class="post-thumbnail open-lightbox" href>
တပါးသူလက္ အပ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ရင္ေသြး
တပါးသူလက္အပ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ရင္ေသြးဆိုတာ မိမိရင္ေသြးကို တပါးသူလက္အပ္ထားတဲ့ မိဘကိုေျပာတာပါ။ ဆိုလိုတာက မိမိရင္ေသြးကို မိမိမ်က္စိေအာက္မွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ထိန္းေက်ာင္းႀကီးျပင္းေစဖို႔ ၊ သြန္သင္လမ္းညႊန္မႈေပးဖို႔ထက္ ကေလးရဲ႕ အခ်ိန္အမ်ားစုကို တပါးသူရဲ႕ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ကုန္ဆံုးေစတာပါ။
အလုပ္လုပ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တပါးသူဆိုတဲ့ သူစိမ္းလက္ ၊ Child Care လက္ ၊ မိဘလက္ ၊ ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမလက္နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းလက္ထဲ ထိန္းသိမ္းေစၾကတယ္။ ဒီလိုလုပ္ၾကတာ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြသာမဟုတ္ဘူး။ တတ္ႏိုင္သူေတြလည္း ပါေနတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့သူက ကေလးကိုပိုသိတတ္ နားလည္ေအာင္ ကိုယ့္ထက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕မိဘေတြက လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြထက္ပိုဆိုးတာက ကေလးရဲ႕ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ကို ျပဳစုသန္႔ရွင္းေပးရမယ့္ဒဏ္ မခံႏိုင္လို႔ တနည္းအားျဖင့္ ကေလးရေပမယ့္ ေပါ့ေပါ့ေလးေနခ်င္တဲ့ မိဘေတြကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ဒီလူေတြက ေပါ့ေပါ့ေလး ေတြးတတ္သူေတြဆိုေတာ့ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖို႔ေတာ့ ခက္တယ္ေနာ္။ တခ်ိန္မွာ သူတို႔ေနာင္တ မလြဲမေသြ ရၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူတို႔ အသက္(၆၀)ေက်ာ္လို႔ သူတို႔ေခတ္ကုန္သလိုရွိလာၿပီး သားသမီးကို မွီခိုလိုစိတ္ေတြ ၊ သားသမီးေတြရဲ႕ ေမတၱာ ၊ အၾကင္နာ ၊ သိတတ္နားလည္စိတ္ေတြကို ခံယူလိုတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မေပးခဲ့တဲ့ ေမတၱာကို သားသမီးေတြက ကိုယ့္ကို ျပန္မေပးတဲ့အခါ ေႏြးေထြးမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး ဘဝရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္ကို အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းသြားရေတာ့တယ္။
ဒီခံစားခ်က္က ဘဝကို ေပါ့ေပါ့ေလး ျဖတ္သန္းခဲ့သူေတြ ၊ သားသမီးရဲ႕ အႏြံအတာ မခံခဲ့သူေတြမွာ ႐ိုက္ခတ္ေလ့ရွိတာမို႔ ေငြရွိသူေတြေရာ ၊ ေငြမရွိသူေတြေရာ ခံစားၾကရတာပါ။ ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးသလို ေမတၱာေပးမွ ေမတၱာရတာမို႔ ေငြရွိျခင္း ၊ မရွိျခင္းေတြက ေႏြးေထြးမႈ ၊ နားလည္မႈ ၊ ေမတၱာတရားဆိုတာေတြကို ဝယ္ယူခံစားလို႔ မရၾကဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ ေမတၱာတု ၊ ေစတနာတုေတြ ဝန္းရံေနတဲ့အၾကားမွာ အစစ္အမွန္ရရွိဖို႔ ေတာင့္တေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးထိန္းေက်ာင္းခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိသူေတြက မိဘျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ေတြထက္ ကိုယ့္ရင္ေသြးကို ထိန္းေက်ာင္းေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဟာလည္း ရာႏႈန္းျပည့္မမွန္ကန္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ လူတိုင္းအတြက္ အေကာင္းႏိုင္ဆံုးသူဟာ သူ႔ကို အႏြံအတာခံၿပီး ႀကီးျပင္းေကၽြးေမြးေစတဲ့ မိဘပဲျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ေလးနက္စြာတာဝန္သိတတ္တဲ့ မိဘေတြထက္ ဘယ္သူမွ ကေလးအေပၚ ပိုမေကာင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။
ေလးနက္စြာ တာဝန္သိတတ္ေသာ မိဘဆိုတာ မိဘဝတ္ငါးျဖာအျပင္ သားသမီးအတြက္ ေရွ႕တန္းတင္၊ မိမိအေရးကို ေနာက္တန္းမွာ ထားႏိုင္တဲ့ မိဘေကာင္းေတြကို ဆိုလိုၿပီး ေမြးထုတ္ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ မိဘတာဝန္ေက်သြားၿပီဆိုတဲ့ မိဘေတြကို မဆိုလိုတာပါ။ ေလာကမွာ မိမိကို အၿမဲတိုးတက္ေနတာပဲ ျမင္ခ်င္တဲ့သူ ၊ မိမိအေပၚ မနာလိုစိတ္မရွိေသာသူ ၊ ပံ့ပိုးလိုသူ ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစလိုသူ ၊ လုပ္ေပးႏိုင္တာထက္ ပိုလုပ္ေပးတဲ့သူ ၊ ခြင့္လႊတ္တဲ့သူ ၊ မိမိအႀကိဳက္-မႀကိဳက္နဲ႔ အူမေခ်းခါး အလံုးစံု နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့သူဟာ မိမိငယ္စဥ္ကတည္းက အႏြံအတာခံ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့တဲ့ မိဘပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ ဝတ္ျဖည့္ေပးခဲ့တဲ့ မိခင္ေတြေပါ့။
သားသမီးကို ေစတနာအထားႏိုင္ဆံုးက ေလးနက္စြာ တာဝန္သိတတ္တဲ့ မိဘေတြပါပဲ။ သားသမီးကို အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္းပဲ ေပးခ်င္တဲ့ေစတနာက သူတို႔လုပ္ႏိုင္တာထက္ ပိုႀကိဳးစားဖို႔ ၊ လုပ္ျဖစ္ဖို႔ ၊ မသိေသးတဲ့ ကေလးတာဝန္ေတြ သင္ယူေလ့လာ မွတ္သားဖို႔ ၊ ထိန္းေက်ာင္းနည္းေတြကို ေလ့က်င့္ဖို႔ ၊ လမ္းမွန္စြာ ဆံုးမသြန္သင္နည္းေတြကို ေလ့လာဖတ္႐ႈဖို႔ တြန္းအားျဖစ္ေစတယ္။ ဒီေစတနာေၾကာင့္ပဲ သူတို႔ရဲ႕ မိဘဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္းကို ထြန္းေျပာင္ေစလာပါတယ္။ ကေလးဘဝလမ္း သာယာေျဖာင့္ျဖဴးေစဖို႔ ေစတနာတြန္းအားနဲ႔ နည္းလမ္းရွာ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕အေျခအေနဟာလည္း ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ တိုးတက္လာပါတယ္။
ကေလးစံနမူနာျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္မယ္ဆိုတဲ့ တြန္းအားေၾကာင့္ စာရိတၱပိုင္းမွာလည္း တိုးတက္လာတယ္။ ကေလးေနာင္ေရးအတြက္ ငါရွိမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ တြန္းအားေၾကာင့္ မိမိက်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ေနထိုင္ၿပီး မက်န္းမာေစတဲ့ အေသာက္အစား ၊ ေနထိုင္မႈေတြကို ေလွ်ာ့ရာကေန လံုးဝျပတ္သြားေအာင္ ျဖတ္လာတယ္။ တျခားဟာေတြကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ထက္ ရင္ေသြးနဲ႔အတူ မိမိရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းဖို႔ ႀကိဳးစားလုပ္ယူတယ္။ ဒါေတြအားလံုးရဲ႕ ရလဒ္အေနနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့မိသားစုေလးျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔က သားသမီးေဇာဆိုတဲ့ တြန္းအားလိုတယ္ေလ။ ဒီတြန္းအားကလည္း မိဘဆိုတဲ့ေနရာက တာဝန္ကိုသိတဲ့စိတ္ ၊ တာဝန္ေက်ခ်င္တဲ့စိတ္ ေလးေလးနက္နက္ရွိဖို႔ ၊ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိဖို႔ေတြလည္း လိုအပ္ေနပါတယ္။
ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ဘယ္ဟာေတြမ်ားသလဲေနာ္။ အဆိုးေတြမ်ားေနတဲ့အတြက္ အေကာင္းရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ဟာ ထြန္းေျပာင္ေနႏိုင္တာပါပဲ။ လူတိုင္းမေကာင္းႏိုင္ၾကဘူးေလ။ ေကာင္းဖို႔ခက္ၿပီး ဆိုးဖို႔လြယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဘဝႀကီးကို ၿပီးၿပီးေရာ သြားတဲ့သူေတြ မ်ားေနတဲ့အခါမွာ မိဘေကာင္းဆိုတာရွားတဲ့ေခတ္ ျဖစ္လာတာေပါ့။ သူတို႔ေတြက ေမြးေပးတာနဲ႔ တာဝန္ေက်ၿပီလို႔ သတ္မွတ္ေနသူေတြပါ။ က်န္တဲ့ဝတ္ျဖည့္ေပးဖို႔ေတြ ေရွာင္လႊဲလာတာ ၊ မသိခ်င္ေတာ့တာ ၊ ေမ့ထားတာ ၊ တမင္ေဖာက္ျပားတာေတြလည္း ယေန႔ေခတ္မွာ ျမင္ေနရေတာ့တယ္။ အခုမွပဲ လိုရင္းေရာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒီလိုမိဘမ်ိဳးေတြအတြက္ ဒီစာစုေလး ေရးျဖစ္တာပါ။
လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြဆိုတာ လက္ခံတယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ့္ထက္ပိုခ်စ္ႏိုင္တဲ့သူ ၊ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သူလက္ အပ္ထားလိုက္တယ္ဆိုကတည္းက သားသမီးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈမွာ ကိုယ္ညံ့ဖ်င္းတာကို တနည္းအားျဖင့္ ဝန္ခံလိုက္တာပါပဲ။ တခါပဲဝန္ခံ႐ံုနဲ႔ တာဝန္ေတာ့ အေတာ္ေပါ့သြားတယ္လို႔ ဆိုလာသူေတြလည္း ရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ တကယ္ေတာ့ မိမိကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ထက္ သားသမီးကို တန္ဖိုးမထားသူေတြပါလို႔ ဆိုရင္ လြန္သြားမလား။
စီးပြားေရးအေျခအေနေၾကာင့္ အလုပ္ထြက္လုပ္မွ မိသားစုနပ္မွန္မယ္ဆိုရင္ အလုပ္က ျပန္လာလို႔ အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကေန ကေလးအိပ္ခ်ိန္အထိ ကေလးရဲ႕ တာဝန္ယူသူ ၊ အႏြံအတာခံသူေတြဟာ စံျပမိဘေတြေပါ့။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အလုပ္ထြက္လုပ္တယ္။ ျပန္လာရင္ ပင္ပန္းလို႔ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနခ်င္တယ္ ၊ သားသမီးတာဝန္မယူႏိုင္ဘူး။ ယူႏိုင္တဲ့သူငွါးထားမယ္ ၊ ယူႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ထားတယ္ဆိုတဲ့ မိဘေတြအတြက္ ကၽြန္မေျပာတာမလြန္ပါဘူး။ သူတို႔က မိမိကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ဆိုတာကို သားသမီးေတြထက္ ပိုတန္ဖိုးထားသူေတြပါ။ မိမိကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားလြန္းသူေတြ ကေလးယူလိုက္ေတာ့ အဲဒီကေလးဟာ မိဘေမတၱာငတ္တာေပါ့။ ေႏြးေထြးမႈ လစ္ဟာတာေပါ့။ ခံစားခ်က္ေတြ ေပါ့တန္လာတာေပါ့။ တခ်ိန္မွာ သူတို႔ ခံစားရတဲ့အတိုင္း သူတို႔ျပန္ေပးမွာေလ။ အဲဒီအခါက်မွ သားသမီးမသိတတ္ဘူးလို႔ မဆိုေၾကးေပါ့။
