class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ေမြးေန႔ကိတ္
နာမည္ႀကီးကိတ္မုန္႔ဆိုင္ကို ေက်ာတဝက္အရွည္ ဆံပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ ျဖဴသြယ္သြယ္ ေသးညႇက္ညႇက္ (၁၉) ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ၀င္လာၿပီး ဆိုင္ရွင္ကို ကိတ္မွာသည္။ ဆိုင္ရွင္က ကိတ္မုန္႔အမ်ိဳးအစားေမးေတာ့ သူမက ေခ်ာကလက္မျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ကိတ္မုန္႔အမ်ိဳးအစားသာ လုပ္ေပးဟုဆိုၿပီး မရဲတရဲျဖင့္ စာတန္းထိုးေပးလို႔ရမလားဟုေမးသည္။
“Love with S & T”
သူမ ခ်ေရးထားေသာ စာေၾကာင္းက႐ိုး႐ိုးေလး။ ဆိုင္ရွင္ကို ကိတ္မုန္႔ေပၚေရးခ်င္သည့္ စာေၾကာင္းခ်ေရးၿပီး မ်က္ႏွာေလးနီေစြးကာ မနက္ဖန္(၁)နာရီ ဆက္ဆက္လာယူမယ္ဟု ကမန္းကတန္းေျပာၿပီး သူမက ကသုတ္ကရက္ထြက္သြားသည္။
ေမြးေန႔ကိတ္အား လာယူပါၿပီ။ မေန႔က ေျဖာင့္စင္းေသာဆံပင္မ်ားမွာ ေအာက္ဖ်ားတြင္ ဆံပင္ေခြေခြမ်ားအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည့္ ေကာင္မေလးက မေန႔ကလို မ်က္ႏွာေျပာင္ေလးမဟုတ္ေတာ့။ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပန္းဆီေရာင္ဆိုးထားၿပီး ဘေလာက္စ္အကႌ်အျဖဴ မပြတပြခါးတင္ေလးႏွင့္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထမိန္ကို ၀တ္ထားကာ ပန္းႏုေရာင္ေဒါက္ဖိနပ္ေလးႏွင့္ ေမြးေန႔ကိတ္ကို ကပ်ာကယာလာေရြးသည္။
ငွက္ေပ်ာသီးကိတ္မုန္႔ကို အျဖဴေရာင္ခရင္မ္ႏွင့္ အုန္သီးမႈန္႔မ်ားျဖဴးထားသည့္ ကိတ္မုန္႔ေပၚတြင္ “Love with S & T” ဟု စေတာ္ဗယ္ရီဂ်မ္ျဖင့္ ထိုးထားသည့္ ကိတ္မုန္႔ကိုျမင္ေတာ့ သူမမ်က္ႏွာေလး ၀င္းပသြားကာ ဆိုင္ရွင္အားေက်းဇူးတင္စကား အထပ္ထပ္ဆိုၿပီး Taxi ငွားထြက္သြားသည္။
ပန္းၿခံတစ္ခုနား ေကာင္မေလးက Taxi ကို ရပ္ခိုင္းကာ လူသြားစႀကၤ ံတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။ မတ္လႀကီးထဲ ေန႔လည္(၁)နာရီ ေနပူပူေအာက္တြင္ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေကာင္မေလးက ကိတ္မုန္႔ဗူးကို မေစာင္းသြားရေအာင္ သတိနဲ႔ရင္ခြင္ထဲ လက္တစ္ဖက္က ေထြးပိုက္ထားရင္း ေနာက္တစ္ဖက္ကလဲ က်လာေသာေခၽြးမ်ားသုတ္ရင္းျဖင့္ လာမည့္ကားမ်ားကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ သူမေမွ်ာ္ေနတုန္း Town Ace ကား အ၀ါေရာင္တစ္စီး သူမနား ထိုးစိုက္လာသည္။
“သတိုးကလဲဟာ ေစာင့္လိုက္ရတာ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူေမြးေန႔ေလးကို အခ်ိန္မီမလာႏိုင္ဘူး။”
သတိုးဆိုသည့္ ေကာင္မေလးခ်စ္သူက ေကာင္မေလးကို ျမင္တာႏွင့္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ၾကည့္ကာ
“ဒါကဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ။”
“ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ။ ကဲပါ တံခါးအရင္ဖြင့္ေပး။ နင့္တံခါး ငါမဖြင့္တတ္ေတာ့ဘူး။”
