ကေလးကိုစတာ ေပ်ာ္စရာလား

ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ေဖာ္ေရြတဲ့ဓေလ့ ၊ ကူညီေပးတတ္တဲ့ဓေလ့ကို တန္ဖိုးထားခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ့ ကၽြန္မဟာ ျမန္မာလူမႈအသိုင္းအဝန္းမွာ အမ်ားစုက ကေလးကို ထိန္းေက်ာင္းႀကီးျပင္းေစတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးကိုေတာ့ သေဘာမေတြ႔လွဘူးလို႔ ဝန္ခံပါရေစ။

ကေလးကို ခ်စ္လို႔စတယ္ ၊ တအားခ်စ္ရင္ တအားစတယ္ ၊ အစခံရလြန္းလို႔ ကေလးငိုရင္ ျပန္ေခ်ာ့တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕လူႀကီးမိဘေတြက ျပန္မေခ်ာ့တဲ့အျပင္ ခ်စ္လို႔စတာကို အပိုလုပ္ငိုေနတယ္ဆိုၿပီး မာန္မဲေအာ္ေငါက္လိုက္ေသးတယ္။ အစခံရလို႔ ေၾကာက္လန္႔ ၊ ဝမ္းနည္း ၊ ငိုသြားတဲ့ကေလးဘက္က မရပ္တည္ဘဲ စတဲ့သူဘက္က ရပ္တည္လိုက္သလိုျဖစ္သြားတာ ၊ ကေလးစိတ္ထဲ ငါ့ဘက္က မရပ္တည္ပါလားလို႔ အကူအကယ္မဲ့ ခံစားခ်က္ျဖစ္သြားတာကို သူတို႔ မေတြးတာလား ၊ မေတြးတတ္တာလား ကၽြန္မနားမလည္ပါဘူး။

ကၽြန္မငယ္ငယ္က ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေလ။ အဲဒီ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို အသက္သံုးဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းအစ္မႀကီးတစ္ဦးက နီရဲၿပီးလက္ရာေတြ ေပၚေအာင္အထိ အၿမဲဆြဲဖ်စ္ေလ့ရွိတယ္။ နာလြန္းလို႔ငိုမွ ရယ္ေမာၿပီးလႊတ္တတ္တယ္။ သူ႔ျမင္တိုင္း ပါးဆြဲခံထိၿပီး ငိုရတယ္။ ကိုယ္ငိုရင္ လူႀကီးခ်င္းခင္ေနေတာ့ မိဘေတြက ကိုယ့္ပဲဟန္႔တယ္။ ကေလးငယ္ခံစားသြားရတဲ့ ကူကယ္ရာမဲ့ခံစားခ်က္ လူႀကီးေတြ နားမလည္ႏိုင္ဘူးလားလို႔ အဲဒီအရြယ္က ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ကၽြန္မပါးနာေအာင္ဆြဲၿပီးမွ ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာတတ္တဲ့ အဲဒီအစ္မႀကီး ကၽြန္မငိုတာ သူ႔အတြက္ ဘာရယ္စရာေကာင္းေနသလဲ ၊ ဘာေပ်ာ္စရာေကာင္းေနသလဲ ကၽြန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း ကေလးကို ငိုေအာင္စၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္မႈယူတတ္သူေတြကို ကၽြန္မနားမလည္ပါဘူး။ ကေလးစိတ္ထိခိုက္လို႔ ငိုသြားတာက သူတို႔အတြက္ ဘာေတြ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနသလဲ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ပါဘူး။

တကယ္ဆိုရင္ သူမ်ားနာက်င္သြားမွ ၊ မ်က္ရည္လည္ရြဲျဖစ္မွ စိတ္ေက်နပ္ ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္သူေတြဟာ စိတ္ေရာဂါအခံရွိေနၾကသူေတြပါ။ ဘာမွန္းမသိတတ္တဲ့ ကေလး ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မကာကြယ္ႏိုင္ေသးတဲ့ကေလး ၊ သူမ်ားကို နာက်င္ေအာင္ မလုပ္တဲ့ကေလးကို စိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကိုယ္ျဖစ္ျဖစ္ နာက်င္ေအာင္စၿပီးမွ ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္အေျခအေနဟာ ပံုမွန္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေတြးတတ္ေနပါၿပီ။

