class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေပးဆပ္ေနျခင္းမဟုတ္ရပါ
အမ်ိဳးသမီးေတြ အမ်ားစုက ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ကတည္းက သူတို႔ခင္ပြန္းအတြက္ သူတို႔ကိုယ္ကို ေပးဆပ္လုပ္ေကၽြးေနၾကရတယ္ ၊ ကၽြန္တစ္ေယာက္လိုပဲ လုပ္ေနရတယ္ ၊ တခါတေလ ကၽြန္ထက္ဆိုးတဲ့ တဘဝစာ လစာမဲ့ေပးဆပ္ျခင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ေနၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြက်ျပန္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရင္ ႏြားတစ္ေကာင္လို ႐ုန္းရတယ္ ၊ တအိမ္လံုးစာရွာေကၽြးရတာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး ၊ အိမ္တြင္းကလုပ္ကိုင္စရာေတြဟာ ငါ့အလုပ္မဟုတ္သလို သားသမီးေတြရဲ႕ ေဝယ်ားဝစၥအလုပ္ေတြက သူတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူး ၊ တအိမ္လံုးစာ လူတန္းေစ့သို႔မဟုတ္ ဒီ့ထက္ျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားရွာေဖြေကၽြးေနရတာ ငါ့တာဝန္ေက်ၿပီလို႔ သတ္မွတ္ၾကျပန္တယ္။
ဒီလိုအေတြးအေခၚရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသား ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေမ့ေနတာတခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေမတၱတရားျဖင့္ ေဝမၽွျခင္းပါပဲ။ ေဝမၽွျခင္းဆိုတာ အဂၤလိပ္လိုဆို Sharing ေပါ့။ လူႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းလိုက္တယ္ဆိုကတည္းက တသက္တာ ၊ တဘဝစာ ေဝမၽွေနထိုင္သြားၾကမယ္လို႔ သေဘာတူၿပီး အတူေနထိုင္ဖို႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ တရားဝင္ေပါင္းသင္းေနထိုင္လိုက္တာပါ။
အဲဒီလို ေပါင္းသင္းလိုက္တဲ့ေန႔ကစလို႔ သူ႔အလုပ္ေတြကို ကိုယ္က မၽွေဝလုပ္ေပးမယ္ ၊ သူ႔တာဝန္ဝတၱရားေတြကို ကိုယ္က ေဝမၽွထမ္းေပးမယ္ ၊ သူ႔ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေဝမၽွခံစားမယ္ ၊ ေရွ႕ေလၽွာက္ ႀကံဳလာမယ့္ ေလာကဓံေတြ ၊ အခက္အခဲေတြ ၊ အဆင္မေျပသမၽွေတြကို အတူတကြ မၽွေဝေျဖရွင္းၾကမယ္လို႔ သေဘာတူၿပီး လက္ထပ္ေပါင္းသင္းလိုက္တာပါ။
သူ႔နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ေပါင္းသင္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တိုးပြားလာမယ့္ ကိုယ္ေတြရဲ႕ရင္ေသြးတာဝန္ေတြကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးမၽွေဝထမ္းၾကရမွာပါပဲ။ ခင္ပြန္းဟာေငြရွာေပး႐ံုနဲ႔ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ေက်သြားတာမဟုတ္သလို ဇနီးမယားဟာလည္း အိမ္အလုပ္ေတြ တကုပ္ကုပ္လုပ္ေန႐ံု ၊ သားသမီးတာဝန္ေတြ က်ံဳးလုပ္႐ံုနဲ႔လည္း တာဝန္ေက်တာမဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ က်င့္သံုးဖို႔ သေဘာတူထားတဲ့ မၽွေဝျခင္းဆိုတာကို ဒီအိမ္ေထာင္ထဲ ေမ့ေပ်ာက္ထားသမၽွ ၊ မက်င့္သံုးေနသေရြ႕ ဒီအိမ္ေထာင္ထဲမွာ တကယ့္အိမ္ေထာင့္ရသျဖစ္တဲ့ အိမ္ေထာင့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာ ဆိတ္သုဥ္းေနမွာျဖစ္ပါတယ္။
