ကေလးသူငယ္မ်ားအား ဆံုးမျခင္း

မိဘေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ကေလးကို ႐ိုက္ၿပီးဆံုးမမွ ကေလးဟာ သင္ယူမယ္လို႔ ေတြးထင္ေနရင္ အမွားႀကီးမွားေနပါၿပီ။ ကေလးကို႐ိုက္တာဟာ ကေလးအသားကို နာက်င္ေစ႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကိုလည္း နာက်င္ေစပါတယ္။ ကေလးကို ႐ိုက္ဆံုးမလိုက္မွ ကေလးဟာ ကိုယ္ျပဳေစခ်င္တာကို တကယ္ျပဳမွာလား။ တစ္ႀကိမ္ကေန ႏွစ္ႀကိမ္ ၊ ႏွစ္ႀကိမ္ကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်က္ေရထပ္တိုး႐ိုက္မယ္ ၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆံုးမရင္းကေန ေျခလြန္လက္လြန္ေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးဟာ အ႐ိုးအဆစ္ျပဳတ္ ၊ က်ိဳးပဲ့တာေတြနဲ႔ ေဆး႐ံုေဆးခန္းေျပးၾကရတာေတြကိုလည္း ကၽြန္မျမင္ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

သူ႔သားသမီးသူ ဘယ္လိုဆံုးမ ဆံုးမ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္လို႔ရေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီအျခင္းအရာႀကီးက စြဲထင္က်န္ရစ္ေစပါတယ္။ ကၽြန္မကေလ စိတ္ဒဏ္ရာရစြာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့သူအေရအတြက္ နည္းေစခ်င္တယ္။ ဒီလိုနည္းဖို႔ဆို ကေလးသူငယ္ေတြ စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ မႀကီးျပင္းလာဖို႔ အာ႐ံုထားရမွာပါပဲ။ ကေလးသူငယ္ေတြ စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ မႀကီးျပင္းလာဖို႔ဆိုရင္ ကေလးသူငယ္ေတြကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္လို႔ ပဲ့ျပင္အုပ္ထိန္းေနတဲ့ လူႀကီးသူမေတြ ၊ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝန္းမွာ ရွိတဲ့သူေတြရဲ႕ ကေလးကို သြန္သင္ျပသမႈနည္းလမ္းေတြဟာ ႏူးညံ့စြာ ၊ စိတ္ရွည္စြာ ၊ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ ဆံုးမပဲ့ျပင္တတ္ဖို႔ ဦးစားေပးရမွာပါပဲ။

စိတ္ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြနည္းေလ လူမႈဝန္းက်င္ဟာ ပိုၿပီး ႏူးညံ့ညင္သာလို႔ ျပဳမူဆက္ဆံေရး ၊ ခံယူခ်က္ေတြဟာ အေကာင္းဘက္က ေတြးေခၚလုပ္ကိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဒဏ္ရရတဲ့သူေတြမ်ားေနရင္ေတာ့ ဤကိုကၽြဲျဖစ္သလို အမွားဟာအမွန္ျဖစ္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈေတြ ၊ မနာလိုမ႐ႈစိမ့္မႈေတြ ၊ သူမ်ားတိုးတက္ေပ်ာ္႐ႊင္တာကို မလိုလားမႈေတြနဲ႔ ျပဳမူလုပ္ကိုင္သမွ်ဟာ အဆိုးဘက္ကပဲ ေတြးေခၚလုပ္ကိုင္သူေတြ မ်ားေနမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္ေတြကို ႏူးညံ့စြာဆက္ဆံျခင္း ၊ နားလည္မႈေပးၿပီး သြန္သင္ျခင္း ၊ သည္းခံမႈနဲ႔သြန္သင္ေပးျခင္း ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈနဲ႔ ဆံုးမျခင္းေတြဟာ အနာဂါတ္လူမႈဝန္းက်င္ေကာင္းမြန္ဖို႔ မျဖစ္မေနလိုအပ္ေနပါတယ္။

ဖိတ္စင္ေအာင္လုပ္လိုက္တဲ့ကေလး ၊ ပ်က္စီးမႈေတြ ျဖစ္ေစတဲ့ကေလး ၊ ပစၥည္းေတြကဲြေစျခင္း ၊ ၿဖဲဆုတ္ျခင္း ၊ ပြ႐ႈပ္ျခင္း စတဲ့ အေထြေထြေသာ စိတ္မရွည္စဖြယ္ ၊ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ၊ သည္းမခံႏိုင္ဖြယ္ အလုပ္ေတြကို လုပ္မိတဲ့ကေလးဟာ အျပစ္လုပ္မိသူ ၊ အမွားလုပ္မိသူေပါ့။ အျပစ္လုပ္မိသူ ၊ အမွားလုပ္မိတဲ့ကေလးကို ေအာ္ဟစ္ဆူပူေငါက္ငမ္းတာ ၊ လုပ္ရေကာင္းရဲ႕လို႔ ႐ိုက္ႏွက္တာ ၊ လုပ္ဦးမလားဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေပးတာေတြ မလုပ္ခင္ ကေလးဟာ ဒါကို ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ (တနည္းအားျဖင့္ ျဖစ္ပါေစေတာ့လို႔) တမင္ရည္ရြယ္လုပ္ခဲ့တာလား အရင္စဥ္းစားပါ။

