စကၤာပူပညာေရးစနစ္

စကၤာပူႏိုင္ငံမွာေလ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေကာ ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေကာ ၊ မိဘေကာ ၊ ဆရာေကာက ကေလးကိုပထမဦးစားေပးရပါတယ္။ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ေတြ ၊ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္က ကေလးဟာ ဦးစားေပးရမယ့္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ လက္ခံျဖည့္ဆည္းေပးသြားရတာပါ။ ကေလးဟာ ေလးစားမႈဆိုတာကို လိုက္နာျပသရေပမယ့္ မိဘ ၊ ဆရာေတြက ကေလးကို လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႔ရတဲ့ Full Authority ေတြ ဒီမွာမရွိၾကပါဘူး။ ဒါကို မိဘနဲ႔ဆရာေတြက အျပန္အလွန္ထိန္းသိမ္းၾကတယ္။

သားသမီးကို မတရား႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္တဲ့မိဘဟာ ကေလးျပန္ေဖာ္လိုက္တာနဲ႔ ကေလးဘက္ကရပ္တည္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြေၾကာင့္ အဲဒီမိဘဟာ ေထာင္ဒဏ္ ၊ ေငြဒဏ္ ၊ ႀကိမ္ဒဏ္ေတြ ထိုက္သင့္သလို ခံစားၾကရတဲ့ဥပေဒ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာရွိလို႔ မိဘေတြဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ က်ိဳးက်ိဳးကန္းကန္းလို႔ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္မရွိပါဘူး။

ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြအေပၚ မဟုတ္တာလုပ္ထားတဲ့ဆရာ ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ဘယ္သူကိုမဆို မိဘက အစေဖာ္ႏိုင္တာနဲ႔ အဲဒီသူေတြဟာ ေထာင္ဒဏ္ ၊ ေငြဒဏ္ ၊ ႀကိမ္ဒဏ္ေတြ ထိုက္သင့္သလိုခံစားရတဲ့အျပင္ နာမည္လည္းပ်က္ၾကတာပါ။ဒီကဆရာ ၊ ဆရာမေတြဟာ ဆရာဂုဏ္ကို အကာအကြယ္ယူလို႔ ေစတနာနဲ႔ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ဆံုးမမိတာဆိုၿပီး ေက်ာင္းအစည္း႐ံုးနဲ႔ တရား႐ံုးေတာ္မွာေခ်ပလို႔ မရၾကပါဘူး။

ဘယ္အေျခအေနမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပာဆိုဆံုးမခြင့္ရွိတယ္ ၊ ဘယ္အေျခအေနဆို ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကို ေဆြးေႏြးတင္ျပရမယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ တိတိက်က် သူတို႔မွာရွိပါတယ္။  ဒါေၾကာင့္ ဒီက ဆရာ ၊ ဆရာမေတြဟာ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြကို စကၤာပူပညာေရးဘုတ္အဖြဲ႔က ခ်ထားေပးတဲ့ စနစ္အတိုင္းတလြဲမေသြ လိုက္နာၾကရပါတယ္။

ဒီစကၤာပူႏိုင္ငံက ပညာေရးစနစ္ဟာ ကေလးကို အဓိကဦးစားေပးၿပီး ပညာေရး ၊ က်န္းမာၾကံ့ခိုင္ေရးနဲ႔ ထူးခၽြန္တဲ့အနာဂါတ္လူငယ္ေတြ ေပၚထြန္းလာဖို႔အတြက္ ဦးစားေပးသင္တာပါ။ ဒီလိုဦးစားေပးသင္ေပးတဲ့အထဲမွာ လိုက္နာသင့္တဲ့ စနစ္ဆိုတာနဲ႔ အသားက်ဖို႔ ကေလးကို အိမ္မွာေကာ ေက်ာင္းမွာပါ ေလ့က်င့္သင္ေပးတာပါ။