ႏိုင္ငံျခားမွာ ကေလးထိန္းေဂဟာေတြ ေပါလာတာ ေစ်းကြက္လိုအပ္မႈကို ျဖည့္တင္းေပးဖို႔အတြက္ ကေလး ႏွစ္လအရြယ္ကေနၿပီး စလက္ခံတာေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ႏို႔ဗူးကေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအရြယ္ကေန ထိုင္တတ္ ၊ ေလးဘက္တြားတတ္ ၊ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့အရြယ္ ၊ ေက်ာင္းေပ်ာ္ကေန မူႀကိဳအရြယ္အဆံုး ကေလးထိန္းေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ႀကီးျပင္းလာၾကရတယ္။
ကေလးထိန္းေဂဟာက ဆရာမေတြလက္ထဲမွာ တျခားကေလးေတြနဲ႔အတူေနႀကီးျပင္းေစတာထက္ ကေလးရဲ႕ အေဒၚ ၊ ဦးေလး ၊ အဖိုး ၊ အဖြား ၊ ေဆြးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းေစတာက ကေလးရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈ ၊ က်န္းမာေရးေတြအတြက္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ေတြက ဆိုပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဂဟာမွာ ႏွာစီး ၊ ေခ်ာင္းဆိုး ၊ ဖ်ားနာ အစရွိတဲ့ ကေလးေတြလည္း ေန႔စဥ္ လာအပ္ႏွံေနတာဆိုေတာ့ ႏုနယ္တဲ့ လသား ၊ ႏွစ္သား ကေလးငယ္ေတြဟာ ေရာဂါပိုးကူးစက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ပိုမ်ားေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၊ တျခားေဆြးမ်ိဳးညာတိနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ေစတာက ေန႔ကေလးထိန္းေဂဟာေတြထက္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္ေလ။ အနည္းဆံုးေတာ့ တျခားကေလးေတြဆီက ဖ်ားနာမႈကူးတယ္ဆိုတာေတြ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါ့အျပင္ မိမိကေလးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ရတာမို႔ မေတာ္တဆျဖစ္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းတယ္ေလ။ ေဂဟာမွာ ကေလးေတြဟာ တစ္ေယာက္ထက္မကေတာ့ ဒီကေလးငိုရင္ ဟိုကေလးလည္းလိုက္ငို ၊ တျခားကေလးေတြလည္း လိုက္ငိုနဲ႔ ဆရာမေတြက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကေလးတၿပံဳတမႀကီး မခ်ီႏိုင္ေတာ့ အခ်ိန္တန္တိတ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ခ်ီးေသးေပလို႔ ငိုတဲ့ ကေလးေလာက္ကိုပဲ သန္႔စင္ဖို႔ ေကာက္ခ်ီယူသန္႔စင္ေပးတာ။
လသား ၊ ႏွစ္သား ကေလးေတြ ငိုတယ္ဆိုကတည္းက စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ငိုတာျဖစ္တယ္။ သူ႔စိတ္ဖိစီးမႈဟာ ေခ်ာ့ေမာ့ေျဖာင္းဖ်ၿပီး ေလ်ာ့ပါးသြားတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔ဘာသာ ငိုရတာေမာလို႔ တိတ္လိုက္ရတာဆိုရင္ ခံစားခ်က္ေတြ ေအးစက္လာတတ္ပါတယ္။ ငိုလည္း ေခ်ာ့ေမာ့သူမရွိတာ မ်ားလာတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ အငို ၊ အရယ္နည္းလာတဲ့ ေအးစက္စက္ ကေလးေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့။ စက္႐ုပ္ဆန္လာတဲ့ လူသားဆိုလည္းမမွားဘူး။ ဒီလိုကေလးေတြဟာ စိတ္ခံစားခ်က္ေအးစက္စက္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာမို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေခါင္းပါးတတ္တယ္။ ႏူးညံ့မႈနည္းတတ္တယ္။ တပါးသူကို ႏွစ္သိမ့္ေပးမႈမရွိသေလာက္ ရွားေနတတ္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ဝင္တာ ၊ တဘို႔တည္းၾကည့္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးငိုတယ္ဆိုရင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျဖာင္းျဖၿပီး တိတ္ေစဖို႔ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။
