ကေလးကို ႏွာေခါင္းက အသက္ရွဴက်င့္ ေလ့က်င့္ေပးပါ

ႏွာေခါင္းဟာ အသက္ရွဴထုတ္ဖို႔ ၊ အနံ႔ခံဖို႔ အလုပ္ကိုလုပ္ၿပီး ခံတြင္းကေတာ့ အရသာခံျခင္း ၊ အစာစားျခင္း ၊ စကားေျပာျခင္းေတြကို လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးကင္းစအရြယ္ကေန ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ရွဴတတ္တဲ့ ကေလးရဲ႕ အက်င့္ကို မိဘအုပ္ထိန္းသူက သတိထားၿပီး မျပင္ေပးတဲ့အခါမွာ ကေလးသိတတ္နားလည္လာလို႔ ကိုယ္တိုင္သတိထားမိတဲ့အရြယ္ေရာက္ရင္ ျပင္ဖို႔ ေနာက္က်ေကာင္း ေနာက္က်သြားၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ရွဴတာ အက်င့္စြဲလာကာ အဲဒီအက်င့္ဟာ ေသရာပါျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မမိခင္ဟာ ယခု အသက္(၇၅)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္ရွဴက်င့္ သိတတ္စကတည္းက မရွိလာတာ သတိျပဳမိၿပီး ယခုခ်ိန္အထိ ဘယ္လိုျပင္ျပင္ ျပင္မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြက ကေလးေမြးကင္းစကတည္းက ပါးစပ္ကေလးဟၿပီး ကေလးအသက္ရွဴေနတဲ့အခါမွာ ပါးစပ္ကို သတိထားၿပီး ေစ့ေပးက်င့္ ၊ ေမးေစ့ေအာက္ကေန လက္နဲ႔ထိန္းပိတ္ေပးၿပီး ကေလးကို ႏွာေခါင္းက အသက္ရွဴတဲ့အက်င့္ လုပ္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ႏွာေခါင္းဟာ အသက္ရွဴဖို႔ သီးသန္႔အဂၤါရပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖုန္ေတြ ၊ အမႈန္ေတြကို စစ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အေမႊးေတြက ႏွာေခါင္းအတြင္းမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ရွိေနပါတယ္။

ပါးစပ္မွာက်ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ဖုန္ေတြကို စစ္ေပးဖို႔ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ရွဴက်င့္ စြဲလာတဲ့သူေတြဟာ ခံတြင္းေျခာက္ေသြ႔ၿပီး လည္ေခ်ာင္း ကူးစက္ေရာဂါေတြ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ကေလးဟာ အေအးမိတာေတြ မၾကာခဏျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေတြ မျဖစ္လာဖို႔ ကေလးေတြကို ခ်ိဳလိမ္လို႔ေခၚတဲ့ (paqcifier) နဲ႔ ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားၿပီး ႏွာေခါင္းက အသက္ရွဴက်င့္ လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ခ်ိဳလိမ္သံုးပါေစ ကေလးဟာ အစာစစားစ ၊ စကားစေျပာစအခ်ိန္မွာေတာ့ လူႀကီးက သတိမထားမိရင္ ပါးစပ္ကေနၿပီး အသက္ရွဴေနဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ိဳလိမ္ဟာ ကေလးပါးစပ္ထဲ ထည့္ထားခ်ိန္ မ်ားလာတဲ့အခါမွာ ကေလးဟာ အက်င့္ျဖစ္လာၿပီး ဒီခ်ိဳလိမ္ကိုမွ မစုပ္ရရင္ အထီးက်န္သလို ၊ မေနတတ္သလို ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ကေလးသိတတ္ နားလည္လာတဲ့အခါမွာ ခ်ိဳလိမ္ျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ယူၾကရတာလည္း ေတြ႔ရွိရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ေတြမွာ ခ်ိဳလိမ္သံုးတဲ့ ကေလးအမ်ားစုဟာ ၎တို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ၊ ဝမ္းနည္းမႈ (ရယ္ၿပံဳးျခင္း ၊ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးျခင္း ) ၊ ဆႏၵေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ အခြင့္အေရး ပိုမိုနည္းပါးလွတဲ့အတြက္ ခ်ိဳလိမ္မသံုးခဲ့တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔စာရင္ မထံုတက္ေတးေလးေတြလို တက္ႂကြမႈ သိပ္မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။

ခ်ိဳလိမ္ဟာ ေမြးကင္းစအရြယ္ကေန စသံုးလို႔ရတယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ လူႀကီးေတြဟာ သူ႔ကို ခ်ိဳလိမ္တစ္ခုနဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္အထိ အထီးက်န္ေစသလဲ အေပၚမွာလည္း မူတည္လို႔ ေနပါတယ္။ အထီးက်န္ၿပီး ခ်ိဳလိမ္အေဖာ္ျပဳရတဲ့အခ်ိန္မ်ားေလ ကေလးေတြဟာ ခံစားမႈကို ျပေလ့မရွိတဲ့ မထံုတက္ေတးေလးေတြ ျဖစ္လာေလပါ။

ပါးစပ္ကို သတိထားပိတ္ၿပီး ႏွာေခါင္းက အသက္ရွဴက်င့္ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ မိခင္ေတြဟာ ကေလးကို ခ်ိဳလိမ္သံုးႏိုင္ေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ ခံစားမႈကို မ်က္လံုးကတဆင့္ ဖတ္တတ္ေအာင္ ၊ ကေလးကို အထီးက်န္ျဖစ္မေနေအာင္ ၊ ခ်ိဳလိမ္နဲ႔  အေဖာ္ျပဳေနရသူ မျဖစ္ေအာင္ သတိထားရမွာပါ။ မိမိခံစားမႈကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ေဖာ္ျပ ၊ ေျပာဆိုႏိုင္ခြင့္ရွိပါမွ ကေလးငယ္ေတြဟာ မွ်တမႈ ၊ တက္ႂကြမႈ ၊ ယံုၾကည္မႈေတြကို ခံစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)