ကေလးဆိုတာ ႏုငယ္ေလ မသိတတ္ေသးေလပါပဲ။ အဲဒီလိုမသိတတ္ေသးတဲ့ သံုးႏွစ္ေအာက္လို အရြယ္ေတြမွာ သိတတ္ေအာင္ စမ္းသပ္ သင္ယူေနတဲ့အရြယ္မို႔ ဒါဟာလုပ္သင့္တယ္ ၊ ဒါဟာ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာ ခြဲျခားမသိဘဲ လုပ္မိတာေတြပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒါကို ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတဲ့ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ရယ္ ၊ ဒါကို ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲလို႔ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္ရယ္ဆိုတာေတြကို အေျခခံ လုပ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔မွ သင္ယူေလ့လာေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို သူတို႔က အႀကိမ္ႀကိမ္ ၊ အဖန္ဖန္ လုပ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သင္ယူေနတာပါ။ တခါလုပ္ၿပီးလို႔ မွတ္သြားၿပီ ၊ တတ္သြားၿပီမထင္နဲ႔ေလ။

ဒီလိုစူးစမ္းေလ့လာေနတဲ့အရြယ္မို႔႔ သူတို႔လုပ္လိုက္လို႔ ပစၥည္းေတြဟာ ဖိတ္စင္ ၊ ကြဲေၾက ၊ ပ်က္စီးသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ ဒီလိုလုပ္ရင္း သင္ယူေနပါလားလို႔ အရင္ဆံုး ေတြးေပးၾကည့္ပါလား။ ဒီလိုအေတြး အရင္ဝင္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဖိတ္စင္ပ်က္စီးသြားတဲ့ပစၥည္းအတြက္ ကေလးကို ဆူပူေငါက္ငမ္း ႐ိုက္ႏွက္ျပစ္ဒဏ္ေပးဖို႔ မေတြးျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ကေလးဟာ ဒီလိုလုပ္ရင္း သင္ယူေနတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးရဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္လိုမွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ကေလးကို နားလည္ေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ ေျပာဆိုသင္ျပေပးရမွာပါ။

တမင္ပ်က္စီးပါေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မလုပ္ခဲ့ဘဲ မေတာ္တဆျဖစ္လို႔ ပ်က္စီးဖိတ္စင္သြားခဲ့တဲ့အျဖစ္ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါ။ မွားတတ္တဲ့ လူ႔သဘာဝကို နားလည္ေပးလိုက္ပါ။ စူးစမ္းသင္ယူေနတတ္တဲ့ ကေလးသဘာဝကို နားလည္ေပးလိုက္ပါ။ ျဖစ္သြားခဲ့တာေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ ၊ ပ်က္သြားခဲ့တာေတာ့ ပ်က္သြားခဲ့ၿပီး ေနာက္မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္လို႔ ဦးစားေပးသင္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

တမင္ပ်က္စီးပါေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မလုပ္ခဲ့တဲ့ကေလးကို နာမွမွတ္မွာဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တမင္နာေအာင္ ၊ မွတ္ေအာင္ တရၾကမ္း႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္တဲ့ လူႀကီးမိဘ ၊ ဆရာသမားေတြဟာ ကေလးကို လံုးဝမွားယြင္းစြာ ဆံုးမေနတာပါ။ ကေလးဟာ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ေကာင္းမွတ္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းေသာမွတ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဒီလူဟာ ငါ့ကို ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္တတ္ပါလား ၊ ဒီလူဟာ ငါအမွားလုပ္တိုင္း စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္တတ္တာ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလားလို႔ အေၾကာက္တရား စိုးမိုးတဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အမွတ္သညာထဲမွာ မွတ္သြားပါတယ္။

ကေလးေတြကို ထုေလမာေလ ငါးဖယ္လို႔ တင္စားၿပီး မိဘေတြက သေရာ္ဆံုးမတတ္ၾကေသးတယ္။ ကေလးဟာ ငါးဖယ္မွမဟုတ္ဘဲေလ။ ထုေလမာေလ ျဖစ္လာတာက ကေလးရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေတြ မာေၾကာလာတာကို ျပတာပါ။ အၿမဲ႐ိုက္ႏွက္ခံေနရေတာ့ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ ႐ိုက္ႏိုင္အားကို ခံႏိုင္ရည္ရွိလာတာေပါ့။ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ ႐ိုက္ႏိုင္အားကို ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိလာေလ ဆိုဆံုးမရခက္ေလ ျဖစ္လာမွာပါ။ ဘယ္ေလာက္႐ိုက္႐ိုက္ လုပ္ၿမဲလုပ္က်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးရဲ႕ အက်င့္ဟာ ေျပာင္းလဲမသြားဘူးဆိုရင္ ကေလးရဲ႕စိတ္ဓါတ္မာေၾကာမႈဟာ အရမ္းကို ေရခ်ိန္ျမင့္မားေနပါၿပီ။