ကေလးကို မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ထားတယ္။ ခ်စ္လြန္းရင္ တရားလြန္အလိုလိုက္မယ္။ ဆိုးလြန္းရင္ အခ်ခံရမယ္။ ေနာက္ဆံုး မိဘျဖစ္တဲ့ မိမိသို႔မဟုတ္ မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္ (ကေလးမိဘအေပၚ) မေက်နပ္စိတ္ကေလး အငံုရွိေနရင္ ဒါေတြဟာ ကေလးဘက္ျမႇားဦးလွည့္သြားေတာ့မွာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္မရွိခ်ိန္မွာ ကေလးဟာ ပိုအႏွိမ္ခံရမယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္အေပၚ အျမင္မၾကည္လင္တဲ့စိတ္ကေလးနဲ႔ ကေလးအမွားလုပ္မိတိုင္း သူ႔အေဖအခ်ိဳး ၊ သူ႔အေမအခ်ိဳးဆိုၿပီးေတာ့ ဘာမွမသိနားမလည္တဲ့ ကေလးမွာ အႁငိႈးနဲ႔ အျပစ္တင္ခံရေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ကေလးစိတ္မွာ အမာရြတ္ျဖစ္သြားေစတယ္ေလ။ မိဘေတြေၾကာင့္ အျပစ္တင္ခံခဲ့ရေတာ့ တခ်ိန္မွာ လူႀကီးမိဘေတြကို အ႐ိုအေသတန္လာေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လူ႔စိတ္ဆိုတာ ေဖာက္ထြင္းၾကည့္လို႔ မရတာမို႔ ကေလးကိုထိန္းတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕စိတ္ထဲ ဘာရွိေနလဲသိဖို႔ ပိုခက္တယ္။
အိမ္ေဖာ္သို႔မဟုတ္ အိမ္နီးခိ်င္း သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ကေလးထိန္းေစမယ္ဆိုရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ေသြးသားကလည္းမေတာ္စပ္ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္အေပၚ အျမင္လြဲမွားမႈ ၊ မနာလိုမႈ ၊ မေက်နပ္မႈ စသျဖင့္ အေထြေထြခံစားမႈေတြ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔လက္ထဲ ကေလးေရာက္သြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုရွိမလဲ။ ဆိုးတဲ့ကေလးအမ်ားစုဟာ မိဘကိုယ္တိုင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မခံရတဲ့ ကေလးအမ်ားစု ျဖစ္ေနတာက ကေလးတစ္ေယာက္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆိုဆံုးမမႈနဲ႔ ႀကီးျပင္းေစဖို႔ မိဘရဲ႕ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာကို ျပေနတာပါပဲ။
ကေလးထိန္းေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မနားေထာင္ဖူးတယ္။ သူမ်ားကေလးထိန္းရတယ္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္လည္း လြယ္လွတဲ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းဟင္းလည္း ခ်က္ျပဳတ္ရ ၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလည္းလုပ္ရ ၊ ကေလးလည္းထိန္းရတဲ့အလုပ္ဟာ သာမာန္အိမ္ရွင္မတစ္ဦးအတြက္ မ်ားေျမာင္လွတဲ့အလုပ္ေတြပါ။ ကိုယ္သာအိမ္ရွင္မဆို ဒီေန႔ အိမ္မရွင္းခ်င္ဘူး ေနာက္ေန႔မွ ရွင္းလည္းရတယ္ေလ။ ဒီေန႔ဟင္းခ်က္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ အျပင္ထြက္ဝယ္စားၾကမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ရတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြက်ေတာ့ ဒီလိုေရြးခ်ယ္မႈမရွိပါဘူး။ လုပ္ခ်ိန္မွာ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ စက္႐ုပ္ေတြလိုပဲ ေနေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ ဆႏၵရွိသည္ျဖစ္ေစ ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ အိမ္ရွင္ျပန္မလာခင္ ၿပီးေအာင္လုပ္ရမွာပဲ။ မၿပီးရင္ အေျပာခံရမယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ စိတ္တိုင္းမက်တတ္တဲ့ အိမ္ရွင္မ်ိဳး ၊ ေမာက္မာတဲ့အိမ္ရွင္မ်ိဳး ၊ ႏွိမ္တတ္ ၊ အဆင့္အတန္းခြဲတတ္ ၊ ႐ိုင္းပ်တတ္တဲ့ အိမ္ရွင္မ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။
အလုပ္ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ခိုကပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ဆိုလို႔ ကေလးထိန္းတဲ့အလုပ္ပဲရွိတာ။ ကေလးကို တီဗြီေရွ႕လႊတ္ထားမယ္ ၊ သို႔မဟုတ္ ေဆးတိုက္ၿပီး အိပ္ခိုင္းထားမယ္ ၊ သို႔မဟုတ္ ေပ်ာ္သလိုလႊတ္ထားၿပီး ကိုယ္တိုင္က တေရးတေမာ အိပ္ေနတတ္တဲ့ အိမ္ေဖာ္ေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ မိဘေနာက္ကြယ္မွာ ကေလးဟာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ မိဘေရွ႕႕ေလး အေပၚယံႏွမ္းျဖဴး ခ်ိဳသာေန႐ံုနဲ႔ ရထားတဲ့ အိမ္ေဖာ္ေကာင္းလွခ်ည္လို႔လည္း အေပၚယံ မသံုးသပ္ေစခ်င္ဘူး။ ကေလးစကားမေျပာတတ္ေသးရင္ ကေလးထိန္းတဲ့ လူႀကီးေတြ ကေလးကို ဘာလုပ္တာ ျပန္မသိရသလို ကေလးစကားေျပာတတ္ေပမယ့္လည္း အမွန္ျပန္မသိရတာေတြ ရွိပါတယ္။
မိဘ ျပန္ေျပာမိလို႔ မိဘကမေက်နပ္ဘဲ အဲဒီလူကို ေျပာဆိုမယ္ ။ စကားမ်ားမယ္ ၊ ရန္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ အႁငိႈးနဲ႔ တိုးခံရေတာ့မွာပါ။ ေနာင္ျပန္မေျပာရဲေတာ့တဲ့အထိေပါ့။ သူတို႔ေတြက တိုးလို႔ ႏွိပ္စက္ေတာ့မယ္ေလ။ ေျပာရဲေျပာၾကည့္ ဒီ့ထက္ပိုနာမယ္ဆိုတာနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရမယ္။ မိဘအိမ္ျပန္မေရာက္ခင္အထိ ထမင္းမေကၽြး ၊ ဟင္းမေကၽြး ပစ္ပယ္ခံရႏိုင္တယ္။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႏွိပ္စက္ခံရႏိုင္တယ္ေလ။
အိမ္ေဖာ္တစ္ဦးကေျပာဖူးတယ္။ ကေလးဟာ သူေရာက္လာခ်ိန္မွာ အရမ္းဆိုးၿပီး သူ႔စကားနားမေထာင္လြန္းေတာ့ သူ႔ေၾကာက္ေအာင္ တေနကုန္ စတိုခန္းထဲ တံခါးပိတ္ထားၿပီး မွတ္ေလာက္သားေလာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ခဲ့မွ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူေျပာတာ နားေထာင္တာတဲ့။ ကေလးသူ႔စကားနားမေထာင္ေတာ့ သူဟာ ေျပာဆိုဟန္႔တားလို႔မရ ၊ ခံလုပ္ႏိုင္တဲ့ငါးႏွစ္ ၊ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္မွာ ကန္ေၾကာက္ၿပီးခံလုပ္တာေတြရွိေနေတာ့ အၾကမ္းကိုင္လိုက္မွ စကားနားေထာင္လာတယ္တဲ့။ ဒီလိုလုပ္တာ သူ႔အျပစ္မဟုတ္ဘဲ သူဒီအိမ္မေရာက္ခင္ ကေလးကို ထိန္းေက်ာင္းခဲ့သူေတြရဲ႕ အျပစ္ပါတဲ့။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။
