class="post-thumbnail open-lightbox" href>
မိဘအသက္ရွင္စဥ္ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း
မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးဟာ ဘယ္လိုမွဆပ္လို႔မကုန္ဘူးဆိုေပမယ့္ မိဘကို ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း ၊ လက္၏ေဆာင္မျခင္းနဲ႔ မေသခင္ျပဳစုလုပ္ေကၽြးပါ။ တအိမ္တည္းေနရင္ အေမေရသြားၿပီ ၊ အေမေရျပန္လာၿပီလို႔ ႏႈတ္ဆက္တာကအစ အေမစားၿပီးၿပီလား ၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား အေရးတယူေမးတာေလးေတြ လုပ္ရမွာပါ။ တအိမ္တည္းမေနေပမယ့္ နီးနီးနားနား သြားလာရလြယ္ကူတဲ့ေနရာမွာ ရွိေနတဲ့မိဘကိုလည္း အပတ္စဥ္မဟုတ္ေတာင္ ႏွစ္ပတ္တခါ ၊ တလတခါေလာက္ေတာ့ လူခ်င္းေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အားေပးတာမ်ိဳး ၊ သူႀကိဳက္တာေလးေတြ ဝယ္လာေပးတာမ်ိဳး ၊ သူနဲ႔သင့္ေတာ္မယ့္ ေဆးဝါးေတြ ဝယ္လာေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ေကာင္းပါတယ္။
အေဝးမွာေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီလိုအင္တာနက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ မိဘကို Viber ကတဆင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပရာနဲ႔ ဖုန္းေခၚသင့္ပါတယ္။ မိဘဆီ တႏွစ္တေခါက္ေလာက္ေတာင္မွ ျပန္မလည္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ မိဘကို နည္းလမ္းရွာၿပီး စိတ္အား ၊ ကိုယ္အား ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရမွာပါ။
လူဆိုတာ အသက္ႀကီးလာေလ အထီးက်န္ခံစားလာရေလပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္က အသံုးမဝင္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္အားငယ္လာတတ္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ သားသမီးေတြရဲ႕ သိတတ္မႈမရဘူးဆိုရင္ စိတ္ဓါတ္က်လာတတ္တယ္။ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္က်တာ ၾကာလာရင္ စိတ္က်ေရာဂါစြဲကပ္လာတတ္ပါတယ္။
အသက္ႀကီးလာေလ ေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ သတိေတြ မေကာင္းျဖစ္လာေလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔စိတ္ထဲ အၿမဲရွိေနတာက သူတို႔သားသမီးေတြကိုပါ။ ေကာင္းတဲ့သားသမီးကိုလည္း အားကိုးမႈနဲ႔ ေတာင့္တသလို မေကာင္းတဲ့သားသမီးကိုလည္း စိုးရိမ္မႈနဲ႔ပူပန္တယ္။ အထူးသျဖင့္ မိခင္ေတြက ပိုၿပီးပူပန္ေလ့ရွိတယ္။
ကိုယ္အမ်ားႀကီး စုေဆာင္းမိတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ လၻက္ရည္တခြက္ ဝယ္တိုက္ႏိုင္ရင္ လၻက္ရည္တခြက္ေလာက္ေတာ့ မိဘအတြက္ ဝယ္လာခဲ့ေပးပါ။ ဒီ့ထက္တတ္ႏိုင္ရင္ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့အစာေလးေတြ ၊ သူ႔က်န္းမာေရးနဲ႔လည္း သင့္ေတာ္မယ္ထင္ရာကို ဝယ္လာေပးပါ။ ကိုယ့္အတြက္ အဝတ္သစ္တစ္ခုဝင္တိုင္း မိဘအတြက္လည္း သတိရေပးပါ။ ကိုယ္အသစ္ဝတ္တိုင္း မိဘအတြက္ အသစ္မဝယ္ေပးျဖစ္တာေတြ ရွိႏိုင္ေပမယ့္ သတိရဖန္မ်ားေလ ဝယ္ေပးခ်င္စိတ္ကို တြန္းအားျဖစ္ေလပါပဲ။ ဝယ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိမွပဲ ဝယ္ေပးျဖစ္တာမဟုတ္လား။ တခါတေလ ဝယ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိသည့္တိုင္ မဝယ္ေပးျဖစ္တာ ၊ မဝယ္ေပးႏိုင္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။
