ကေလးသူငယ္မ်ားဟာ အသံုးခ်ခံမ်ား ၊ ဓါးစာခံမ်ား မျဖစ္သင့္

ကေလးကို ပဲ့ျပင္ဆံုးမမယ့္သူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ကေလးရဲ႕ မိဘနဲ႔တကြ ကေလးရဲ႕ အမ်ိဳးအေဆြေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူေတြထဲမွာမွ ဟိုဘက္ေဆြမ်ိဳး ၊ ဒီဘက္ေဆြမ်ိဳးဆိုတာေတြ ကြဲျပားဦးမွာပါပဲ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြဆိုတာကို လက္ခံရင္ ကေလးကို ပဲ့ျပင္ဆံုးမၾကမယ့္ သူတို႔ေတြဟာ ခံယူခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ဘဝမွာေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ေလ့လာမွတ္သားခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ၾကားဖူးနားဝအေထြေထြေတြနဲ႔ ကေလးကို ပဲ့ျပင္ထိန္းသိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမွာပါ။

လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမမႈခံရတဲ့ ကေလးဘက္က ဝင္ၾကည့္ဘူးလား။ ဟိုလူကတမ်ိဳးသင္ ၊ ဒီလူကတမ်ိဳးေျပာ ၊ သူတို႔အေျပာေတြက မတူညီ ၊ သူတို႔စည္းကမ္းေတြက ကြဲျပား ၊ သူတို႔သင္တာေတြဟာ ျခားနားေနေတာ့ ကေလးဟာ သူ႔စိတ္ထဲ အလြယ္တကူလက္ခံႏိုင္တဲ့ ၊ သူလုပ္ကိုင္ေျပာဆိုရလြယ္တဲ့အတိုင္း  (တနည္းအားျဖင့္) သူနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားဆံုး ကုန္ဆံုးေလ့ရွိသူ အလိုက် လိုက္ေျပာ ၊ လိုက္လုပ္ရင္း စာရိတၱဟာ ေရာေထြးသြားပါေတာ့တယ္။

အလုပ္ကျပန္လာတဲ့ မိဘက ငါသင္ထားတာဒီလို ဘာလို႔ ဒီလိုမလုပ္ရတာလဲ ၊ ေနာက္ဒီလိုေျပာဦးမလား ၊ လုပ္ဦးမလားဆိုတာေတြနဲ႔ ကေလးဟာ အဆူခံ ၊ အရိုက္ခံ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ကေလးမွာ တကယ္အျပစ္ရွိရဲ႕လား။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ကြဲျပားစြာသင္တတ္ၾကတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ဘူးလား။ လုပ္တဲ့ကေလးကို ႐ိုက္ဖို႔ထက္ ကိုယ့္ကေလးကို ကိုယ္မႀကိဳက္တာေတြ သင္ျပေျပာဆိုသူကို တားသင့္တာမဟုတ္လား။ တားေပမယ့္လည္း သူတို႔ဟာ ရပ္ခ်င္မွရပ္မွာပါ။ ကိုယ့္ထက္ အရြယ္ ၊ အေတြ႔အႀကံဳ ႀကီးၾကသူေတြဆို ပိုဆိုးေနမွာပါ။