သူေျပာေတာ့လည္း သူဟာ မိဘမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းတယ္ ၊ ဆိုးတယ္ဆိုတာ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဆိုဆံုးမခြင့္ မရွိပါဘူးတဲ့။ မလုပ္နဲ႔ ၊ မေကာင္းဘူးလို႔ စကားနဲ႕႔ တားလို႔မရတဲ့အရာေတြကို ႐ိုက္ႏွက္တားဖို႔ သူ႔မွာ အခြင့္အေရးမရွိတဲ့အတြက္ ကေလးဟာ လိမ္မာသင့္သေလာက္ မလိမ္မာဘူးလို႔ ကေလးထိန္းရတဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပဖူးတယ္။ သူ ႐ိုက္ဆံုးမလိုက္ရင္ ကေလးမိဘဟာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူးတဲ့။ ဒီလိုပဲ ဒါဟာ လုပ္သင့္တယ္။ လုပ္ရမယ္လို႔ တိုက္တြန္းေျပာဆိုခြင့္လည္း သူ႔မွာ အျပည့္အဝမရွိဘူးတဲ့။ သူကေကာင္းတယ္ေျပာၿပီး လုပ္ခိုင္းေပမယ့္ မိဘက မႏွစ္သက္တာေတြလည္း ရွိေနတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကေလးထိန္းရတဲ့အလုပ္ဟာလည္း လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
မိမိရင္ေသြးကို တပါးသူလက္အပ္ၿပီး ထိန္းေက်ာင္းေစတယ္ဆိုတာ တကယ္ကို စြန္႔စားရတဲ့အလုပ္ပါ။ ဘယ္ေလာက္အထိ စြန္႔စားရသလဲဆိုရင္ ကေလးရဲ႕ စာရိတၱနဲ႔ အနာဂါတ္ သူ႔လက္ထဲ ထည့္ထားတဲ့အထိ စြန္႔စားရပါတယ္။ ကေလးဟာ သူ႔ကိုထိန္းတဲ့သူေတြဆီကေန ေကာင္းျခင္း ၊ မေကာင္းျခင္းဆိုတာကို အတုယူ သင္ေနတဲ့အတြက္ စာရိတၱေတြဟာလည္း စြန္းေပႏိုင္တယ္ ၊ အဲဒီကေန အခ်ိန္မီသတိမထားမိ ၊ မျပဳျပင္ေပးႏိုင္ရင္ သူ႔တသက္တာအထိ အဲဒါႀကီးက အက်င့္ပါသြားေရာ။ အက်င့္ပါသြားေတာ့ ျပင္ရခက္တာမို႔ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြ ၊ အေတြးအေခၚေတြ လႊမ္းမိုးႀကီးစိုးသြားခဲ့တဲ့ ကေလးရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ လွႏိုင္ပါဦးမလား။
သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕အားကိုးရာပါ။ တခ်ိန္မွာ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာတဲ့မိဘက အရင္းခ်ာဆံုးျဖစ္တဲ့ သားသမီးမွ အားမကိုးရရင္ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးရမလဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မိမိရင္ေသြးကို တပါးသူလက္အပ္ၿပီး ထိန္းေက်ာင္းႀကီးျပင္းေစမယ္ဆိုရင္ စြန္းထင္းသြားတဲ့ စာရိတၱနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္ သူတို႔အနာဂါတ္မလွေတာ့ရင္ တခ်ိန္သူတို႔ကို မွီခိုရမယ့္ ကိုယ့္ေနဝင္ခ်ိန္ဟာေရာ လွႏိုင္ပါေတာ့မလား။
မိမိရဲ႕ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္တဲ့ေနဝင္ခ်ိန္ဆိုတာကို ႀကိဳျပင္ဆင္ထားတဲ့အေနနဲ႔ မိမိအားလပ္ခ်ိန္မွာ မိမိရင္ေသြးကို အခ်ိန္ေပးရပါမယ္။ သူတို႔နဲ႔ အတူစကားေျပာမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ နားေထာင္မယ္။ သူတို႔နဲ႔ေဆာ့ကစားရင္း သူတို႔ရဲ႕ စာရိတၱကို အကဲျဖတ္မယ္။ မွားတာရွိေနရင္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေျပာျပ သြန္သင္ဆံုးမမယ္။ လမ္းညႊန္ျပသမယ္။ ေမတၱာတရားနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈေပးမယ္ဆိုရင္ မီးစာၿငိမ္းခ်ိန္အထိ ဘဝမီးေတာက္ဟာ ထြန္းေတာက္သြားမွာပါ။ သူ႔ဘဝေရာ ၊ ကိုယ့္ဘဝေရာေပါ့။
ရတု (Burmesehearts.com)
