ကိုးလမွဆယ္လအရြယ္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ

အခုအရြယ္မွာ ကေလးေျပာတဲ့စကားလံုးေတြဟာ ဗလံုးဗေထြးေျပာရာကေန ပီပီသသျဖစ္လာပါမယ္။ ဥပမာ- ေပ ၊ ေမ ၊ ေဖ မပီရာကေန ပီလာတာမ်ိဳးေတြပါ။ ဒီလိုအရြယ္မွာ သူအေျပာမွားတာေတြကို မဟုတ္ဘူးေျပာမယ့္အစား မွန္ကန္တဲ့စကားလံုးေတြကိုသာ ကိုယ္က ဦးစားေပးေျပာရမွာပါ။ အစိမ္းကို နီလို႔ ေျပာေပမယ့္ အနီမဟုတ္ဘူးလို႔ မေျပာဘဲ အစိမ္းလို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆို သူဒြိဟျဖစ္တာကို ေျဖရွင္းၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ အခုအရြယ္မွာ သူက တစံုတခုကို အေသအခ်ာ မွတ္သားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမွာျဖစ္ၿပီး ဒါမွားတယ္ ၊ ဒါမွန္တယ္ဆိုရင္ ဒီအမွန္နဲ႔အမွား စကားလံုးႏွစ္ခုမွာတင္ သူဟာ ဒြိဟျဖစ္ၿပီး ဘယ္ဟာ အမွန္ ၊ အမွားရယ္လို႔ ခြဲျခားရ ခက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအရြယ္မွာ ကေလးကို အမွန္စကားလံုးေတြ ဦးစားေပး ေျပာေပးရမွာပါ။

ဒီအရြယ္ဟာ တရြတ္ဆြဲအရြယ္လို႔ ေျပာလည္းရပါတယ္။ သူခ်စ္တဲ့ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ လံုခ်ည္နဲ႔ထမိန္ကို တရြတ္ဆြဲၿပီး သူ႔နားေနဖို႔ ၊ ခြဲမသြားဖို႔နဲ႔ သူအထိုင္အထလုပ္တဲ့အခါမွာ ဆြဲတတ္လို႔ပါ။ ဒီလိုမွတရြတ္ဆြဲလို႔ ထိုင္ထလုပ္ဖို႔ အဆင္မေျပရင္ နီးရာ ပရိေဘာဂနဲ႔ ကိုင္စရာေလးရွာၿပီး ထိုင္ထလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ထဖို႔လုပ္ရင္း ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်ရင္းက တြယ္စရာရွာမယ္ေလ။

ဒီအရြယ္မွာ သူ႔ေျခနဲ႔ လက္ေတြဟာ သူတြားသြားလာဖို႔ ေကာင္းေကာင္း အသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ အ႐ိုးအဆစ္ ခိုင္မာေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ဟိုတြားဒီတြား သြားရင္းက ကိုင္စရာေလးေတြ႔ရင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ ေညာင္းရင္ျပန္ထိုင္ၿပီး ဘယ္တြားရေကာင္းႏိုးနဲ႔ စိတ္ဝင္စားရာေနရာေတြ တြားသြားၿပီး စူးစမ္းလိုက္ ၊ ဟိုဆြဲဒီဆြဲ ဆြဲခ်လိုက္ လုပ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အရင္လေတြကလိုပဲ သူ႔ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ဂ႐ုစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီအရြယ္ဟာ ေကာင္းမွန္း ၊ ဆိုးမွန္း မခြဲျခားႏိုင္ေသးဘူးေလ။

ဒီအရြယ္မွာ သူတို႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ခံစားရရင္ ေအာ္ငိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ခံရေအာင္ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္ေနၿပီ။ အၿမဲငိုက်င့္ျဖစ္မသြားရေအာင္ ၊ ငိုတတ္တဲ့ကေလး ၊ ဂ်ီက်တတ္တဲ့ကေလး ျဖစ္မသြားရေအာင္ တဦးဦးက သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ိဳး ၊ အေဖာ္လုပ္ေပးတာမ်ိဳး ၊ ေဖ်ာ္ေျဖလို႔ စကားေတြ ေျပာေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပးရပါမယ္။ ဒီအရြယ္ဟာ တစ္ဦးတည္းရွိေနရင္ အားငယ္တတ္ေနပါၿပီ။