ကေလးစိတ္ဓါတ္မာေၾကာလာတယ္ဆိုလို႔ အေကာင္းဘက္ကပဲလို႔ မထင္လိုက္နဲ႔ေနာ္။ ဒါဟာ အဆိုးဘက္ကျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးမိဘ ၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတာ ခံရပါမ်ားေတာ့ ကေလးရဲ႕စိတ္ဓါတ္မာေၾကာလာတယ္ဆိုတာ ကေလးရဲ႕ ခံစားမႈေတြ မာေၾကာလာတာ ၊ တနည္းအားျဖင့္ ကေလးရဲ႕ခံစားမႈေတြ ေအးစက္လာတာ ၊ အဆံုးစြန္မွာေတာ့ ေတာ္႐ံုဝမ္းနည္းခံစားမေနတတ္တဲ့ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္စက္တတ္သူေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ေလ။

ဒီလိုစိတ္နဲ႔ ႀကီးလာတဲ့ကေလး ၊ လူငယ္ ၊ လူရြယ္ ၊ လူႀကီးေတြဟာ တပါးသူကို ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘူး။ သူ႔တို႔တုန္းက ကိုယ္ခ်င္းစာေဖးမတဲ့သူ မရွိခဲ့လို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တပါးသူကို မသနားတတ္ဘူး။ သူ႔တို႔တုန္းက ဘယ္ေလာက္ငိုယို ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ မသနားမညႇာတာ ႐ိုက္ႏွက္အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တပါးသူကို ေဖးမညႇာတာခ်င္စိတ္ မရွိဘူး။ သူတို႔တုန္းက ေဖးမညႇာတာတဲ့သူ မေပၚခဲ့ဖူးလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ တပါးသူေပ်ာ္တာကို မလိုလားဘူး။ သူ႔တို႔တုန္းက ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကို မခံစားခဲ့ရလို႔ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မယံုၾကည္ဘူး။ သူတို႔တုန္းက ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတဲ့သူ မေတြ႔ခဲ့ရလို႔ျဖစ္တယ္။ အဆံုးစြန္မွာေတာ့ သူတို႔ဟာ ေသြးေအးေအးနဲ႔ စီရင္တတ္သူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

တကယ္ဆို သူတို႔ဟာ ကေလးဘဝကတည္းက စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာ နက္ရင္နက္သေလာက္ သူတို႔ႀကီးျပင္းလာတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝန္းအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးႀကီးေပးႏိုင္တဲ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အနညး္ဆံုး သူ႔မိသားစု ၊ သူ႔မိဘ ၊ သူ႔ဇနီး ၊ သူ႔ကေလးနဲ႔ သူ႔လူမႈဝန္းက်င္မွသည္ သူ႔ရဲ႕အလုပ္အကိုင္ ၊ ရာထူး ၊ ဂုဏ္ရွိန္ႀကီးရင္ႀကီးသေလာက္ လူ႔အသိုင္းအဝန္းအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိေနပါတယ္။

ဒါေတြဟာ ဘယ္ကစသလဲဆိုရင္ လူႀကီးမိဘ ၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕  သြန္သင္ဆံုးမမႈကေန စတာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အေျပာမတတ္ရင္ ဆဲသလိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ နားလည္ေပးလို႔ရေပမယ့္ ဆိုဆံုးမမႈမတတ္ရင္ေတာ့ လူ႔ဘဝတစ္ခုမွသည္ လူ႔အသိုင္းအဝန္းတခုလံုးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့သူေတြမ်ားေလ လူ႔အသိုင္းအဝန္းအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးေလမို႔ ကေလးကို မဆံုးမခင္ ငါလည္း မွားတတ္တာပဲ ၊ ငါ့ထက္ငယ္ႏုေသးတဲ့ ဒီကေလးလည္း မွားတတ္တာပဲဆိုတဲ့ နားလည္ခြင့္လႊတ္စိတ္ကေလး ေရွ႕ေျပးေတြးေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူႀကီးမိဘ ၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈဟာ နားလည္မႈအေျခခံ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာႏိုင္တာမို႔ စိတ္ဒဏ္ရာရတဲ့ ကေလးေတြ နည္းသထက္ နည္းလာႏိုင္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)