ႏွစ္ဖက္မိဘက႑

တကယ္ဆို မိဘဆိုတာ အသက္ႀကီးလာရင္ သားသမီးကိုသာ မွီခိုရာရွိတာပါ။ ကိုယ္တိုင္က အသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္သားသမီး တအိုးတအိမ္ခြဲေနၿပီး လံုးဝေထာက္ပံ့မႈမရွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။  တခ်ိန္ ကိုယ္လဲမိဘေနရာေရာက္လာမယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳရမယ္လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာ စဥ္းစားေတြးမိတဲ့အခါ မိဘကို ေထာက္ပံ့ရမယ့္တာဝန္ဆိုတာလည္း သားသမီးတိုင္းမွာ ရွိလို႔လာပါၿပီ။ (ကိုယ္တိုင္က စားဖို႔အႏိုင္ႏိုင္ ဝင္ေငြတပတ္မလည္ရင္ မိဘကို ဘယ္လိုေထာက္ပံ့ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါ့မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္အနာဂါတ္ ၊ ကိုယ့္မိသားစုအနာဂါတ္ဆိုတာလည္း ေပ်ာက္ေနမွာပါ။)

“ေဝးတသက္သက္ နီးတက်က္က်က္” ဆိုသလို ေယာကၡမ ၊ ေယာကၡထီး ၊ ေယာင္းမ ၊ ခဲအို ၊ မတ္ စတဲ့ ခင္ပြန္းဘက္ ၊ ဇနီးဘက္က အမ်ိဳးေတာ္လာရသူေတြနဲ႔ အေနနီးတဲ့အခါ ႏွစ္ဖက္ဆက္ဆံေရးဟာ မီးပြင့္တတ္ပါတယ္။ မီးပြင့္ပါမ်ား မီးေလာင္သလိုေပါ့။ မတည့္တာမ်ားရင္ ေထာက္ပ့ံဖို႔ေနေနသာသာ သူတို႔နာမည္နဲ႔ အသံေတာင္မၾကားခ်င္ဘူး ျဖစ္လာမယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အိမ္ေထာင့္အစကတည္းက ေရရွည္အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ခြဲေနဖို႔ အႀကံေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

အိမ္ေထာင့္အစကတည္းက ခြဲေနၿပီး ခင္ပြန္းဘက္က မိဘေတြနဲ႔ စိတ္အဆင္မေျပမႈ မရွိတဲ့အခါ ဒီလိုစလို႔ ေတြးေတာႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ကိုယ္ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ေပါင္းခဲ့သူဟာ သူတို႔ေမြးလာတဲ့ သား (သို႔မဟုတ္)သမီး မဟုတ္လား။ ဒါဟာ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္ေသဆံုးသည္အထိ ေျပာင္းလဲမသြားမယ့္ အရာျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ေမြးေပးလို႔ ကိုယ္နဲ႔ေတြ႔ဆံု ခ်စ္ႀကိဳက္ခြင့္ရခဲ့တာေလ။ သူတို႔ေမြးေက်းဇူးဟာ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္အတြက္ ႀကီးမားလွသလို ဒီခ်စ္ဇနီး ၊ ခ်စ္ခင္ပြန္းကို ေပါင္းသင္းခြင့္ရတဲ့ ကိုယ့္အတြက္လည္း ႀကီးလွပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေထာက္အပံ့လိုေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမိဘေတြကို ေထာက္ပံ့ရမွာက ကိုယ္ေတြ သားသမီးရဲ႕တာဝန္ေလ။

ေထာက္ပံ့တဲ့ေနရာမွာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးလံုး သေဘာတူညီမႈထားရပါတယ္။ အဲဒီသေဘာတူညီမႈကိုလည္း ကိုယ္စီမေဖာက္ဖ်က္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းရပါမယ္။ ဒါကေတာ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ရဲ႕ သေဘာတူညီမႈမရွိဘဲ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ မေပးကမ္း ၊ မေထာက္ပံ့ဘူးဆိုတဲ့ကတိပါ။ ကိုယ္က ခိုးေပးရင္ သူလဲ ခိုးေပးခ်င္မွာပဲ။ သူလဲခိုးေပး ၊ ကိုယ္လဲခိုးေပး ႏွစ္ဘက္အေပးၿပိဳင္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္မိသားစုတြင္း စုေဆာင္းေငြဆိုတာ သီးသန္႔ရယ္လို႔ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။ ဒီေတာ့ ေပးလိုတဲ့အခါတုိင္းမွာ ဘာေၾကာင့္ ေပးသင့္တာ ၊ ေပးလိုတာကို အိမ္ေထာင္ဘက္ရဲ႕ သေဘာတူညီမႈရဖို႔ လိုပါတယ္။

