ကေလးသူငယ္မ်ားရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္

ေယဘူယ်အားျဖင့္ ကေလးသူငယ္ေတြဟာ မိစံုဖစံုမရွိတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ၊ မိဘမဲ့ျဖစ္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ၊ အတန္းေဖာ္ အရြယ္တူေတြလို ဝတ္စားေနထိုင္ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုဆို မိစံုဖစံုရွိၿပီး အရာရာျပည့္စံုစြာ ထားႏိုင္ ၊ ေနႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြမွာ သိမ္ငယ္စိတ္မဝင္တတ္ဘူးလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ မိစံုဖစံုရွိေပမယ့္ မိဘက မိမိခံစားခ်က္ေတြ ၊ ဆႏၵေတြ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အေျခအေနေတြမွာ သိမ္ငယ္စိတ္ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ မိသားစုတြင္း ေႏြးေထြးတဲ့ ဆက္ဆံေရးမရွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးျဖစ္ေနတဲ့ သူမ်ားမိသားစုေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကိုအားက်ၿပီးေတာ့လည္း သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာပါတယ္။

ကေလးေတြ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္ေနတာကို ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။ သိမ္ငယ္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ မရွိၾကပါဘူး။ မိမိဘာသာ သို႔မဟုတ္ လူႀကီးမိဘတစ္ဦးဦးက သူ႔စိတ္ကို လမ္းလႊဲေျပာင္းၿပီး စိတ္ဓါတ္ျမင့္တက္လာေအာင္ ၊ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိလာေအာင္ စိတ္ဓါတ္အင္အား မေပးႏိုင္သေရြ႕ သူတို႔ဟာ ဘဝမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာ မရွိၾကပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြက္လက္ေကာင္း သြက္လက္ေနေပမယ့္ သူသိမ္ငယ္စိတ္ျဖစ္ေပၚရာ ဝန္းက်င္ေနရာ ေနအိမ္ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ၊ ေက်ာင္း ၊ က်ဴရွင္ စသျဖင့္တို႔မွာ ဆိတ္ၿငိမ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ့ထက္ဆိုးလာရင္ေတာ့ ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ မရယ္မၿပံဳး ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးသူငယ္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို ငါ့ကေလး သိပ္ေအးတာပဲလို႔ အယူမမွားေစခ်င္ဘူး။ ကေလးေအးတာနဲ႔ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္ေနတဲ့ကေလးဆိုတာကို ခြဲျခားျမင္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ကေလး သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္ေနတာကို ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲဆိုရင္ သူဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္ကိုေခၚဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနမယ္ေလ။ ဒီလိုတြန္႔ဆုတ္ေနတယ္ဆိုကတည္းက အိမ္မွာ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္စရာရွိေနၿပီေပါ့။ ဒါဟာ ပစၥည္းမျပည့္စံုမႈ ျဖစ္ႏိုင္သလို ေမတၱာမျပည့္စံုမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပစၥည္းမျပည့္စံုမႈေၾကာင့္ဆိုရင္ ကေလးသိမ္ငယ္စိတ္မဝင္ေအာင္ ပိုႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးသြားလို႔ရတယ္။ ေမတၱာမျပည့္စံုလို႔ဆိုရင္ ဒီအိမ္မွာရွိတဲ့လူေတြက ကေလးကို နားလည္သိတတ္စြာ ေမတၱာေပးလို႔ မျပဳစု ၊ မယုယသေရြ႕႔ ကေလးဟာ သိမ္ငယ္စိတ္ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပင္ပပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကေလးရဲ႕သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို လူႀကီးမိဘကမွ နားလည္မႈေပးၿပီး ေဖ်ာက္မေပးႏိုင္ရင္ သူ႔ဘာသာ ေဖ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဆယ္စုႏွစ္ကာလေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီသိမ္ငယ္စိတ္ တသက္တာ ေဖ်ာက္မရသြားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ကေလးသူငယ္ေတြဟာ လူႀကီးမိဘလို တန္ဖိုးႀကီးတာ ၊ တန္ဖိုးနည္းတာကို ပိုင္းျခားလို႔ သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိၾကေသးပါဘူး။ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့အရာဟာ သူတို႔အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးအရာ တခုျဖစ္ၿပီး သူတို႔ခ်စ္တဲ့သူဟာ သူတို႔အတြက္ ဘဝမွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့သူပါ။ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဆံုး႐ံႈးရဖန္မ်ားတဲ့အခါ ၊ မရရွိႏိုင္တာ မ်ားတဲ့အခါ လိုခ်င္တာမရႏိုင္တဲ့ဘဝ ၊ လုပ္မယူႏိုင္တဲ့ဘဝကို သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာပါတယ္။

