မိခင္စိတ္

မိခင္မျဖစ္ေသးသူေတြ ၊ မိခင္ေနရာ မေရာက္ေသးသူေတြက မိခင္စိတ္ဆိုတာကို အတိအက် နားလည္ခံစားႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္စဥ္ကတည္းက ကေလးခ်စ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီခ်စ္စိတ္နဲ႔ မိခင္ေနရာေရာက္လာေတာ့ မိမိသားသမီးကို ခ်စ္စိတ္ဟာ မတူပါဘူး။ ခံစားမႈေတြပိုေလးနက္လာသလို တာဝန္ေတြလည္း ပိုရွိလာတာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕မူရင္းစိတ္ဟာ ႀကိဳမပူတတ္ေပမယ့္ ႀကိဳျပင္ဆင္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ အပူလည္း နည္းသူပါ။ ဒါေပမယ့္ မိခင္ေနရာေရာက္လာေတာ့ အရင္နဲ႔မတူ စိုးရိမ္ပူပင္မႈေတြရွိလာပါတယ္။ သားသမီးအတြက္ ႀကိဳေတြးပူတတ္လာတာပါ။

ကိုယ္ဝန္စလြယ္ထားရတာ သိကတည္းက ကေလးဟာ ပံုမွန္က်န္းမာေရးေကာင္းစြာ ေမြးဖြားလာဖို႔ ဆႏၵနဲ႔ကုသိုလ္ေတြ ျပဳရၿပီ။ မီးဖြားစဥ္ မေတာ္လို႔ ကိုယ္ခၽြတ္ေခ်ာ္သြားရင္ဆိုတာလည္း ေတြးပူတတ္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ေ႐ႊကို မခံုမင္တတ္တဲ့ကၽြန္မ အဲဒီကတည္းက ေ႐ႊေတြစစုက်င့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေ႐ႊဆိုတာမ်ိဳးက ရွိရင္တန္ဆာ ၊ မရွိရင္ဝမ္းစာ လုပ္လို႔ရတယ္ေလ။ ကိုယ္မလိုတဲ့အခ်ိန္ ထုခြဲေရာင္းခ်လို႔ရတာမို႔ ေငြပိုေငြလၽွံေလးရွိတိုင္း သမီးေလးလည္း ဝတ္ခ်င္ ဝတ္ဖို႔အဆင္သင့္ရွိေအာင္ ၊ ေနာင္ အဆင္မေျပတဲ့အခါ ဒါေတြထုတ္သံုးႏိုင္ဖို႔ ေတြးေခၚၿပီး စစုတတ္လာတာပါ။

သမီးေလးမီးဖြားၿပီးစ ကိုယ္လက္အဂၤါနဲ႔ က်န္းမာေရးပံုမွန္ ျဖစ္တယ္လို႔ၾကားရမွ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စဥ္တေလ်ာက္ ပူပင္ခဲ့ရတဲ့စိတ္ေတြ ေလ်ာ႔က်ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ေမတၱာကို ပိုနားလည္လာတယ္။ ေဆး႐ံုကဆင္းၿပီး ေနာက္တရက္မွာ အသားဝါဝင္လာတဲ့ကေလးကို ေဆးခန္းမွာသြားျပေတာ့ ကေလးေသြးေဖာက္စစ္တယ္။ ေသြးေဖာက္လိုက္တာနဲ႔ ေအာင္ငိုတဲ့ကေလးငိုသံေၾကာင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိခင္စိတ္နဲ႔ ရင္ေတြနာက်င္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔အစား ကိုယ္ဝင္ခံလိုက္ခ်င္တဲ့ သနားစိတ္ကေလးပါ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကေလးဖ်ားရင္ ကိုယ္ပါစိတ္ဖိစီးၿပီး ဖ်ားတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အလြန္ရြံရွာတတ္တဲ့ကၽြန္မကို မိခင္စိတ္ဟာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားရဲ႕ ေခၽြး ၊ တံေတြး ၊ အေပါ့ ၊ အေလးေတြကို အနံ႔မခံႏိုင္ အလြန္ရြံရွာတတ္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မ ကိုယ့္သမီးနဲ႔ပတ္သက္လာေတာ့ ရြံစရာလို႔ကို မျမင္ေတာ့ပါဘူး။ အရင္တုန္းက အရမ္းရြံတတ္တဲ့ကၽြန္မမွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ အိမ္သားေတြ သတိထားမိတဲ့အထိ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အံဖတ္ေတြကအစ မစင္အဆံုး ဘာမွမရြံတတ္ခဲ့ဘူး။

ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ အဝတ္အစား ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ႏွေမ်ာတြန္႔တိုမႈမရွိ ပိုပိုလၽွံလၽွံအၿမဲရွိေစခဲ့တဲ့ကၽြန္မ ကိုယ့္အတြက္မ်ားဆို ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိေတြပဲ မျဖစ္မေန ဝယ္သံုးျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ငါဒါေလးသံုးလိုက္မယ့္အစား ကိုယ့္သမီးေလးအတြက္ ဒါေလးဝယ္ေပးလိုက္ရင္ သူေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားမွာပဲဆိုတဲ့အေတြး အၿမဲစိုးမိုးေနေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ မသံုးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ၿခိဳးၿခံလို႔ ခင္ပြန္းနဲ႔ သမီးအတြက္ပဲ ေတြးေနျဖစ္တာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိခင္စိတ္ျပင္းထန္တဲ့ အိမ္ရွင္မတိုင္းလိုလို ဒီလိုေတြးတာပါ။

အစားအစာဆိုလည္း ပိုပိုလိုလို ခ်က္ထား ၊ ဝယ္ထားပါလ်က္ ဒါေလးေတာ့ ငါ့သမီးေလးႀကိဳက္တယ္။ သူစားခ်င္တဲ့အခ်ိန္ မရွိမွာစိုးလို႔ ကိုယ္ကမစားျဖစ္ေတာ့တဲ့ အႀကိမ္ေတြ ကေလးရၿပီးကတည္းက မ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္။ ဒါေလးကေတာ့ ငါ့ခင္ပြန္းႀကိဳက္တယ္။ သူပိုမွငါစားမယ္ဆိုတဲ့စိတ္လည္း ႀကီးစိုးခဲ့တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မခင္ပြန္းနဲ႔ သမီးေလးက သိနားလည္ၾကေတာ့ သူတို႔စားတိုင္း ကၽြန္မပါးစပ္ထဲ အတင္းလာခြံ႔ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ကိုယ္စားျဖစ္တဲ့အထိ သူတို႔ႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြကို ကိုယ္မစားျဖစ္ဘဲ ခ်န္ထားတတ္က်င့္လည္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

အစားအေသာက္နဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြတင္ မိသားစုအတြက္ ငဲ့သလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုလည္း ကၽြန္မအတြက္ မသံုးျဖစ္ေတာ့ပဲ သူတို႔အတြက္ လံုးဝကို ေပးအပ္ထားတာပါ။ အိမ္အလုပ္ေတြ ၊ ကေလးအလုပ္ေတြ ၊ စီးပြားေရးေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေနလို႔ ကိုယ္အနားယူခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ အနားမယူျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္သမီးအတြက္ ၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္းအတြက္ အခ်ိန္ေတြသံုးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ကေလးအိပ္မွ စာဖတ္တာ ၊ စာေရးတာေတြ လုပ္ျဖစ္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ဆိုတာ ရွားလာပါတယ္။