ႏွစ္ဘက္မိဘကို ေထာက္ပံ့တဲ့ေနရာမွာလည္း သာတူညီမွ်ရွိရပါမယ္။ သူ႔မိဘကို ဒီေလာက္ေပးၿပီး ကိုယ့္မိဘပိုေပးတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ (ဒါဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးေတြမွာ ပိုလို႔ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။) ကိုယ္မွ်တမွ သူလဲမွ်တမယ္။ ကိုယ္ဘက္လိုက္တာသိသြားရင္ သူလဲ သူ႔မိဘကို ဘက္လိုက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဘက္လိုက္ၿပီး ပိုေထာက္ပံ့တာကိုလည္း ေရရွည္ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္ေျပဖို႔ ေရွာင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ သူတို႔စားစရိတ္ကို ပံုမွန္စားေသာက္ႏိုင္တဲ့ ႏွစ္ဘက္မိဘကို လစဥ္ ေထာက္ပံ့မႈေပးတာထက္ သူတို႔အမွတ္တရေပ်ာ္႐ႊင္သြားႏိုင္မယ့္ ေထာက္ပံ့မႈမ်ိဳးကို ပိုလို႔ေပးသင့္ပါတယ္။ဥပမာ တစ္လတစ္သိန္းစီ ႏွစ္ဖက္မိဘကို ေထာက္ပံ့မယ္ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္စာဆို ကိုယ့္မိဘကိုေကာ ၊ သူ႔မိဘေကာ ၁၂ သိန္းစီ မေပးရဘူးလား။ လစဥ္ေထာက္ပံ့လဲ ဒီေငြ ၊ တစ္ႏွစ္စာစု ေထာက္ပံ့လဲ ဒီေငြပဲေလ။

ဒါေပမယ့္ လစဥ္ပံုမွန္စားေသာက္ႏိုင္တဲ့မိဘကို အေမ့ေမြးေန႔မွာ သူရသင့္တဲ့(၆)သိန္း ၊ အေဖ့ေမြးေန႔မွာ သူရသင့္တဲ့(၆)သိန္း ေယာကၡထီး ၊ ေယာကၡမ ေမြးေန႔ေတြမွာလဲ ဒီလိုမ်ိဳး သာတူညီမွ် ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေထာက္ပံ့လိုက္မယ္ဆို သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ သူ႔ေပ်ာ္႐ႊင္မႈျဖစ္ျဖစ္ အႀကီးသံုးကို တလံုးတခဲတည္း သံုးႏိုင္ၿပီေပ့ါ။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ေမြးေန႔မွာေတာ့ အလွဴဒါန ျပဳခ်င္ၾကတယ္ေလ။ သူတို႔ေမြးေန႔မွာ ကိုယ္ေထာက္ပံ့ၿပီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တဲ့ေငြနဲ႔ လွဴဒါန္းႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားေနာ္။

ျပည့္စံုတဲ့မိဘေတြ ျဖစ္သည့္တုိင္ သားသမီးက သိတတ္နားလည္စြာ ဝယ္ေပးတဲ့ပစၥည္းကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါတယ္။  ျပည့္စံုတဲ့မိဘေတြကိုက်ေတာ့ ေငြေထာက္ပံ့တာထက္ ကိုယ္ေထာက္ပံ့မယ့္ေငြနဲ႔ တန္ဖိုးညီတဲ့ (သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူဖို႔လက္လွမ္းမမီတဲ့) ပစၥည္းကို လက္ေဆာင္ေပးတာဟာ ေငြေပးတာထက္ ပိုတန္ဖိုးရွိပါတယ္။