မိသားစုနဲ႔ခြဲေနဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့ ကေလးမိဘေတြဟာ ဒီမိသားစုဒဏ္ကို ခံရတာ ခပ္နည္းနည္းပါ။ ကေလးက ပိုခံရတယ္ေလ။ “ဆရာမ်ား သားေသ” ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုမ်ိဳးေပါ့။ စကားပံုထဲမွာေတာ့ ကုတဲ့ေဆးဆရာေတြမ်ားလို႔ တေယာက္တမ်ိဳး ၊ တေယာက္တေပါက္ကုရာက သားေသသြားခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ သင္တဲ့သူေတြ ၊ ဆရာလုပ္သူေတြမ်ားေတာ့ ကေလးဟာ ဟိုလူေတြ႔ ဟိုလူ႕႔အလိုက်ေျပာ ၊ ဒီလူေတြ႔ ဒီလူ႔အလိုက်ေျပာရာက ကိုယ္တကယ္သင္ေပးခ်င္တဲ့ စာရိတၱအမွန္ကို မရေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ ကေလးကို ကိုယ္က ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမရင္ ကေလးဟာ အျပစ္မရွိဘဲ အသားနာခံရတယ္ ၊ စိတ္ထဲဝမ္းနည္းမယ္ ၊ မေက်နပ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနမယ္ ၊ ျပန္ခုခံကာကြယ္ ေျပာဆိုႏိုင္စြမ္း မလုပ္ႏိုင္ရင္ အားငယ္စိတ္ ၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဝင္သြားပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး အခါခါျဖစ္ေနရင္ ကေလးဟာ စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္လာမယ္ေလ။ ဒါမျဖစ္သင့္ဘူးေနာ္။

ဓါးစာခံျဖစ္လာတဲ့ ကေလးေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အေၾကာင္းအက်ိဳး မတူညီၾကေပမယ့္ လူႀကီးေတြေၾကာင့္ပဲ ဓါးစာခံျဖစ္လာရတာပါ။ လူႀကီးဆိုတဲ့အထဲမွာ အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ လူႀကီးေတြအပါအဝင္ ကေလးထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ အရြယ္မတိုင္ေသးသူေတြလည္း ပါဝင္ေနပါတယ္။ ဘန္းစကားနဲ႔ဆို ခၽြန္လိုက္တဲ့သူေတြ ၊ အေရာက္ပို႔လိုက္တဲ့သူေတြေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြဟာ အသံုးခ်ခံေလးေတြ ၊ ဓါးစာခံေလးေတြ ျဖစ္လာရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ စကားမပီကလာ ပီကလာအရြယ္ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ မွန္ ၊ မမွန္ ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားႏိုင္မႈ အားနည္းၿပီး အရြယ္ႏုနယ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ဓါးစာခံေတြ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။

ကၽြန္မ စကားမပီကလာ ၊ ပီကလာအရြယ္မွာ အမ်ိဳးဝမ္းကြဲအစ္ကိုတစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႔အိမ္အလွဴလာကူတဲ့ အစ္မေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ကို သူေျပာခ်င္တဲ့ ရည္းစားစကား ကၽြန္မကို သြားေျပာခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီအစ္မႀကီးနားသြားၿပီး ဟိုကိုႀကီးက မမကိုခ်စ္တယ္လို႔ အေပ်ာ္စေနာက္ေျပာခိုင္းခဲ့တာပါ။ သြားေျပာရင္ သၾကားလံုးေကၽြးမယ္ဆိုေတာ့ ကေလးပီပီ သူေျပာခိုင္းတဲ့အတိုင္း သြားေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္မေျပာလိုက္တဲ့စကားဟာ တပါးသူကို မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေစမယ္ ၊ လက္မခံစရာ ၊ နားမေထာင္လိုစရာ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ မစဥ္းစားတတ္ေသးဘူးေလ။ ဒါကိုအျမတ္ထုတ္ခဲ့သူ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုေၾကာင့္ အဲဒီအစ္မႀကီး မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႔ဆူတာကို မသိတတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မ ခံခဲ့ရတယ္။ “ကေလးက ကေလးအရာေနတဲ့ ေနာက္တခါ ဒီလိုလုပ္ရင္ နင့္အေမနဲ႔တိုင္ၿပီး ႐ိုက္ခိုင္းမယ္” ဆိုေတာ့ ဝမ္းနည္းသြားလိုက္တာ အစ္ကိုဝမ္းကြဲေကၽြးမယ့္ သၾကားလံုးဆိုတာလည္း မစားခ်င္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ဘာအေျပာမွားမွန္း အဲဒီအခ်ိန္က မေတြးတတ္ေသးေပမယ့္ ဒီလိုမ်က္ႏွာမာမာနဲ႔ အဆူခံခဲ့ရတာကို မွတ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကေလးအရြယ္ ကၽြန္မ မေျပာခ်င္တဲ့စကားလံုးေတြကို  မိဘ ၊ ေဆြမ်ိဳး ၊ အသိုင္းအဝန္းဆိုတာေတြေၾကာင့္ ၊ သူတို႔ဖိအားအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ေျပာခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။