လက္တစ္ဖက္က ကိတ္မုန္႔ေစာင္းမသြားေအာင္ထိန္းထားသည့္ေကာင္မေလးက ကိုင္းမရွိသည့္ ျပင္လက္စျဖစ္ဟန္တူေသာ ကားတံခါးကို ဖြင့္မရေပ။ သတိုးဆိုသည့္ ေကာင္ေလးက ေနပူႀကီးထဲ ရပ္ေစာင့္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ေျပာမွ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ကားတံခါးဆြဲဖြင့္ေပးသည္။
တံခါးဖြင့္လိုက္၍ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက ပိုဆိုး … တကားလံုး ထိုင္ခံုဆို၍ ေမာင္းသူ၏ ခံုတစ္ခုပဲရွိၿပီး စက္ဆီ၊ မူလီ စသျဖင့္ ကားျပင္သည့္ကိရိယာမ်ားက ကားအတြင္းျပန္႔က်ဲေနရာယူထားသည္။ ျပင္လက္စ ကားကို အၿပီးမသတ္ေသးဘဲ ၀ပ္ေရွာ့မွ ဆြဲယူလာသလို တစ္ကားလံုး ညစ္ပတ္၍ပြစႀကဲေနသည္။
“ငါဘယ္မွာ သြားထိုင္ရမွာလဲ။ စိတ္ညစ္စရာႀကီး။”
“နင့္ဘာသာ အဆင္ေျပသလိုထိုင္။ တကယ္ပဲ မအားပါဘူးဆိုမွ အတင္းလာခိုင္းတာကိုး။”
ေကာင္မေလးက ကိတ္မုန္႔သယ္လာေသာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကိုခင္းၿပီး က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္လိုက္ကာ ကိတ္မုန္႔ကိုလဲ ေစာင္းမသြားရေအာင္ထိန္းရင္း ေကာင္ေလးစကားကို ႏႈတ္ခမ္းမစူတစူႏွင့္ ေခ်ပသည္။
“ဘာအတင္းလာခိုင္းတာလဲ။ ဒီေန႔က ငါ့ေမြးေန႔မို႔ ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္ေတြ႕မယ္လို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ႀကိဳခ်ိန္းထားတာ။ နင္က နီးမွကပ္ျဖဳတ္တာ။ ငါက ငါ့ေမြးေန႔ကို နင့္ဆီက ဘာမွမလိုခ်င္ပါဘူး။ ငါ့ဘာသာေတာင္ နင္နဲ႔အတူစားဖို႔ ကိတ္မုန္႔မွာယူလာေသးတယ္။”
“မစားခ်င္ပါဘူး။ နင့္ဘာသာနင္စား။ ျပင္ထားတာလဲ ၾကက္မႀကီးက်ေနတာပဲ။ ရွိတဲ့႐ုပ္ေတာင္ပ်က္တယ္။ ဆံပင္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ နင့္ကို ဘယ္သူေကာက္ခိုင္းလို႔လဲ။ ဒီကျပန္ရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖာင့္။ ေျဖာင့္ၿပီးမွ ျပန္ေတြ႔မယ္။ မေျဖာင့္ၿပီးမခ်င္း ငါ့ေတြ႔ဖို႔မေျပာနဲ႔။”
သတိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေလး စေျပာကတည္းက နား၀င္ခ်ိဳသည့္စကား တစ္ခုမွမပါ။ သူ၏ခ်စ္သူေမြးေန႔ဆိုတာ သတိမွရပါေလစ။ ေကာင္မေလးျပင္ထားသည္မွာလဲ အလြန္အကၽြံေတာ့လဲမဟုတ္ပါ။ ႏႈတ္ခမ္းနီေလးႏွင့္ ဆံပင္အေျဖာင့္က အေကာက္ေျပာင္းသြားတာေလာက္ပါပဲ။ တကယ္မလွလွ်င္ေတာင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူေမြးေန႔ တကူးတကျပင္လာသည့္ သူမအား ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ လွတယ္ဟုေျပာလိုက္လွ်င္ ဘာျဖစ္သြားမွာလဲ။ အခုေတာ့ ကားေမာင္းၾကမ္းသည့္ သတိုးကားေပၚ၀ယ္ ကိုင္စရာလဲမရွိ၊ ကိတ္မုန္႔လဲထိမွာ စိုးေနသည့္ သူမကိုယ္သူမ အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းရင္း သတိုး၏ ႐ႈံခ်စကားမ်ားေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ ေခါင္းႀကီးငံု႔လို႔ တိတ္ေနသည္။
