ကေလးမ်ားအား ဆံုးမသြန္သင္ျခင္း အပိုင္း(၃)

“ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ဖားေကာက္” ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားဟာ အလကားမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ခုန္သြားႏိုင္တဲ့ဖားကို အားစိုက္ဖမ္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး ပလိုင္းထဲထည့္ထားေပမယ့္ ကိုယ့္ပလိုင္းဟာ အေပါက္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆို အဲဒီကတဆင့္ ဖမ္းမိထားတဲ့ဖားေတြဟာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားမွာပါ။ အိမ္ျပန္ဖို႔အခ်ိန္တန္လို႔ ပလိုင္းေကာက္လြယ္တဲ့ ကိုယ္ဟာ ပလိုင္းထဲဖားေတြမရွိေတာ့မွ ဒီပလိုင္းေပါက္ေနမွန္းသိတယ္ဆို အားစိုက္ထုတ္ခဲ့သမၽွ အားလည္းကုန္ ၊ အခ်ိန္လည္းကုန္ေပါ့။ ဒီစကားပံုကေနတဆင့္ ကၽြန္မဘာေလ့လာခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဖားေကာက္မထြက္မီ ပလိုင္းေပါက္ မေပါက္ စစ္တတ္ဖို႔နဲ႔ ဖားတစ္ေကာင္ပလိုင္းထဲထည့္လိုက္တိုင္း ပလိုင္း ေပါက္ ၊ မေပါက္ ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိပါ။ 

ဘဝတစ္ခု စရၿပီဆိုတာနဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ စရလိုက္တာပဲ။ ဘယ္ေတာ့ ေသမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိေတာ့ ဒီအခ်ိန္ေတြဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ရွိေနတာပါ။ မေသခင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ နာေနျပန္ရင္လည္း က်န္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ကိုယ္အသံုးျပဳခ်င္သလို အသံုးျပဳခြင့္ ကန္႔သတ္ခံလိုက္ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ဘဝမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးဟာ အခ်ိန္ပဲ။ ေနာက္တခုကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကို ကိုယ္လိုသလို အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ အင္အားပါ။ အသက္ရွင္တုန္း ၊ က်န္းမာတုန္းသာ ကိုယ္လိုသလို အသံုးျပဳလို႔ရေနတဲ့ ဒီအခ်ိန္နဲ႔ အင္အားေတြကို မျဖဳန္းတီးပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။

ေနာက္တမ်ိဳးေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ မိဘက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေငြအပံုလိုက္ႀကီး ရွာၿပီးခ်န္ထားခဲ့ဦးေတာ့ သားသမီးဟာ ဘယ္လိုတိုးပြါးေအာင္လုပ္ရမွန္းမသိ ၊ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမွန္းမသိ ၊ ထိုင္ျဖဳန္းေနလို႔ကေတာ့ ကိုယ္တသက္လံုးရွာခဲ့သမၽွ ႏွစ္ပိုင္းေလာက္နဲ႔ ကုန္ေအာင္ျဖဳန္းပစ္ႏိုင္တယ္။ ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားပံုျပင္ကိုပဲ ၾကည့္ပါဦး။ ရွာရသာခက္တာ ၊ ျဖဳန္းရလြယ္တယ္ေလ။ ကာစီႏိုထဲမွာပဲေပ်ာ္ေမြ႔ဦးေတာ့ ရွိတာေတြဘယ္ေလာက္ခံႏိုင္လိမ့္မလဲ။ ဒါဟာလည္း အိတ္ေပါက္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။

ဒီေတာ့ မိမိသားသမီးကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ျဖဳန္းတတ္တဲ့အက်င့္ လံုးဝေဖ်ာက္ထားပစ္လိုက္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီ့ထက္တဆင့္တက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေစ့စေ့စပ္စပ္လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ကို က်င့္ေပးထားရမယ္။ အရွာေကာင္းဖို႔ကေတာ့ ေနာက္တဆင့္ေပါ့။ ဒါက ကၽြန္မခံယူခ်က္ပါ။ ခံယူခ်က္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားႏိုင္ပါတယ္။ မဂၤလသုတ္ေတာ္ထဲမွာ မလုပ္သင့္တဲ့အရာေတြကို ဘုရားက အရင္ေဟာေျပာထားတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ မလုပ္သင့္တာကို အရင္ေရွာင္က်ဥ္ၿပီး လုပ္သင့္တာကို တဆင့္တက္ လုပ္ၾကရမွာပါ။