ငါဟာ သူ႔ကိုေပးဆပ္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဝင္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ဒီအိမ္ေထာင္ထဲမွာ ငါဟာ မေပ်ာ္ပိုက္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလာပါၿပီ။ ကိုယ္တိုင္မေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ ဒီအိမ္ေထာင္ေရးထဲမွာ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ သူ႔အလုပ္ေတြ ၊ သူ႔တာဝန္ေတြ မၽွေဝထမ္းေနရတာကို ေပးဆပ္ေနရတာလို႔ ျမင္လာတာပါပဲ။
ေပးဆပ္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးခိုင္မာလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီအိမ္ေထာင္အတြက္ ၊ ဒီမိသားစုအတြက္ ေပးဆပ္ေနရတဲ့သူအျဖစ္ ယံုၾကည္လာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာေတာ့ ကိုယ္ထမ္းရတဲ့ဝန္ဟာ အေတာ္ႀကီးေလးတဲ့ဝန္လို႔ ျမင္လာတဲ့အတြက္ ထမ္းေနက်တာဝန္ထက္ ပိုမလုပ္လိုေတာ့ဘူး။ ဒီ့ထက္ပိုဆိုးလာရင္ ထမ္းေနက်တာဝန္ေတာင္ မထမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဆိုးဆံုးမွာေတာ့ ဒီအိမ္ေထာင္ထဲက လြတ္ေျမာက္လိုတာပါပဲ။ ဒီမိသားစုႀကီးရဲ႕အေဝး ထြက္သြားၿပီး တကိုယ္ရည္တကာယ ျပန္ေနခ်င္တာလိုမ်ိဳး ၊ ဒီ့ထက္ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ေနာက္တေယာက္နဲ႔တြဲၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ ထူေထာင္လိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာပါပဲ။
ဒါေတြဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရသလဲဆိုရင္ ဒီမိသားစုထဲမွာ ေမတၱာေတြ ခမ္းလာလို႔ပါ။ ေစတနာေတြ ပါးလာလို႔ပါ။ စာနာစိတ္ေတြ ေလ်ာ႔လာလို႔ပါ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မဲ့လာလို႔ပါ။ ေဝမၽွလိုစိတ္ လံုးဝမရွိေတာ့လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ မိမိလုပ္ခ်င္ရာကို ဇြတ္လုပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ဒါေတြရဲ႕တရားခံဟာ သူပဲလား။
လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ အသံျမည္လာတာပါ။ လူႏွစ္ဦးေပါင္းသင္းလက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာ ဒီလူႏွစ္ဦးမၾကည္ျဖဴဘဲ လရွည္ ၊ ႏွစ္ရွည္ လက္တြဲမၿမဲႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလူႏွစ္ဦးကြဲဖို႔ဆိုျပန္ရင္လည္း အဆံုးကိုခ်ည္းမၾကည့္ဘဲ အစကေနအလယ္ ၊ ၿပီးရင္ ဆံုးခါနီးအထိ ျပန္သံုးသပ္ရမွာပါ။ သူဒီလိုေျပာင္းလဲသြားေစဖို႔ တြန္းအားေတြကို ကိုယ္က ျဖစ္ေစခဲ့ေလသလားလို႔ ျပန္ေတြးရမွာပါ။
သူဒီလိုမိသားစုကို မစာနာႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ပစ္ခြါခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္က သူ႔ဆႏၵေတြ ၊ သူ႔ခံစားမႈေတြ ၊ သူ႔ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို ပစ္ပယ္ခဲ့မိေလသလားလို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္ပါ။ တလင္တမယားစနစ္နဲ႔ လူ႔က်င့္ဝတ္ေတြကို ထိန္းရမယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္က်င့္ဝတ္ကို မေက်ပြန္ဘဲ သူ႔ကိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈမိခဲ့တာေတြ မ်ားလာမယ္ဆိုရင္ သူကလည္း ကိုယ့္ကိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈခ်င္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကိုယ္တိုင္က အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တာမို႔ ဆန္ရင္းနာနာဖြပ္တဲ့အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုပဲ ကၽြန္မဦးစားေပးေျပာရမွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆိုရင္ အပ်ိဳတုန္းကလို လွလွပပ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး အိမ္ထဲအိမ္ျပင္မွာ ေနထိုင္သြားဖို႔ အိမ္ေထာင္သက္ၾကာလာေလ မလိုေတာ့ဘူးထင္ေလ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးရသြားရင္ အိမ္မႈကိစၥ ၊ ကေလးေဝယ်ာဝစၥ ၊ အလုပ္ကိစၥ စသျဖင့္ေတြနဲ႔ မအားလပ္ေလေတာ့ ကိုယ္တိုင္ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနထိုင္ၿပီး ခင္ပြန္းကို ဂ႐ုစိုက္မႈေလးေတြ ၊ ယုယမႈေလးေတြ ၊ စိတ္ေက်နပ္မႈ ေပးဖို႔ေတြမွာ ပ်က္ကြက္လာတတ္ၾကတယ္။
အဲဒီကစတာပဲလို႔ ေျပာပါရေစ။ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ ဒီအိမ္ေထာင္နဲ႔ ဒီခင္ပြန္းအေပၚ ပိုတြယ္တာလာတယ္။ ကေလးေတြရလာရင္ေတာ့ ဒီအိမ္ေထာင္ဟာ ျပည့္စံုခိုင္ၿမဲသြားၿပီ ၊ ကိုယ္ကဇနီးဝတ္ေက်မယ္ ၊ မိခင္ဝတ္ေက်မယ္ဆိုရင္ ၿပီးၿပီလို႔ေတြးၾကတယ္။ သူတို႔အမ်ားစု ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့ ဇနီးဝတ္ ၊ မိခင္ဝတ္ဆိုတာ ခင္ပြန္းအဝတ္ေတြ ေလၽွာ္ဖြပ္ၿပီး သားသမီးအတြက္ လိုအပ္တာေတြ ၊ ဒီအိမ္တြင္းမွာ လိုအပ္ေနတာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္ ၊ ဒါဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္မရဲ႕တာဝန္ေတြလို႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားၾကတာပါ။
စီးပြားလည္းရွာ ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္မလည္း ပီသေအာင္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ရတဲ့ ဇနီးမယားေတြမွာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားလြန္းေတာ့ ခင္ပြန္းကို ယုယၾကင္နာမႈေတြေပးဖို႔ဆိုတာ ထူးၿပီးမလိုအပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ၾကတယ္။ သံုးဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္မေတြက ဒီလိုပိုၿပီး ယံုၾကည္လက္ခံလို႔ က်င့္သံုးေနထိုင္ၾကတယ္။ ဒါဟာ မွားပါတယ္။ ဒီအိမ္ေထာင္ေပၚမွာ ေမတၱာ ၊ ေစတနာေတြ ပါးလ်လာတဲ့ ခင္ပြန္းဟာ ဘယ္ကေနစလို႔ ဒီဇနီးနဲ႔ ဒီအိမ္ေထာင္အေပၚ တြယ္တာမႈ ကင္းလာသလဲဆိုရင္ ဒီကေန စတာပါပဲ။
ဇနီးကိုယ္တိုင္က ေဝမၽွလိုမႈမွာ အိမ္ေထာင္ဦးကလို တက္ႂကြမႈမရွိေတာ့ဘူး။ ဘာေဝမၽွလိုမႈလဲဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ေဝမၽွလိုမႈပါ။ ဗိုက္ဆာရင္ စားလိုက္မွ ဗိုက္ဝတဲ့ခံစားခ်က္လိုမ်ိဳး ……. ဆႏၵရွိေနခ်ိန္မွာ ဇနီးက အလိုက္တသိ အတူေနေပးမယ္ ၊ ႏႈိးဆြမႈေတြေပးမယ္ဆိုရင္ ခင္ပြန္းဟာ စိတ္ေက်နပ္မႈ အျပည့္အဝရမွာပါ။ ကိုယ္ဗိုက္ဆာေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ အလိုက္တသိျပင္ဆင္ၿပီး ေစာင့္ႀကိဳေနတတ္တဲ့ ဇနီးေၾကာင့္ ဆာဆာနဲ႔ စားၿမိန္လိုက္တဲ့ ခံစားမႈဟာ အဆာေျပ႐ံု ရွိတာေလးနဲ႔ တင္းတိမ္လိုက္ရတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ အကြာႀကီးကြာတယ္ေလ။