ကေလးကို ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး နာက်င္ဝမ္းနည္းရေအာင္ စတတ္သူေတြဟာ ကေလးပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြတင္မဟုတ္ဘူး သူတို႔မိဘ ၊ ကေလးေမာင္ႏွမ ၊ ကေလးေဆြမ်ိဳးေတြအျပင္ ကေလးရဲ႕ဆရာမေတြလည္း တခ်ိဳ႕တေလ ပါဝင္ေနတတ္ၾကေတာ့ ကေလးကို ငိုေအာင္စတတ္တဲ့ဓေလ့ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေရွး႐ိုးစြဲ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီကစၿပီး ကေလးကိုခ်စ္ရင္ ငိုေအာင္စရတယ္လို႔ ယံုၾကည္သြားလား မသိဘူးေနာ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ မိသားစုထဲမွာ စိတ္အာသာေျဖတဲ့အေနနဲ႔ (တနည္း ေဖ်ာ္ေျဖေရးအသြင္နဲ႔) ကေလးကို ငိုေအာင္စေလ့ရွိတာလည္းေတြ႔ရတယ္။ ဒါကိုက မိသားစုရဲ႕ ေပ်ာ္စရာကမာၻ ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်ိန္အျဖစ္ အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကေသးတယ္။ အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ သူတို႔ငယ္စဥ္မွာ သူတို႔ဟာ ဒီလိုအစခံခဲ့ရၿပီး မ်က္ရည္လည္ရြဲ ငိုေႂကြးခဲ့ရာက စိတ္ဒဏ္ရာ ရခဲ့ၾကတာပါ။

ကိုယ္ကေလးဘဝက အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်က္ရည္က်တဲ့အထိ နာက်င္ခံစားခဲ့ရတဲ့ အစေနာက္ခံအျဖစ္ဟာ ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ၿပီး မသိစိတ္က လက္စားေခ်တဲ့အေနနဲ႔ ကေလးျမင္ရင္ ငိုေအာင္စတတ္က်င့္ျဖစ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ငယ္ငယ္က တံဆိပ္ကပ္ခံခဲ့ရသလို ဒီလိုစေနာက္တာဟာ ခ်စ္လို႔စတာျဖစ္သြားတာေပါ့။ တကယ္ဆို ကိုယ္ခံစားခဲ့ရတာကို ကိုယ္ျပန္လုပ္ရင္း မသိစိတ္က စိတ္အာသာေျဖေနတာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္အာသာေျဖေနေတာ့ တဘက္လူ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာ မေတြးေတာ့ဘူးေလ။ သူမ်ားခံစားငိုေႂကြးတာျမင္ေနေလ ကိုယ္က ရယ္ခ်င္ပက္က်ိနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေလပဲ။ ဒါကိုက စိတ္ေရာဂါအႏုစားရွိေနသူေတြရဲ႕႕ လကၡဏာမဟုတ္ဘူးလား ။ ဒီ့ထက္ပိုဆိုးတဲ့အေျခအေနမွာေတာ့ ရြယ္တူေတြကိုလည္း ဒီလိုလုပ္မယ္ ၊ အမ်ားကို နာက်င္ခံစားရေအာင္လုပ္ရင္း သူမ်ားနာက်င္ခံစားမွ ၊ သူမ်ားဝမ္းနည္းေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေပ်ာ္႐ႊင္လာတတ္တဲ့ စိတ္ေရာဂါရင့္လာသူေတြ ျဖစ္လာတာပါ။

တခ်ိဳ႕ လူႀကီးမိဘေတြက်ေတာ့ ကေလးကိုယ့္ကို မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနတာကို ျမင္ခ်င္ ၊ ၾကားခ်င္ ၊ ေက်နပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္အခံနဲ႔ ကေလးအေဖက ဘယ္သူနဲ႔လိုက္သြားၿပီ ၊ အေမကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ပါသြားၿပီ ၊ ကေလးကိုထားခဲ့ၿပီဆိုၿပီး စေနာက္တတ္ၾကတယ္။ ကေလးငိုရင္ ငါ့ခ်စ္တယ္ေပါ့။ ကေလးေတြရဲ႕ အားအကိုးဆံုးပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူ႔မိဘေတြပါ။ သူ႔အားကိုးရာျဖစ္တဲ့ မိခင္ သို႔မဟုတ္ ဖခင္ဟာ သူ႔ကိုထားခဲ့ၿပီ ၊ ပစ္ထားခဲ့ၿပီလို႔ သိရရင္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲလိုက္မလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို မသိတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြဟာ ကေလးကို သူမ်ားဒီလိုစတာ မဟန္႔တားၾကဘူး ။ ကိုယ့္ကိုကေလးက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ၊ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူး ၊ ဒီလိုစတာမႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို ေက်နပ္စြာျပသတဲ့အေနနဲ႔ သူမ်ားစတာ မဟန္႔ၾကဘူး။ ဟန္႔မယ့္ဟန္႔ ကေလးကိုပဲ ဟန္႔ၾကျပန္တယ္။ ဒီလိုကေလးမိဘေတြကိုယ္တိုင္က ကေလးကိုယ္စား မေတြးေပးတတ္ၾကဘူးဆိုရင္ မွားမလားေနာ္။