ဒီဘက္မိဘကို တစ္လတစ္သိန္းေထာက္ပံ့ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားရင္ ဟိုဘက္မိဘကိုလည္း တစ္သိန္းေထာက္ပံ့ရမွာပါ။ ဒီေတာ့ ေထာက္ပံ့ေငြကို မိမိတို႔ ဇနီးေမာင္ႏံွႏွစ္ဦး သေဘာတူညီႏိုင္မယ့္ ေငြပမာဏ (အိမ္ေထာင္အတြက္လည္း ဝန္မျဖစ္ေစတဲ့ေငြပမာဏ) ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔လိုမ်ိဳး ၊ သီတင္းကၽြတ္လိုမ်ိဳးေတြမွာလည္း ႏွစ္ဖက္မိဘ ကန္ေတာ့တဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ေငြေတြဟာ သာတူညီမွ်ရွိေနရပါမယ္။ ဒီ့ထက္တတ္ႏိုင္ရင္ ေယာင္းမ ၊ ခဲအို ၊ တူ ၊ တူမေတြကိုပါ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ႏွစ္ကူးမွာျဖစ္ျဖစ္ လက္ေဆာင္ေပးသြားသင့္ပါတယ္။ ေမာင္ႏွမမ်ားၿပီး ဝင္ေငြနည္းတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ခက္ေကာင္း ခက္ေနႏိုင္ပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ႏွစ္ဖက္မိဘကို ေဆးကုသဖို႔ေငြလည္း လိုရင္လိုသလို တကယ္အေရးႀကံဳတဲ့အခါ ေထာက္ပံ့ေပးရပါတယ္။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ေငြကိုပိုက္ၿပီး သူတို႔ေရာဂါခံစား ၊ ေသဆံုးသြားရမွာေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ေငြဆိုတာ ျပန္ရွာလို႔ရတာမဟုတ္လား။ ကိုယ္က ကိုယ့္မိဘကို လႇည့္မၾကည့္ရင္ ကိုယ္တိုင္မိဘေနရာ ေရာက္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္သားသမီးက ကိုယ့္ကို လႇည့္ၾကည့္လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေလ။

ကိုယ့္ခင္ပြန္း ၊ ဇနီးက ေတာ္တဲ့မိဘကို လွည့္မၾကည့္ရင္ တခ်ိန္ ေယာကၡမေနရာ ၊ ေယာကၡထီးေနရာေရာက္မွ ကိုယ့္ကို ျပန္လွည့္မၾကည့္တဲ့သူေတြကို ျပန္ႀကံဳရေနဦးမယ္။ တကယ္ဆို အသက္ကလဲႀကီး ၊ ဝင္ေငြလဲမရွိေတာ့ ၊ သားသမီးကလဲ မသိတတ္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ဘဝကို စာနာၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ေတြလည္း တေန႔ ၊ တခ်ိန္မွာ ဒီလိုမ်ိဳး အို ၊ နာ ၊ ေသ ေဘး ခံစားရဦးမွာမဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွ ေရွာင္လြဲလို႔ မရပဲေလ။

ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဆို ဒီလိုပဲ မွ်မွ်တတ ႏွစ္စဥ္ေထာက္ပံ့တယ္။ ခင္ပြန္းဘက္က တူ ၊ တူမေတြအျပင္ သူ႔ေမာင္ႏွမရဲ႕ ဇနီး ၊ ခင္ပြန္းေတြကိုပါလည္း ႏွစ္စဥ္ လက္ေဆာင္ပို႔ေပးတယ္။ အဝတ္တစ္ထည္ ဖိနပ္တစ္ရံဆိုတာ ကိုယ္စားမယ့္ထဲက ဖယ္လိုက္ရင္ တစ္ႏွစ္စာလံုးမွာ ဘယ္ေလာက္မွမရွိေပမယ့္ ကိုယ္သတိတရ မွန္မွန္ပို႔ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကို ရရွိတဲ့သူေတြအတြက္ကေတာ့ အမွတ္ရစရာပဲ မဟုတ္လား။

မိမိကို သတိတရ ဂ႐ုစိုက္ပါမွ ကိုယ္ကလဲ ျပန္ဂ႐ုစိုက္ခ်င္တာ လူ႔သဘာဝမဟုတ္လား ။ ခင္ပြန္းေၾကာင့္ ၊ ဇနီးေၾကာင့္ေတာ္ရတဲ့ မိဘ ၊ ေမာင္ႏွမ ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ကိုယ့္အရင္းအခ်ာေတြလို ကိုယ္က သေဘာထား ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးႏိုင္ရင္ သူတို႔ဆီက ေမတၱာကလည္း အသြားအျပန္ရွိမွာပါ။ ကိုယ္ေပးတဲ့ ေမတၱာ စစ္မွန္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ေလ။ သူတို႔ရဲ႕ေစတနာ မမွန္တာႀကံဳရရင္လည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူေပါ့။ သူ႔အေၾကာင္းက သူစိတ္ထားအတိုင္း သူ႔လမ္းသူသြားပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ကသာ ေစတနာမွန္ဖို႔လိုတာမဟုတ္လား။

ရတု (Burmesehearts.com)