class="post-thumbnail open-lightbox" href>
စစ္မွန္ေသာေအးရိပ္သို႔
ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြအတြက္ အစစ္မွန္ဆံုးေသာေအးရိပ္ဟာ တရားအရိပ္ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ေတြကေျပာမယ္ ဘုရားအရိပ္ ၊ တရားအရိပ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတြးတယ္။ ဘုရားအရိပ္ေအးျမတယ္ဆိုတာ အရိပ္ခုိခ်င္သူေတြအတြက္ ျဖစ္မွာပါေပါ့။ ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကအေတြးထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ၊ ရိပ္သာေတြ ၊ ဘုရားေတြ အမ်ားစုရဲ႕ ပရဝုဏ္ဟာ သစ္ပင္ေတြ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ အရိပ္ခိုစရာေတြ အမ်ားႀကီး ၊ အၿမဲလို ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေအးေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရိပ္ ၊ တရားရိပ္ေလာက္ ေအးျမတာမရွိဘူးလို႔ လူေတြက ေျပာၾကတာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ တရားအစစ္အမွန္ကို တကယ္သိရွိခံစား နားလည္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဒီအရိပ္ဆိုတာဟာ ခိုစရာအရိပ္ကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူးလို႔ သိလာတယ္။ တရားကိုျမင္မွ ဘုရားကိုျမင္မယ္ဆိုတဲ့စကား အမွန္ပဲဆိုတာလည္း သိလာတယ္။
ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အိမ္ကဆူရင္ ၊ ႐ိုက္ရင္ ဘုရားခန္းထဲဝင္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ဘုရားရွိခိုးရင္း ငိုေလ့ရွိတယ္တဲ့။ အိမ္ကလူေတြ ေျပာဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တကယ္သိတတ္လာေတာ့လည္း အပူေတြႀကံဳလာေလတိုင္း တပါးသူကို ရင္ဖြင့္ေျပာဆိုတာထက္ ဘုရားတက္ ၊ ပုတီးစိတ္ ၊ ဝတ္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တာမ်ိဳး ၊ စိတ္မခိုင္လို႔ ငိုခ်င္ရင္လည္း လူမသိ ၊ သူမသိ ဘုရားရွိခိုးရင္း မ်က္ရည္က်႐ႈိက္တာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေျဖသိမ့္ေလ့ရွိတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း တရားစခန္းကို ဆယ္ရက္တန္သည္ တလတန္သည္ဝင္ၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပူတာကို ပူမွန္းသိေနၿပီး ေအးျမတဲ့ တရားအရိပ္ကို တိုးဝင္ၿပီး ရွာေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိမထားမိခဲ့တာပါ။
ကၽြန္မအသက္(၂၆)ႏွစ္ဝန္းက်င္မွာ အဘက္ဘက္က က်႐ံႈးမႈေတြ ၊ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ တကယ့္ကို အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေတြထဲက တခ်ိန္ကို ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ျဖစ္ေနေတာ့ အိမ္ကေန သမီးအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ ထင္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့ အေမကို မသိေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္အေမကို အပူမေပးခ်င္တာရယ္ ၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ထဲကအပူေတြ ၿငိမ္းခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး တရားစခန္းမွာ သြားေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့လိုက္တယ္။
ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းလာတဲ့အဝတ္အစားဟာ ေယာဂီအဝတ္အစားမဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္မေလယာဥ္ဆိုက္တဲ့အခ်ိန္က မနက္(၉)နာရီဝန္းက်င္ ေစာေသးလို႔ ေလဆိပ္ထဲမွာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ၊ (၁၁)နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ လွည္းတန္းဘက္ အငွါးကားနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဆိုင္ေတြ စဖြင့္စျပဳေနၿပီ။ အဲဒီမွာ မနက္စာစားၿပီး အထည္ဆိုင္တဆိုင္က ေယာဂီလံုခ်ည္သံုးစံုစာနဲ႔ ေယာဂီတဘက္အတြက္ ပိတ္စျဖတ္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဖြင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာ ေယာဂီလံုခ်ည္နဲ႔တဘက္ ခ်ဳပ္ေပးဖို႔အပ္တယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာမယ္ဆိုေတာ့ အဲေတာ့မွ ဖြင့္စျပဳေနတဲ့ဆိုင္မွာ တရားစခန္းထဲ အဆင္ေျပေျပဝတ္လို႔ရမယ့္ ခပ္႐ိုး႐ိုး ဘေလာက္စ္အက်ႌသံုးထည္ဝယ္တယ္။ အဲဒီမွာ လက္ထဲပါခဲ့တဲ့ ျမန္မာေငြကုန္သြားခဲ့ၿပီ။
ဘဏ္ကိုသြားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာထဲက စုထားခဲ့တဲ့ ေငြနည္းနည္း သြားထုတ္တယ္။ အပ္ထားတဲ့လံုခ်ည္နဲ႔တဘက္ျပန္ေရြးၿပီးေနာက္မွာ နီးစပ္ရာ ေရွာ့ပင္းေမာလ္ထဲက အမ်ားသံုးေရအိမ္မွာ ေယာဂီဝတ္ဝင္လဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ တရားစခန္းကို တိုက္႐ိုက္သြားခဲ့တယ္။ အရင္က မဟာစည္မွာ တရားစခန္းဝင္ေနက်ေပမယ့္ အေမဘုန္းႀကီးဆီ ဆြမ္းလာကပ္တာမ်ိဳးလုပ္ရင္ ကိုယ့္ေတြ႔သြားႏိုင္တာမို႔ ေ႐ႊမင္းဝံတရားစခန္းကို ပထမဆံုးအႀကိမ္သြားတာ မြန္းလြဲတစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
တရားစခန္းမွာ ႏွစ္ပတ္စာ ဆြမ္းစရိတ္သြင္းၿပီး တရားစခန္းဝင္ဖို႔ေဖာင္ျဖည့္တယ္။ ေလယာဥ္ကဆင္းကတည္းက အဝတ္ဆယ္စံုစာေလာက္ရွိတဲ့အိတ္နဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ဖိုင္တခုရယ္ ၊ ဝတ္ထားတဲ့ လက္ဝတ္လက္စားရယ္ပဲ ပါလာခဲ့တာဆိုေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ အလုပ္ေပးတရားက သံုးနာရီခြဲေလာက္မွ နာရမွာ ညစာ စားခြင့္မရွိေတာ့တာမို႔ ဒီေန႔ သီလမယူထားတဲ့အတူတူ စားခ်င္ထြက္စားႏိုင္တယ္တဲ့။ အခ်ိန္ကလည္း လိုေသးတာမို႔ တရားစခန္းရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းက ကုန္စံုဆိုင္ေလးမွာ အသုပ္လည္းေရာင္းတာျမင္လို႔ အသုပ္တပြဲ အျဖစ္ဝင္စားရင္း ျမင္ေနတဲ့ သြားတိုက္ေဆး ၊ သြားပြတ္တံ ၊ ဆပ္ျပာ ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေတြကို ဝယ္ဖို႔ အဲဒီေတာ့မွ သတိရတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရရာဝယ္ၿပီး ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ ႐ံုးကိုအေရာက္ျပန္သြားေတာ့ ကိုယ္ေနရမယ့္အေဆာင္ကို ဆရာေလးတစ္ဦးက လိုက္ပို႔တယ္။
