တာဝန္ေက်ႏိုင္ပါ့မလား

ကေလးတစ္ေယာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ကစားေနခ်င္႐ံုနဲ႔မရပါဘူး။ စားခ်ိန္စားၿပီး နားခ်ိန္လဲနားရပါမယ္။ ပညာသင္ခ်ိန္ေရာက္လာရင္ အုပ္ထိန္းသူေတြ စိုက္ထုတ္ထားတဲ့ ပညာသင္စရိတ္ထက္ ပိုမႀကိဳးစားႏိုင္ပါက စိုက္ထုတ္ထားတဲ့ ပညာသင္စရိတ္နဲ႔တန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ဆိုလိုတာက အတန္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးအဆင့္ေတြ မခ်ိတ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္ေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ တစ္တန္းက်၊ အတန္းအခါခါ က်ေနတဲ့သူေတြက သားသမီးတာ၀န္၊ တပည့္တာ၀န္၊ ေနာက္ဆံုးကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္မေက်ႏိုင္ေသးတဲ့သူေတြပါပဲ။

ဒီလိုပညာသင္စဥ္အရြယ္မွာ တာ၀န္ေတြက မပူမပင္မေၾကာင့္မက် ဘ၀မ်ိဳးရေနသူေတြအတြက္က တာ၀န္နည္းပါတယ္။ မရွိတဲ့ၾကားထဲက ေက်ာင္းလာတက္ၿပီး ပညာသင္ယူေနသူေတြကေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ မိဘစီးပြားကူရပါတယ္။

သူတို႔ေတြမွာ ေက်ာင္းစာတစ္ဖက္၊ မိဘကူရတာတစ္ဖက္နဲ႔ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ၀န္ပိေနၾကေတာ့ ေက်ာင္းကေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာဆိုတာကို ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာင္ မၿပီးစီးႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုကေလးေတြကို နားလည္ေပးရမယ့္တာ၀န္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာ ရွိပါတယ္။

ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းမသြားေအာင္၊ ဒီကေလးကို သင္ခန္းစာေတြ နားလည္တတ္ကၽြမ္းၿပီး အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ သင္ေပးရမယ့္တာ၀န္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ တာ၀န္ပါ။

ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးထဲ ထည့္ထားတာက တပည့္ေတြကို ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာရွိၾကဖို႔ ၊ ကေလးမတတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္ထုတ္အနစ္နာခံတတ္ဖို႔ ၊ ၀ါသနာအရင္းခံနဲ႔ ကေလးေတြ ပညာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ နာသံုးနာနဲ႔ သင္ၾကားေပးရမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ တာ၀န္ပါ။ ဒီေခတ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဆရာ၊ ဆရာမဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကိုယူထားၿပီး ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ တာ၀န္ကို ေက်ပါရဲ႕လား။

ဒီကေလးေတြ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တဖက္တလမ္းက ကူေနရင္း သင္ခန္းစာေတြ နားလည္ေအာင္ ျပန္ေလ့လာက်က္မွတ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပိုမရွိလို႔ သင္ခန္းစာေတြ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ၊ မက်က္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းစာေတြအတြက္ အတန္းအလယ္မွာ ရွက္ေအာင္၊ ေနာက္ဆံုးမျပည့္စံုလို႔ လူတိုင္းေပးေနတဲ့ေငြမေပးႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို ႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုတတ္တာဟာ အလြန္တာ၀န္မသိ၊ နားမလည္တဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြပါပဲ။ အလြန္ရက္စက္တတ္သူေတြပါပဲ။

ကိုယ္ခံစားရတဲ့ ဒုကၡေတြက ကိုယ့္အတြက္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဒုကၡေတြ ဆက္မေပးခ်င္ပါနဲ႔။ မသိနားမလည္တဲ့ ကေလးေတြကို စိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ မႀကီးျပင္းေစပါနဲ႔။ ကၽြန္မတို႔ ေနာင္လာမယ့္အနာဂါတ္ တိုင္းျပည္ဟာ သူတို႔ဦးေဆာင္ရမွာမို႔ သူတို႔ပညာတတ္၊ စဥ္းစားဥာဏ္ရင့္က်က္ၿပီး၊ အေတြးအေခၚေတြ ေကာင္းေနပါမွ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ အနာဂါတ္လဲ ေကာင္းႏိုင္ပါမယ္။

စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကေလးေတြဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ လူႀကီးေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ရွာမႈေတြဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့သူမ်ားေနတတ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႔ အနာဂါတ္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရလဒ္က ရလဒ္ေကာင္းမဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးထုတ္လာခဲ့ကတည္းက ဒီကေလးကို စားခ်ိန္စား၊ ကစားခ်ိန္ကစား၊ နားခ်ိန္နား၊ ပညာသင္ယူရမယ့္အခ်ိန္မွာ ပညာသင္ယူခြင့္ေပးဖို႔ တာ၀န္ဟာ မိဘတာ၀န္ တနည္းအားျဖင့္ ဒီကေလးေတြရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူေတြ တာ၀န္ပါ။ ဒီတာ၀န္ေတြ လစ္ဟင္းေနၿပီ၊ မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ဘူးဆို အုပ္ထိန္းသူတာ၀န္ မေက်ပြန္သူေတြပါ။

ပညာျပည့္စံုလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မျပည့္စံုရက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြက လူငယ္သဘာ၀ သမီးရည္းစားက႑ကို သြားၾကပါတယ္။ ေလးနက္စြာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေပ်ာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ခ်စ္သူရည္းစားထား ထား တစ္ဦးရဲ႕ခံစားခ်က္ တစ္ဦးမႏွိပ္စက္ဖို႔ သမီးရည္းစားတာ၀န္ရွိပါတယ္။

ဒီတာ၀န္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ကတာ၀န္မယူႏိုင္ရင္ သူမ်ားသားသမီး မလြန္က်ဴးပါနဲ႔။ ဒီတာ၀န္မယူမႈေနာက္မွာ ဘ၀ေတြ၊ အသက္ေတြ၊ ျပႆနာေတြက တန္းစီေနတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီး က်င့္၀တ္ေစာင့္ထိန္းျခင္းဟာလဲ သမီးရည္းစားတာ၀န္ေက်ျခင္းပါပဲ။ သဘာ၀အရ မေနႏိုင္သပဆိုလဲ မီးမေလာင္ခင္တားပါဆိုသလို သေႏၶတားႏိုင္တဲ့ ေခတ္မီနည္းလမ္းအဖံုဖံုကို ႀကိဳသံုးလို႔တားပါလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သတိေပးလိုက္ပါရေစ။

ဒီကတဆင့္တက္လို႔ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ ယူၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ယူတဲ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို တာ၀န္ေက်ေအာင္ ဇနီးက ဇနီးတာ၀န္၊ ခင္ပြန္းက ခင္ပြန္းတာ၀န္ေတြ ထမ္းရပါဦးမယ္။ ခင္ပြန္းကလဲ မိမိဇနီးကို ၎အပ်ိဳတုန္းကထက္ ပိုျပည့္စံုေအာင္ မထားႏိုင္ရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ မနိမ့္က်ရေအာင္ ၊ လူတန္းေစ့ စားႏိုင္ေနႏိုင္ေအာင္ စီးပြားရွာဖို႔ တာ၀န္ေက်ရပါမယ္။

တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေမတၱာေတြေလ်ာ့နည္း ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီး ေပ်ာ္စရာေတြမဲ့ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတဲ့အခ်ိန္ဟာ လင္မယားေတြ ေဖာက္ျပန္မယ့္ အခ်ိန္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ ေမတၱာနဲ႔ ဥစၥာကို တိုးပြားေအာင္ လုပ္ဖို႔က အိမ္ေထာင္ရွင္တိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ဒီလိုလူမႈတာ၀န္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္တစ္ခုမွာလုပ္ေနရင္ ဒီအလုပ္တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ဖို႔၊ ေပးထားတဲ့ လစာေငြနဲ႔တန္ေအာင္လုပ္ဖို႔လဲ အလုပ္သမားတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