ကၽြန္မသမီးေလး ရက္သားကတည္းကေန ယခုအခ်ိန္အထိ ကုလားမႀကီးနဲ႔ သမီးအေဖ လိုက္ေျပးသြားၿပီလို႔ စမယ့္သူမရွိသလို ၊ ကုလားႀကီးေနာက္ သမီးအေမလိုက္သြားၿပီလို႔ ကေလးငိုေအာင္ စမယ့္သူေတြ အနားမွာ မရွိေစပါဘူး။ ဘယ္ရွိမလဲ။ သမီးကိုယ္ဝန္လြယ္ကတည္းကေန ဒီအရြယ္အထိ သမီးတာဝန္နဲ႔ အိမ္ရွင္မတာဝန္ကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ယူခဲ့တာကိုး။

ႀကံဳတုန္း ကေလးေတြရဲ႕ သင္ယူမႈပံုစံကို ေျပာပါရေစ။ ေကာင္းမွန္းဆိုးမွန္း ၊ ေၾကာက္ရလန္႔ရေကာင္းမွန္း မသိေပးတဲ့ ေမြးကင္းစအရြယ္ကေန သိတတ္တဲ့အထိ ကေလးေတြဟာ သူ႔အနီးအနားရွိသူေတြ ၊ သူေတြ႔ျမင္ရတဲ့အရာေတြကေန အရာရာကို သင္ယူေနတာပါ။

ကေလးေတြရဲ႕ သင္ယူမႈ (၅၅)ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ သူတို႔အနီးဝန္းက်င္မွာ ရွိေနသူတို႔ ၊ သူတို႔ ျမင္ႏိုင္ ၾကားႏိုင္သူတို႔ရဲ႕႕ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ ၊ အထူးသျဖင့္ မ်က္ႏွာအေနအထား အေျပာင္းအလဲေတြကို သင္ယူေနတာပါ။ သူတို႔သင္ယူမႈရဲ႕ (၃၈)ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ အသံအေနအထား ၊ အသံအနိမ့္အျမင့္ ၊ သံစဥ္စာသားစတဲ့ အသံပိုင္းဆိုင္ရာကေန သင္ယူတာပါ။ က်န္တဲ့(၇)ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ စကားလံုးေတြကေန သင္ယူတာေပါ့။ ဒီအခ်က္အလက္ေတြက သုေတသနျပဳထားသူေတြ စာရင္းျပဳစုထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြပါ။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကေလးဟာ သူျမင္ႏိုင္ ၊ ၾကားႏိုင္တဲ့အရြယ္ကတည္းကေန ျမင္ရၾကားရတာေတြ ၊ သူ႔ကို ဘယ္သူဘာလုပ္သလဲဆိုတာကေန ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူက ဘာလုပ္လဲ ၊ ဒီအေပၚ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္သလဲ စတာေတြကိုသင္ယူၿပီး ဒါဟာ ေၾကာက္စရာ ၊ ဒါက သမ႐ိုးက်ျဖစ္စဥ္ ၊ ဒါက သတိထားရမယ့္အေျခအေန စသျဖင့္ကို သင္ယူပါတယ္။ ကေလးကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆို ေၾကာက္စရာအေနအထားေတြကို ကေလးမေၾကာက္ရေအာင္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးသင့္တာ မဟုတ္လား။ တမင္ေၾကာက္ေအာင္ ဘာလို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေနမလဲေနာ္။

