ျဖဴ စင္စြာခ်စ္ခဲ့ပါေသာ္လည္း

သူငယ္ခ်င္းမက ၊ ရည္းစားမက်တဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ေျမာင္းေဖာက္ေပးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရမဆင္းဘူးကြယ္။ မပြင့္မလင္း ၊ မျပတ္မသား ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မကပဲ သူ႔ကိုခ်စ္ေနခဲ့ပါတယ္လို႔ မေနႏိုင္ ၊ မထိုင္ႏိုင္ ဖြင့္ေျပာမိခဲ့တယ္။ “သူကေရာ” လို႔ ေမၽွာ္လင့္တႀကီး ေမးျဖစ္ခဲ့တာ မွားသြားေလသလား။ “ကိုယ္လည္းအတူတူပဲ”ဆိုတဲ့ သူ႔အေျဖစကားေၾကာင့္ သူလည္း ကၽြန္မလို အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိခဲ့တာ ဒုတိယအမွားလား။

တဘဝလံုးအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာျမင္ရင္ အခ်ိန္လည္းေမ့ ၊ အေျခအေနေတြလည္းေမ့ ၊ လူကထံုတံုတံုနဲ႔ အသိမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းကပ္လို႔ သိုင္းဖက္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မဒူးေတြ ေခြညြတ္က်ၿပီး သူ႔ျပန္မီဖက္ထားရတဲ့အထိ အခ်စ္ကဖမ္းစားတယ္။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတဲ့ သူ႔အထိအေတြ႔မွာ ရင္ခုန္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔။ ေသခ်ာတယ္ …. ကၽြန္မ သူ႔ကို အသည္းအသန္ ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ။

ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦး ဓါတ္ပံုအတူ မ႐ိုက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ရပါတယ္။ မ်က္စိထဲ တသက္စြဲေနေအာင္ သူ႔ပံုရိပ္ ၊ အမူအရာေတြအားလံုး ကၽြန္မဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားမွာ မွတ္ေက်ာက္တင္ထားၿပီးသားေလ။ ခ်စ္သူေတြပါလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၾကတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ သူဆံုဖူးသလို သူ႔သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕နဲ႕ ကၽြန္မဆံုဖူးတယ္။ ဘာသိဘာသာလိုပါပဲ။ ဒါလည္းရပါတယ္။ တခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔လက္ထပ္တဲ့အခါ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝန္းအကုန္ သိၾကမွာပဲလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေအးေဆးပါ။

အစစအရာရာ လိုက္ေလ်ာခ်စ္ခဲ့ၾကတာမွ မိုးမျမင္ ၊ ေလမျမင္ေလ။ သူ ကၽြန္မေလာက္ မခ်စ္တတ္ဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ သူကၽြန္မကို ခ်စ္မွာပါလို႔ ကၽြန္မလံုးဝယံုၾကည္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦး ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းမခြဲဘူးလို႔ ကတိေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္ေတြႏွစ္ဦးအနာဂါတ္မွာ ႏွစ္ဦးေပါင္းဖက္ၾကဖို႔ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ မကြဲေစရဘူး ၊ တို႔ႏွစ္ဦး ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေပါင္းဖက္ၾကမယ္လို႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ ၊ လက္ဖဝါးေတြ က်စ္က်စ္ဆုပ္ကိုင္လို႔ သေဘာတူခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီကတိေတြကို ကၽြန္မတကယ္ယံုၾကည္ခဲ့တာပါ။

ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ မဂၤလာေဆာင္မယ္ ၊ ဘယ္တိုက္ခန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနမယ္ ၊ အဲဒီတိုက္ခန္းကို ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မွန္ၾကည္ၾကည္ေလးေတြအသံုးျပဳၿပီး သူ႔အရိပ္ ကိုယ္လိုက္ရွာ ၊ ကိုယ့္အရိပ္သူလိုက္ရွာလို႔ ကိုယ္ေတြႏွစ္ဦး သဲသဲလႈပ္တဘဝလံုးခ်စ္ခင္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေပါင္းသင္းသြားၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တိုင္ပင္ခဲ့ဖူးတယ္။

မေမၽွာ္လင့္တဲ့တေန႔မွာ လံုးဝမေမၽွာ္လင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဘိုင့္ဘိုင္လို႔ သူေျပာတယ္။ လပိုင္းအတြင္း ျပန္ဆံုမွာပါလို႔ သူကတိေပးျပန္တယ္။ တေျမျခားဆိုေတာ့ မခြဲႏိုင္ဘူး အတင္းတားေပမယ့္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခိုင္မာေနၿပီမို႔ ကၽြန္မလက္ေလၽွာ႔ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မမွ သူနဲ႔ မခြဲႏိုင္ပဲေလ။