အဲဒီေတာ့မွသိရတာက အေဆာင္မွဴးဟာ မေန႔ညကတင္ အစာအိမ္ေပါက္လို႔ဆိုလား ညတြင္းခ်င္း ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရတာတဲ့။ သူက လက္ေထာက္အေဆာင္မွဴးျဖစ္ၿပီး ယာယီတာဝန္ယူမွာတဲ့။ အဲဒီဆရာေလးကိုပဲ ကိုယ့္လက္ဝတ္တန္ဆာေတြရယ္ ၊ ပါလာတဲ့ႏိုင္ငံျခားေဒၚလာေတြရယ္ ၊ အေရးႀကီးတဲ့ စာရြက္စာတန္းေတြပါတဲ့ဖိုင္ဆိုတာရယ္ကို အပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မွာက်န္တာ လူဝတ္ေတြရွိတဲ့ အဝတ္ထုပ္ရယ္ ေယာဂီဝတ္သံုးစုံရယ္ ၊ တရားစခန္းသံုး တိုလီမုတ္စပဲရွိတယ္။ အခ်ိဳရည္လည္းမရွိသလို အစာေျပစားဖို႔ ထန္းလ်က္ေတာင္မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ ဆရာေလးကေမးတယ္။ ေခါင္းအံုး ၊ ေဆာင္နဲ႔ ျခင္ေထာင္မပါဘူးလားတဲ့။
အဲဒီဆရာေလးကို ကၽြန္မ ေလဆိပ္က တန္းလာခဲ့တာမို႔ ဘာမွမပါဘူး။ ရတယ္။ ျဖစ္သလိုပဲေနမယ္ဆိုေတာ့ အခန္းေတြမွာ စံုလိုက္ျပည့္ေနၿပီမို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း တခန္းေနရမွာ ေနရဲလားတဲ့။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ပိုေတာင္ သေဘာက်သြားေသးတယ္။ တရားစခန္းလာတာ တရားရွာဖို႔လာတာပဲ အေဖာ္ရွာဖို႔မွမဟုတ္တာ။ အခန္းေဖာ္မရွိလည္းဘာျဖစ္လဲဆိုၿပီး ရတယ္ ၊ ေနရဲတယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုတစ္ေယာက္တည္းေနရေတာ့ ဝဇီပိတ္ တရားစခန္းဝင္သလို ျဖစ္သြားတယ္။
နဂိုကတည္းက ခပ္ရွင္းရွင္း ၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေနတတ္သူျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဘးခန္းကလူေတြကိုလိုက္မိတ္ဆက္တာမ်ိဳး ၊ စကားရွာေျပာတာမ်ိဳးေတြ တရားစခန္းဝင္တိုင္း လုပ္ေလ့မရွိတာမို႔ တရားပဲမွတ္ေနတဲ့ကၽြန္မကို ဘယ္သူကမွ စကားလာေျပာေမးျမန္းတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္မို႔ ရင္ထဲကအပူေတြ ၿငိမ္းခ်င္တယ္ ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီေလာကႀကီးကေန အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္သြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္က်ၿပီး အၿငိမ္းဓါတ္ကို အပတ္တကုတ္ ရွာေဖြခ်င္စိတ္ရွိေနတာမို႔ တရားစခန္းေခတၱလာခိုတာထက္ကို အဓိပၸါယ္ပိုေလးနက္တယ္။ သူမ်ားတကာလို တရားစခန္းက အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း တရားက်င့္တယ္ဆိုေပမယ့္ သီလရင္ေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေယာဂီေတြကို တကယ္စည္းၾကပ္တဲ့ အေဆာင္မွဴးဆရာေလးက ေဆး႐ံုမွာဆိုေတာ့ ခဏဝင္ၿပီးတာဝန္ယူတဲ့လက္ေထာက္က သိပ္စည္းကမ္းမၾကပ္ဘူး။ တရားထိုင္ခ်ိန္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေလၽွာက္တရားမွတ္ (စႀကၤ ံေလၽွာက္) ေနလည္း ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ လမ္းေလၽွာက္တရားမွတ္ခ်ိန္မွာ တရားထိုင္ေနလည္း ခြင့္ျပဳတယ္။ တခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြ စကားေျပာတာေတာင္ မက်ယ္ရင္ ခြင့္ျပဳတာမ်ိဳးအထိရွိေတာ့ စိတ္လြတ္လပ္တာေပါ့။
