယ္သူ့တာဝန္လဲေနာ္။ အဲဒီက်မွ အစိုးရကို ၊ စနစ္ကို ပံုမခ်ေၾကးေလ။
ကၽြန္မအသိထဲ Down Syndrome ေရာဂါနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလး ပါလာတယ္။ ပထမကိုယ္ဝန္တုန္းက ႐ိုး႐ိုးသာမာန္ကေလးေပမယ့္ ဒုတိယကိုယ္ဝန္မွာေတာ့ ေမြဖြားၿပီး ရက္သတၱပတ္အတြင္းမွာ Down Syndrome ေရာဂါနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလးမွန္း သိလိုက္ရတာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ျပည့္စံုတဲ့သူေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးအေမက အလုပ္ထြက္မလုပ္ရေတာ့ ကေလးအနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုဂ႐ုစိုက္မႈမ်ိဳး ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးဟာ အၿမဲသံုးစြဲရမယ့္ ေဆးဝါးမလိုဘဲ ပံုမွန္ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ိဳးေပးရတယ္။
သာမာန္ေက်ာင္းထားဖို႔ ဥာဏ္ရည္မမီဘူး။ စာမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အတန္းသား ၊ အတန္းသူေတြရဲ႕ ေနာက္ေျပာင္ဖိႏွိပ္တာေတြခံရတယ္။ ဒါေတာင္ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြမို႔ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ကိုယ့္ကေလးဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ေငြထိုး ၊ ေရထိုးႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Down Syndrome ေရာဂါရွိသူေတြေနတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းထားတယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးဟာ တျခားကေလးေတြထက္ ဥာဏ္ရည္သာေနေတာ့ စြဲစြဲၿမဲၿမဲထားဖို႔မလိုဘူး ျဖစ္လာျပန္ေရာ။
အခုေတာ့ ကေလးဟာ အပ်ိဳရြယ္ေရာက္လို႔ အပ်ိဳျဖစ္လာပါၿပီ။ ဥာဏ္ရည္က အျမင့္ဆံုးရွိလွ (၇)ႏွစ္ကေလးရဲ႕ဥာဏ္ရည္ပဲရွိေတာ့ မေျပာသင့္တာေျပာ ၊ မျပဳသင့္တာျပဳ တုန္းပါ။ ဒီမွာ သူ႔မိဘရဲ႕အပူကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္မ ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။
ကေလးအေမဟာ ကေလးကို ေမြးစကေန ခုခ်ိန္အထိ သူပဲ ဂ႐ုစိုက္လာတာဆိုေတာ့ သူမ်က္ကြယ္ျပဳသြားခဲ့ရင္ဆိုတာကို ႀကိဳေတြးလို႔ ကေလးအပ်ိဳမျဖစ္ခင္ကတည္းက ရင္ပူေနရပါၿပီ။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရွိေပမယ့္ ေရာဂါအခံနဲ႔ အားနည္းခ်က္ရွိေနတဲ့ သမီးအတြက္ အေမြပိုေပးဖို႔လည္း ႀကိဳလႊဲေျပာင္းၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဆံုးပါးသြားရင္ ကေလးရဲ႕ ေသြးသားအရင္းဆံုးျဖစ္တဲ့ ကေလးရဲ႕အစ္ကိုဟာ တခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳဦးမွာေလ။ ထားပါေတာ့။ အစ္ကိုက ေရာဂါနဲ႔ညီမကို သူမတသက္တာအတြက္ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္ ဆိုပါစို႔။
အစ္ကိုဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း မိဘထက္ေတာ့ ပိုမေကာင္းႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ ကေလးမေလးရဲ႕ အေမြေတြဟာ ကေလးမေလးတသက္စာ ဖူလံုပိုလွ်ံေနေပမယ့္ သူစိမ္းဖက္လို႔ ေယာင္းမပါလာရင္ ကေလးမေလးရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ ဘယ္လိုရွိေနမွာပါလိမ့္လို႔ မိဘေတြက ပူေနပါၿပီ။
ကေလးမေလးဟာ မသိတတ္တဲ့အတြက္ မလိုလားအပ္တာေတြမျဖစ္ဖို႔ သူ႔သားအိမ္ကို မိဘေတြက အပ်ိဳျဖစ္ကတည္းက ထုတ္လိုက္ပါၿပီ။ ေနာင္ဘဝ ဝဋ္လိုက္ကာမွလိုက္ေရာ ဒီဘဝေတာ့ သမီးကေမြးလာမယ့္ ေျမးအပူေတာ့ ၿငိမ္းသြားတာေပါ့။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သိုက္တူးမယ့္လူေတြကိုလည္း ကေလးမေလး ႀကံဳရႏိုင္တယ္။ အေဖမေပၚတဲ့ကေလးလည္း ေမြးေကာင္း ေမြးလာႏိုင္တယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဥာဏ္ရည္မမီတဲ့သူမက ေမြးလာမယ့္ ကေလးေတြကို ျပဳစုထိန္းေက်ာင္းသြားရမယ့္တာဝန္ေပါ့။ ဒီတာဝန္ကို မထမ္းရေတာ့ တစ္ပူၿငိမ္းသြားတာမဟုတ္လား။
ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ Down Syndrome ေရာဂါနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ကေလး ၊႔ သူတို႔ရဲ႕ မိဘေတြကို စာနာမႈ ၊ ေဖးမမႈ ေပးႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ႀကံဳရမယ္ဆို ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသင့္သလဲ သိႏိုင္ေလာက္ပါၿပီေနာ္။
ရတု (Burmesehearts.com)