ကေလးေျပာရင္ ေတာ္႐ံုစိတ္မဆိုးၾကဘူးဆိုၿပီး ကေလးကို အသံုးခ်ၾကတဲ့လူႀကီးေတြေၾကာင့္ ကေလးဟာ ဘာမသိ ၊ ညာမသိနဲ႔ လူအမုန္းခံရတဲ့ အေျခအေနေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းမတည့္ရင္ ၊ တိုက္႐ိုက္မေျပာခ်င္ရင္ ကေလးကတဆင့္ ေျပာၾက ၊ ဆိုၾကရင္း ကေလးဟာ တဘက္လူရဲ႕ အမုန္းခံရတယ္။ ေနာက္ဆံုး အေဖနဲ႔ အေမ မတည့္ရင္ စိတ္မၾကည္တဲ့မိဘက ဒီအခ်ိဳးက နင့္အေဖအခ်ိဳး ၊ နင့္အေမအခ်ိဳး ၊ မ်ိဳးမစစ္ကေလး စသျဖင့္ အျပစ္မရွိတဲ့ကေလးကို ကိုယ့္မေက်နပ္ခ်က္ေတြပံုခ်ၿပီး ျပစ္တင္ေျပာဆို ႐ိုက္ႏွက္ၾကျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးဟာ ဘာမသိ ၊ ညာမသိနဲ႔ မိဘႏွစ္ဦးအလယ္ ဓါးစာခံေလးျဖစ္လာတာေပါ့။

အေဖ့ကိုမၾကည္တဲ့ အေမ့ဘက္က အဖိုးအဖြား ၊ ဦးေလးအေဒၚနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးညာတိေတြက အေဖ့ေသြးျဖစ္တဲ့ ကေလးကို သူတို႔မႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြ႔တာနဲ႔ ဒီအက်င့္ေပ်ာက္ေအာင္ဆိုၿပီး အမုန္းဓါတ္ခံထား ဆူပူဆံုးမ ႐ိုက္ႏွက္ၾကျပန္တယ္။

အေမ့ကိုမၾကည္တဲ့ အေဖ့ဘက္က အဖိုးအဖြား ၊ ဦးေလးအေဒၚနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးညာတိေတြက အေမ့ေသြးျဖစ္တဲ့ ကေလးကို သူတို႔မႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြ႔တာနဲ႔ ဒီအက်င့္ေပ်ာက္ေအာင္ဆိုၿပီး အမုန္းဓါတ္ခံထား ဆူပူဆံုးမ ႐ိုက္ႏွက္ၾကျပန္တယ္။  ဒီလိုနဲ႔ ကေလးဟာ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးေတြအလယ္မွာ မတည့္တဲ့မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝန္းႏွစ္ဖက္ၾကား ဓါးစာခံျဖစ္လာပါတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္နီးခ်င္း မတည့္သူေတြရွိေနရင္ သူ႔မိဘကိုမေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူ႔ကေလးကို အမုန္းပြားၾကျပန္တယ္။ သူ႔မိဘကို တိုက္႐ိုက္မေျပာရဲတဲ့စကားေတြ ကေလးကိုေျပာၿပီး စိတ္ထိခိုက္ခံစားေစတယ္။ ကေလးက သူ႔မိဘျပန္ေျပာရင္ ဒီလူေတြနဲ႔ သြားပတ္သက္ရလားဆိုၿပီး အ႐ိုက္ခံရဦးမယ္။ တကယ္ေတာ့ ကေလးဆိုတာ တခါတေလမွာ လူႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္သဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကိုယ္လုပ္သမွ် ၊ ေျပာသမွ် အကာအကြယ္မဲ့ ခံရတဲ့ ကေလးအျဖစ္ကိုေမ့ၿပီး လူႀကီးမိဘေတြက သူတို႔စိတ္ခံစားခ်က္ေရွ႕႕တန္းတင္ ေျပာဆိုတတ္ေသးတယ္။