ဒီမွာ ကၽြန္မတရားက်င့္ပံုကို ေဝမၽွပါရေစ။ ဆရာေတာ္ တရားစစ္ခ်ိန္ကလြဲၿပီး ဝဇီပိတ္လို တရားက်င့္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မက သူမ်ားေတြအကုန္ၿပီးသြားတဲ့အသံၾကားမွ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္တာမ်ိဳး ၊ ေရခ်ိဳးတာမ်ိဳးကိုလုပ္တယ္။ စားရင္လည္း အစာအာဟာရနဲ႔ အရသာကို အဓိကထားဖို႔ထက္ တကယ္ကို အစာစားေသာက္ျခင္းအဆင့္ဆင့္မွာ တရားမွတ္ရင္းစားေသာက္တယ္။ ဆြမ္းစားရင္လည္း အဝစားတာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ ထည့္ထားတဲ့တပန္းကန္ကိုပဲ တရားမွတ္ရင္းစားတယ္။ ဆြမ္းစားေဆာင္ အသြားအျပန္ကို အေသးစိတ္တရားမွတ္ရင္း သြားလာတာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ ဘယ္လွမ္း ၊ ညာလွမ္း ခပ္က်ဲက်ဲမွတ္ရင္း အေဆာင္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။ ဆြမ္းစားျပန္လာၿပီးတာနဲ႔ ေလ်ာင္းလ်က္တရားမွတ္ရင္း တေရးတေမာအိပ္ျဖစ္ေအာင္အိပ္တယ္။ ေန႔လည္ျပန္တရားမွတ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကတေရးႏိုးဆိုေတာ့ အားျပန္ျပည့္လာသလို ခံစားရတယ္။
ဒါေတြဘာေၾကာင့္ေျပာရတာလဲဆို တရားက်င့္တယ္ဆိုတာ စိတ္ေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလို႔မရဘူး ၊ အတန္အသင့္ စိတ္လြတ္လပ္မႈရွိမွ တရားကို ပိုအားစိုက္ထုတ္ႏိုင္တယ္။ ဥပမာ တရားထိုင္ရင္း တရားတက္ေနသူကို လမ္းေလၽွာက္ခ်ိန္မို႔ ေလၽွာက္ရင္းမွတ္ပါလို႔ စည္းကမ္းၾကပ္မယ္ဆို တက္ေနတဲ့တရား ၊ မွတ္ေနတဲ့တရား အရွိန္ပ်က္သြားႏိုင္တယ္။ လမ္းေလၽွာက္မွတ္ေနလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ထိုင္ပါသြားေျပာရင္ သူ႔အရွိန္ေလးေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဆာင္မွဴးမရွိတာဟာ ကၽြန္မအတြက္ ပိုေကာင္းသြားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ မွတ္တယ္။ အေၾကာင္းအက်ိဳး တိုက္ဆိုင္ေနတာေပါ့။
တရားရွာတဲ့သူဟာ တရားမွာ အားစိုက္ထုတ္မႈမရွိဘဲ သြားလည္းအေဖာ္ ၊ စားလည္းအေဖာ္ ၊ ဘာလုပ္လုပ္ အေဖာ္ကိုမင္ေနတယ္ဆို တရားဟာ တက္သင့္သေလာက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို စားေဖာ္ ၊ သြားေဖာ္ ၊ အိပ္ေဖာ္ဆိုတဲ့ အခန္းေဖာ္မရွိတာဟာလည္း ကၽြန္မအတြက္ ပိုေကာင္းသြားေစတဲ့တခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ အပူေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္ေနတာဟာလည္း တရားရေစဖို႔ အားေပးေနတဲ့တခ်က္ျဖစ္တယ္။ မိသားစုကို