တခုေလာက္ေတာ့ သတိရေပးပါ။ ကိုယ္ေကၽြးခ်င္တာေလးေတြ မေကၽြးလိုက္ရတာ ၊ သူႀကိဳက္တာေလး မေကၽြးလိုက္ရတာဟာ ကိုယ္ဝယ္ေကၽြးဖို႔ အခြင့္သာလာခ်ိန္က သူမစားႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္ဝယ္ေကၽြးလည္း သူမွ မစားႏိုင္ေတာ့ပဲေလ။ ဝမ္းနည္း႐ံုရွိမွာေပါ့။ ဟိုးတခ်ိန္က ငါေကၽြးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္ရရက္နဲ႔ မေကၽြးလိုက္ရေလျခင္းလို႔ တသက္တာ ေနာင္တရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘအသက္ရွင္တုန္း မိဘႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြ ဝယ္ေကၽြးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ သူ႔က်န္းမာေရးနဲ႔ သင့္ေတာ္ရာေလးေတြ အေမသက္သာဖို႔ ၊ အေဖသက္သာဖို႔ဆိုတဲ့ သိတတ္မႈစကားေလးနဲ႔ ဝယ္ေပးရင္ ဆီတထုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆန္တဆုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘဟာ ပီတိျဖစ္လို႔မဆံုးပါဘူး။
ကၽြန္မ အခက္အခဲေတြႀကံဳလာခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္စိတ္ပူတတ္တဲ့ မိဘကို မေျပာျဖစ္တာကမ်ားတယ္။ အေဖက ကၽြန္မဆယ့္သံုးႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက ဆံုးသြားခဲ့တာမို႔ အေဖမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း အေမတစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေလာကဓံကို အံတုခဲ့တာမို႔ ကၽြန္မအခက္အခဲရွိတိုင္းလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ႀကိတ္ေျဖရွင္းေလ့ရွိတယ္။ အေမ့ကိုမေျပာေတာ့ အေမက ကၽြန္မအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ထင္တာေပါ့။ ေမးတိုင္းလည္း တဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္အခက္အခဲေတြရွိရွိ အဆင္ေျပပါတယ္ဆိုခဲ့တာကိုး။
တခါေတာ့ ကၽြန္မအေတာ့္ကို အဆင္မေျပခ်ိန္နဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားေနခ်ိန္အခ်ိဳ႕မွာ အေမ့ဘက္က အကူအညီေတာင္းခဲ့တာမ်ိဳးေတြ ႀကံဳရေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာင္မွ မ႐ွဴ ႏိုင္မကယ္ႏိုင္ျဖစ္ေနခ်ိန္ တဘက္လူက ကူပါဦးဆိုလာေတာ့ မကူႏိုင္ဘူးေျပာလိုက္ရမွာ ကိုယ့္အေမျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ကို ကိုယ္မွမကူရင္ ဘယ္သူကူမလဲေနာ္။ ကိုယ့္ကိုအကူအညီေတာင္းတယ္ဆိုကတည္းက အားကိုးလို႔ ေတာင္းလာတာေလ။ ဒီမွာအဆင္မေျပေသးဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ရင္ရေပမယ့္ မျငင္းခ်င္ခဲ့ဘူး။
ကိုယ္အဆင္မေျပေပမယ့္ အေမအဆင္ေျပေအာင္ သူမ်ားကို ေအာက္က်ခံ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ အေမ့အတြက္ ေအာက္က်ခံခဲ့ရတာမို႔ ေအာက္က်ခံရတယ္လို႔ေတာင္မမွတ္ဘဲ အတိုးေတြနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရသည့္တိုင္ ေခ်းတဲ့သူကို အခါခါေက်းဇူးတင္မိတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ကၽြန္မဆိုလိုတာက ကိုယ္မႏိုင္ရင္လည္း ရံဖန္ရံခါမွ အားကိုးတႀကီး အကူအညီေတာင္းတတ္တဲ့မိဘကို ကူညီျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တာပါ။