ကစားစရာေတြရွိၿပီး ကစားေဖာ္မရွိတဲ့ ကေလးရဲ႕ အထီးက်န္ခံစားမႈကို နားလည္တယ္။ စာအုပ္ေတြရွိၿပီး ဖတ္ျပ ၊ ရွင္းျပမယ့္သူမရွိတဲ့ ကေလးရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို နားလည္တယ္။ စားစရာရွိေနေပမယ့္ တစ္ဦးတည္း အထီးက်န္က်န္ စားေသာက္ေနရမယ္ဆို ကေလးေတြမွာ အထီးက်န္စိတ္ေတြ ကပ္ၿငိသြားႏိုင္တာလည္း သိေနေတာ့ တခါတေလ ကၽြန္မ ညတစ္နာရီ ၊ ႏွစ္နာရီမွ အိပ္ျဖစ္တယ္။ မနက္ဆို (၇)နာရီဆိုတာ ကၽြန္မေနာက္အက်ဆံုးထခ်ိန္ပါ။

ကေလးေက်ာင္းေနရင္ အခ်ိန္ပိုထြက္လာမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဟာ တကယ္ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ မွားပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ကေလးေက်ာင္းစာေတြ ကိုယ္မွ မေလ့က်င့္ေပးရင္ ဘယ္သူလာေလ့က်င့္ေပးမွာလဲ။ ကေလးမလိုက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ဘာသာေတြမွာ အျပင္က်ဴ ရွင္ေတာ့ ထားပါရဲ႕။ အိမ္မွာ ျပန္မေလ့က်င့္ေပးရင္ အခ်ိန္ကုန္ ၊ ေငြကုန္ ၊ ကေလးေရာ ကိုယ္ပါ ပန္းတာေပါ့။ ေက်ာင္းတေခါက္ ၊ က်ဴ ရွင္တေခါက္ အသြားအျပန္ ႀကိဳပို႔အခ်ိန္ေပးရ ၊ ေငြေပးရတယ္ဆိုတာ အလကား မျဖစ္သင့္ဘူးေလ။

ကိုယ့္ကေလး ဘယ္ဘက္မွာ ထူးခၽြန္လို႔ ဝါသနာပါေနလဲဆိုတာ မိခင္ပီပီ ဆံုးျဖတ္ရေသးတယ္။ သူဝါသနာပါရာေလးကို အသင့္ေတာ္ဆံုးေက်ာင္းမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေလ့လာခြင့္ရဖို႔ ေလ့လာအပ္ႏွံရမယ့္တာဝန္ဟာ မိခင္ေတြမွာရွိေနတာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ မိခင္က ကေလးနဲ႔ အေနမ်ားေတာ့ ဒီတာဝန္ေတြဟာ မိခင္ဆီမွာ ပံုက်ေနတာပါ။ ဖခင္အခ်ိဳ႕က ဒါေတြ သတိထား လုပ္ေပးေကာင္း လုပ္ေပးမွာျဖစ္ေပမယ့္ မိခင္ေလာက္ သားသမီးေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး မရွိၾကတာမ်ားပါတယ္။

ကုန္တာခ်င္းအတူတူ ကေလးပညာေရးအတြက္ ကုန္ရတာ ထိုက္တန္ပါတယ္။ ပညာဆိုတာ မ်ိဳးေစ့ေလ။ ဝါသနာရယ္ ပညာရယ္ေပါင္းစပ္လိုက္တာဟာ မ်ိဳးေစ့ရယ္ ၊ ေျမၾသဇာရယ္ကို လူဆိုတဲ့ ေျမႀကီးမွာ စိုက္လိုက္သလိုပါပဲ။ သူဝါသနာပါပါ ႀကိဳးစားေလေလ သူ႔ဘဝအတြက္ တသက္စာ အက်ိဳးရွိေလပဲမဟုတ္လား။ သစ္တပင္ေကာင္း ငွက္တေသာင္း နားႏိုင္ဆိုသလို ကေလးပညာေရးမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံလိုက္တာဟာ ကေလးတဘဝစာ ေကာင္းစားဖို႔အတြက္ပဲ။ ဒါဟာ ပညာအေမြေပးတာပဲေပါ့။