ကၽြန္မသမီးကို တစ္ႏွစ္ေအာက္ ကေလးအရြယ္ေလးေပမယ့္ အစားအစာေတြ ၾကမ္းေပၚပလဲတာ ၊ ဖိတ္စင္ေအာင္ စားတာေတြ တမင္မျပဳဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္ေအာက္ ကေလးဆိုေတာ့ စားရင္ဖိတ္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ စားရင္းစိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္႐ႊင္လို႔ ပန္းကန္ကို တဘန္းဘန္း႐ိုက္ၿပီး အစားအေသာက္ေတြ ဖိတ္စင္တာမ်ိဳးဆို ကၽြန္မဆူတယ္။ အေမမႀကိဳက္တာသိေတာ့ ဒီအက်င့္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အစားအေသာက္ဟာ စားဖို႔ ရွိေနတာ ၊ ဖိတ္စင္ဖို႔မဟုတ္လို႔ ဆူရျခင္းအေၾကာင္းကိုလည္း ဆူၿပီးတိုင္း သင္ေပးတယ္။ ဖိတ္တာေတြနည္းလာတယ္။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း စားတတ္လာတယ္။

တစ္ႏွစ္အရြယ္ေနာက္ပိုင္း အစားအေသာက္ေတြစားရင္ ကုန္ႏိုင္သေလာက္ပဲထည့္ေပးတယ္။ ကုန္မွ ထပ္လိုရင္ ထပ္ထည့္ေပးတယ္။ ေလာဘႀကီးၿပီး အမ်ားႀကီးထည့္ဖို႔ဂ်ီက်ရင္ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ သူမကုန္ႏိုင္တာသိရက္ ထပ္ျဖည့္ထည့္ေပးခဲ့တယ္။ မကုန္ခင္ဝသြားတဲ့အခါ ကုန္ေအာင္စားရမယ္။ အစားအေသာက္ဟာ ပစ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ကုန္လို႔ထပ္လိုရင္ အေမထပ္ေပးတာသိရက္နဲ႔ မကုန္မခန္းထည့္မယ္ဆို ကုန္ေအာင္စားရမယ္လို႔ စည္းကမ္းက်ပ္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကုန္မွလိုသေလာက္ ထပ္ေတာင္းတယ္။ စည္းကမ္းရွိလာတာေပါ့။

အစားအေသာက္က စလိုက္တဲ့ မျဖဳန္းတီးေရးစည္းကမ္းဟာ ကစားစရာေတြဝယ္တာ ၊ ေနာက္ပိုင္း စာေရးကိရိယာေတြဝယ္တာ သံုးတာကအစ စည္းကမ္းလုပ္တယ္။ ပိုလၽွံေအာင္ ဝယ္ေပးထားေပမယ့္ လိုသေလာက္ပဲ အသံုးျပဳရမယ္ဆိုတာကို အသိထည့္ေပးထားတယ္။ ဒီအတိုင္းပဲေလ့က်င့္ေစတယ္။ ဒီအခါ ကေလးဟာ ျမင္တိုင္းတက္မက္လိုခ်င္တဲ့စိတ္ နည္းလာတယ္။

တခါတေလ ကၽြန္မက ဆိုင္ထဲမွာ ဒီဖိနပ္ေလး သမီးနဲ႔အရမ္းလိုက္မွာပဲ ဝယ္ၾကမလားဆိုေပမယ့္ သမီးလုပ္သူက သမီးမွာ ဒီလိုအေရာင္နဲ႔ ပံုစံဆင္ဆင္ေလးရွိတယ္။ ထပ္မဝယ္နဲ႔လို႔ သူကိုယ္တိုင္ စတားတာမ်ိဳးေတြအထိရွိလာေတာ့ သမီးရဲ႕ ေငြေၾကး ပစၥည္းေတြေပၚ မျဖဳန္းတီးတတ္တဲ့အေပၚ ကၽြန္မ စိတ္ခ်ရၿပီ။