သူနဲ႔ေဝးေနတဲ့ လပိုင္းအခ်ိန္မွာေတာင္ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ေနထိုင္ရမွန္းမသိတဲ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ သူစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ သူသြားခ်င္တဲ့လမ္း သြားခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ မႏိုင္လို႔ သည္းခံရျခင္းဆိုသလို တားမရလို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ကၽြန္မ လပိုင္းအတြင္း အဲဒီေျမေပၚမွာ အတူေပါင္းသင္း လက္ထပ္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ကတိေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္နီးရဖို႔အေရး ေဝးတဲ့ဒဏ္ကို ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မမွာ ေရြးစရာလမ္းမရွိဘူးေလ။

လပိုင္းေလးပါလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ကတိလည္း သူမတည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မနဲ႔ ေဝးတဲ့အရပ္ကို သူေရာက္ရွိသြားၿပီး ေဝးသထက္ေဝးရာမွာ အသားက်သြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ စြဲလမ္းမႈေတြ တည္ၿငိမ္ခဲ့ၿပီး သူ႔သံသယေတြက ကၽြန္မကို ေလာင္ၿမိဳက္ေစခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မခံစားသိရွိလာတာက သူကတိမတည္ဘူး။ မခြဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ခြဲသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူခ်စ္ခဲ့တယ္။ မမၽွတလိုက္တာလို႔ ကၽြန္မ ခံစားလာရတယ္။

အေနေဝးေတာ့ ေသြးေအးသတဲ့။ လကေန ႏွစ္ကိုေျပာင္း။ ႏွစ္ေတြ ၊ ႏွစ္ေတြ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္သာ သစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဇတ္လမ္းေဟာင္းႀကီးကေတာ့ လမ္းဆံုးမေသခ်ာေတာ့ဘူး။ ရပ္လိုက္ရင္ရတယ္။ ရပ္လိုက္တဲ့ေနရာက ကြဲၾကေလသတည္းျဖစ္မွာပါ။ ဒီလိုအျဖစ္မခံႏိုင္လို႔ ခ်စ္စိတ္တခုတည္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္မအာက္က်ခံခဲ့တယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ႀကိဳးစားေစာင့္ရင္း နီးႏိုင္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားတယ္။

တို႔ေတြ ကံမေကာင္းခဲ့ၾကဖူးတဲ့။ ကံတရားက တို႔ေတြဘက္မွာမရွိခဲ့ဖူးတဲ့။ သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ရင္နာရသလဲဆိုတာ သူ႔ကို မေျပာျပျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မလက္ခံထားတဲ့ ကံတရားဆိုတာ ႀကိဳတင္ျပင္္ဆင္ျခင္း ၊ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားျခင္း ၊ ရေအာင္လုပ္ယူျခင္းပါ။ သူလက္ခံထားတဲ့ ကံတရားက လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ျဖစ္မလာေတာ့ ကံကိုလႊဲခ်ေနသလိုပဲ။

တကယ္ဆို ဒီခရီးသြားဖို႔ မျပင္ဆင္ခင္ ၊ မဆံုးျဖတ္ခင္ကတည္းက ကၽြန္မသေဘာထား ဘယ္လိုရွိမလဲ သူေမးသင့္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးတတ္ပါတယ္။ လပိုင္းအတြင္း နီးခြင့္မရရင္ ငါျဖစ္ခ်င္ရာငါဆက္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သူ႔ဇြတ္တရြတ္စိတ္ထားေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ေဝးသထက္ ေဝးသြားရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မေတြးတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အခ်စ္ကို သူမငဲ့တြက္ခဲ့ဘူးဆိုတာလည္း ကၽြန္မေတြးတတ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လက္တြဲသြားမယ့္ ကၽြန္မတို႔အနာဂါတ္ကိုလည္း သူေလးေလးနက္နက္မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ကၽြန္မေတြးတတ္ပါတယ္။ ေဝးသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဒါေတြ တျဖည္းျဖည္း သိျမင္လာခဲ့ေပမယ့္ ေပါင္းစပ္ခြင့္ဆိုတဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေရးေရးကို မေရမရာဆုပ္ကိုင္ၿပီး တခ်ိန္ေတာ့ ေပါင္းရမွာပါလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးတယ္။

ထြက္ေျပးသြားသူေနာက္ ေျခရာခံလိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သူေျခရာေဖ်ာက္သြားတာပါလားလို႔ ရင္နာနာနဲ႔ သိလိုက္ရတဲ့အခါ ရင္ကြဲက်န္ခဲ့ရသူက ကၽြန္မပါ။ ကၽြန္မယံုၾကည္ခဲ့ဖူးတဲ့ခ်စ္သူ ၊ ကၽြန္မတို႔ကတိ ၊ ကၽြန္မတို႔ေပါင္းဖက္ဖို႔စိတ္ကူး ၊ အနာဂါတ္ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြဆိုတာ ေရထဲအ႐ုပ္ေရးခဲ့တာပါလားလို႔ လက္ခံလိုက္ရတဲ့တေန႔မွာ ကၽြန္မရဲ႕ခပ္ေရးေရးေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ကို လႊတ္ခ်လိုက္တယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ သူေပ်ာ္ပါေစေလ။

ဥၾသေမ (Burmesehearts.com)