မိခင္တစ္ဦးျဖစ္လာတာနဲ႔ အနားယူတဲ့အခ်ိန္ နည္းသထက္ နည္းလာၿပီး တာဝန္ေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတတ္တယ္ဆိုတာ မိခင္ေကာင္းေတြ အသိဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတာဝန္ေတြဟာ ကေလးသူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူမရပ္တည္ႏိုင္သေရြ႕ ေပါ့သြားတယ္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ တိုးလာတာပဲရွိပါတယ္။

အိမ္သားေတြဖ်ားနာေတာ့ ကၽြန္မက မနားမေနျပဳစုေပးလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ဖ်ားနာတဲ့အခါ ျပန္နလန္ထူလာဖို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အားတင္းေနထိုင္ရတယ္ဆိုတာက မ်ားတာပါ။ ကေလးဟာ ကၽြန္မျပဳစုသလို ကၽြန္မကို မျပဳစုေပးတတ္ေသးဘူးေလ။ ကိုယ့္ခင္ပြန္းက စားေကာင္းရာေတြ ဝယ္ေပးလာဦးေတာ့ အခ်ိန္တန္ အလုပ္သြားေနရတာမ်ိဳးမို႔ ကေလးေဝယ်ာဝစၥနဲ႔ အိမ္ေဝယ်ာဝစၥေတြဟာ အိမ္ရွင္မေနမေကာင္းရင္ ပံုေနပါတယ္။ အိမ္ေဝယ်ာဝစၥက ခင္ပြန္းလုပ္ႏိုင္တာေတြလုပ္ ၊ မလုပ္ႏိုင္တာေတြ ကိုယ္ေနေကာင္းမွ ထလုပ္လို႔ရေပမယ့္ ကေလးေဝယ်ာဝစၥဟာ မလုပ္မျဖစ္ေတြပါ။

တခါတေလ ကိုယ္ေနမေကာင္းလ်က္နဲ႔ ကေလး ေက်ာင္းႀကိဳ ၊ ေက်ာင္းပို႔ ကိုယ္ပဲလုပ္ရတယ္။ အဖ်ားေၾကာင့္ ေရထိရင္ ခ်မ္းတုန္ဦးေတာ့ ကေလးေရခ်ိဳးသန္႔စင္ေပးရမယ့္တာဝန္ဟာ အိမ္ရွင္မတာဝန္ပဲေလ။ ကိုယ္ဖ်ားလို႔ ကေလးကို ေရမခ်ိဳးေပးဘူးလို႔ လုပ္လို႔မွမရတာ။ ကိုယ္က ေနမေကာင္းလို႔ အရည္ေလးေသာက္ အိပ္ယာထဲဝင္ေခြေနခ်င္ဦးေတာ့ ကိုယ့္ကေလးက အခ်ိန္တန္ရင္ အခါခါ စားခ်င္ေနတာမ်ိဳးမို႔ ေကၽြးေနက်အခ်ိန္မွာ သူစားစရာေတြရွိေနေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရမယ့္တာဝန္ဟာလည္း မိခင္ေတြတာဝန္ပါပဲ။

ေနေကာင္းစဥ္မွာ တရစပ္လုပ္လာခဲ့တဲ့ ကေလးေဝယ်ာဝစၥကို မိမိေနမေကာင္းလို႔ ခဏမလုပ္ဘဲ နားလိုက္မယ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လက္မလြတ္ေသးတဲ့ ကေလးအေမဟာ ကိုယ္ေနမေကာင္းေပမယ့္ ကေလးေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ေဆာင္မႈက အနားယူခ်င္လို႔မရပါဘူး။ အိမ္အကူမရွိတဲ့ ကေလးမိခင္ေတြဟာ ေနေကာင္းလည္းလုပ္ ၊ ေနမေကာင္းလည္းလုပ္ပါ။ ဘာေတြလုပ္ရတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပရမွာေတာင္ေမာတယ္။ တကယ္ကို မနားမေနလုပ္ေနရသူေတြပါ။