မိဘက်န္းမာေနတုန္းမွာ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳစုတာမ်ိဳး မလုပ္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ မိဘမက်န္းမာခ်ိန္မွာေတာ့ အနားမွာ ေျခဆုပ္လက္နယ္လုပ္ေပးပါ။ နာတာရွည္ဆိုရင္ေတာ့ အေဝးေနရသူေတြ ၊ အနားမရွိႏိုင္သူေတြအတြက္ ခက္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်န္တာေတြအကုန္လံုးဟာ တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္မွာ ျပန္ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ့ေလာက္မေကာင္းတာျဖစ္ႏိုင္သလို ဒီ့ထက္ေကာင္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘကေတာ့ တသက္မွာတခါတည္း ရႏိုင္တာပါ။
ကိုယ္ေမြးကင္းစအခ်ိန္တုန္းက ခ်ီးတလူ ၊ ေသးတလူ ၊ မညည္းမညဴလုပ္ေပးခဲ့တာ ဒီအေမပါ ၊ ဒီလိုလုပ္ခြင့္ရဖို႔ ရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့တာ ဒီအေဖပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ကိုယ့္ဒဏ္ခံခဲ့တယ္။ သူတို႔လိုအပ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သူတို႔ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူးလား။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ သားသမီးေကာင္းတေယာက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
ကၽြန္မအေမ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္ခဏျပန္သြားတုန္းက အစားမွားၿပီး ဝမ္းေလ်ာတာ ေက်ာက္ကပ္ထိၿပီး ေဆး႐ံုတက္ရသည္အထိျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါကို အေမကနားမလည္ ၊ အေမ့အေဖာ္လုပ္တဲ့ လူနာရွင္ကိုယ္စားေတြက မေမးမိ ၊ လူနာရွင္ ကၽြန္မတို႔ကလည္း လူနာရွင္အနားမွာမရွိခဲ႔ဘူးေလ။ တကယ္ဆို ေက်ာက္ကပ္ထိသြားတယ္လို႔ ေဆး႐ံုကတာဝန္ရွိသူ ဘယ္သူကမွ အသိမေပးခဲ့တာပါ။ ေဆး႐ံုေပၚ အေမေရာက္ေနေပမယ့္လည္း ေကာင္းေကာင္းစားႏိုင္ ၊ ဖုန္းေခၚရင္စကားေျပာႏိုင္တုန္း ၊ မနက္ဖန္လိုလိုပဲ ဆင္းရမလိုေျပာေနေတာ့ သိပ္စိတ္မပူမိခဲ့ဘူး။
တညေနမွာေတာ့ အေမသတိေမ့သြားတာ အေျခအေနမေကာင္းဘူးလို႔ ဖုန္းလာမွ ခ်က္ခ်င္း ရရာေလယာဥ္လက္မွတ္ ေကာက္ဝယ္ၿပီးလိုက္သြားခဲ့တယ္။ အနားမွာရွိတဲ့ ခင္ပြန္းကိုေတာင္ ကၽြန္မျပန္မယ္လို႔ မတိုင္ပင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြက နားလည္မႈအေပးသင့္ဆံုးအခ်ိန္ ၊ ျဖည့္ဆည္းမႈအေပးသင့္ဆံုးအခ်ိန္ပါ။
ဘယ္လူနာကိုမဆို လူနာရွင္ေတြေလာက္ ဘယ္ေဆးဝန္ထမ္းကမွ ပိုၿပီး ေမတၱာ မထားႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ယံုမလား။ သူတို႔လုပ္ေနတာ ေစတနာပါေကာင္းပါႏိုင္ေပမယ့္ တာဝန္အေလ်ာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔လို ေမတၱာနဲ႔သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို အေျခခံထားတာမဟုတ္ဘူး။ မေတာ္လို႔ တိမ္းပါးသြားခဲ့ရင္ လူနာတစ္ေယာက္ ဆံုးသြားၿပီလို႔ပဲ သူတို႔က ေကာက္ခ်က္ခ်မွာ။ မိသားစုဝင္တစ္ဦးဆံုးသြားၿပီလို႔ သူတို႔ ယူက်ံဳးမရျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးၿပိဳသြားၿပီလို႔လည္း ရင္ကြဲပက္လက္မျဖစ္ဘူး။ ေနေကာင္းက်န္းမာလို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေဆး႐ံုက ဆင္းသြားသူေတြကိုလည္း သူတို႔ျမင္ဖူးသလို တိမ္းပါးသြားတဲ့လူနာေၾကာင့္ ငိုယိုၿပီးျပန္သြားၾကတဲ့ လူနာရွင္ေတြကိုလည္း သူတို႔ ႀကံဳဖူးမွာပါ။ သူတို႔အတြက္ ဒါေတြဟာမထူးဆန္းေတာ့တာမို႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာ သူတို႔ျပဳေနသမၽွကို အလုပ္လို႔ပဲ သေဘာထားမွာပါ။ လူနာရွင္ကပဲ လူနာကို ဂ႐ုတစိုက္ရမွာပါ။