ကိုယ္တန္ဖိုးထားခ်စ္ခင္သူရဲ႕ ေမတၱာကို မခံစားရတဲ့အခါ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာတယ္။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားခ်စ္ခင္သူရဲ႕ ပစ္ပယ္မႈခံရရင္ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားခ်စ္ခင္သူရဲ႕ ဆူပူ႐ိုက္ႏွက္မႈကို ခံစားရတဲ့အခါ က်န္သူေတြ လုပ္လိုက္တာထက္ ပိုခံစားရတယ္။ ပိုယူက်ံဳးမရျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူခ်စ္ခင္တြယ္တာသူေတြဟာ သူ႔ကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေကာင္းေကာင္း တိုင္တြယ္ပဲ့ျပင္ႏိုင္ၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။

သူခ်စ္ခင္တြယ္တာသူဟာ အေဖလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အေမလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၊ အဖိုးလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၊ အဖြားလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဦးေလး အေဒၚ အစ္ကို အစ္မေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အိမ္အကူ အလုပ္သမားတစ္ဦးဦးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကေလးဟာ သူ႔ကို နားလည္မႈေပးႏိုင္သူ ၊ သူ႔အႏြံအတာခံသူကို ပိုၿပီးတြယ္ကပ္ခံုမင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို လက္သာတဲ့သူဆီလိုက္တယ္လို႔ လူႀကီးမိဘေတြက ဆိုတတ္ၾကတယ္။

ဒါ့အျပင္ တခါမွ မဆူဖူး ၊ မ႐ိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူႀကီးမိဘရဲ႕ ဆူပူ႐ိုက္ႏွက္မႈ ခံလိုက္ရရင္လည္း ပိုလို႔ ဝမ္းနည္း ခံစားရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဆံုးမပဲ့ျပင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔ နားလည္ေအာင္ မွန္မွန္ ဆံုးမပဲ့ျပင္သြားဖို႔လိုပါတယ္။ အၿမဲတမ္းအလိုလိုက္ခဲ့ၿပီး ကိုယ္စိတ္မထင္တဲ့အခ်ိန္မွ ထဆူတာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ထ႐ိုက္တာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အၿမဲအလိုလိုက္ခဲ့သူရဲ႕ အဆူ ၊ အ႐ိုက္ခံရရင္ ကေလးက ငါ့ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူး ၊ သူေတာင္ မလုပ္စဖူးငါ့ကို ဒီလိုလုပ္တယ္ ၊ ငါ့ဘက္က ပံ့ပိုးမယ့္သူမရွိေတာ့ဘူး ၊ ငါ့ကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စိတ္ဓါတ္က်လာပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးငယ္ေတြဟာ မလုိအပ္ဘဲ စိတ္ဓါတ္က်လာတာပါ။ လူႀကီးမိဘက ကေလးကို နားလည္ေအာင္ မွန္မွန္ေလး ဆံုးမပဲ့ျပင္သြားမယ္ဆို ဒီလိုစိတ္ဓါတ္က်စရာ မရွိဘူးေပ့ါ။

ကေလးငယ္ေတြဟာ မသိ ၊ နားမလည္ေသးေတာ့ သူမ်ားစားတာ စားခ်င္တယ္ ၊ သူမ်ားဝတ္တာ ဝတ္ခ်င္တယ္ ၊ သူမ်ား သံုးသလို သံုးခ်င္တယ္။ တကယ္မတတ္ႏိုင္ဘဲ အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားတဲ့ေက်ာင္းမွာ မိဘကထားလို႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ဒီသိမ္ငယ္မႈကို ပိုခံစားရပါတယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြက တတ္ႏိုင္သူေတြခ်ည္းပဲ ၊ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းကေန လြယ္အိတ္ ၊ အဝတ္အစား ၊ ေက်ာင္းလာတဲ့ ကားေတြ ဖိနပ္ေတြအထိ အၿပိဳင္အဆိုင္ သံုးႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ မသံုးႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာမြဲေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြဟာ အတန္းေဖာ္နဲ႔ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈဆိုတာကို ခံရေတာ့တယ္။ ေရမ်ားေရႏိုင္ ၊ မီးမ်ားမီးႏိုင္ကိုး ။ ဒီေတာ့ ကေလးဟာ သူ႔မွာ အျပစ္မရွိပါဘဲလ်က္ အလိုလို သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာတယ္။

ေက်ာင္းထားေပးတိုင္း မိဘတာဝန္မေက်သလို ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ထားေပးႏိုင္တိုင္း ကေလးဂုဏ္တက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အတန္းေဖာ္ေတြ ဝတ္ႏိုင္ ၊ စားႏိုင္ ၊ သံုးႏိုင္သလို မဝတ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ရင္ေတာင္ အသင့္အတင့္ ျပည့္မီတဲ့အဆင့္ရွိေအာင္ေတာ့ ေထာက္ပ့့ံေပးရမွာပဲေလ။ အေကာင္းစားဆိုတာေလ မဝယ္ေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ အလတ္စားေလာက္ေတာ့ ဝယ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္။ အညံ့စားဆိုတာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသြားေနရရင္ အညံ့စားစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေတြေၾကာင့္ မိမိကေလးဟာ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာပါတယ္။ ဒါကို မိဘက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ သတိထားမိဖို႔လိုတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကေလးဟာ ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္တာ ၊ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ စိတ္မပါေတာ့တာေတြလည္း ဒီသိမ္ငယ္မႈေတြ ႏွိပ္စက္လို႔ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူက ေန႔တဓူဝ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တိုင္း ဒီမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ဒီလိုအႏွိမ္ခံေနရတာကိုး။