တခါတေလ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ့ ကေလးေတြဟာ အလုပ္အဆင္မေျပတဲ့ မိဘရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္။ သူတို႔ဘာသာ စီးပြားေရး ၊ အလုပ္အကိုင္ ၊ လူမႈေရး အဆင္မေျပတာဟာ ကေလးနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႔ နားလည္ရမယ့္အစား သူတို႔အပူကို မသိတတ္ရေကာင္းလားလို႔ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိေသးတဲ့ကေလးကို ဆူပူ႐ိုက္ႏွက္တတ္ေသးတယ္။ တကယ္ဆို အဆင္မေျပတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သူ႔စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ကေလးအေပၚပံုခ်လို႔ ထြက္ေပါက္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို စိတ္ထြက္ေပါက္ေပးလို႔ မေျပလည္တဲ့အေျခအေန တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ လူႀကီးမိဘဟာ မေတြးတတ္တာ ၊ နားမလည္ႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ဖန္မ်ားတဲ့အခါ ကေလးမွာ စိတ္ဒဏ္ရာဆိုးဆိုးေတာင္ ရသြားႏိုင္တယ္ေလ။

ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ စကား ၊ အျပဳအမူနဲ႔ စာရိတၱေတြ ကိုယ့္ကေလးမွာ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိရတယ္ဆို ကေလးကို ျပစ္တင္ဆံုးမမႈမလုပ္ခင္ အရင္ဦးဆံုး ကေလးဟာ လူႀကီးေတြရဲ႕ အသံုးခ်ခံေလး ျဖစ္သြားခဲ့သလားလို႔ အရင္ေတြးပါ။ ကေလးကို ဆိုဆံုးမတဲ့အခါမွာ စိတ္တိုေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္အတိုင္း စိတ္လိုက္မာန္ပါ ဆံုးမမႈကို မျပဳလုပ္ပါနဲ႔။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ၊ ဘယ္ဝါ့ေၾကာင့္ ၊ ဟိုလူ႔အက်င့္ ၊ ဒီလူ႔အက်င့္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚႀကီးထည့္လို႔ မဆံုးမပါနဲ႔။

ကေလးကို ဒီအက်င့္နဲ႔ အေျပာအဆိုေတြဟာ မေကာင္းလို႔ ျပင္သင့္တယ္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ အရင္ေျပာၾကည့္ၿပီး ဒီအက်င့္ေဖ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာပါ။ အခါခါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွင္းျပေျပာဆိုတားျမစ္ရက္က မေျပာင္းမလဲဘဲ ဒီအက်င့္ႀကီးစြဲေနတယ္ဆိုမွ ဒီအက်င့္ေပ်ာက္ဖို႔ ဆုေပး ၊ ဒဏ္ေပးတာလိုမ်ိဳး က်င့္သံုးၿပိး ေဖ်ာက္ၾကည့္ပါဦး ။ ဒါနဲ႔မွမရဘူးဆိုရင္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမႏိုင္ပါတယ္။

ကေလးကိုဆံုးမမယ့္ လူႀကီးမိဘေတြ အထူးသတိထားရမွာက ကေလးဟာ ဒီအေျပာအဆို ၊ ဒီအက်င့္ကို ေမြးကတည္းက တတ္လာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူ႔အနီးဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ သူေတြဆီကေန ဒီအက်င့္ကိုတတ္လာတာ ဆိုတာကိုပါပဲ။ အသံုးခ်ခံေနရာကို ေရာက္မွန္းမသိေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြနည္းသထက္နည္းၿပီး လူႀကီးေတြရဲ႕ ဓါးစာခံအျဖစ္ ဝမ္းနည္းခံစားေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြ နည္းသထက္နည္းပါေစ။

ရတု (Burmesehearts.com)