ဘယ္အခ်ိန္မဆို ခင္ပြန္းအေပၚ အလိုက္တသိ နားလည္လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ေပးတတ္တဲ့ ဇနီးမယားေၾကာင့္ ဒီဇနီးမယားအေပၚခ်စ္စိတ္နဲ႔ ဒီဇနီးမယားရွိေနတဲ့ ဒီအိမ္ေထာင္အေပၚ အခ်ိန္နဲ႔အမၽွ တြယ္တာရစ္ေႏွာင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ ခင္ပြန္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာေစပါတယ္။ တာဝန္ေက်႐ံု ၊ ခင္ပြန္းဆႏၵျပည့္႐ံု မေနခ်င္ေနခ်င္ အတူေနတတ္တဲ့ ဇနီးမယားထက္ ခႏၶာခ်င္းေဝမၽွမႈဟာ ခင္ပြန္းအေပၚ အၿမဲလိုအလိုက္တသိ စြဲမက္မႈေတြ ေပးၿမဲေပးတတ္တဲ့ ဇနီးမယားက ခင္ပြန္းကို ပိုစြဲမက္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းမႈမွာ ဇနီးမယားက အခရာဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အေမေျပာတလ မယားေျပာတညဆိုတဲ့ စကားေတြ ေပၚထြက္လာတာပါ။
မကိုခင္မွ ဥကိုမင္တာဆိုတဲ့စကားဟာလည္း အလကားျဖစ္လာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုအလိုက္သိတဲ့ ဇနီးမယားအေပၚ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈေတြ သက္ဝင္ေနေတာ့ ဒီဇနီးမယားက ေမြးလာတဲ့ ကိုယ့္ေသြးသားေတြအေပၚလည္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈေတြ ျဖစ္ေနေရာ။ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြက်ေတာ့ တာဝန္သိတာရယ္ ၊ သစၥာရွိတာရယ္ ၊ ကိုယ့္ေသြးသားေတြ မ်က္ႏွာမငယ္ေစခ်င္တာရယ္ေပါင္းၿပီး ဇနီးမယားနဲ႔ အဆင္မေျပေပမယ့္ ကေလးမ်က္ႏွာငဲ့ၿပီး ဒီလိုမေပ်ာ္တဲ့အိမ္ေထာင္ထဲ ဆက္ေပါင္းသင္းေနထိုင္သြားတာေတြရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇနီးမယားေတြကခ်ည္း ကေလးမ်က္ႏွာငဲ့ၾကည့္ၾကတယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။
ခင္ပြန္းေတြ ဒီအိမ္ေထာင္အတြက္ ရွာေဖြေကၽြးရတယ္ဆိုတာလည္း ေပးဆပ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုေနထိုင္လုပ္ကိုင္သြားခ်င္လို႔ ဒီအိမ္ေထာင္ကို ဒီဇနီးမယားနဲ႔အတူ ထူေထာင္ခဲ့တာပဲေလ။ ဒီအိမ္ေထာင္တခု လူတန္းေစ့ေနထိုင္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးရဲ႕ ရွာေဖြေကၽြးေမြးႏိုင္မႈ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မရဲ႕အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္မႈအရည္အခ်င္းေပၚမူတည္ေနပါတယ္။
ဒီအိမ္ေထာင္တခု ေပ်ာ္႐ႊင္စြာၿမဲၿမံဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ဒီအိမ္ေထာင္စုထဲမွာ အဓိကေနရာက ဦးေဆာင္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးနဲ႔ အိမ္ရွင္မႏွစ္ဦးစလံုးရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းစြမ္းေဆာင္မႈအေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုးက ဒီအိမ္ေထာင္ထဲမွာ ဘာလုပ္လုပ္ တာဝန္ေက်ရံု လုပ္လိုက္တာထက္ ေမတၱာ ၊ ေစတနာေလး အရင္းခံၿပီး လုပ္ေနျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဒီအိမ္ေထာင္ဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာၿမဲၿမံေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအိမ္ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေပးဆပ္ေနျခင္းမဟုတ္ရပါ။
ရတု (Burmesehearts.com)