တကယ္မိခင္စိတ္ ျပည့္ဝသူေတြက ကိုယ့္သားသမီးေဝယ်ာဝစၥကို လုပ္ေပးတဲ့သူရွိဦးေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲမေနႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္သားသမီးအလုပ္ ကိုယ္လုပ္မွ စိတ္ခ်တာဟာလည္း မိခင္ေကာင္းေတြေပါ့။ သူတို႔ဟာ မိခင္ေလာက္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္သားသမီးအေပၚ စိတ္မရွည္ႏိုင္တာ ၊ ေစတနာမထားႏိုင္တာ ၊ မခ်စ္ႏိုင္တာကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ေနသူေတြမို႔ ကေလးတာဝန္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲဝင္လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။

အိမ္မွာလည္း အိမ္မွာမို႔ အျပင္မွာလည္း အျပင္မွာမို႔ ကေလးကို ဦးစားေပးလိုက္တဲ့ မိခင္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြ နည္းသထက္နည္းလာတယ္။ မ်က္စိဖြင့္လိုက္တဲ့ မနက္ကတည္းကေန ညအိပ္ရာဝင္တဲ့အထိ သူမအတြက္ မိမိသားသမီးဟာ ဦးစားေပးေနရာမွာ ရွိေနတာ မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။

ကိုယ့္ဆႏၵထက္ ကိုယ့္သားသမီးဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္ျဖစ္တာ ၊ မိမိကိစၥေတြထက္ သားသမီးကိစၥေတြကို ဦးစားေပးလုပ္ျဖစ္တာေတြဟာလည္း မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ကေလးေနထိုင္မေကာင္းရင္ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ အဲဒီေဝဒနာေတြအကုန္ ကိုယ့္ဆီဆြဲယူၿပီး သားသမီးကို ျမန္ျမန္ျပန္ေနေကာင္းေစခ်င္တာလည္း မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။

သူ သိသိ ၊ မသိသိ အျပစ္ကင္းစင္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားသမီးမ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမိတာလည္း မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ သားသမီးရယ္ေမာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနရင္ အလိုလို ကိုယ္ပါေပ်ာ္ေနၿပီး သားသမီးမ်က္ႏွာမေကာင္းရင္ ငါဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ၊ ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔ အေတြးေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနတာ မိခင္ေတြပါ။

သားသမီး သိတတ္သည္ရွိေစ ၊ မသိတတ္သည္ရွိေစ မိမိမွာရွိတဲ့ ကိုယ္အား ၊ ေငြအားေတြနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တာ မိခင္ေတြပါ။ ကိုယ့္သားသမီးကိုထိရင္ ကိုယ့္ထိတာထက္ နာတတ္တာဟာလည္း မိခင္ေတြပါပဲ။ ကိုယ့္သားသမီးကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ဆို ကိုယ့္အရွက္နဲ႔ အသက္ကိုလည္း မငဲ့တြက္တတ္တာ မိခင္ေတြပါ။ ဒါေတြဟာ မိခင္ေတြမွာပဲ ရွိေနႏိုင္တဲ့ မိခင္စိတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိခင္ေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို စာဖြဲ႔မကုန္ႏိုင္တာပဲေပါ့။

မိခင္တိုင္း မိခင္ေကာင္းအမူအက်င့္ေတြ ရွိေနၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ မိခင္ေကာင္းတိုင္းဟာ မိခင္စိတ္အျပည့္ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီခ်စ္ျခင္းေမတၱာေၾကာင့္ပဲ သူမဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ၊ ေလးစားမႈ ၊ အားကိုးမႈ ၊ ယံုၾကည္မႈဆိုတာေတြကို အျပန္အလွန္ရရွိေနတာပဲေပါ့။ လူသားအပါအဝင္ သတၱဝါအသီးသီးရဲ႕မိခင္စိတ္ဟာ စြမ္းအားအႀကီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)