ေလ့က်င့္ဖို႔ခက္တာက အခ်ိန္မျဖဳန္းဖို႔။ ကေလးဆိုေတာ့ အခ်ိန္တန္ဖိုးနဲ႔ အင္အားတန္ဖိုးကို နားမလည္ဘူး။ အဲဒီဟာကို ကေလး ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္အထိ အေတာ္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတာ။ မျမင္ရတဲ့အရာေတြကို ထိန္းသိမ္းရတာ ပိုခက္တာကိုး။ ဒီေတာ့ကၽြန္မဟာ သူနားလည္မယ့္အရာေတြနဲ႔ ႏွစ္ရွည္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ရတယ္။

ဥပမာ- ကေလးစာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္တို႔ ၊ စႏၵယားက်င့္တဲ့အခ်ိန္တို႔မွာ ကေလးအနားမွာ ကၽြန္မက အၿမဲတမ္းအနီးကပ္ရွိၿပီး သူမရွင္းလင္းတာေတြ ျပန္စိစစ္ရွင္းလင္းျပဖို႔ ၊ သင္ျပေပးဖို႔ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔အင္အားေတြကို ရင္းထားရတာ။ ကေလးဟာ အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိတာနဲ႔ သင္တာခ်က္ခ်င္း ရပ္ပစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသမီးက ဇြဲႀကီးတယ္။ မရမခ်င္း သင္ယူေလ့က်င့္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူအာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ မရဘူး။ အေမအသင္ရပ္မွာကိုလည္း သူမႀကိဳက္ဘူး။ မရတဲ့သူ႔ကိုယ္သူလည္း စိတ္မေက်နပ္ဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာဆို အခ်ိန္နဲ႔အင္အားရဲ႕တန္ဖိုးဟာ အရမ္းသင္လို႔ေကာင္းတယ္။

ဒီလိုအေျခအေနေတြတိုင္းမွာ သူ႔ကိုေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ခဏနား ၊ မုန္႔ေကၽြးၿပီး စိတ္ေျဖ ၊ ဦးေႏွာက္အနားရေအာင္ ပံုျပင္ေျပာ သိပ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြလုပ္တယ္။ အိပ္ယာႏိုးလာလို႔ တခုခုစားၿပီးရင္ ခုနက မရတဲ့ဟာေတြ ျပန္သင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းရသြားတတ္တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြႀကံဳလာတိုင္း အခ်ိန္နဲ႔အင္အားရဲ႕တန္ဖိုးကို သမီးကို နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မရွင္းျပတယ္။

သူသာ ဇြတ္တရြတ္ မရမခ်င္း မထတမ္းလုပ္ေနမယ္ဆို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔ ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြဟာ အလဟႆ ျဖစ္သြားေၾကာင္း ၊ မရမခ်င္းလုပ္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔အင္အားေတြ ဆံုး႐ႈံးေၾကာင္း ၊ အေမကိုယ္တိုင္လည္း တျခားလုပ္စရာေတြ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ မရတဲ့သူ႔သင္ေနရလို႔ အင္အားေတြဆံုး႐ံႈးၿပီး လုပ္စရာအပံုလိုက္ႀကီးကို မလုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေၾကာင္း ၊ ဒါဟာ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔အင္အားကို ျဖဳန္းတီးရာေရာက္ေၾကာင္း ေျပာျပရတာေပါ့။