“အခု ဘယ္ပို႔ေပးရမွာလဲ။”
“ေအးေဆးထိုင္လို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ကိတ္မုန္႔သြားခြဲစားရင္း စကားေျပာရေအာင္ေလ။”
“နင့္ငါေျပာၿပီးၿပီ။ မစားခ်င္ဘူး။ နင့္ဘာသာနင္စားဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား။ စားလဲမစားခ်င္ဘူး။ စားဖို႔လဲအခ်ိန္မရွိဘူး။ နင့္ကို နင္သြားခ်င္တဲ့ေနရာခ်ခဲ့ၿပီး ၀ပ္ေရွာ့ျပန္သြားရမယ္။ ဒီကားက ဒီေန႔ၿပီးမွျဖစ္မယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြကူးဖို႔ငါမအားဘူး။”
“ဒါဆို ဒီကိတ္မုန္႔က ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ။”
“နင့္အိမ္ယူသြားလိုက္။ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စားစား။ စားခ်င္တဲ့သူနဲ႔စားဟာ။”
“ငါက နင္နဲ႔စားဖို႔ တကူးတကမွာထားတာ။ သူမ်ားနဲ႔ မစားခ်င္ပါဘူး။”
ေကာင္မေလး၏ ေနာက္ဆံုးစကားသံမ်ား တိမ္၀င္သြားသည္။ မိမိခ်စ္သူႏွင့္ မိမိနာမည္အတိုေကာက္ေရးထားသည့္ ေမြးေန႔ကိတ္မဟုတ္သည့္ အခ်စ္ကိတ္ကို ဘယ္ေမြးေန႔ရွင္က တျခားသူနဲ႔ တြဲစားခ်င္မွာလဲ။
သတိုးက စားဖို႔ေနေနသာသာ ကိတ္မုန္႔ကို ငဲ့၍ပင္မၾကည့္။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ ဖြင့္ျပခိုင္းဖို႔ဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ ေကာင္မေလးက စိတ္ထိခိုက္သြားတာကို သတိုးသိမွာစိုးသလို ေခါင္းကိုဆံပင္ရွည္မ်ားႏွင့္ ငံု႔ခ်ကြယ္ကာ ကိတ္မုန္႔ဗူးကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။
“နင္မစားခ်င္ရင္ သူမ်ားေပးလိုက္ပါလား။”
“ေပးလို႔မျဖစ္ဘူး။”
ဒီစာတန္းႀကီးနဲ႔ဟာ ဘယ္သူ႔သြားေပးလို႔ေကာင္းပါ့မလဲ။ ေမြးေန႔ကိတ္ သြားေပးတယ္ဆို ေတာ္ေသးတာေပါ့။
“ကဲ … ေပးလို႔မွမျဖစ္လဲ လႊင့္သာပစ္လိုက္ေတာ့ဟာ။”
“တကယ္လႊင့္ပစ္ရမွာလား။”
သတိုးအေျပာေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္လာသည့္ ေကာင္မေလးက ခံျပင္းလာသလို သတိုးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေမးသည္။
“အင္း လႊင့္ပစ္လိုက္။”
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါဆို ဘယ္မွာလႊင့္ပစ္ရမလဲ။”
“ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ လႊင့္ပစ္။”
“အဲဒါဆိုကားကို အခုရပ္လိုက္။ ဒီမွာပဲ လႊင့္ပစ္လိုက္မယ္။”
ေကာင္မေလးက ငိုသံတ၀က္တပ်က္နဲ႔ မ်က္ရည္၀ိုင္းလာကာ သတိုးမျမင္ေအာင္ မ်က္ႏွာကို ဆံပင္ေခြေခြမ်ားျဖင့္ ေခါင္းကိုငံု႔ခ်ကာထားသည္။
ကားက ကၽြိခနဲ ဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ကိတ္မုန္႔ပံုမပ်က္သြားရေအာင္ လက္တစ္ဖက္က ကိတ္မုန္႔ဗူးကိုထိန္းရင္း လက္တစ္ဖက္က ေရွ႕က ကားဘိုင္ဘာကို လက္ျဖင့္ထိန္းေထာက္၍ ဟန္ခ်က္ထိန္းသည္။ ၿပီးမွ ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္၍ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္း၌ ကိတ္မုန္႔ဗူးကိုသြားခ်သည္။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ အသြားအလာရွင္းေနသည္မို႔ ေကာင္မေလးက ကိတ္မုန္႔ဗူးကို ဖြင့္ထားကာ တခဏမွ် ကိတ္မုန္႔ဗူးကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားက်လာသည္။ သတိုးကေတာ့ ဒီစာေၾကာင္းကိုျမင္ရမည္မဟုတ္။ ေကာင္မေလးက ကိုယ္ျဖင့္ကိတ္မုန္ဗူးကို ကာထားသည္။ ျပန္လွည့္သြားမလိုလုပ္ၿပီးမွ ေကာင္မေလးက ကိတ္မုန္႔ဗူးကို စိတ္မျပတ္ဟန္ျဖင့္ ကားလမ္းမွဖုန္ေတြ ၀င္လာမည္ဆိုးသလို လမ္းမဘက္ကို ကိတ္မုန္႔ဗူးခြံျဖင့္ ျပန္ကာထားကာ ကားေပၚျပန္တက္ထိုင္သြားသည္။
ကားထြက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ခ်ထားခဲ့ေသာကိတ္မုန္႔ကို ႏႈတ္ဆက္သလို တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္၍ က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို သတိုးမျမင္ေအာင္ ဆံပင္ကြယ္သုတ္သည္။
“အခု ဘယ္ပို႔ေပးရမွာလဲ။”
“ဒီနဲ႔ အနီးဆံုး ဘုတ္ဘုတ္တို႔အိမ္ပဲ လိုက္ပို႔။”
ကိတ္မုန္႔မွာလၽွင္ စာတမ္းထိုးေပးမွန္းမသိတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ဒီေမြးေန႔ဟာ သတိုးႏွင့္ အတူက်င္းပမည့္ ေကာင္မေလး၏ ပထမဆံုးေမြးေန႔ဆိုတာ သိသာလြန္းသည္။ ပထမဆံုးခ်စ္သူေမြးေန႔ကို ဒီေလာက္ထိ အက်ည္းတန္ေအာင္ သတိုးမလုပ္သင့္ဟုဆိုလွ်င္ မွားေလမလား။
မိမိ၏ေမြးေန႔မွာ မိမိခ်စ္သူႏွင့္စားမည့္ ေမြးေန႔ကိတ္မဟုတ္သည့္ အခ်စ္ကိုယ္စားျပဳကိတ္ကို မိမိဘာသာသီးသန္႔မွာ၊ ထိုကိတ္မုန္႔ကို မိမိဘာသာပဲ ခ်စ္သူအလိုက် လမ္းေဘးတြင္ စြန္႔ပစ္ရဲသည္အထိ လိုက္ေလ်ာခ်စ္ႏိုင္စြမ္းေသာ ေကာင္မေလးကို သနားမိသည္။
ခ်စ္သူေျပာစကား အလိုမက်ေပမယ့္လည္း သည္းခံလိုက္ေလ်ာတတ္သည့္ ထိုေကာင္မေလး မ်က္ရည္မ်ားကို ဆံပင္သပ္သေယာင္ျဖင့္ ခိုးသုတ္ေနသည္။ ကားက တိုက္ခန္းတြဲတစ္ခုေရွ႕တြင္ ဘရိတ္ျပင္ျပင္းအုပ္ကာ ရပ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးက ႏႈတ္ဆက္စကားမဆိုဘဲ ကားေပၚမွဆင္း၍ တိုက္ခန္းတြဲေပၚ အေျပးတက္သြားသည္။
ကားကလဲ လိုတာထက္ပို၍ လီဗာနင္းကာ ကတၱရာႏွင့္ ကားဘီးပြတ္သံျပင္းျပင္းျဖင့္ ဆူညံစြာထြက္သြားသည္။ ကားထြက္သြားသံၾကားသည္ႏွင့္ ေကာင္မေလးမွာ ေရာက္ေနသည့္ေလွကားတြင္ အားျပတ္သြားသလို ပံုခနဲထိုင္က်သြားၿပီး ေလွကားသံပန္းတြင္ ေခါင္းေမွးတင္ကာ ခ်ဴံးပြဲခ်ငိုေတာ့သည္။
ေလွကားအတက္အဆင္းလူမ်ား၏ စူးစမ္းေသာအၾကည့္ကို ေကာင္မေလးဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္။ သူမ တကူးတကျပင္လာေသာ အလွပ်က္မွာလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ သူမ၏ပန္းေရာင္ႏုႏု ထမိန္ေပက်ံသြားမွာလဲ ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ သူမ၏ႏွလံုးသားႏုႏု ငိုရင္းပဲ့ေႂကြေနတာလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ တိုက္ခန္းေလွကားမွာ ပဲ့တင္ေနေသာ ႐ိႈက္သံမ်ားက သူမေမြးေန႔ကို အေဖာ္ျပဳလွ်က္…….
ဥၾသေမ (Burmesehearts.com)