အဆက္ျဖတ္ထားလိုတဲ့စိတ္က သံေယာဇဥ္ျပတ္ျပတ္ တရားအားထုတ္ဖို႔ ျဖစ္ေစတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စားစား ၊ ေသာက္ေသာက္ ၊ ဘာလုပ္လုပ္ တရားမွတ္ျဖစ္ေစတာကလည္း တရားတက္ဖို႔ ျဖစ္ေစတယ္။ အခ်ိဳရည္ကစၿပီး အစာေျပစားဖို႔ တခုမွမရွိတာကလည္း ေရာင့္ရဲတဲ့စိတ္ကို အားေပးတယ္။ ေခါင္းအံုး ၊ ျခင္ေထာင္ ၊ အိပ္ယာခင္းနဲ႔ေစာင္ မပါလာဘဲ ျဖစ္သလိုေနထိုင္သြားတာကလည္း သည္းခံႏိုင္မႈကို တြန္းအားျဖစ္ေစတယ္။
ေနာင္ကၽြန္မ ဆက္ေရးမယ့္ ကိုယ့္ေတြ႔တရားဆိုင္ရာေတြကို ေစာင့္ဖတ္မယ့္သူေတြကို ကၽြန္မတခုႀကိဳေတာင္းပန္လိုပါတယ္။ ကၽြန္မသိလာတဲ့တရားအသိဟာ က်က္လို႔သိတာမဟုတ္ဘဲ က်င့္လို႔ သိတာေတြကို တရားသိလိုသူေတြ သိခြင့္ရေအာင္ ၊ က်င့္လိုသူေတြ လိုက္က်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္ ေဝမၽွေပးတာပါ။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဘာႀကီး ၊ ညာႀကီးလို႔ ခံယူတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မ ဆက္ၿပီး တရားက်င့္ရဦးမွာပါ။ ျဖစ္ပ်က္ေတြရွိေနသမၽွ ျဖစ္ပ်က္ေတြကို ကၽြန္မ႐ႈရဦးမွာပါ။ ကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုးတခုရွိတယ္။ ငါဘာႀကီးပဲ ၊ ငါဘာအဆင့္ေရာက္ေနတယ္ဆိုၿပီး လွမ္းလက္စေတြ ရပ္သြားတာမ်ိဳး ၊ လုပ္လက္စေတြ လက္စသပ္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္မွာကိုပါ။ အၿမဲတိုင္းထြာၿပီး မာန္တက္ေနတဲ့ အဲဒီအသိႀကီးဟာ တရားက်င့္ရာမွာ ေၾကာက္ဖို႔အေကာင္းဆံုးပဲ။
ငါသိေနၿပီလို႔ထင္ေနတာေတြဟာ ငါမသိလာဖို႔ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစတာပါ။ သိေအာင္က်င့္ဖို႔ကိုလည္း အဟန္႔အတားျဖစ္သြားေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္တဲ့ဆရာေတြကေျပာတယ္။ သိေယာင္ဝါးေတြကို သင္ရတာအခက္ဆံုးပဲတဲ့။ လံုးဝမသိတဲ့သူကို သင္တဲ့အခါ မွန္ကန္တဲ့ဆရာနဲ႔ေတြ႔သြားၿပီး တကယ္လုပ္လိုက္ရင္ ထူးခၽြန္သြားတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ဆရာနဲ႔မဟုတ္ဘဲ အမွားေတြ သိထား ၊ တတ္ထားတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို သင္ဖို႔ဆိုတာ အမွန္ေတြမသင္ခင္ သူသိေနတာေတြ မမွန္ဘူးဆိုတာ သူယံုၾကည္လာေအာင္ အရင္လုပ္ရပါတယ္။ သူသိေနတာေတြ မမွန္ဘူးလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္လက္ခံပါမွ မွန္တာေတြကို သင္ေပးလို႔ရမွာပါ။ သင္တဲ့သူ ႏွစ္လုပ္ လုပ္ရတာေပါ့။
ကၽြန္မဟာ စာတတ္ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ပါဘူး။ က်က္ၿပီးသိလာတာမဟုတ္ဘဲ က်င့္ၿပီး သိလာတာေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဝမၽွသြားမွာပါ။ ကၽြန္မသိခဲ့တာေတြကို လိုရင္းတိုရွင္းေရးသြားမွာမို႔ မွားရင္ေထာက္ျပပါ။ အမွန္ကိုလမ္းျပပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို မွန္ကန္ေသာ တရားစစ္ ၊ တရားမွန္အတြက္ ဖြင့္ထားၿပီးသားပါ။
ၾသကာသ (Burmesehearts.com)