ျမန္မာစကားေလး ေျပာေစခ်င္

ယဥ္ေက်းသည့္လူမ်ဳိး ယဥ္ေက်းသည့္ ဘာသာစကားတုိင္းတြင္ “စကားလံုးသစ္” မ်ား တိုးပြားလ်က္ရွိသည္ဟု ပညာရွင္တစ္ဦးက ဆိုမိန္႔ထားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းေသာ လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ “ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား” ဟူ၍ပင္ ေၾကြးေၾကာ္လာခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာစာမွာ “အမွတ္ေတြနည္းလာ” ပါသည္။ တခ်ဳိ႕ပုဂၢလိကေက်ာင္းက ကေလးေတြ “ျမန္မာစကား မေျပာေတာ့ပါ” ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကို “မခ်စ္ေတာ့ၿပီ” လားဟု သံသယ ၀င္ခဲ့မိသည္။

ျမန္မာစာအေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီဆိုလွ်င္ အုပ္စုႏွစ္စု ျဖစ္သြားတတ္ၾကသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း “ေရွး႐ိုးစြဲသည္” ဟု စြပ္စြဲၾကသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း “တိုင္းတစ္ပါးကို” အထင္ႀကီးလြန္းသည္ဟု အျပစ္တင္ေလသည္။ “တည္တံ့ခ်င္သူႏွင့္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲခ်င္သည့္” သူတို႔ “လြန္ဆြဲပြဲလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ေခတ္မီေျပာင္းလဲခ်င္သည့္ သူမ်ားက ဒီဘက္ေခတ္တြင္ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ ကာလႏွစ္ခုၾကားတြင္ ညီမွ်စြာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္သြားၾကလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ယဥ္ေက်းမႈျပႆနာႏွင့္ မိခင္ႏိုင္ငံ၏ ျပ႒ာန္းစာေပေရးရာ ျပႆနာမ်ား အထိုက္အေလ်ာက္ ေျပေလ်ာ့သြားႏုိင္ပါသည္။

ယခင္အစိုးရ လက္ထက္ကပင္ private school မ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ယေန႔ ပြင့္လင္းလာေသာ ေခတ္ကာလမွာလည္း private school မ်ား ေပၚထြန္းလ်က္ ရွိပါသည္။ private school မ်ား၏ အားသာခ်က္မ်ားက အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္စကား ေျပာၾကရာတြင္ အလြန္ေတာ္ၾကပါသည္။ မိမိေနသည့္ အိမ္မွာပင္ ျမန္မာစကား မေျပာေတာ့သည့္ ကေလးမ်ားစြာကို ေတြ႕ခဲ့ရဖူးသည္။ ျမန္မာစာကို “က်ဴရွင္ယူရသည္” အထိ ျဖစ္ေနေသာ ကေလးမ်ားကိုေတာ့ သူတို႔မစဥ္းစားမိၾကပါ။

ျမန္မာစာႏွင့္ေ၀းေလ ျမန္မာ့သမိုင္းႏွင့္ ေ၀းေလျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းႏွင့္ေ၀းေလ ျမန္မာ့အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေ၀းေလျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေ၀းလွ်င္ “ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မ်ား” တိမ္ေကာပေပ်ာက္သြားတတ္သည္ကို ယေန႔ေခတ္ မိဘမ်ား သိထားသင့္ပါသည္။ ျမန္မာတစ္ဦးက ျမန္မာတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ရာတြင္ ျမန္မာလိုေျပာျခင္းက အလြန္သဘာ၀ က်ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရာတြင္ေတာ့ မိမိကြၽမ္းက်င္ရာ ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာႏိုင္ျခင္းက ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ပါသည္။ မိခင္ဘာသာစကားကို ေမ့သည္အထိေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါ။

အနာဂတ္တြင္ ထြန္းသစ္ေတာက္ေျပာင္ၾကမည့္ လူငယ္ေလးေတြဟု ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကို အထင္မႀကီးျခင္း၊ ျမန္မာစကား မေျပာျခင္းက ျမန္မာျပည္အတြက္ ဂုဏ္သိကၡာ က်ေစေလသည္။ ဘာသာစကား ေပါင္းစံုတတ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ လွည့္လည္ဆက္ဆံႏုိင္ေသာ္လည္း ျမန္မာဆိုေသာ သေကၤတအေနျဖင့္ ျမန္မာစကားေတာ့ ေျပာေစခ်င္ပါသည္။ “အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ ကင္းမဲ့ေနေသာ” ႏိုင္ငံသားမ်ား မျဖစ္သင့္ပါ။ အနာဂတ္မွာ ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေသာ၊ ျမန္မာကေလးမ်ား မရွိသင့္ပါ။မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူ၏ေျမးမေလး အေၾကာင္းကုိ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာျပခဲ့သည္။ သူ၏ေျမးမေလးက private school မွာ တက္ေနသည္။ Grade-5 မွာ ေရာက္ေနေလၿပီ။ အိမ္မွာ ျမန္မာစကားကို ေကာင္းေကာင္းမေျပာ၊ ေျပာလွ်င္လည္း မပီ၊ ေျပာခိုင္း၍လည္း ခဏပဲ ရသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ဓာတ္ပံုကိုျပ၍ ဘယ္သူလဲဟုေမးေတာ့ “Hero” ဟုသာ သူ၏ေျမးမေလးက ေျဖခဲ့ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့လည္း “What is your name” တဲ့။ သမီးတို႔ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာသင္လားဟု ေမးၾကည့္ေတာ့ “နည္းနည္းပဲ” သင္သည္ဟု မိတ္ေဆြ၏ ေျမးမေလးက ေျဖခဲ့ေလသည္။