ခဏအိပ္စက္အနားယူၿပီး သင္ယူေလ့က်င့္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို အတတ္ျမန္သြားတာ ဦးေႏွာက္လန္းဆန္း အင္အားျပည့္လာခ်ိန္မွာ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈ အားေကာင္းလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ အခ်ိန္နဲ႔အင္အား ယုတ္ေလ်ာ့မႈေတြ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ သက္သာေၾကာင္းကို ရွင္းျပရတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကေလးက ပိုနားလည္လာတယ္။ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ရင္းနဲ႔မွ အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ရင္ တအားဖိၿပီး ဇြတ္တရြတ္ ဆက္လုပ္ေနတာမ်ိဳးေတြ နည္းလာတယ္။ “If you cannot do it now, turn around and do it again. “တဲ့။ တခါတေလမွာ လုပ္ေနတာေတြ ခဏရပ္ၿပီး စိတ္အနားယူလိုက္ ၿပီးရင္ျပန္လာလုပ္ ၊ အဲဒီရလဒ္က ပိုေကာင္းတယ္။

ဒါဟာ ဇြဲမရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာရပ္ၿပီး ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သင္ယူေလ့က်င့္လိုက္တာပါ။ အာ႐ံုစူးစိုက္ႏိုင္မႈမရွိဘဲ လုပ္ခ်င္စိတ္တခုတည္းနဲ႔ လုပ္ေနတာဟာ ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ေနတာလို႔ ကၽြန္မျမင္တယ္။ အခ်ိန္လည္းကုန္ ၊ အင္အားလည္းကုန္ အဆံုးမွာ ဘာရမလဲ။ လုပ္တာမျဖစ္လို႔ ၊ မေအာင္ျမင္လို႔ စိတ္ပ်က္တာ ၊ ေဒါသထြက္တာ ၊ စိတ္ဓါတ္က်လာတာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနရမယ္ေလ။

လုပ္ေတာ့လုပ္ေပါ့။ ဥာဏ္ကူလုပ္ဖို႔လည္း လိုတယ္။ မျဖစ္မေန ၿပီးေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတာထက္ လွလွပပ ေသေသသပ္သပ္ေလး အလုပ္ကို အခ်ိန္မီအဆံုးသတ္ႏိုင္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား။ လုပ္ေနရက္နဲ႔ အရာမထင္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးလိုက္ပါ။ ငါဟာ ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ေနၿပီလို႔။ တေလၽွာက္လံုး ကုန္း႐ုန္းလုပ္လာရက္နဲ႔ မစုေဆာင္းမိေသးဘူး ၊ မတိုးတက္လာဘူးဆိုရင္လည္း ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ေနတာပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဖားမေကာက္ခင္ ပလိုင္းေပါက္မေပါက္ အရင္စစ္ ၊ ေပါက္ေနတာ ဖာၿပီးမွေကာက္ ၊ ယိုေနတာေတြကို ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ဆက္လုပ္ပါ။ အရာထင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ နည္းလမ္းေပါ့။ ႀကိဳက္ရင္ယူသံုးပါ။ အသံုးဝင္သြားရင္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ပါတယ္။ ခံယူခ်က္ေတြ ႀကိဳက္သလိုကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။ လူခ်င္းတူေပမယ့္ အသက္ရွဴတာ မတူႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးေလးကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေလ့လာသင္ယူခဲ့သလိုပဲ သင္ေပးပါတယ္။ စည္းကမ္းေကာင္းတာ ၊ မျဖဳန္းတီးတာ ၊ ေစ့စပ္တာေတြဟာ ဒီလို(၇)ႏွစ္အရြယ္မွာ ေကာင္းေကာင္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေနရပါၿပီ။ ဒီအတြက္ ေက်နပ္တယ္ေလ။

ဒီစာေလးဖတ္ၿပီး အက်ိဳးရွိ ၊ မရွိဆိုတာ စာဖတ္သူရဲ႕အျမင္ကို ၾကားခ်င္မိတယ္။ ေနာင္ပို႔စ္ေတြမွာ ထပ္ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ စာဖတ္သူတို႔ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြ ၊ တူ နဲ႔ တူမေတြဟာလည္း ေစ့စပ္ေသခ်ာၿပီး မိမိရဲ႕အခ်ိန္နဲ႔ အင္အားေတြကို ေကာင္းေသာေနရာမွာ ဥာဏ္ရွိရွိ အသံုးခ်ၿပီး တိုးတက္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း ….

ရတု (Burmesehearts.com)