ခုတင္ေပၚမွာ သူ႔ဘာသာ မလွည့္ေျပာင္းႏိုင္တဲ့လူနာကို ညင္ညင္သာသာ လွည့္ေျပာင္းေပးႏိုင္ေအာင္ ၊ ခုတင္ေပၚလဲေနတဲ့လူနာသန္႔စင္ဖို႔ တကယ္သန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ဆိုတာ လူနာရွင္ေတြက စပါယ္ရွယ္နာ့စ္ ငွါးထားသည့္တိုင္ေအာင္ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္းလုပ္ ၊ သူ႔လည္းေျပာ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ အေမ ျမန္မာႏိုင္ငံက နာမည္ႀကီးအထူးကုေဆး႐ံုတက္ေတာ့မွ ကၽြန္မသိခဲ့ရတယ္။ စကၤာပူမွာ ကၽြန္မေဆး႐ံုတက္ေတာ့ ဒီကဝင္ေငြနဲ႔ ဒီမွာေပးရတာဟာ ေဈးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဝန္ေဆာင္မႈဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ႏႈိင္းစရာမလုိသလို တာဝန္ယူမႈကလည္း ႏိႈင္းစရာမလုိေလာက္ေအာင္ ျခားနားလွတယ္။
အထူးသျဖင့္ လူကို လူလိုဆက္ဆံတယ္။ လူနာဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ လူနာနဲ႔တကြ လူနာရွင္ကို အသိေပးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုကုသမႈမ်ိဳး လုပ္မယ္ဆိုတာကိုလည္း မကုသခင္ ရွင္းျပတယ္။ လူနာသေဘာမတူရင္ သူတို႔သေဘာနဲ႔သူတို႔မကုဘဲ လူနာ သို႔မဟုတ္ လူနာရွင္ သေဘာတူမွကုတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကၽြန္မက သက္ဆိုင္သူေတြကို လိုက္ေမးသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္မနားလည္မွာမဟုတ္ဘူး မရွင္းျပေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေဆး႐ံုတက္မယ့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြဟာ တတ္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ ၊ မတတ္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ သားသမီးေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈ ၊ ကူညီမႈ ၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ အနားမွာ လိုကိုလိုအပ္တယ္။
မိဘေတြ သားသမီးကို အလိုအပ္ဆံုးအခ်ိန္ဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်ိန္၊ ဝမ္းနည္းခ်ိန္ ၊ အားငယ္ခ်ိန္ ၊ အထီးက်န္တဲ့အခ်ိန္ ၊ နာမက်န္းတဲ့အခ်ိန္ ၊ အိပ္ယာထဲလဲခ်ိန္နဲ႔ လူ႔ေလာက က စြန္႔ခြါခါနီးခ်ိန္ေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိဘကို အသက္ရွင္စဥ္မွာ စားႏိုင္တုန္းေကၽြးပါ။ က်န္းမာေရးနဲ႔တည့္တုန္းေကၽြးပါ။ ဝတ္ႏိုင္တုန္းဆင္ပါ။ သြားႏိုင္တုန္း သူသြားခ်င္ရာေတြ လိုက္ပို႔ပါ။ မမာတဲ့အခ်ိန္မွာ အားေပးပါ။ နာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပဳစုပါ။ သြားမယ့္အခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားႏိုင္ဖို႔ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာစြာ ႏႈတ္ဆက္ျပပါ။ လူ႔ဘဝဟာ တကယ္ေတာ့ တိုတိုေလးပါ။ ဘယ္သူအရင္ခြဲမယ္ဆိုတာ မေရရာတာမို႔ ယခုအခ်ိန္ဟာ မနက္ဖန္ထက္ပိုေကာင္းတယ္ေနာ္။
ရတု (Burmesehearts.com)