သူတို႔ဟာ ဘယ္လိုကားေကာင္း ၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြနဲ႔ ကေလးေက်ာင္းကိုလာတယ္ဆိုတာ အေလးထားမၾကည့္ၾကပါဘူး။ ကေလးဟာ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ကေန ေကာင္းမြန္တဲ့စနစ္ဆိုတာကို အသားက်ျခင္းရွိ ၊ မရွိဆိုတာကို ဦးစားေပးပါတယ္။ ကေလးဘာအသံုးအေဆာင္နဲ႔ ဘယ္လိုအစားအေသာက္ေတြစားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဦးစားမေပးဘဲ ကေလးဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ၾကံ့ခိုင္မႈ ရွိ ၊ မရွိ ဆိုတာကို ဦးစားေပးၾကပါတယ္။

ကေလးမိဘေတြအခ်င္းခ်င္း ဂုဏ္ေတြ ၊ ေငြေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႂကြားဝါၾကတာမ်ိဳးရွားၿပီး ကိုယ့္ကေလး ေက်ာင္းမွာ စာလိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကို ပိုဦးစားေပးၾကတယ္။ ဒီစကၤာပူမွာ ေက်ာင္းက စနစ္ေကာင္းကို ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာမို႔ အိမ္ကမိဘေတြဟာ ဒီစနစ္ ကေလးမွာၿမဲေနဖို႔ လိုက္ပံ့ပိုးေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ ကေလးဟာ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ ျပဳမူေနထိုင္ရမယ့္ စနစ္ေအာက္မွာ အသားက်သြားပါတယ္။

ဒီက ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူအခ်င္းခ်င္း ငါက ဘယ္မွာဆံပင္ညႇပ္တယ္ ၊ ဘယ္လိုေနာက္ဆံုးေပၚပစၥည္းေတြသံုးလို႔ ကာတြန္းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ဆိုတာေတြၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုBrand ေတြမွ သံုးစြဲတယ္ဆိုတာ တခုတ္တရမၿပိဳင္ဆိုင္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းနားခ်ိန္ေတြဆို ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ ဘာေတြလုပ္ၿပီး အပန္းေျဖတယ္ဆိုတာ အျပန္အလွန္ ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကဖို႔ စိတ္မဝင္စားၾကတာဟာ ဒီကမိဘေတြ ၊ ဆရာေတြက မဟုတ္တဲ့ အခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြမွာ အားမေပးၾကလို႔ပါ။ သူတို႔လည္း ျပည္ပခရီးေတြထြက္ေကာင္းထြက္ေပမယ့္ ဒါဟာ မိသားစုအပန္းေျဖၾကဖို႔သာျဖစ္ၿပီး ႂကြားဝါဖို႔သြားလာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။

မဟုတ္တာမွာ ၿပိဳင္ဆိုင္ဖို႔စိတ္မဝင္စားၾကဘဲ တကယ္ၿပိဳင္ဆိုင္ရမယ့္ ေက်ာင္းစာ ၊ အားကစား ၊ အႏုပညာနဲ႔ ဖန္တီးမႈေတြကို မိဘဆရာေတြက ေဇာင္းေပး ၊ အေလးထားျပေတာ့ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြဟာ ဒီဘက္မွာ အၿပိဳင္ႀကိဳးစားၾကတယ္။ တိုးတက္နဲ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြဟာ မိဘေတြ ၊ ဆရာေတြက ထူးခၽြန္တဲ့ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြျဖစ္လာဖို႔ တအားအေလးထားလြန္းေတာ့ အေတာ္စိတ္ဖိစီးၾကရတယ္။

ဒါကိုမိဘက လိုသလိုပဲ့ျပင္သြားလို႔ရပါတယ္။ မိဘကိုယ္တိုင္က သားသမီးမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းစာကို အမွတ္ေတြတက္ေအာင္ အတင္းဖိအားမေပးဘဲ သူဘယ္ေနရာမွာ ထူးခၽြန္ေနသလဲ မ်က္ျခည္မျပတ္ အကဲခတ္ပံ့ပိုးတတ္မယ္ဆို ကိုယ့္သားသမီးဟာ စာဘက္အထူးခၽြန္ႀကီးမဟုတ္ေတာင္ သူ႔ပညာနဲ႔သူ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသူရပ္တည္သြားႏိုင္ေအာင္အထိ ပံ့ပိုးေပးသြားႏိုင္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)