အားလံုးေတာ့ျပည့္စံုပါရဲ႕ ။ မိဘႏွစ္ဦးရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ဆက္ဆံေရးဟာ မိသားစုအတြင္းမွာ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ကေလးမွာ စိုးရိမ္သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာပါတယ္။ စိုးရိမ္တာက မိဘႏွစ္ဦး ဘယ္ေတာ့ကြဲမလဲ ၊ ငါဘယ္ေတာ့ မိတကြဲ ဖတကြဲ အေျခအေနနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝန္းမွာ အႏွိမ္ခံရမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ကေတာ့ သူမ်ား မိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ရွိေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရတိုင္း ဒီလိုမျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ သိမ္ငယ္လာတာပါ။ ဒီသိမ္ငယ္မႈကိုလည္း မိသားစုထဲကမွ မကုစားရင္ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။

ကိုယ္လက္အဂၤါ ပံုမွန္မဟုတ္သူေတြ ၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာလည္း သူ႔အေျခအေနေၾကာင့္ အလိုလို သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ လူႀကီးမိဘ ၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕ အားေပးကူညီမႈကိုမွ မရရွိရင္ ဒီကေလးရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ဟာလည္း မေပ်ာက္ပ်က္သြားႏိုင္ဘူးေပါ့။ သူတို႔ေတြဟာ ဘဝေပးအေျခအေနအရ ခက္ခဲတဲ့ ဘဝခရီးလမ္းကို ခရီးရွည္ႀကီး (မေသမခ်င္း) ျဖတ္ေက်ာ္ေနရမယ့္သူပါ။ သူတို႔ေတြကိုလည္း လူႀကီမိဘ ၊ ဆရာသမား ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝန္းက အားေပးကူညီဖို႔လိုတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ အသိုင္းအဝန္းက ပယ္ထားမယ္ ၊ ေလွာင္ေျပာင္ ကဲ့ရဲ႕မယ္ ၊ ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ဟာ မက်ဘဲ ခံႏိုင္႐ိုးလားေလ။ သူတို႔က်ေတာ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြဝင္ရာကေန စိတ္ဓါတ္က်သူေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။

သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ေရ႐ွည္ျဖစ္တည္ေနၿပီး ဆက္တိုက္ဆိုသလို စိတ္ဖိစီးမႈ ခံရသူေတြဟာ စိတ္ဓါတ္က်လာသူေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒီကတဆင့္ စိတ္က်ေရာဂါကို ခံစားရတဲ့သူ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္က်ေရာဂါသည္ေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ စိတ္က်ေရာဂါသည္ေတြက ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္နည္းလာတယ္ ၊ အေကာင္းျမင္စိတ္နည္းလာတယ္ ၊ လက္ေလ်ာ့ အ႐ံႈးေပးမႈ မ်ားလာတယ္ ၊ ႀကိဳးစားရယူလိုမႈ နည္းလာတယ္ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းလာတယ္ ၊ မနက္ဖန္ေတြကို ေရာေသာေပါေသာ ျမန္ျမန္ကုန္ေအး ၊ ျမန္ျမန္ေသ ေအးဆိုၿပီး ဘဝကို အ႐ႈံးေပး လက္ေျမႇာက္ထားလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ေရာဂါ ေလာကႀကီးကို (လူ႔ဘဝႀကီးကို) အရြဲ႕တိုက္ၿပီး ၿပီးဆံုးသြားခ်င္ၾကတယ္။ စိတ္က်ေရာဂါကို အဆိုးဆံုး မခံစားႏိုင္တဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆံုးစီရင္တတ္သူေတြဟာ လတ္တေလာ အေျခအေနေၾကာင့္ လွ်ပ္တျပက္ အဆံုးစီရင္သြားတဲ့သူနည္းၿပီး ေရရွည္ စိတ္က်ေရာဂါ ခံစားရသူေတြ မ်ားေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မိမိကေလးငယ္ေတြ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္မလာေအာင္ လူႀကီးမိဘေတြက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ သတိထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကို ဆူပူဖယ္ထုတ္ဖို႔ထက္ ဒီသိမ္ငယ္စိတ္ကို ဘယ္လို ဖယ္ထုတ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာကို အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းရွာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ နည္းသထက္နည္းလို႔ စိတ္က်ေရာဂါနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာသူေတြ နည္းသထက္ နည္းပါေစေလ။

ရတု (Burmesehearts.com)