ေဒေဝါႀကီးဆိုတာ ကၽြန္မဘာမွန္း အခုအခ်ိန္အထိ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေဒေဝါႀကီးကို မေၾကာက္ေတာ့ေပမယ့္ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သိပ္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ လူႀကီးမိဘေတြက ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြငိုတိုင္း မငိုနဲ႔ ၊ ျမန္ျမန္တိတ္ ၊ မတိတ္ရင္ ေဒေဝါႀကီးလာလိမ့္မယ္ဆိုလို႔ ကမန္းကတန္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ျမန္ျမန္တိတ္ခဲ့ရတာကိုး။ ေဒေဝါႀကီးလာလိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔ေျပာတဲ့ အမူအရာက တကယ့္ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သတၱဝါအေကာင္ႀကီး မိုးေပၚက က်လာမလိုလို ၊ ကိုယ့္ေရွ႕ ျဗဳန္းကနဲ ေပၚလာၿပီး ကိုယ့္ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားမလို ၊ ကိုက္စား ဝါးစားမလိုလို အမ်ိဳးမ်ိဳး သူတို႔ ပံုေဖၚေျပာတာနဲ႔ အေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေဒေဝါႀကီးပဲ။

ကေလးဘဝတုန္းက ေဒေဝါႀကီးကိုေၾကာက္လို႔ ကမန္းကတန္း အငိုတိတ္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ သူတို႔ေျခာက္လွန္႔ေျပာခဲ့တဲ့ ေဒေဝါႀကီးဆိုတာကို အိပ္ခ်ိန္မွာ အၿမဲအိမ္မက္မက္ၿပီး ထငိုေလ့ရွိတယ္။ ေဒေဝါႀကီးဆိုတာ ဘီလူးႀကီးလိုလို အစြယ္ေတြနဲ႔ လူမဟုတ္ သတၱဝါမဟုတ္ သရဲသဘက္မဟုတ္တဲ့ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးအရာအျဖစ္ ပံုေပၚၿပီး အိမ္မက္ထဲထိ ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ လူႀကီးမိဘေတြကို မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငိုရင္းႏိုးထခဲ့ရေတာ့ ျပန္ေျပာဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးေလ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ အိမ္မက္ဆိုးေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး အနားမွာရွိေနမယ္ ၊ ဆက္အိပ္ဆိုၿပီး အတင္းေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တဲ့စကားေတြနဲ႔ ျပန္အိပ္စက္သြားခဲ့ရတာကိုး။

ကၽြန္မ သိတတ္နားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ငါ့သားသမီးဆိုတာ ရွိလာခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ယုတၱိမရွိတာေတြနဲ႔ မေျခာက္လွန္႔ဘဲ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳး ေျပာျပၿပီး အငိုတိတ္ေစမယ္လို႔ သႏၶိဌာန္ခ်ခဲ့တယ္။ အခု ကၽြန္မမွာ သမီးေလးရွိလာခဲ့ပါၿပီ။