လူစိမ္းျမင္လို႔ သူမ်ားၿပံဳးရင္ သူလုိက္ၿပံဳးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့တစိမ္းက သူ႔ကို တအားအာ႐ံုစူးစိုက္ၿပီး ေျပာင္ျပတာမ်ိဳး ၊ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္လို႔ ခ်ီဖို႔လုပ္လာရင္ သူဟာ ရွက္တတ္ ၊ ေၾကာက္တတ္ေနၿပီမို႔ ငိုမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ လူႀကီးမိဘေနာက္ ပုန္းကြယ္လို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါဟာ တစိမ္းနဲ႔အိမ္သား ခြဲျခား ခံစားတတ္လာတာေပါ့။ အစားအေသာက္ပိုင္းမွာလည္း အစပ္ကလြဲရင္ လူႀကီးစားတာကို လိုက္စားႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ထမင္းဝိုင္းထဲကပဲ ကေလးနဲ႔ သင္ေတာ္ရာ ေကၽြးက်င့္လုပ္ထားရင္ ကေလးစာ သီးသန္႔ခ်က္ရတာ ၊ ဝယ္ရတာမ်ိဳး ဒုကၡမပိုေတာ့ဘူးေလ။ ကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အသီးအႏွံေတြကိုေတာ့ ေဆာင္ထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအရြယ္မွာ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈမရွိတဲ့ အသံေတြ ၊ တုန္ခါမႈေတြကို ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ တံခါးေခါင္းေလာင္းျမည္တာကအစ ဖုန္စုပ္စက္အဆံုး ဒီအသံေတြကို သူတို႔ဟာ ေၾကာက္လန္႔တတ္လာပါၿပီ။ ဒါကို လူႀကီးမိဘေတြက သတိမထားရင္ အိမ္မက္ထဲအထိ ေၾကာက္လန္႔တတ္ၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြမွာဆို တအားလန္႔လို႔ လန္႔ဖ်ားဖ်ားသြားတဲ့အထိလည္း ႀကံဳရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုဆူညံတဲ့ ကိရိယာေတြကို သံုးမယ္ဆိုရင္ တစ္ဦးဦးက ကေလးကို အျပင္ေခၚထုတ္ၿပီးမွ ဆူညံတဲ့ စက္ပစၥည္းကိရိယာေတြ အသံုးျပဳတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဒီအရြယ္ကေလးဟာ စိတ္ႏွလံုး ႏုနယ္ေသးတယ္ေလ။

က်ီးျဖဴကီ်းမည္း ကစားနည္းေတြ ၊ မ်က္ႏွာကြယ္တဲ့ကစားနည္းေတြဟာ သူ႔အတြက္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေစတဲ့ ကစားနည္းေတြ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဒီအရြယ္ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးမယ္ဆို ကေလးေရာ ကိုယ္ပါ မပ်င္းရိရေအာင္ ကစားႏိုင္ပါတယ္။ ပံုေတြေပၚမွာ လူ႔လက္ညႈိးေလးယူေထာက္ၿပီး အနီ ၊ အဝါ ၊ အျပာ ၊ ၾကက္ ၊ ငွက္ စသျဖင့္သင္ေပးႏိုင္သလို ကစားစရာ အ႐ုပ္ေကာင္ေလးေတြ ၊ ကားကေလးေတြ သူ႔ကိုယ္ေပၚ ႐ြစိရြစိတက္လာသလိုကစားရင္ သူေပ်ာ္ပါတယ္။ ကစားရင္းသင္တာဟာ ဒီအရြယ္ကေလးငယ္ေတြကို ပိုၿပီး မွတ္သားမိေစပါတယ္။

ကေလးနဲ႔ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ သစ္ရြက္စိုကေလးေတြ ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးေတြ ၊ ပန္းကေလးေတြကို သူ႔ကို ကိုင္ေစ ၊ ထိေတြ႔ေစမယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ သဘာဝကို ကေလးဟာ နားလည္လာၿပီး သဘာဝနဲ႔ က်င့္သားရလာပါမယ္။ ဒီကတဆင့္ သစ္ပင္ဟာ အစိမ္း ၊ ေကာင္းကင္ဟာ အျပာ ၊ တိမ္ဟာ အျဖဴ  ၊ ေနဟာ အဝါ စသျဖင့္ သဘာဝကိုသင္ေပးတာ ၊ မိုးရြာရင္ ဒါဟာ ေကာင္းကင္က ေရက်လာတာကို မိုးရြာတယ္လို႔ေခၚတယ္ ၊ မိုးရြာထဲထြက္ရင္ စိုတယ္ စသျဖင့္ သ႐ုပ္ျပေျပာဆိုရင္း သင္ေပးတဲ့အခါ သဘာဝနဲ႔ ရာသီဥတုဆိုတာကို ကေလးဟာ ပိုနားလည္လာပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္သာ မထူးဆန္းတာ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ အကုန္ အထူးအဆန္းခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)