ႏိုင္ငံတုိင္း ႏုိင္ငံတုိင္းတြင္ ႏုိင္ငံ၏ “ပင္မ” ဘာသာစကားမ်ား ရွိၾကပါသည္။ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ ႐ိုးရာစာေပမ်ားလည္း ရွိေလသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံ၏ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားမ်ားကို သူတို႔ေတြလည္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ၾကပါသည္။ ကုလသမဂၢ ႐ံုးသံုးစကားမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံအမ်ားစုက ကုလသမဂၢ ႐ံုးသံုးစကားမ်ားကို သင္ယူၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပင္မႏိုင္ငံသံုး စကားကို မေမ့ၾကပါ။

ပုဂၢလိက ေက်ာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲၾကပါသည္။ ကြဲျပားမႈတုိင္းကို လက္ခံပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ပုဂၢလိက ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ၏အျမင္ကို ေျပာခဲ့သည္။ “ပုဂၢလိကေက်ာင္း တက္ေနေသာ ကေလးမ်ားက အစိုးရေက်ာင္းတက္ေသာ ကေလးမ်ားထက္ ပိုၿပီးသူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕မႈကင္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ဟုတ္သလိုေတာ့ ရွိေနခဲ့သည္။ အစိုးရေက်ာင္း တက္ေနေသာ ကေလးမ်ားကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ မဲ့သလို ျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ႕၊ ေၾကာက္ရြံ႕ ျဖစ္ေနၾကတာလဲဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးေန မိပါသည္။

အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အျခားေသာ ဘာသာစကားမ်ား တတ္ထားၾကသည္မွာ ႏုိင္ငံအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဘာသာ စကားမ်ားကို ေလ့လာသင္ယူ ၾကရပါမည္။ “ပင္မဘာသာစကား” ကိုေတာ့ ပစ္ပယ္ေမ့ေပ်ာက္သည္ အထိေတာ့ မျဖစ္သင့္ေပ။ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ပင္။ မိမိႏိုင္ငံ၏ ဘာသာစကားကို မထိန္းသိမ္းျခင္း ျပႆနာသည္ ေသးေသးေလး မဟုတ္သည္ကို မိဘမ်ား သတိျပဳရပါမည္။ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္လည္း “ျမန္မာမုန္႔ငါးမ်ဳိး” ျပည့္ေအာင္ မေျပာႏုိင္သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ စဥ္းစားစရာပင္။

“လူတိုင္းဟာ ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္လိုၾကတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့့ ဘယ္သူကမွ အေမပန္းကန္ေဆးေန တာကိုေတာ့ ကူမေဆးေပးၾကဘူးတဲ့” ဒီစကားက မွတ္သားစရာ စကားေလးပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး အျမင့္ကိုပဲ လွမ္းၾကတယ္။ ေအာက္ကလစ္ဟာေနမႈကို မသိၾကေတာ့ပါ။ အျမင့္ကိုလည္း တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။ လစ္ဟာမႈမ်ား မရွိေအာင္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတိျပဳရပါမည္။ မိမိႏိုင္ငံ၏ ဘာသာစကားကိုလည္း ေလးစားအထင္ႀကီး ေလ့လာရပါမည္။ တုိင္းတစ္ပါး စာေပမ်ားကိုလည္း ေလ့လာသင္ယူ ၾကရပါမည္။ ဘက္ႏွစ္ဖက္ကို ညႇိႏိုင္ရပါမည္။ တစ္ဖက္နင္း အေတြးမ်ား၊ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္ေသာ အေတြးအျမင္မ်ားကိုေတာ့ စြန္႔ပစ္ရပါမည္။

အနာဂတ္ ေကာင္းမြန္ေစဖို႔ အတိတ္ေကာင္းခဲ့ဖို႔ လိုသည္။ အတိတ္ေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ပစၥဳပၸန္တြင္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ စနစ္မ်ားႏွင့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေနဖို႔ အေရးႀကီးေလသည္။ သို႔မွသာ အနာဂတ္တြင္ အေဟာင္းကိုလည္း ျမင္ရမည္။ အသစ္ကိုလည္း ျမင္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးသားထားေသာ “သင္ေသသြားေသာ္” ဆိုေသာ ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ လြမ္းဆြတ္သတိ ရမိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေသသြားရင္ ခ်န္ခဲ့ရမည့္ အရာေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ လူတုိင္း၊ မိဘတုိင္း သတိျပဳထားရပါမည္။ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားေလးကိုေတာ့ မေမ့ပစ္ေစခ်င္ပါ။ ျမန္မာစာေပ၊ ျမန္မာစကားမ်ားကို သက္ဆံုးတုိင္ ခ်စ္ပါဟု ေျပာခ်င္ပါသည္။

ညီေအာင္ညီေရးသားခဲ့ေသာ Eleven Media Group မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးအား ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ပံုရိပ္ (Burmesehearts.com)