လုပ္ငန္းရွင္ကလဲ မိမိလုပ္ငန္း ျမန္ဆန္ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္အားခယူၿပီး ကူညီေနၾကတဲ့သူေတြကို ေစတနာထား ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ဒီအလုပ္သမားေတြ ကိုယ့္အလုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ လုပ္ကိုင္ပါမွ သူတို႔ေတြရဲ႕ ကာယစြမ္းအား၊ ဥာဏစြမ္းအား၊ ေစတနာအားေတြနဲ႔ အႀကံဥာဏ္၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေတြ ပိုထြက္လာတဲ့အတြက္ မိမိလုပ္ငန္း ဆထက္တပိုး ေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။ ေငြေပးထားတယ္ တန္ေအာင္ခိုင္းမယ္၊ လူမႈေရးၾကည့္စရာမလိုဘူးေတြးရင္ အလုပ္ရွင္ဟာလဲ အလုပ္ရွင္တာ၀န္ မေက်ပြန္ပါဘူး။

အေရွ႕က ဘယ္လိုပဲတိုးတက္ေအာင္ ျပဳျပင္လုပ္သြားသြား ေနာက္ကဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ လုပ္ထားခဲ့သမွ် ပ်က္စီးရေတာ့မွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေနသူေတာင္ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနရာတိုင္း၊ ဌာနတိုင္း၊ ႏိုင္ငံတိုင္း ႀကံဳေနရတဲ့အခက္အခဲပါ။

တကယ္ဆို လူတိုင္း လူတိုင္းက ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကမယ္၊ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ၾကမယ္ဆိုရင္ လူတိုင္းလဲတိုးတက္မယ္။ ဒီလူေတြပဲ တက္ညီလက္ညီေနထိုင္ၾကတဲ့ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း၊ ျပည္နယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံဟာလဲ အလွ်င္အျမန္တိုးတက္သြားမွာပဲ။

မဆိုင္ဘူးလို႔ထင္ရင္ ထပ္ရွင္းပါ့မယ္။ မိဘတိုင္းက မိဘတာ၀န္ေက်ပြန္ရင္ ပညာတတ္၊ အသိပညာျမင့္တဲ့ အနာဂါတ္လူငယ္ေတြ ေပၚထြန္းလာပါမယ္။ သားသမီးတိုင္းက ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ပြန္ရင္ လိမၼာတဲ့ သားေကာင္းရတနာ၊ သမီးေကာင္းရတနာေတြေပၚထြန္း၊ ေက်းဇူးသိလို႔ ေက်းဇူးျပန္ျပဳၾကမွာမို႔ မိဘေနာင္ေရးနဲ႔ အနာဂါတ္လူမႈေရးေတြလဲ ထြန္းကားလာပါမယ္။

အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြက အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ေက်ရင္ မလိုလားအပ္တဲ့ လူမႈေရးျပႆနာနည္းၿပီး ဒီအိမ္ေထာင္မွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ သားသမီးေတြက ေလာကႀကီးကို ေက်နပ္စြာ ႀကီးျပင္းလာၾကမွာပါ။

အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမားတိုင္း ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ရင္ အလုပ္စီးပြားေတြ တိုးတက္ေအာင္ျမင္လာတာနဲ႔အမွ် တိုင္းျပည္စီးပြားလဲ တိုးတက္လာမွာပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူကလဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ရင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြကလဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ ေစတနာတန္ျပန္ၿပီး တဖက္တလမ္းက စည္းကမ္းက်က် ေထာက္ပံ့ကူညီ တတ္လာၾကရင္ ႏိုင္ငံလည္း တိုးတက္ပါမယ္။ စည္းကမ္းလည္းတိုးတက္ပါမယ္။ အစစ အရာအရာ ဟန္ခ်က္ညီညီ တိုးတက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြရဲ႕ အရင္းအစစ္အမွန္က လူတိုင္း ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ဖို႔ ပထမဆံုး ႀကိဳးစားရမွာပါ။ ဒီတာ၀န္ကို ကၽြန္မတို႔ ေက်ႏိုင္ပါ့မလား။

အမႈန္ (Burmesehearts.com)