ငယ္ငယ္တုန္းက လွ်ပ္စီးလက္ၿပီး မိုးၿခိမ္းရင္ ခုိကိုးစရာမရွိဘဲ ေၾကာက္လန္႔တတ္လြန္းတဲ့ကၽြန္မဟာ ခုခ်ိန္မွာ မိုးၿခိမ္းသံကို ဘာမွမျဖစ္သလို သမီးေရွ႕ ဟန္ေဆာင္တတ္ခဲ့ၿပီ။ လွ်ပ္စီးလက္တာကို သဘာဝေကာင္းကင္အလင္းတန္းလို႔ သမီးကို သင္ျပတတ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါ့အျပင္ ကေလးသဘာဝ ေၾကာက္တတ္တဲ့ အရာေတြကို ဒါဟာ သဘာဝ ၊ ဒါက ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုအသံထြက္တယ္ ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကို ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ရွင္းျပၿပီး ကေလးရဲ႕ အေၾကာက္တရားကို ရင္ထဲက ေပ်ာက္သြားေအာင္ ၊ မေၾကာက္ေတာ့ေအာင္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးပါတယ္။ ကလိထိုးတာကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေစဖို႔ ကစားနည္းတခုအျဖစ္ပဲ ကလိထိုးကစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကလိထိုးမခံႏိုင္တဲ့အထိ ယားတတ္တဲ့ ၊ ေယာင္တတ္တဲ့ အားနည္းခ်က္ ျဖစ္မသြားဖို႔ကိုလည္း ေလ့က်င့္ေပးထားတယ္။ တကယ္ဆို ကိုယ္ငယ္ငယ္က ခံစားခဲ့ရတဲ့ မေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတြအားလံုး သမီးမခံစားရေအာင္ တိုက္ထုတ္ေပးေနတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ မျပႏိုင္တဲ့ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လူႀကီးမိဘေတြက တမင္ေၾကာက္ေအာင္ ေျပာဆိုၿခိမ္ေျခာက္ထားၿပီး ဒါမလုပ္နဲ႔ ဒါလုပ္ရင္ ကုလားႀကီးလာဖမ္းမယ္ ၊ ဟိုဘက္လမ္းထိပ္က အ႐ူးႀကီး ဖမ္းေခၚသြားလိမ့္မယ္ ၊ ေဒေဝါႀကီးလာလိမ့္မယ္ ၊ ထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္တတ္တယ္ စသျဖင့္ေျပာဆို ၿခိမ္းေျခာက္ထားခဲ့ဖူးတယ္။ အခုလည္း ကေလးေတြကို စေနဆဲ ၊ ေျခာက္ေနဆဲဆိုတာ ျမင္ရၾကားရတယ္။ ကေလးငယ္တြကို သိမ္ငယ္ ၊ ေၾကာက္ရြ႕ံ ၊ ဝမ္းနည္းနာက်င္ၿပီး ခံစားသြားရေအာင္ ေျပာဆိုတတ္ၾကတာကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ေနရဆဲပဲ။ ဒီစာေလးဖတ္မိလို႔ ကေလးစတတ္တဲ့ လူႀကီးမိဘေတြ ဆင္ျခင္လာရင္ ကေလးေတြ ကံေကာင္းဖို႔ ျဖစ္လာတာေပါ့။

တကယ္ဆို သူ႔အတြက္ ၊ မိသားစုအတြက္ ဘယ္လိုဆိုးက်ိဳးေတြရွိလို႔ ဒါလုပ္ခြင့္မျပဳတာ ၊ ဘယ္လိုေကာင္းက်ိဳးေတြရွိေနလို႔ ဒါလုပ္ဖို႔ေျပာဆိုေနရတယ္ဆိုတာကို ကေလးသေဘာေပါက္ နားလည္လက္ခံသြားတဲ့အထိ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရွင္းျပတတ္ရင္ မေကာင္းဘူးလား ။ ေျခာက္လွန္႔တဲ့နည္းကို မသံုးပဲနဲ႔ေလ။

တကယ္ေတာ့ ေျခာက္လွန္႔တဲ့နည္းဟာ ကေလးတဘဝစာလံုးနဲ႔ယွဥ္ရင္ ႏွစ္အပိုင္းအျခား အနည္းငယ္အတြင္းပဲ ကေလးမလုပ္ေအာင္ တားဆီးထားႏိုင္ပါတယ္။ လူႀကီးမိဘ ေျခာက္ထားတဲ့အရာေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘူးလို႔ နားလည္သြားတဲ့အရြယ္ေရာက္ရင္ လူႀကီးမိဘေတြ သြန္သင္တဲ့စကားကို သူ႔ရဲ႕စိတ္ထဲ မယံုၾကည္တဲ့စိတ္ ကိန္းေအာင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလိုမယံုမၾကည္ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ေနာက္ကြယ္မွာ စမ္းလုပ္ဖို႔ ေစ့ေဆာ္တဲ့ စိတ္တြန္းအားကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ခိုးလုပ္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ဒီအရသာနဲ႔ ခံစားမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သြားရင္ ေနာင္လူႀကီးတားထားတာေတြ တမင္ ခိုးလုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ပိုျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခိုးလုပ္ျဖစ္ရင္းက ခိုးလုပ္က်င့္မွာ သာယာၿပီး လူႀကီးေျပာဆိုသမွ် မယံုၾကည္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ေျခာက္ၿပီးတားတာ ၊ မလုပ္ရလို႔ အမိန္႔နဲ႔တားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကေလးနားလည္လက္ခံသြားတဲ့အထိ ေျပာဆိုသြန္သင္ျပသၿပီး သူကိုယ္တိုင္ သင္ယူခြင့္ လမ္းဖြင့္ေပးထားရင္ေတာ့ လူႀကီးတားတာ စမ္းလုပ္ရင္း အႏၱရာယ္ျဖစ္တတ္တာကို နားလည္သြားတဲ့ကေလးဟာ ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကိုတားခဲ့တာပါလားဆိုၿပီး လူႀကီးမိဘရဲ႕ သူ႔အေပၚထားတဲ့ေစတနာကို နားလည္သြားတယ္။

အဲဒီကေန လူႀကီးမိဘေျပာစကား တျဖည္းျဖည္း ယံုၾကည္လက္ခံလာတဲ့ေနာက္မွာ ေျပာစကားနားေထာင္တဲ့ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ လူႀကီးမိဘေတြဟာ သူ႔ကို အႏၱရာယ္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ သူမ်ားလက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကိုယ္စိတ္နာက်င္မႈကပဲျဖစ္ျဖစ္ အကာအကြယ္ေပးတယ္လို႔ ယံုၾကည္သြားတဲ့ကေလးဟာ လူႀကီးမိဘေျပာစကားကို ပိုနားေထာင္တတ္ပါတယ္။

အခုဒီလိုသိနားလည္ထားေပမယ့္ ေရွးရိုးစြဲ လူမႈဝန္းက်င္က လက္ခံလာဖို႔ ၊ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေန႔တဓူဝ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ကေလးကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို စိန္ေခၚေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခုလိုပဲ။ ကိုယ္က ဒီလိုလုပ္တာမႀကိဳက္ေပမယ့္ လုပ္တဲ့သူေတြက သူ႔မိဘ ၊ ကိုယ့္မိဘ ၊ အသက္အရြယ္အရ ၊ အေနအထားအရ ေက်ာ္ၿပီး ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ ဟန္႔တားလို႔မရတဲ့ သူေတြကိုယ္တိုင္က ဒီလိုလုပ္ေနတဲ့အခါ က်ီးမည္းေတြၾကားထဲက က်ီးျဖဴတစ္ေကာင္လို ဒါေတြလက္မခံတဲ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ကြဲထြက္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အထာက်သလိုေနလိုက္ရင္း ဒံုရင္းက ဒံုရင္းျဖစ္ၿပီး တတိတိနဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားခဲ့တဲ့ ကေလးေတြဟာ လူႀကီးေတြျပန္ျဖစ္ ၊ သူတို႔က ဒီလိုေတြျပန္လုပ္ရင္း လူမႈဝန္းက်င္မွာ သံသရာလည္ေနတာပါ။

ဒီသံသရာႀကီးကေန ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ခြဲထြက္မယ္ဆိုရင္ ဒီလူေတြနဲ႔ ကြဲထြက္သြားမွပဲရမယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုလူေတြလက္က ခြဲထြက္ၿပီး ကၽြန္မသားသမီးကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အပင္ပန္းခံလို႔ သူ႔ကိုယ္သူယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေစခဲ့ရတာပါ။ လူႀကီးမိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေပးေတြ႔ေစေပမယ့္ ကေလးကို ကိုယ့္တစ္ေယာက္ပဲ ဒိုင္ခံထိန္းၿပီး မ်က္ျခည္မျပတ္ ထားပါတယ္။

တစ္ေယာက္တည္း ကေလးတာဝန္ ၊ အိမ့္တာဝန္ ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ဗာဟီရေတြ လုပ္ကိုင္ရတယ္ဆိုတာ မလြယ္လွေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီးဟာ ေတာက္ပတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိေနတာကို ျမင္ေတြ႔ရတိုင္း ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓါတ္ဟာ သူ႔မ်ိဳးဆက္တခုလံုးပါသြားမွာေလ။ သူ႔မလုပ္ခဲ့တဲ့ဟာေတြ သူမ်ားကို သူလုပ္မွာမလုပ္ဘဲ သူ႔ေပးခဲ့တဲ့အရာေတြ သူ႔မ်ိဳးဆက္သူ လက္ဆင့္ကမ္းေတာ့မွာေပါ့။ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ကေလးဘဝကို ကၽြန္မလက္ထက္မွာ အပင္ပန္းခံလို႔ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ သူလြတ္လပ္စြာ  ေတြးေခၚၿပီး ယံုၾကည္မႈရွိရွိ ႀကီးျပင္းပါေစေလ။

ရတု (Burmesehearts.com)